ผลลัพธ์จากการฝึกโหดในดันเจี้ยนสุดเลวร้าย100000ปี จนกลายเป็น～ ผู้ที่ไร้ความสามารถที่สุดในโลก ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก～ 59 บท2ตอนที่31:ผู้ไร้ความสามารถที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก

ขี่หลังฟีนิกซ์มาถึงจุดหมาย ณ น่านฟ้าเมืองบัลเซ่ โดยใช้เวลาเฉลี่ยไม่ถึง10วินาที 

พอมองลอดลงไปเหนือผืนดินก็เห็นสัตว์ประหลาดนับไม่ถ้วนกำลังวิ่งเข้าหาเหล่าฮันเตอร์อยู่

ดูเหมือนอาร์โนลด์กับฮันเตอร์คนอื่นจะยังมีชีวิตอยู่ มาทันเวลาเฉียดฉิวเลยสินะ 

“ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง ส่วนที่เหลือช่วยไปรอในเมืองเถอะ ฟีนิกซ์ พาผู้เฒ่าอารอนกับคนอื่นๆลงไปยังเมืองด้านล่างที”

『น้อมรับคำบัญชา！』

“เดี๋ยวก่อน ไค—”

โรสเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่สนและกระโดดลงสู่ผืนดิน

ลงสู่ผืนดินพร้อมกับบดขยี้สัตว์ประหลาดหัวแกะที่กำลังเข้าโจมตีหญิงสาวผิวคล้ำนุ่งห่มน้อยพอดี

ยัยนี่ ผู้หญิงที่แอบดูละครลิงตรงตรอกหลังนั่นสินะ เอาเถอะ ในสถาณการณ์แบบนี้จะยังไงก็ช่าง

หันไปรอบๆมองหาผู้แข็งแกร่งแต่ ว่าแล้วเชียวมีแต่ลูกกระจ๊อกทั้งนั้น อันที่จริงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต่างกันตรงไหน ถ้าจะให้พูด เจ้าวิตถารใส่แค่กางเกงในกับผ้าคลุ่มนั่นดูวางท่ายังไงไม่รู้ หมอนั่นคงจะเป็นบอสสินะ ตามหลักทั่วไป สัตว์ประหลาดที่รวมตัวกันเป็นฝูงแบบนี้มักมีกฎปลาใหญ่กินปลาเล็ก หมอนั่นคงจะแข็งแกร่งที่สุดแล้วละมั้ง ที่เหลือก็ สัตว์ประหลาดหัวหมาป่า เสือ นกอินทรี พวกนั้นสินะ 

เสื้อผ้าที่พวกมันใส่นั่นมันชุดจากต่างโลกไม่ใช่รึ？ก็นะ เพราะตำราที่ได้รับจากดันเจี้ยนสำหรับผู้อ่อนแอนั่นมีเขียนบอกรายละเอียดเกี่ยวกับวัฒนธรรมของต่างโลกอยู่ยังไงล่ะ

ว่ากันว่า กลุ่มคนเฟ้อฝันชอบมารวมตัวกันและเลียนแบบเสื้อผ้ากับรูปลักษณ์ของตัวละครที่ปรากฏในเรื่องราวที่ถูกแต่งขึ้น เหมือนจะเขียนไว้แบบนั้น

ใช่ ถ้าจำไม่ผิด เรียกว่า【คอสเพลย์】ส่วนคนพวกนั้นดูเหมือนจะถูกเรียกว่า【คอสเพลย์เยอร์】

พวกวิปริตนั่นคงมีงานอดิเรกเหมือนกันละมั้ง หมายความว่า พวกนั้นคือสัตว์ประหลาดจากต่างโลกเหรอ？

ดูเหมือนอาร์โนลด์จะแพ้ไปแล้วด้วยสิ บางทีเจ้าวิตถารผ้าคลุมกับพวกสัตว์ประหลาดชุดทหารพวกนั้นจะมีการติดตั้งไอเทมจำกัดความสามารถเหมือนฉันสินะ

ก่อนอื่น—

“อย่าขยับ ถ้าขยับแม้แต่ก้าวเดียวพวกแกตาย”

ส่งสายตาไปรอบๆพร้อมกับออกคำสั่งโดยใส่จิตสังหารลงไปด้วย พวกสัตว์ประหลาดนับพันหยุดชะงักทันที    ฮะ！หมดคำจะพูด

ระบุ 【ฮิลลิ่งสไลม์】จำนวน30ตัวจาก【หนังสือภาพปราบปราม】และทำการ【ปลดปล่อย】

“รักษามนุษย์ที่อยู่ที่นี่ให้หน่อย”

ราวกับกำลังบอกว่า “จะพยายาม” 【ฮิลลิ่งสไลม์】ตัวสั่นและกระโดดดึ๋งๆเข้าหาเหล่าฮันเตอร์ที่บาดเจ็บ ห่อหุ้มร่างนั้นและรักษาทันที

『นะ-นั่นมัน ฮิลลิ่งสไลม์！？』

ผู้หญิงชุดทหารหน้านกอินทรี ขึ้นเสียงอย่างตกใจ

โฮ่ สัตว์ประหลาดพวกนี้รู้จักฮิลลิ่งสไลม์ด้วยงั้นเหรอ

『ทำไม ผู้ติดตามลำดับสูงสุดของอพอลโล่ถึงมาอยู่ที่ผืนโลกได้!? 』

『โง่จังนะ ก็หมายความว่ากองทัพสวรรค์กำลังจะลงมายังผืนโลกไม่ใช่รึไง』

『หมายความว่า เจ้านั่นคือลูกน้องของอพอลโล่งั้นเหรอ!!』

เจ้าหน้าเสือกับหมาป่า เข้าผสมโรงด้วย ส่งเสียงพูดคุยในหัวข้อที่ไม่อาจเข้าใจได้ 

『เงียบ!!』

พอชายผมแดงชุดคลุมวิตถาร ตวาดเสียงแข็ง ทั้งสามก็เปลี่ยนท่าทางเป็นท่ายืนตรงทันที

ใบหน้าสบายๆของเจ้าผ้าคลุมวิตถารจนถึงเมื่อกี้หายแว๊บในพริบตา และหลี่ตาสังเกตฉันอย่างระมัดระวัง

『พลังที่แค่มองก็ทำให้เด็กๆของเดี๊ยนกลัวตัวสั่น แม้แต่พลังที่ทำให้ฮิลลิ่งสไลม์ที่ทั้งเอาแต่ใจและทนงตนยอมเชื่อฟัง เธอ เป็นใครกันแน่？』

“อุมุ ฉัน ไค ไฮเนมัน ก็แค่เจ้าไร้ความสามารถที่ผ่านทางมา”

ก็ไม่ได้ตั้งใจจะด้อยค่าตัวเองหรอก เพราะนั่นคือที่มาและจุดเริ่มต้นของฉันยังไงล่ะ ฉันไม่ได้มองสมยานามของตัวเองในแง่ร้ายเหมือนอย่างที่คนอื่นเขาดูหมิ่นขนาดนั้นหรอก กลับกัน คิดว่าดีด้วยซ้ำที่ไร้ความสามารถ ต้องขอบคุณกิฟท์นี้ทำให้ฉันไม่ไปลุ่มหลงกับสิ่งที่จับต้องไม่ได้ ไร้รสชาติ ไร้กลิ่น มากเกินความไม่จำเป็น

『เล่นตลกอยู่เหรอ？ ไม่มีทางที่ท่านผู้ไร้ความสามารถพรรค์นั้นจะทำให้เด็กๆของเดี๊ยนหวาดกลัวได้ถึงขนาดนั้นหรอก』

เจ้าผ้าคลุมวิตถารที่แม้แต่ตอนนี้ก็ยังเหงื่อไหลราวกับน้ำตก เหลือบมองเหล่าสัตว์ประหลาดที่กำลังตัวแข็งเป็นหินอย่างหงุดหงิดพร้อมกับกล่าวเช่นนั้นออกมา

“ไม่ได้เล่น เรื่องจริงแท้แน่นอน ยังไงก็แล้วแต่ รีบปลดพลังจำกัดความสามารถนั่นออกซะ ไม่งั้นได้จบในพริบตาแน่”

ฉันดึง【พิรุณกระหน่ำ】ออกจากไอเทมบ็อก ผู้แข็งแกร่งที่ไม่ได้เจอมานาน หลังจากนี้คือ โอกาสที่จะได้รู้ว่าระดับของโลกนี้มันอยู่แค่ไหน 

『พลังจำกัดความสามารถ？　นั่นน่ะหมายความว่ายังไงเหรอ？』

“หืม？ก็บอกว่า จะเป็นไอเทมหรือความสามารถก็ช่างแต่รีบปลดความสามารถเลียนแบบลูกกระจ๊อกจนไร้ที่ตินั่นออกซะ”

『กะ-กำลังจะบอกว่าเดี๊ยนคนนี้เป็นลูกกระจ๊อกงั้นเหรอ‼？』

“ไม่ๆ ไม่ได้จะบอกแบบนั้น ปลดความสามารถเลียนแบบที่ใช้อยู่ตอนนี้ออกซะ หมายถึงแบบนี้ต่างหาก แกก็คงไม่อยากตายไปทั้งๆที่ถูกหยามอยู่แบบนี้ใช่มั้ยล่ะ”

ฉันก็อยากรู้ระดับของโลกเหมือนกัน ราวกับเจ้าสิ่งที่เรียกว่า ความสัมพันธ์แบบWIN-WIN นั่นไง

『โปจิ、มิเกะ、พิโกะ、ฆ่าเจ้าขยะน่ารังเกียจนั่นซะ！』

『『『ฮะ！』』』

ทันใดนั้น เหล่าคอสเพลย์เยอร์ชุดทหารหัวอสูรต่างจับอาวุธพุ่งเข้าล้อมฉัน

เจ้าทรีโอ้ชุดทหารทั้งสามตัวนี้ ดูเหมือนจะต้านการข่มขู่ของฉันได้สินะ เอาเถอะ อาจจะแค่ความรู้สึกช้าก็ได้ 

เอาเป็นว่า การใช้ลูกน้องเพื่อวัดระดับพลังของคู่ต่อสู้ เป็นวิธีที่มีอยู่ดาษดื่น

ถ้างั้น ก็มาปรุงเจ้าลูกกระจ๊อกพวกนี้ให้อร่อยเพื่อให้เจ้านั่นยอมเอาจริงกันเถอะ

『แกน่ะ ได้ตายไปแล้ว！』

สัตว์ประหลาดหน้าหมาป่ายกขวานพุ่งมายืนอยู่ตรงหน้าฉันและแสยะยิ้ม

『ใช่แล้ว  กล้าเรียกท่านปาซึซึว่าลูกกระจ๊อกช่างไม่รู้จักเจียมตัวเอาซะเลย』

หญิงหัวนกอินทรีควงหอกและประกาศถ้อยคำเห็นพ้อง

『จงตายด้วยเงื้อมมือของพวกเรา――สามทหารเสือแห่งปาซึซึ――เอ๊ะ？』

ในที่สุดก็รู้ตัวแล้วสินะ เพราะเข้าใกล้ฉันอย่างไม่ระวังตัวนั่นแหละ ดูเหมือนจะเป็นแค่พวกความรู้สึกช้าสินะ

“โทษที ฟันไปแล้วล่ะ”

ฉันฟันพวกมันทั้งสามด้วยความเร็วสูง 

มองวิถีดาบเมื่อกี้ไม่ออกเหรอนี่ ฟันไปตั้งตัวละ1000ครั้งถ้วนเลยนะ

『อะไร――』

『โกหก――』

คำสั่งเสียวาระสุดท้ายของชีวิตพร้อมกับเส้นตัดผ่านทั่วร่าง พริบตาต่อมา ก็ได้กลายเป็นเศษเนื้อร่วงหล่นสู่ผืนดิน

『……』

ชั่วขณะหนึ่ง เจ้าผ้าคลุมวิตถาร ถลึงตาจ้องมองร่างของเหล่าลูกน้องที่จมกองเลือด และส่งสายตามาทางฉัน เลยยิ้มให้ไปทีนึง

『――อึก!!』

เพียงแค่นั้น ก็ทำให้เจ้าผ้าคลุมวิตถารดีดตัวถอยหลังราวกับสปริงและตั้งท่าพร้อมรบ

“ย้ำอีกรอบแล้วกัน รีบปลดความสามารถเลียนแบบลูกกระจ๊อกนั่นออกซะ”

กล่าวบอกอย่างสงบแต่แผงไปด้วยแรงกดดัน

『ธ-ธะ-เธอน่ะ เป็นใครกันแน่!!?』

“ห๋า？ก็บอกว่า ไค ไฮเนมัน ไง พึ่งแนะนำตัวไปเมื่อกี้เองไม่ใช่เราะ”

『ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น！ เธอน่ะเก็บซ่อนพลังแบบไหนไว้กันแน่!!?』

เจ้าผ้าคลุมวิตถาร ร่ายบทพูดที่ไม่อาจเข้าใจได้ออกมา

“มาถึงขนาดนี้แล้วยังจะทำเป็นไขสืออีก กำลังล้อเลียนฉันที่ไร้ความสามารถอยู่งั้นเหรอ？งั้นถ้าฆ่าลูกน้องของแกซะให้หมดจะเอาจริงขึ้นมารึเปล่านะ”

『นั่นน่ะ หมายความว่ายัง――』

ผู้ตายไม่มีสิทธิ์พูด ฉันเมินเจ้านั่นที่กำลังพูดอะไรสักอย่างและเอามือจับด้ามของพิรุณกระหน่ำ――

“วิชาดาบไคริวที่แท้จริงรูปแบบดาบเดียว กระบวนท่าที่สี่――”

เส้นด้ายพลังเวทย์ ถูกปล่อยออกจากตัวฉันไหลผ่านเขตรกร้าง เข้าตรึงอสูรหัวสัตว์นับพัน จากนั้น――

“ใยแมงมุมพิษ”

ใบดาบถูกดึงออกจากฝักพร้อมกับถ้อยคำอันแผงไปด้วยพลังนั้นของฉัน

หัวของเหล่าอสูรร่วงหล่นสู่ผืนดินตามด้วยร่างที่สูญเสียหัวเลือดพุ่งกระฉูดและล้มลงกับพื้นราวกับหุ่นเชิดถูกตัดสาย

สัตว์ประหลาดนับพันกลายเป็นศพโดยไม่มีข้อยกเว้น

กระบวนท่าที่ใช้เมื่อกี้【วิชาไคริวที่แท้จริงรูปแบบดาบเดียว】――กระบวนท่าที่สี่、ใยแมงมุมพิษ

คือ ท่าที่ปล่อยด้ายพลังเวทย์ที่มีผลตรวจจับสัตรูออกไปทุกทิศทางและผู้ที่ติดอยู่ในตาข่ายจะถูกฟาดฟันโดยไม่สนระยะทาง ตอนกำลังฝึกใช้【ไคริววิชาขว้างปา】ว่าสามารถเชื่อมโยมการฟันข้ามชั้นบรรยากาศได้รึเปล่านั้น ก็ดันทำได้ซะงั้น 

เดิมที ขอบเขตของด้ายพลังเวทย์ตรวจจับก็ไม่ได้กว้างด้วย เหนือสิ่งอื่นใด พลังโจมตีก็มีแค่จากการฟันเพียงอย่างเดียว เพราะงั้น คงไม่ส่งผลอะไรมากกับผู้แข็งแกร่งอย่างแท้จริงหรอก สรุปคือ เป็นท่าที่ทำได้แค่เคลียร์ครีปนั่นเอง

『……』

หันแค่หัวไปมอง เจ้าผู้คลุมวิตถารผมแดงที่กำลังแก้มกระตุกเพราะเข้าใจสถาณการณ์ว่าเหล่าลูกน้องถูกฆ่าไปแล้ว

“เอาล่ะ คงเข้าใจแล้วสินะ ฉันไม่ได้อ่อนแอถึงขั้นต้องออมมือให้หรอกนะ”

『งั้นเหรอ เธอคือ เทพนักฆ่าที่กองทัพสวรรค์ส่งลงมาสินะ!？』

เทพนักฆ่า？หมอนี่หัวไม่เป็นไรแน่นะ？เทพมันจะไปมีอยู่บนโลกนี้ได้ยังไง อายุก็ตั้งขนาดนี้แล้วจะให้เล่นเป็นเทพอยู่อีกรึไง

ไม่สิ บางทีหมอนี่อาจจะเป็นสัตว์ประหลาดผู้น่าสงสารที่ป่วยเป็นโรค『จูนิเบียว』โรคละเมอเฟ้อฝันที่ผู้ใหญ่ทุกคนมักเป็นในช่วงอายุ14-15ปีโดยไม่มีข้อยกเว้น ที่อ่านเจอในตำราที่ได้จากดันเจี้ยนสำหรับผู้อ่อนแอนั่นก็ได้

“งี้เอง ดูเหมือนจะป่วยเป็นโรคร้ายแรงเลยนะนั่น ลำบากแย่เลยนะ”

เอาเถอะ ไม่มีความเห็นใจแม้แต่น้อยแล้วก็จะฆ่าด้วย

『จะน่ารังเกียจไปถึงไหนกัน!! ไม่ว่าทางไหน การปล่อยเธอไปทั้งๆแบบนี้ อาจจะกลายเป็นอุปสรรคของเหล่าท่านผู้นั้น เพราะงั้น――』

“เพราะงั้น？”

“ก็ขอให้ตายมันซะตรงนี้นี่แหละ!!”

คำราวออกมาราวกับสัตว์อสูร ร่างกายเริ่มส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดและปริแตก จนเปลี่ยนร่างไปในที่สุด

กล้ามเนื้อเริ่มนูนขึ้น ปีกค้างคาวงอกออกจากกลางหลัง จากนั้นใบหน้าก็แปลเปลี่ยนเป็นสัตว์เลื้อยคลานที่คล้ายกับจิ้งเหลน ทำไงดีล่ะเนี้ย？ถ้าปกติก็คงสับเป็นชิ้นๆตอนการป้องกันหละหลวมระหว่างเปลี่ยนร่างไปแล้วแต่…ตอนนี้อยากจะกำหนดจุดยืนของตัวเองในโลกใบนี้ไว้ก่อนด้วยสิ

ถ้าไม่รับเอาค่าประสบการณ์ตรงนี้ บางทีผลลัพธ์อาจจะกลับมารัดคอตัวเองทีหลังก็ได้ รู้สึกเหมือนจะเป็นแบบนั้นเลยแฮะ ถึงจะขัดกับหลักการของฉันแต่ควรดูมันเปลี่ยนร่างจนเสร็จอยู่ตรงนี้เฉยๆสินะ

“……”

เปลี่ยนร่างเสร็จสิ้น ฉันอ้าปากค้างจ้องไปที่หมอนั่นอยู่ครู่นึงและ

“อย่าบอกนะว่า นั่นคือร่างจริงของแกน่ะ？”

ไม่ว่ายังไงก็อยากถามออกไป

『ใช่แล้ว、นี่แหละ・ตัว・เดี๊ยน！　มากลัวเอาตอนนี้ก็สายไปแล้วล่ะ แกฆ่าลูกน้องของเดี๊ยน จงรับผลกรรมนั้นด้วยร่างกายและวิญญาณของแกให้สาสมซะเถอะ！』

ถึงจะไม่อยากเชื่อแต่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริง

“ก็ไม่ได้หวังให้มันลงเอยแบบนี้หรอกนะ……”

ราวกับแสดงความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ ฉันคอตก ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกสู่อากาศ

『ดี！ดีเลยไม่ใช่เหรอ！ผู้แข็งแกร่งอย่างเธอสั่นกลัว คุกเข้าลงต่อหน้าพลังอันยิ่งใหญ่ของเดี๊ยน ทิวทัศน์แบบนั้นเดี๊ยนชอบที่สุดเลยล่ะ!!』

“ผลสุดท้ายก็มาไม่ทันสินะ……”

ถ้าไม่อย่างนั้น เจ้าลูกกระจ๊อกพรรค์นี้ ไม่มีทางโค่นผู้บัญชาการอัศวินซึ่งเป็นราชองครักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดในราชอาณาจักรได้หรอก บางทีเจ้าพวกที่แข็งแกร่งอาจจะโดนอาร์โนลด์จัดการไปก่อนแล้วก็ได้ จนเหลือแต่ลูกกระจ๊อกพรรค์นี้ไว้ เจ้าผ้าคลุมวิตถารพูดว่า『เหล่าท่านผู้นั้น』เพราะงั้นไม่ผิดแน่ ผลสุดท้าย ก็ไม่ได้ประมือกับผู้แข็งแกร่ง ทำให้ไม่รู้จุดยืนของตัวเองบนโลกนี้ เวรเอ้ย！มาอีหรอบอีกแล้วเหรอ！

『เธอน่ะ พูดเรื่องอะไรไม่เห็นเข้าใจ――』

ฉันชี้นิ้วไปทางเจ้าผ้าคลุมวิตถาร

“หนวกหู！ ไม่เห็นรึไงว่าคนเค้ากำลังจิตตกอยู่!!”

ฉันชักพิรุณกระหน่ำออกจากฝัก ตัดแขนขวามันจดขาด

『อ๊าาาาาาาย!!!』

มองดูเจ้าผ้าคลุมวิตถารตะโกนแหกปากจนแสบแก้วหูอย่างไม่ใส่ใจ

ฉันนิ่วหน้าพร้อมกับ 

“พอ ลูกกระจ๊อกอย่างแกหมดประโยชน์แล้ว ตายซะ”

ประกาศคำสั่งตาย

『ระ-รอเดี๋ยว――』

เจ้าศพพยายามก้าวถอยหลังหนีจากฉันแต่จบลงที่ก้นจ้ำเบ้า จากนั้น――

『เอ๊ะ？』

พอเห็นขาทั้งสองข้างของตัวเองตั้งอยู่ตรงหน้า

『เอ๊ะ ขาของเดี๊ยน？』

พอตระหนักถึงความจริงตรงหน้า ก็กรีดร้องออกมาอีกครั้ง

『มะ-ไม่ทำอีกแล้ว จะไม่มายุ่มย่ามกับโลกนี้อีกแล้ว!!』

“ฉันน่ะนะ เบื่อคำพูดเพ้อเจ้อของแกเต็มทนแล้ว”

ฉันสะบัดเลือดออกจากใบดาบแล้วเก็บพิรุณกระหน่ำเข้าฝัก จ้องมองไปยังเจ้าผ้าคลุมวิตถาร

『จะยอมปล่อยไปเหรอ？』

“ยอมปล่อย？พูดอะไรน่าขำดีนะ แกน่ะ？”

ไม่มีทางที่ฉันคนนี้จะปล่อยสิ่งมีชีวิตที่เป็นภัยต่อมนุษยชาติไปอยู่แล้ว ที่ฉันเก็บพิรุณกระหน่ำเข้าฝักก็เพราะบรรลุเป้าหมายไปแล้วยังไงล่ะ

『ฮี้!! นะ-นี่มัน อะไร!!?』

เส้นจำนวนนับไม่ถ้วนวิ่งผ่านทั่วร่างของมัน และค่อยๆเปลี่ยนไป

『ร่างกายกับใบหน้าของเดี๊ยน กำลังพังทลาย!!』

เจ้าผ้าคลุมวิตถาร พยามยามหยุดการเลื่อมสลายของร่างกายตัวเองแต่

『อ๊าาาาาาาย!!』

พร้อมกับเสียงแห่งความตาย ทั้งร่างถูกสับจนกลายเป็นก้อนเนื้อแตกกระจายร่วงหล่นสู่ผืนดิน 

ให้ตายสิ อุตส่าห์จะได้รู้จุดยืนของตัวเองบนโลกนี้ทั้งที พอเปิดฝาออก กลับกลายเป็นผู้แข็งแกร่งได้จากไปแล้ว เหลือให้แต่พวกลูกกระจ๊อกในหมู่ลูกกระจ๊อกซะงั้น พักหลังมานี้ เจอแต่อะไรแบบนี้ตลาดเลยสินะ

พอถอนหายใจเฮือกใหญ่เสร็จ ฉันก็ลูบไล่พวกฮิลลิ่งสไลม์เป็นรางวัลให้จนหนำใจจากนั้นก็เก็บพวกมันลงหนังสือและเริ่มเดินไหล่ตกไปยังเมืองที่พวกโรสอยู่