ผลลัพธ์จากการฝึกโหดในดันเจี้ยนสุดเลวร้าย100000ปี จนกลายเป็น～ ผู้ที่ไร้ความสามารถที่สุดในโลก ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก～ 56 บท2ตอนที่27:ผู้ซึ่งอยู่ในเขตแดนแห่งเทพสงคราม

ณ ชายขอบลานประลอง อารอนเฝ้าดูการต่อสู้เหนือสามัญสำนึกอันบ้าคลั่งครั้งนี้ ด้วยสายตาว่างเปล่า

ทั้งการแตะและต่อยของแซคแหวกได้แม้กระทั่งอากาศ            

“โอ้!?” 

คงย่ำเท้าเข้าไปลึกเกินกระมัง เลยถูก ไค ไฮเนมัน ขัดขา ทำให้ตัวกลิ้งหลายตลบจนหลังกระแทกพื้น ไค ไฮเนมันหมุนจุดศูนย์ถ่วงเล็กน้อยเพื่อหลบแซคที่ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับพุ่งเข้าใส่อย่างห้าวหาญ

นั่นมันจิตสัมผัสงั้นรึ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ คิดเป็นอย่างอื่นนอกจากนั้นไม่ได้แล้ว

คงจะจับสัมผัสพฤติกรรมที่แซคแสดงออกมาเพียงเล็กน้อย เช่น สีหน้า กิริยาท่าทาง แนวสายตา รวมถึงการเคลื่อนไหวกล้ามเนื้อ จากข้อมูลเหล่านั้นและทำการอ่านล่วงหน้า คงถูกยกระดับไปจนถึงมองเห็นอนาคตแล้วเป็นแน่

“อา……”

เสียงแห่งการชื่นชมหลุดออกจากปาก

ใช่แล้ว สายตาที่สามารถมองเห็นล่วงหน้าได้สำหรับนักสู้แล้ว ถือว่าเป็นพื้นฐานที่สำคัญที่สุดของศิลปะการต่อสู้และในขณะเดียวกันก็ถือเป็นแก่นแท้ของวิถีต่อสู้ทั้งมวลด้วย ในอีกความหมาย มันคือเป้าหมายในอุดมคติที่นักสู้อย่างพวกอารอน ไล่ตามอย่างเอาเป็นเอาตายนั่นเอง นักสู้ทุกคนรวมถึงอารอน หมั่นขัดเกลาทุกวันก็เพื่อฝันว่าจะไปถึงจุดนั้นได้สักครั้งในชีวิต สิ่งที่ไค ไฮเนมัน แสดงให้เห็นอยู่ตรงหน้า สำหรับนักสู้แล้วมันคือเขตแดนขั้นสูงที่อยู่ในนิทานปรัมปรา

“มันเป็นเช่นนั้นเองรึ……”

ก่อนจะรู้ตัวน้ำตาก็ไหลพรากออกจากตาทั้งสอง ไม่นึกเลยว่าในตอนยังมีชีวิตอยู่จะได้เห็นมันกับตาจริงๆ

แซค ปล่อยลูกเตะเล็งไปยังส่วนหัวของไค ไฮเนมัน แน่นอนว่าถูกหลบ แซค กระโดดขึ้นกลางอากาศทั้งๆแบบนั้นหมุนตัวอย่างรวดเร็ว ทุบหมัดขวากับพื้นและปล่อยลูกเตะที่เต็มไปด้วยแรงเหวี่ยงออกจากจุดศูนย์กลาง คลื่นกระแทกจากเท้าขวาของแซคทำให้พื้นหินของลานประลองแตกเป็นเสี่ยงๆ  แต่ ไค ไฮเนมัน กลับไปยืนอยู่ข้างหลังของแซคตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

“อ้าก!!”

แซค คำรามราวกับสัตว์ร้ายถีบพื้นเพื่อถอยห่างแต่ กลับถูกไค ไฮเนมัน เตะยกขึ้นจนตัวหมุนหลายตลบลอยไปจนถึงขอบลานประลอง

แซคลุกขึ้นพร้อมกับอาการมึนงง ใบหน้านั้นไม่มีแม้กระทั่งความเสียใจหรืออับอาย มีเพียงความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้สู้กับผู้ที่แข็งแกร่งจนตนไม่อาจเทียบเคียงได้ 

“นี่ข้ากำลังอิจฉาอยู่งั้นรึ……”

ใช่แล้ว อารอนกำลังอิจฉาแซค ที่ได้เข้าท้าทายกับตัวตนที่อยู่ในแขตแดนแห่งเทพสงคราม กล่าวคือ สิ่งนั้นเป็นทั้งความฝันและเกียรติยศของนักรบเลยก็ว่าได้ จนเกิดความเศร้าใจอย่างบ้าคลั่งที่ ผู้ที่ยืนอยู่ตรงนั้นกลับไม่ใช่ตน 

“เจ็บใจนัก”

จะให้เทพสงครามผู้นั้นเข้าร่วมกับสำนักไคเอน？ โง่เง่าสิ้นดี นั่นน่ะราวกับคนที่พึ่งจับดาบเป็นครั้งแรกไปขอให้อาจารณ์ผู้สอนมาเป็นลูกศิษย์ก็ไม่ปาน  

ผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้ว แต่สภาพแบบนั้นแซคคงไม่ยอมหยุดและเทพสงครามผู้นั้นก็ยอมรับความตั้งใจของแซค คงจะยอมอยู่ด้วยไปจนกว่าแซคจะขยับไม่ได้แม้แต่นิ้วเดียวเป็นแน่

“ไม่อยากให้หยุดสินะ”

นั่นเป็นความปรารถนาสูงสุดของแซคในตอนนี้ ไม่มีทางที่อารอนจะเข้าไปขวางได้ มีแต่ต้องทนดูไปจนถึงที่สุดเท่านั้น

เวลาต่อมา ตอนที่กำลังทำตัวตามสบายอยู่บนลานประลอง มุมหนึ่งของวิสัยทัศน์ก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มสองคนกำลังวิ่งออกมาจากทางเดิน

เหล่าพนักงานจัดงานประลองเข้าไปสกัดทั้งสองที่กำลังเข้าใกล้ลานประลอง การกำจัดผู้บุกรุกไร้มารยาทเป็นสิ่งที่สมควรแล้วแต่ ทันทีที่ทั้งสองถูกกดลงกับพื้น ไม่ทันไรก็

“ไค ไฮเนมัน！ เมืองบัลเซ่กำลังแย่แล้ว！ ขอร้องล่ะ！ ช่วยพวกเราด้วย!!”

ชายหนุ่มผมทองกดหน้าผากลงกับพื้นและตะโกนก้อง 

เป็นครั้งแรกที่ไคไฮเนมัน ละสายตาจากแซค แล้วหันไปหาทั้งสองที่อยู่ข้างลานประลอง

ดูเหมือนแซคก็สัมผัสถึงความผิดปกติได้เหมือนกัน จึงหยุดและกอดอกดูสถาณการณ์

“เกิดอะไรขึ้น？บอกรายละเอียดมาหน่อย”

ไค ไฮเนมัน ถามเช่นนั้นออกมาอย่างเงียบๆ