ผมตื่นขึ้นมาควบคุมยานอวกาศที่แข็งแกร่งที่สุด ผมเลยเป็นทหารรับจ้างอวกาศ — I Woke Up Piloting the Strongest Starship, so I Became a Space Mercenary 257 เฮ้ยเฮ้ยเฮ้ย

257 เฮ้ยเฮ้ยเฮ้ย

ในท้ายที่สุด เราทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นไม่ได้สักอย่างจนตอนเช้ามาถึง หรือ กลางค่ำคืน ดังนั้นเราแค่ฆ่าเวลาอย่างเงียบๆระหว่างรอวันต่อไป เราทำการออกกำลังกายเบาๆ, ฝึก, งีบ, ทิ้งของจากดินแดนเผ่ากราโด, และอะไรแแบบนั้นได้ สั้นๆ มีหลายอย่างให้เราทำเพื่อฆ่าเวลาได้

ดังนั้นผมตัดสินใจทิ้งของที่เราได้จากป่าหลังจากออกกำลังกายนิดหน่อย แต่–

“เอ่อ จริงๆแล้วเราเอาเจ้านี่กลับมาหือ”

ใช่ มันคือวัตถุทรงสว่านลึกลับ ตอนนี้มันยื่นออกมาจากกระเป๋าหลังของผม มันกำลังกระพริบอย่างตื่นเต้นดั่งแสดงออกถึงความดีใจหลังจากที่ได้เจอผมอีกครั้ง

“เอ่อ ใช่ หนูคิดว่าฉันจะทิ้งมันไว้ข้างหลัง แต่มันกระพริบอย่างอ่อนแออีกครั้งดังนั้นหนูอดไม่ได้ที่จะสงสารมันนิดหน่อยและใส่มันข้างในกระเป๋าหลังของพี่ ฮิโระซามะ”

มีมิยิ้มอย่างขมขื่นขณะเธอสารภาพ

“เจ้านี่มันแสนรู้สำหรับสว่านกระพริบเวร…… และเราไม่รู้ว่ามันคืออะไรและมันมาจากที่ไหน ดังนั้นเราลดการป้องกันรอบมันไม่ได้เลย ให้ตายเถอะ”

ผมหยิบวัตถุลึกลับที่พิงกำแพง ผมสงสัยว่าทำไม มันรู้สึกเหมือนผมชินกับการถือเจ้านี่จริงๆ ตัดสินจากรูปลักษณ์ของมัน จริงๆมันไม่ได้ดูเหมือนถือง่าย แต่ผมยังรู้สึกแบบนั้น

หืม และมันก็กระพริบเป็นช่วงๆเป็นระยะๆเมื่อผมถือมัน ดั่งมันรู้สึกสบายอยู่ในมือผมมากๆ จริงๆสิ่งนี้ไม่ได้ดูดอะไรออกจากผม ใช่ไหม? เอ่อ เหมือนอะไรบางอย่างนั้นที่ผู้นำเอลฟ์พูดถึง พวกเขาพูดว่าอะไรนั่นเอ่อล้นออกมาจากผมหรือบางอย่าง

“หืม มันไม่ได้รู้สึกง่ายที่จะเหวี่ยงเจ้านี่ไปทั่ว แต่พี่ไม่รู้ว่าจะใช้งานมันจริงๆยังไง”

“เราไม่ได้ต้องการมันไว้หาของอีกแล้วตอนนี้ที่เรากลับมาที่ยานแล้วหลังจากทั้งหมด”

มีมินำของที่เก็บได้ที่อยู่ในกระเป๋าหลังออกมาและแสดงรอยยิ้มมุมปากเบี้ยวๆ มีผลโคคิริที่กลิ้งออกมาจากกระเป๋า, มิลเบอร์รี่ข้างในกล่องโพลิคาร์บอเนต, และเห็ดมังกรโมโกริสด

“ถ้าอย่างนั้นเราควรทำอะไรกับของนี้?”

“ไม่ใช่เราควรแค่กินพวกมันให้หมดเหรอ”

“ใช่ เรามีตู้เย็นข้างในยาน ถูกมั้ย? ถ้าเราใส่ของพวกนี้ข้างในและเก็บมันด้วยความเย็นล่ะ?”

“มืม ให้ฉันได้ปรึกษากับเชฟของเราด้วยเหมือนกัน”

“อ๊ะ บางทีของพวกนี้ถูกใช้ทำอะไรอร่อยๆได้ ถูกมั้ย?”

ใช่ เท็ตซุจิน V อาจสามารถทำบางอย่างอร่อยโดยใช้ของพวกนี้ เครื่องทำอาหารอัตโนมัติแค่ทำอาหารได้โดยใช้ตลับอาหารเท่านั้น แต่รุ่นหรูหราสมรรถนะสูงเช่นเท็ตซุจิน V ก็ทำงานโดยปรุงวัตถุดิบสดได้เพื่อทำอาหาร

เพราะทั้งหมด ฐานข้อมูลเท็ตซุจิน V มีเมนูอาหารเต็มไปหมดที่เก็บรวบรวมมาจากจักรวาลที่รู้จักถูกติดตั้งอยู่ข้างในมันโดยผู้ผลิตของมัน และมันดูเหมือนนิสัยทำอาหารอร่อยสุดยอดนั้นเนื่องจากความใส่ใจรายละเอียด

วิทยาศาสตร์นั้นน่าทึ่งไปเลยหือ

“ได้เลยถ้าอย่างนั้น เราจะเก็บอาหารทั้งหมดในตู้ทีหลัง ต่อไปเป็นการรับมือกับเจ้านี่”

“วิสเกอร์จังพูดว่ามันดีกว่าที่จะนำมันกลับมากับเราด้วย ดังนั้นหนูเอามันกลับมา”

อย่างต่อไปบนรายการเป็นเครื่องส่งสัญญาณฉุกเฉิน เจ้านี่มันไร้ประโยชน์บัดซบ!

“อืม แค่ทำให้มั่นใจว่ามันไม่ไปปนกับขยะอื่น พี่ว่า ถ้าสุดท้ายเราผ่านโรงงานผลิตหรือตัวแทนจำหน่ายระหว่างการเดินทางของเรา มาเอามันเข้าไปข้างในและเอาให้พวกเขาดูเถอะ”

“เราจะทำขนาดนั้น?”

“แน่นอน เพราะทั้งหมดบางทีสุดท้ายพวกเขาจะเสนอรุ่นที่ดีกว่าเป็นการชดใช้”

พวกเขาอาจยินดีมอบส่วนลดให้เราด้วยเหมือนกัน

เรามีที่ว่างเยอะอยู่ในบัวดำอยู่ดี และประโยชน์เดียวที่ผมคิดได้คือขขายมันให้ร้านขยะถูกๆ อืม ถ้ามันไม่ได้ถูกทิ้งอย่างเร็ว มันเป็นไปได้ว่าเราอาจลืมมันและปล่อยมันเก็บฝุ่นอยู่ในมุมของห้องเก็บของ

“เราควรโยนเจ้านี้ทิ้งด้วยกันกับเครื่องส่งสัญญาณมั้ย? มันจะค่อนข้างเด่นถ้าพี่นำเจ้านี่ไปทั่วกับพี่เพราะมันส่องแสงกระพริบตลอด”

“อืม…… แต่มันดูเหมือนมันประท้วงนะ”

“เจ้านี่มันสว่างเกินไปแล้ว”

มีมิและผมหรี่ตาใส่วัตถุลลึกลับที่กระพริบอย่างรุนแรงในการประท้วง

“มันแค่ล้อเล่นน่ะ เข้าใจมั้ย ไม่ว่ายังไง ฉันจะถามเอลฟ์เกี่ยวกับแกเมื่อตัวแทนมาถึงทีหลัง”

หลังจากนั้นวัตถุลึกลับเริ่มกระพริบในจังหวะสงบมากกว่า ดั่งมันโล่งใจ แค่อะไรกับเจ้านี่กันเนี่ย?

เมื่อเช้ามาถึง เมย์ติดต่อเอลฟ์ทันทีและบอกพวกเขาว่าเราจะรับการขออภัย มันถูกตัดสินใจว่าตัวแทนจะมาเยือนบัวดำเช้าตรู่ ผมไม่ได้สนใจเกี่ยวกับมันจริงๆด้วยตัวเอง แต่เมย์คลั่งไปเลยครั้งนี้

แม้ว่าผมไม่ไล่ตามประเด็น มันดูเหมือนเมย์จะไม่ทนสำหรับมันด้วยตัวเธอเอง ตัดสินจากที่เธอทำตัว มันอาจจำเป็นที่ต้องทำให้เมย์สงบภายหลัง

“เมย์ ใจเย็น ใจเย็น เข้าใจมั้ย”

“ค่ะ หนูใจเย็น นายท่าน”

“มันจะไม่เป็นไรด้วยแค่การขออภัยปรกติรู้มั้ย”

“ดิฉันเข้าใจ ดิฉันจะทำให้แน่ใจว่าคนเหล่านั้นคลานคำนับอยู่บนพื้นในการขออภัย”

“ไม่ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น นั่นไม่ใช่การขออภัยปรกติเลยสักนิดเข้าใจมั้ย?”

“เพราะทั้งหมดแค่ก้าวพลาดครั้งเดียวอาจมีผลทำให้นายท่านและคนที่เหลือไม่สามารถกลับมาได้ มากกว่านั้น พวกเขามัวแต่ติดอยู่กับการขัดคอกันภายในที่พวกเขาทำให้ความพยายามช่วยเหลือล่าช้า พวกเขาแม้แต่พยายามเลี่ยงไม่ให้ดิฉันไปช่วยนายท่านด้วยตัวเอง ตั้งแต่แรก พวกเขาจะไม่สามารถรับมือกับโจรสลัดได้ในเหตุการณ์ล่าสุดโดยไม่มีนายท่านยื่นมือ มันเหนือความอุกอาจที่พวกเขาจะทำให้การช่วยเหลือผู้มีพระคุณล่าช้า แค่เพราะการเถียงกันเล็กๆภายใน ดิฉันเชื่อว่าพวกเขาจำเป็นต้องแสดงระดับความเสียใจที่พอเพียงและขอโทษให้เท่านั้นที่ทำให้ท่านมีปัญหา”

“เหตุการณ์ล่าสุด?”

แต่ผมจำไม่ได้ว่าทำอะไรสักอย่างแบบนั้น เราทำอะไรไม่ได้จริงๆเกี่ยวกับโจรสลัดระหว่างเราติดอยู่บนพื้นหลังจากทั้งหมด เมย์เป็นคนที่รับมือพวกมัน ถูกมั้ย?

“ดิฉันเป็นของนายท่าน รัฐบาลภูมิภาคอิสระนั้นน่าผิดหวังอย่างที่สุดจนดิฉันไม่มีทางเลือกนอกจากใช้บัวดำกำจัดโจรสลัด นั่นทำไมดิฉันก่อปัญหาให้นายท่านทางอ้อมและจำเป็นต้องขอโทษสำหรับมัน”

“ไม่ใช่นั่นคิดน้อยไปหน่อยเหรอ?”

“ดิฉันเป็นสิ่งมีชีวิตเอไอ แต่ตอนนี้ ฉันเป็นส่วนหนึ่งของทรัพย์สินนายท่าน พูดอีกอย่าง การกระทำของดิฉันนั้นเหมือนกับการกระทำของนายท่าน”

“เอ่อ แต่ไม่ใช่ว่านั่นหมายถึงฉันจะต้องรับผิดชอบถ้าเธอได้ก่อเหตุการณ์ใหญ่เหรอ เมย์?”

“นั่นถูกต้องค่ะ แต่มีโอกาสเกือบศูนย์ที่นั่นจะเกิดขึ้น”

เมย์ตอบอย่างไร้สีหน้าเหมือนเคย พูดอีกอย่าง เมย์พูดว่าเธอจะไม่มีวันทำผิดพลาดหือ

จริงๆ? แต่เธอชอบทำมันเกินไปบางครั้ง อืม แม้ว่าถ้าเธอทำเกินไปที่บางครั้ง มันไม่ได้พัฒนาไปเป็นเรื่องใหญ่ ดังนั้นผมว่ามันไม่เป็นไร

แต่ผมไม่บอกเธอถึงที่ผมคิดเกี่ยวกับความชอบทำอะไรเกินไปของเธอดีกว่า เเพราะทั้งหมดเธออาจโกรธ

ผมคุยเล่นกันต่อกับเมย์และรอในโถงกินข้าวของบัวดำจนกว่าเอลฟ์ผู้มาเสนอการขออภัยในที่สุดก็มาถึง ผมให้มีมิและเอลาม่านำพวกเขาเข้ามาในยาน ผมพยายามลดความรำคาญของเมย์ แต่มันไม่ได้อออกมาดีมาก ถ้าเป็นแบบนี้ ผมเห็นได้แค่อนาคตที่เมย์ทำร้ายตัวแทนด้วยคำพูดคมๆของเธอ

“ไม่ว่ายังไง แค่ใจเย็น ฉันไม่มีเจตนาหาเรื่องกับพวกเอลฟ์”

“ในทางตรงกันข้าม พวกเขาเป็นคนที่หาเรื่องเรา หรือ พวกเขาอาจมีแผนให้มีผู้เสียชีวิตตั้งแต่แรก”

“แต่ฉันคิดสิ่งแรกที่จะถูกกล่าวโทษคือโชคร้ายที่เหลือเชื่อมากกว่า……”

มันทำให้ผมเจ็บปวดที่ยอมรับมัน แต่เพราะทั้งหมดมันน่าจะเป็นแบบนั้น ร่างกายไม่ปรกติของผม, ซึ่งผมอาจได้เมื่อถูกโยนเข้ามาในมิตินี้, ก่อให้ผู้โดยสารพาหนะที่เราขึ้นตก มันจะไม่มีเหตุผลที่จะคิดว่าเผ่ากราโดวางแผนการตกเมื่อพวกเขาเสนอพาหนะที่จริงๆแล้วพวกเขาอยากให้เราตาย ไม่มีใครจะคาดเดาได้ถึงเหตุการณ์นั้นยกเว้นพวกเขาเป็นพระเจ้าหรือบางอย่าง และผมไม่คิดว่าเอลฟ์มีแรงจูงใจที่อยากให้ผมตายอยู่ดี ผมคิดว่าเมย์แค่ตอบสนองมากเกินเหตุ

และขณะผมพยายามหนึ่งครั้งสุดท้ายเพื่อกล่อมเมย์ให้ถอย ผมได้ยินความวุ่นวายข้างนอก มีอะไร? มันไม่ได้ดูเหมือนคนทะเลาะกันแต่ถึงอย่างไรมันก็หนวกหู

“มันเป็นแก ถูกมั้ย!? แกเป็นคนที่เอาเทคโนโลยีสกปรกมาสู่ป่าที่งงดงามของเราและเหยียบย่ำพวกมันอย่างไม่คิด!”

เมื่อเอลม่าปรากฏที่ทางเข้าของโถงกินข้าว เธอถูกดันออกไปข้างๆโดยเอลฟ์ผู้ไม่คุ้นเคยผู้มาหาผมทันที

เมย์เริ่มส่งลางอันตราย

เฮ้ยเฮ้ยเฮ้ย เขาจะตายจริงๆถ้าแบบนี้!

“……ว้าว อะไรเกิดขึ้นที่นี–? โว่ เมย นิ่ง เมย์! ใจเย็น! นิ่งไว้!”

ผมจับมือเมย์และพยายามยั้งเธอไว้ด้วยกำลังทั้งหมดของผมแต่มันค่อนข้างยาก ความต่างในพละกำลังระหว่างเนื้อชีววิทยาและเส้นใยกล้ามเนื้อทนทานและทรงพลังกับโครงกระดูดอัลลอยประกอบนั้นยิ่งใหญ่เกินไป

ขอโทษเสีย พวก! ใช่ แก! ไอ้เอลฟ์หยิ่งยโสตรงนั้น! รีบเข้าแล้วขอโทษ! ถ้าแกไม่ทำ แกจะโดนหักคอทันทีรู้ไหม!

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu