บ่วงมาร 38

“เย็นนี้เลยหรือคะ? ทำไมมันเร็วแบบนี้…”

สาวน้อยอุทานออกมาด้วยความตกใจ แต่มาร์คอสกลับไหวไหล่กว้างทรงพลังของตัวเองอย่างไม่แยแสสิ่งใดเลย โดยเฉพาะความรู้สึกของหล่อน

“มันไม่เร็วไปหรอก… ไปเตรียมตัวเถอะ เย็นนี้ตอนห้าโมงตรงที่ลานจอดรถหน้าตึก…”

“แต่ว่า…”

“ไม่มีแต่ริก้า ออกไปได้แล้ว…”

หญิงสาวไม่มีทางเลือกอื่นใดอีก นอกจากเดินคอตกออกมาจากห้องทำงานของมาร์คอส ระหว่างทางก็สวนเข้ากับพเยียพอดี สาวน้อยเลยถือโอกาสเล่าความทุกข์ใจให้กับคู่สนทนาฟัง หวังว่าพเยียจะเห็นใจและช่วยเหลือ แต่ตรงกันข้าม พเยียก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เห็นดีเห็นงามกับมาร์คอส

“ฉันคงช่วยอะไรริก้าไม่ได้หรอกจ่ะ แต่ฉันคิดว่าริก้าจะมีความสุขหากได้ไปเมืองไทย…”

“แต่ริก้าไม่อยากไปนี่คะ คุณพเยียก็รู้ว่าริก้าไม่อยากอยู่ใกล้กับผู้ชายคนนั้น…” เจ็บปวดใจทุกครั้งที่ต้องเอ่ยถึงเดนนิส โอซิล

“ทุกอย่างมันคือพรหมลิขิต ต่อให้พยายามฝืนแค่ไหน แต่สุดท้ายเราก็ไม่สามารถต้านทานอำนาจของเบื้องบนได้หรอก ไปเถอะ… รับรองว่าเอเดนจะดูแลเธอเป็นอย่างดี…”

“แต่ริก้าไม่ต้องการใคร… คุณพเยียช่วยพูดกับคุณมาร์คอสให้หน่อยได้ไหมคะ”

พเยียส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะระบายยิ้มหวานออกมา “ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอก และทางที่ดีเธอควรจะรีบไปเตรียมตัวเดินทางดีกว่า ฉันบอกได้แค่นี้แหละ…”

และพเยียก็ก้าวยาวๆ หายเข้าไปในห้องทำงานของมาร์คอส ขณะที่หล่อนได้แต่ยืนน้ำตาไหลพรากด้วยความปวดร้าวกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

ขณะที่นาริกาเดินร่ำไห้กลับห้องไป พเยียก็กำลังเล่าถึงเรื่องที่ตัวเองโทรไปหาเดนนิสให้กับสามีและญาติสนิทของสามีฟังด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวัง

“เท่าที่คุยกันเมื่อครู่นี้ เจ้านายแคร์ริก้ามากค่ะ แต่ก็ยังสามารถรักษามาตรฐานความปากแข็งเอาไว้เช่นเดิม”

“หยิ่งนักมันน่าปล่อยให้อกหักเสียให้เข็ด…” มาร์คอสพึมพำอย่างหมั่นไส้

“คุณก็เคยเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือคะมาร์คอส…”

พอถูกภรรยาตอกกลับเข้าบ้างมาร์คอสก็รีบเปลี่ยนเรื่อง โดยหันไปพูดกับเอเดนลูกพี่ลูกน้องที่หล่อระเบิดไม่แพ้ตัวเองอย่างรวดเร็ว

“มาร์คอสโกรธแล้ว… คุณพเยียต้องลำบากแน่เลย เพราะมาร์คอสหายโกรธยากมาก” เอเดนพูดขึ้นด้วยความวิตกกังวล แต่พเยียกลับไม่รู้สึกเช่นนั้นเลย เพราะหล่อนรู้ว่าสามีน่ะมีจุดอ่อนอยู่ที่ไหน และต้องง้อด้วยอะไรเขาถึงจะหายโกรธ

“ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ มาร์คอสไม่เคยโกรธพเยียนานเกินครึ่งชั่วโมงหรอก”

“จริงเหรอครับ… งั้นแสดงว่าคุณมีอิทธิพลกับเขามากจริงๆ เพราะเท่าที่ผมจำได้เมื่อสมัยเด็กๆ แค่ผมทำรถแข่งของเขาพัง เขาโกรธผมไปเกือบปีทีเดียว”

“เรารักกันมากค่ะ… รักกันด้วยหัวใจจริงๆ เอาไว้คุณเอเดนเจอผู้หญิงของตัวเอง คุณก็จะรู้สึกไม่แตกต่างจากมาร์คอสและก็พเยียหรอกค่ะ”

เอเดนยิ้มบางๆ ก่อนจะส่ายหน้าหล่อระเบิดน้อยๆ “ผมไม่เคยคิดถึงการแต่งงาน… ผมไม่ชอบการผูกติดกับคนอื่น ผมชอบอยู่คนเดียว…”

“เมื่อก่อนมาร์คอสก็คิดแบบนี้แหละค่ะ แต่เมื่อถึงเวลาคุณจะไม่พูดแบบนี้…”

“เกรงว่าผมจะพูดอย่างนี้ไปตลอดชีวิตแหละครับ… เพราะผู้หญิงในสายตาของผมไม่ต่างจากขยะ พวกหล่อนก็แค่อยากได้เงินที่ไม่ใช่ของตัวเอง…”

“คุณอคติกับผู้หญิงมากเกินไปหรือเปล่าคะเอเดน… ผู้หญิงในโลกมีเป็นล้านๆ คน และไม่มีทางที่จะมีนิสัยเหมือนกันทุกคนหรอกค่ะ อย่าเหมารวมแบบนี้สิคะ” พเยียพยายามให้แง่คิด แต่คู่สนทนาหาได้ยอมคล้อยตามไม่ เพราะเขายังคงอคติเช่นเดิม

“ผมไม่ได้เหมารวมทุกคนหรอกครับ เพราะอย่างน้อยๆ คุณพเยียก็ไม่ใช่อย่างนั้น…”

“ขอบคุณค่ะที่มองพเยียในแง่ดี แต่พเยียขอพูดสักนิดหนึ่งนะคะ…”

เอเดนแม้จะไม่อยากฟังอะไรมากนัก แต่ด้วยมารยาทจึงต้องพยักหน้าอนุญาตอย่างไม่มีทางเลือก พเยียเห็นสัญญาณนั้นจึงรีบพูดสิ่งที่ตัวเองคิดเอาไว้ขึ้นมาทันที

“ผู้หญิงก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งค่ะไม่ใช่ขยะ อาจจะมีบางคน หรือหลายคนที่ทำให้คุณคิดว่าพวกหล่อนนิสัยไม่ดี แต่ยังไงซะก็ยังมีผู้หญิงอีกจำนวนมากที่เป็นคนดี และพวกหล่อนก็ขยันทำงานหาเลี้ยงชีวิตด้วยลำแข้งของตัวเอง พเยียไม่ทราบหรอกนะคะว่าคุณเอเดนเคยพบเจออะไรมาบ้าง แต่พเยียพอจะรู้ว่าเรื่องที่คุณเอเดนเจอมานั้นคงไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ คุณเอเดนถึงได้ฝังใจเกี่ยวกับผู้หญิงแบบนี้ แต่พเยียอยากขอร้องให้คุณเอเดนลองมองผู้หญิงซะใหม่ จะเลือกปฏิบัติก็ได้ แต่อย่าเหมารวมเลยค่ะ เพราะนั่นมันจะทำให้คุณทำร้ายใครหลายๆ คนที่ไม่มีความผิด… และก็จะเป็นคุณเอเดนเองนั่นแหละที่จะต้องมานั่งเจ็บปวด เพราะความร้ายกาจของตัวเอง”

“ผมยอมรับว่าสิ่งที่คุณพเยียพูดมานั้นมันคือความจริง แต่ผม… คงใจไม่กว้างพอที่จะทำอย่างที่คุณพเยียพูดได้ ผมฝังใจไปแล้วครับ…”

พเยียถอนใจออกมาด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ อดแปลกใจไม่ได้เลยจริงๆ ว่าทำไมผู้ชายหล่อๆ ชาติตระกูลเลิศๆ ทุกคนจะต้องเกลียดผู้หญิงเข้าไส้แบบนี้ด้วย

“พเยียไม่คิดจะบังคับคุณหรอกค่ะ เอเดน แต่พเยียอยากให้คุณลองพยายามทำเท่านั้นเอง…”

“ถ้ามันจะทำให้คุณพเยียสบายใจ ผมจะพยายามครับ…”

“ขอบคุณค่ะ งั้นพเยียขอตัวก่อนนะคะ ขอไปง้อมาร์คอสก่อน ป่านนี้หนีเข้าห้องนอนไปแล้วมั้ง” แม้ว่าเอเดนจะยังไม่ได้รับปาก แต่หญิงสาวพอใจแล้วที่เขาจะพยายามทำมัน

“ตามสบายเถอะครับ…”

พเยียยิ้มให้กับญาติสนิทของสามีเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องทำงานของมาร์คอส มุ่งหน้าสู่ห้องนอนอย่างรวดเร็ว เพราะแทบไม่ต้องเดาเลยก็รู้ว่าตอนนี้มาร์คอสอยู่ที่ไหน