“ไอ้เจ้าไร้ความสามารถ!!”
ชายร่างยักษ์รูปร่างราวกับหมีสบดออกมาและพุ่งเข้าฟัน ไค ไฮเนมัน แต่กลับถูกเบี่ยงเบนได้อย่างง่ายดายและถูกฟาดกลับด้วยดาบไม้ทำให้ตัวกลิ้งไถลไปกับพื้นจนร่วงตกสนามประลองไป
“ละ-ล้อมมันไว้!!”
คำสั่งเสียงทำให้ผู้เข้าแข่งขันหลายคนหันไปกระโจนเข้าล้อมแต่ ไค ย่ำเท้าเพียงแค่ก้าวเดียวพวกนั้นก็ล้มหน้ากระแทกพื้นเละไม่เป็นท่าในชั่วพริบตา
“ระ-ระวัง！มันต้องใช้เวทย์มนตร์อะไรซักอย่างแน่!!”
นั่นน่ะนะเวทย์มนต์ ใช่ซะที่ไหน เพราะเคลื่อนไหวเร็วจนรับรู้ไม่ทันอย่างเป็นธรรมชาติจนหน้ากลัว ทำให้พวกนักสู้ไร้ประสบการณ์คิดว่าเป็นการใช้เวทย์มนต์เท่านั้น อันที่จริง ฟรายเองก็แทบจะสัมผัสวิถีดาบอันลึกซึ้งของสัตว์ประหลาดตัวนั้นไม่ได้เหมือนกัน
“บอลเพลิง”
เปลวเพลิงทรงกลมพุ่งออกมาจากชายชุดสีกลมท่าที่น่าจะเป็นจอมเวทย์ ไค เคลื่อนดาบไม้เข้าสกัดลูกบอลเพลิงที่พุ่งตรงเข้ามาโดยไม่แม้แต่จะหลบหลีก ดาบไม้หลอมรวมกับลูกบอลเพลิงและถูกส่งย้อนกลับราวกับเวลาไหลกลับเข้าปะทะผู้ร่ายอย่างจัง จนล้มตึงนอนแน่นิ่งทันที
“อะ-ไอ้สัตว์ประหลาด—!!”
เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นนักดาบหลบหลีกเวทย์มนต์ด้วยวิธีประหลาดพรรค์นั้น นั่นน่ะ ถึงจะเป็นอาจารย์ของฟรายก็ทำไม่ได้ ไม่ผิดแน่ นั่นคือระดับปรมาจารย์แถมยังเป็นตัวตนที่อยู่เหนือกว่าแม้กระทั่งอาจารย์ของฟราย
กลายเป็นว่า ทำให้ซิกม่ายิงเวทย์มนต์แบบสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นฟลายเองก็ไม่มีความมั่นใจว่าจะเอาชนะสิ่งนั้นได้ เป็นสถานการณ์ที่ถึงแม้จะสิ้นหวังแต่ก็ควรกระโดดโลดเต้นด้วยความยินดี ความต่างชั้นของฟรายกับสัตว์ประหลาดตัวนั้นมีถึงเพียงนั้นเลยล่ะ
ทำยังไงดีล่ะ？พุ่งเข้าใส่ซึ่งๆหน้าไม่มีทางชนะได้แน่ หรือเคลื่อนไหวพร้อมกับซิกม่า？ไม่สิ นั่นไม่ใช่คู่ต่อสู้ประเภทที่ร่วมมือกันแล้วจะเอาชนะได้ ก้าวพลาดเพียงก้าวเดียวได้ตกเป็นเหยื่อของสัตว์ประหลาดนั่นแน่
มืดแปดด้านราวกลับตกลงไปในบ่อน้ำไร้ก้นบึ้ง ฟรายหมกมุ่นอยู่กับความคิดที่เป็นไปไม่ได้เหล่านั้นจนขาไม่ยอมขยับราวกับกลายเป็นหิน
(เวรเอ้ย……)
น่าสมเพช! น่าสมเพชเป็นบ้า! แม้แต่นักดาบกับจอมเวทย์ที่ฟรายคิดว่าอ่อนแอ ตอนนี้ก็ยังพุ่งเข้าหาสัตว์ประหลาดนั่น ทั้งๆที่เป็นแบบนั้นแท้ๆ—ฟรายกลับติดอยู่ในสถานการณ์พรรค์นี้ซะได้ แบบนี้มันก็ไม่ต่างกับเจ้าเด็กน้อยที่เอาแต่ตัวสั่นอยู่ขอบสนามนั่นเลยไม่ใช่รึไง
บางที ช่วงหลังมานี้แทบจะไม่ประสบกับการต่อสู้ที่ยากลำบาก รู้ตัวอีกทีก็มั่นใจในพลังของตัวเองไปซะแล้วล่ะมั้ง
เป็นครั้งแรกที่ ไค ไฮเนมัน หยุดเคลื่อนไหวและหันไปหาหญิงผมเงินที่ทิ้งหน้าที่ของตัวเองดูการต่อสู้อยู่เงียบๆ
“จบแล้วล่ะ ประกาศผลการประลองสิ”
รู้ตัวอีกทีนอกจาก ไค ฟราย ซิกม่าและเจ้าหนูริคุนั่น ทุกคนนอนหมดสติอยู่นอกสนามไปซะแล้ว
“คะ-ค่ะ！ผู้เหลือรอดในการประลองรอบสุดท้ายของกลุ่มD ได้แก่ ไค ไฮเนมัน, ริคุ ซัลว่าโทเร่, ฟราย แสตมป์, และซิกม่า รอคเอล ค่ะ ！”
สถาณที่จัดงานเงียบลงชั่วขณะ ไค ไฮเนมัน เหลือบมองพวกฟรายอยู่ชั่วครู่ และเดินลงสนามประลองสู่ทางเดินหินและหายลับไป
“ฟราย เขาเป็นใครกันแน่……”
ซิกม่า กล่าวถามด้วยใบหน้าถอดสี ไม่มีทางหาคำตอบได้อยู่แล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามออกมา
“ไม่รู้สิ ที่แน่ๆ ทักษะดาบเหนือกว่าอาจารย์ของฉันไม่ผิดแน่”
“เรื่องนั้นผมก็เห็นด้วย แต่ว่า ทำไรต่อดีล่ะ ไอ้แบบนี้ไม่ใช่ว่าเราบรรลุเป้าหมายแล้วหรอกเหรอ”
“นั่นสินะ เอาเป็นว่า จำเป็นต้องเข้าไปข้องแวะด้วยเพื่อรวบรวมข้อมูลล่ะนะ”
“แต่ว่า ต้องคอยขัดขวางไม่ให้องกรณ์อื่น—”
“เรื่องนั้นหายห่วง ในประเทศนี้ไม่มีใครคิดจะสอดแนมผู้ถือครองกิฟท์ขยะอย่าง 【ไร้ความสามารถที่สุดในโลก】หรอก เอาเถอะ ปัญหาขึ้นอยู่กับเวลาล่ะนะ”
“นั่นสินะครับ เอาเป็นว่า ผมจะสละสิทธิ์จากทัวร์นาเมนต์รอบสุดท้ายแล้วกลับไปรายงานให้หัวหน้าทราบ ต้องหามาตรการรับมือให้ได้โดยด่วน”
“รับทราบ ส่วนฉันจะมุ่งสู่ทัวร์นาเมนต์รอบสุดท้ายทั้งๆแบบนี้แหละ ถอนตัวเพราะกลัวจนขยับตัวไม่ได้ มันดูน่าสมเพชเกินไปล่ะนะ อย่างน้อยก็ขอแพ้ในการต่อสู้ดีกว่า”
“ฮ่าๆ！ก็สมเป็นคุณดี ถ้างั้น ไว้เจอกันครับ”
ซิกม่ายกมือขวาขึ้น กระโดดลงจากสนามประลองมุ่งหน้าไปที่เต้น ใช่แล้วล่ะ ถึงจะทาบทามหมอนั่นให้มาเป็นพวก แต่คงไม่สนใจองค์กรที่คนปอดแหกอย่างฟรายอยู่ จำเป็นต้องแสดงให้หมอนั่นเห็นว่าความตั้งใจและพลังของชายที่ชื่อ ฟราย แสตมป์ มีแค่ไหน！
“ก็เอาเซ่！ถ้าแค่กระชากเสื้อผ้าละก็ทำได้อยู่แล้ว”
รู้อยู่ตั้งแต่แรกแล้วว่าเป็นเรื่องยากขนาดไหน แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ก็จะแสดงความตั้งใจให้ได้เห็น ขอเดินพันด้วยความภาคภูมิของ【สถาบันเวทย์มนต์โลก】！
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
