บ่วงมาร 45

หญิงสาววิงวอนแต่คนตัวโตไม่ใส่ใจ เขายังคงยืนนิ่งปล่อยให้เลือดสดๆ ไหลออกจากฝ่ามืออย่างไม่สะทกสะท้าน เขาไม่ได้แสดงท่าทางเจ็บปวดใดๆ ออกมาเลย มีแค่หล่อนนั่นแหละที่เจ็บแทนเขาจนแทบจะขาดใจ

หล่อนรักเดนนิส… รักเขาจนทนมองเขาทรมานไม่ได้…

“เก็บไอ้ความห่วงใยจอมปลอมของเธอเอาไว้เถอะ ฉันไม่ต้องการมัน… และถ้ามันจะทำให้เธอรีบไสหัวไปไกลๆ ล่ะก็…” เขายิ้มเลือดเย็น

“ใบหย่าฉันเซ็นเอาไว้แล้ว อยู่ในลิ้นชักหัวเตียง… หยิบเอาไปซะ แล้วไสหัวไปเสียที” ประโยคนี้ของเดนนิสแผดกึกก้องยิ่งกว่าเสียงของฟ้าผ่าเสียอีก นาริกาตัวสั่นสะท้านมองเขาอย่างวิงวอน

“ริก้ารู้ว่าควรจะรีบไป… แต่ริก้าอยากทำแผลให้คุณก่อน… เลือดคุณไหลมากแล้วนะคะเดนนิส”

แทนที่เขาจะซาบซึ้งใจ แต่เขากลับหัวเราะหยันออกมาซะนี่ “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาทำเป็นห่วงใยฉัน ฉันไม่ต้องการความห่วงใยจากผู้หญิงแพศยาอย่างเธอ นาริกา… ไสหัวไปซะ ก่อนที่ฉันจะเป็นคนจับเธอโยนออกไป ไปสิ! ไปให้พ้นหน้าฉันสักที…”

คำพูดของเขาไม่ผิดจากมีดคมๆ ที่วิ่งเข้ามาตัดขั้วหัวใจ มันเจ็บปวดทรมานจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดใดๆ ได้

“เกลียดกันมากหรือคะ…?”

เดนนิสยิ้มหยัน จ้องมองหล่อนด้วยสายตาชิงชัง “มากกว่าเกลียดเสียอีกนาริกา… เธอเป็นสิ่งเดียวในโลกที่ฉันไม่อยากจะพบเจอ… และแน่นอนว่าฉันจะไม่มีวันพบเธออีก ไม่มีวัน!”

ท้ายประโยคของเดนนิสช่างหนักแน่นนัก และมันก็บ่งบอกว่าเขาสามารถทำอย่างที่พูดเอาไว้ได้จริงๆ หญิงสาวเจ็บปวดแต่ก็ไม่สามารถแสดงออกไปได้ ทำได้แค่เพียงยิ้มบางๆ ให้กับความขมขื่นที่กำลังได้รับเท่านั้น

“ริก้ารู้ค่ะ…”

“ถ้ารู้ก็รีบๆ ไปซะสิ จะอยู่รอให้ฉันไล่เธอเป็นครั้งที่ร้อยหรือไง” เขากระชากเสียงกระด้างใส่หล่อน แล้วก็ก้าวยาวๆ หายไปในอีกห้องหนึ่งซึ่งหล่อนพอจะรู้ว่ามันคือห้องทำงานของเขานั่นเองทันที ทิ้งนาริกาไว้เบื้องหลัง ให้หล่อนจมอยู่กับความเจ็บปวดแสนสาหัส

“เดนนิส…”

ม่านหมอกน้ำตาไหลซึมออกมาอาบแก้มมากยิ่งขึ้นเสียงสะอื้นไห้เล็ดลอดออกมาจากกลีบปากสีสดอย่างต่อเนื่อง และเพียงไม่นานหล่อนก็ทิ้งร่างลงกองกับพื้นอย่างน่าเวทนา ร่ำไห้ปานจะขาดใจอยู่ตรงนั้น อยู่นานแค่ไหนไม่สามารถระบุได้ แต่มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เดนนิสกลับมาหยุดตรงหน้าหล่อนอีกครั้ง พร้อมๆสองมือเช็ดน้ำตาที่ข้างแก้ม ก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นเผชิญหน้ากับคนใจร้าย หล่อนหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งจากมือของเขาขึ้นมามอง แล้วก็รู้ได้ทันทีว่ามันคือกระดาษอะไร

“อย่างนั้นหรือ งั้นก็รีบเอาขยะชิ้นนี้ออกไปจากเพ้นเฮ้าส์ของผมสักทีเถอะ…”

“เดนนิส… ทำไมใจร้ายแบบนี้…”

นาริกาครางออกมาด้วยความอดสู แต่เจ้าของชื่อกลับหัวเราะด้วยความสะใจ ขณะเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางของมัจจุราชผู้เหี้ยมโหด

“ก็เพราะฉันเกลียดขี้หน้าเธอยังไงล่ะ ไปซะ… อย่าให้ต้องไล่ซ้ำอีก”

“ผมรู้ว่าพื้นฐานจิตใจของคุณเป็นคนกระด้าง อำมหิต แต่ผมไม่คิดว่าคุณจะกล้าทำร้ายคนที่ตัวเองรักแบบนี้ คุณมันคนขี้ขลาดที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาเลยจริงๆ”

เอเดนเค้นเสียงลอดไรฟันขาวสะอาดออกมาด้วยความเดือดดาล จ้องหน้าคู่สนทนาหนุ่มเขม็ง สองมือกำเป็นหมัดแน่นอยู่ข้างลำตัว

“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณเอาเรื่องบ้าๆ นั้นมันจากที่ไหน แต่ผม…”

เดนนิสพูดกับเอเดน แต่สายตาจ้องมองมาที่หล่อนเขม็ง กระแสความชิงชังเต้นระริกอยู่ในดวงตาสีฟ้าจัดคู่นั้นมากมายนัก

“ไม่ได้รักผู้หญิงคนนี้ ไม่เคยรัก ไม่เคยคิดจะรัก และแน่นอนว่าจะไม่รักตลอดไป”

ชัดเจน… ชัดเจนยิ่งกว่าเขามากระซิบที่ข้างหูเสียอีก นาริกาปล่อยให้น้ำตาไหลร่วงลงมาอีกครั้งและอีกครั้ง ความเจ็บปวดหนักอึ้งอยู่ในอก มันทิ่มแทงยิ่งกว่าเข็มแหลมๆ เป็นร้อยเป็นพันเล่ม หล่อนเกือบจะหายใจไม่ออก หรือบางทีหล่อนอาจจะไม่อยากหายใจต่อไปอีกแล้วก็ได้

“ไปกันเถอะค่ะ คุณเอเดน… ริก้าอยากไปจากที่นี่…”

หญิงสาวเลือกที่จะเกาะแขนกำยำของเอเดนเพื่อพยุงตัวเอง เงยหน้ามองเขาอย่างวิงวอน เดนนิสเห็นภาพนั้นแล้วก็เจ็บปวดจนต้องเมินหน้าหนี

“แล้วคุณจะต้องเสียใจ… ที่ปล่อยให้คนที่ตัวเองรักหลุดมือไปแบบนี้”

“ผมไม่เคยรักผู้หญิงคนนี้…”

“แต่ผมว่าคุณกำลังหลอกตัวเอง…”

เอเดนทิ้งคำพูดคำสุดท้ายเอาไว้ ก่อนจะรีบประคองร่างอ่อนระโหยของนาริกาออกไปจากเพ้นเฮ้าต์ของเดนนิสอย่างรวดเร็ว ประตูถูกปิดลงพร้อมๆ กับร่างของเจ้าของห้องที่ทรุดฮวบลงกองกับพื้นด้วยสภาพไม่ต่างจากเศษแก้วที่ถูกปาจนแตกละเอียด ตอนนี้หัวใจของเดนนิสกำลังเป็นแบบนั้น

นาริกาเดินจากเขาไปแล้ว พร้อมๆ กับผู้ชายอีกคนหนึ่งที่แสนสมบูรณ์แบบ ผู้ชายที่อาจจะอ่อนโยนได้มากกว่าเขา ผู้ชายที่อาจจะรักหล่อนได้มากกว่าเขา มือหนายกขึ้นฟาดกับพื้นพรมด้วยความเดือดดาล เกลียดตัวเองเหลือเกินที่ปล่อยหัวใจให้นาริกาได้ครอบครองง่ายดายถึงเพียงนี้

สุดท้ายเป็นไงล่ะ เจ็บปวด… ใช่ เขากำลังเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

เลือดสดๆ ไหลซึมเปื้อนผ้าพันแผลออกมาอีก มันหยดย้อยออกมาเป็นทาง แต่เขาหาได้รู้สึกรู้สากับความเจ็บปวดของกายภายนอกไม่ ก็เพราะในหัวใจของเขาตอนนี้กำลังชอกช้ำจนไม่ต่างจากคนที่กำลังตายทั้งเป็นเลยแม้แต่นิดเดียว