นาริกาแย้ง ความน้อยใจอัดแน่นอยู่ภายในอก แม้หล่อนจะรักเดนนิสมากแค่ไหน แต่หล่อนก็ไม่มีทางกลับไปให้เขาเหยียบย่ำอีกแล้ว ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจ เขามีผู้หญิงอื่นทันทีเมื่อหล่อนจากมา เขาเลวร้าย และหล่อนก็ไม่ควรจะรักเขาอีกต่อไป
แต่หล่อนทำได้หรือ… ทำใจให้เลิกรักเดนนิส โอซิลได้หรือเปล่า? คำตอบคือ ‘ไม่ได้’ และแน่นอนว่าหล่อนจะรักเดนนิสต่อไปจนลมหายใจเฮือกสุดท้ายนั่นแหละ
“แล้วเธอไม่ได้รักเจ้านายหรือไง…?”
“ริก้ายอมรับค่ะว่ารักเขา… แต่มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะคะหากจะต้องรักฝ่ายเดียวตลอดไปแบบนี้ ทุกอย่างมันจบลงแล้ว จบลงตั้งแต่วันที่ริก้าเหยียบเท้าลงบราซิลแล้วล่ะ”
พเยียที่อยากให้นาริกากับเดนนิสคืนดีกัน เพราะหล่อนพอจะมองออกว่าทั้งคู่น่าจะรู้สึกดีๆ ต่อกันไม่น้อย แต่ดูเหมือนว่าคู่สนทนาจะใจแข็งขัดกับบุคลิกได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“แต่เธอกับเจ้านายก็ยังไม่ได้หย่ากันไม่ใช่หรือ…”
“ยังไม่ได้หย่าค่ะ แต่เขาบอกกับริก้าว่าหากเขาว่างเมื่อไหร่ เขาจะจัดการเรื่องนี้ทันที… และริก้ามั่นใจว่าเขาจะต้องว่างในเร็วๆ นี้อย่างแน่นอน”
“เธอใจแข็งจังริก้า… ใจแข็งจนฉันอดแปลกใจไม่ได้”
เจ้าของชื่อยิ้มบางๆ ยกมือขึ้นป้ายน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุดทิ้ง “ริก้าก็แค่ไม่อยากทำให้ตัวเองต้องตายทั้งเป็นอีกค่ะ เพราะที่ผ่านมาริก้าเหมือนตกอยู่ในขุมนรก…”
พเยียเป่าลมออกจากปากเบาๆ อย่างยอมแพ้ “ฉันตั้งใจจะช่วยให้เธอสมหวังกับเจ้านาย แต่พอได้ยินเธอพูดแบบนี้ คงไม่มีประโยชน์อะไรแล้วที่ฉันจะดึงดันทำต่อไป…”
“ทุกอย่างมันจบลงแล้วค่ะ เพราะไม่ว่าริก้าจะทำอะไร จะพยายามแค่ไหน แต่ก็ไม่มีทางล้างความชิงชังที่เขามีต่อริก้าให้ลดลงได้หรอกค่ะ”
“งั้นฉันก็ขอให้เธอตัดใจได้เร็วๆ และหากมีอะไรให้ฉันช่วยเหลือก็บอกได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ เพราะตอนนี้เธออยู่ในฐานะน้องสาวบุญธรรมของมาร์คอส ไม่ใช่สาวใช้ของแองเจลล่าอีกต่อไปแล้ว…”
นาริกาฝืนยิ้มร่าเริง แต่กระนั้นความขมขื่นก็ยังคงโอบล้อมรอบกายสาวไม่เปลี่ยนแปลง “ขอบคุณคุณพเยียมากค่ะ ขอบคุณที่หวังดีกับริก้า…”
“เราเป็นผู้หญิงด้วยกัน… และที่สำคัญฉันเคยผ่านเหตุการณ์แบบเธอมาหมดแล้ว จำเอาไว้นะนาริกา…” พเยียยกมือเล็กขึ้นแตะไหล่บอบบางของคู่สนทนาเบาๆ
“ความสุขที่สวยงามมันย่อมมาหลังพายุฝนเสมอ…”
และเจ้าของคำพูดก็เดินกลับเข้าไปด้านใน ปล่อยให้นาริกายืนนิ่งงันอยู่ริมระเบียงตามลำพัง รอยยิ้มเศร้าหมองผุดขึ้นมาแต้มใบหน้างามมหาศาล
ความสุขที่สวยงามเหรอ…
สำหรับหล่อนมันจะมีความสุขแบบนั้นได้ยังไงกัน ในเมื่อข้างกายไม่มีผู้ชายที่ชื่อเดนนิส โอซิลอยู่ หล่อนทำเป็นปากแข็งไปเท่านั้น แต่ภายในใจอ่อนยวบเพียงแค่ได้ยินชื่อของเขาเท่านั้น
“ริก้ายอมตายเพราะความคิดถึงคุณ ดีกว่าจะกลับไปให้คุณเหยียบย่ำหัวใจเล่นอีก… ขอให้คุณมีความสุขกับชีวิตใหม่ และผู้หญิงคนใหม่ของคุณ…”
ภาพในกระจกค่อยๆ เปลี่ยนแปลงเป็นภาพของสาวน้อยคนหนึ่ง สาวน้อยแสนสวยที่ฝังอยู่ในจิตวิญญาณของเขาไม่เคยจางหาย ผู้หญิงที่ทำให้เขากระวนกระวาย ผู้หญิงที่ทำให้เขาโหยหาแทบบ้าคลั่ง และหล่อนก็เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ทำให้เขาเจ็บปวดแทบขาดใจ
นาริกา…
“ผู้หญิงใจร้าย…”
เพล๊ง!
เสียงกระจกแตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเมื่อถูกแก้วเหล้าในมือใหญ่เขวี้ยงเข้าใส่ กระจกแตกกระจายเกลื่อนห้อง แต่ภาพของนาริกาที่ตามหลอกหลอนเขาอยู่นั่นก็ยังไม่ยอมสลายหายไป มันยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำไม่เปลี่ยนแปลง
“เธอจะตามหลอกหลอนฉันไปถึงไหนฮะ นาริกา! จะตามรังควานฉันอีกทำไม?!”
คราวนี้เปลี่ยนเป็นขวดเหล้าบ้างที่ลอยละลิ่วไปด้านหน้า เสียงขวดแก้วปะทะกับพื้นห้องดังสนั่น เศษแก้วแตกกระจายเกลื่อนกลาด แต่นั่นก็ยังไม่สามารถช่วยให้เดนนิสรู้สึกดีเลยมาได้เลย สมองของเขา หัวใจของเขา หรือแม้แต่จิตวิญญาณของเขายังคงโหยหาแต่แม่ภรรยาสาวเพียงคนเดียว
ผู้หญิงที่เขาเคยคิดว่าเกลียด เคยคิดว่าขยะแขยง เคยคิดว่าชิงชัง แต่… แต่พอได้อยู่ร่วมกันจริงๆ ได้แตะต้องกันอย่างลึกซึ้ง หัวใจที่เคยกระด้างแข็งยิ่งกว่าหินผาของเขากลับอ่อนระทวยกับความน่ารักน่าใคร่ของเจ้าหล่อน ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกกว่านาริกาไม่ได้รักเขา
หล่อนก็แค่ติดใจเซ็กซ์… ก็เหมือนๆ กับผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยนอนด้วยนั่นแหละ เช้ามาเจ้าหล่อนทั้งหลายจะต้องบอกรักเขากันทุกคน ไม่รู้ว่ามันคือคำพูดติดปากหรืออย่างไร
ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบหน้าด้วยความเครียดเขม็ง เซลล์ประสาททุกเส้นเต้นระริกใกล้จะแตกปริ เขาเคยคิดว่าตัวเองแข็งแกร่ง เคยคิดว่าตัวเองสามารถรับมือกับมารยาหญิงได้ทุกรูปแบบ และไม่เคยกลัวเกรงเลยว่าจะตกหลุมรักใคร แต่… สุดท้ายเขาก็ติดบ่วงของตัวเองเข้าจนได้
เขารักนาริกา… มันคือความจริงที่ไม่สามารถโกหกได้อีกแล้ว…
วันที่หล่อนจากไป… เขาพยายามที่จะแตะต้องผู้หญิงคนอื่น พยายามที่จะนอนกับผู้หญิงที่สวย หุ่นดี และตอบสนองบนเตียงยอดเยี่ยม แต่เขาทำไม่สำเร็จ เขาไม่สามารถแม้แต่จะจูบผู้หญิงคนไหนได้เลย สมองของเขาคิดถึงแต่นาริกาเพียงคนเดียว ผู้หญิงที่แสนเรียบร้อยแต่เร่าร้อนยิ่งนักยามอยู่บนเตียง
หล่อนทำให้เขาคลั่ง ทำให้เขาไม่สามารถมองผู้หญิงคนอื่นได้อีก เพราะตั้งแต่มีหล่อน… ผู้หญิงในโลกนี้ดูต่ำต้อยไร้ค่าไร้ราคาไปเสียทุกคน ไม่มีใครยิ้มสวย ไม่มีใครตาหวาน ไม่มีใครน่าทะนุถนอมเท่านาริกาเลยแม้แต่คนเดียว นาริกาทำให้เขามีเซ็กซ์ข้ามวันข้ามคืนได้อย่างเหลือ
และก็มีหล่อนคนเดียวเท่านั้น… ที่ทำให้เขาโหยหาได้ทุกเวลา แม้กระทั่งเวลานี้ ยามที่หล่อนจากไปแล้ว จากไปชั่วนิรันดร์ แต่หัวใจไม่รักดีของเขาก็ยังคร่ำครวญหาไม่เสื่อมคลาย
อยากจะไปลากหล่อนกลับมา… อยากจะกกกอดหล่อนเอาไว้ในอ้อมแขน แต่ก็ต้องยอมรับความจริงว่ามันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว นาริกาไปแล้ว… จากไปแล้วจริงๆ
“ฉันเกลียดเธอ… นาริกา… ฉันเกลียดเธอ…”
แม้จะพยายามพร่ำบอกกับตัวเองสักร้อยสักพันครั้ง แต่ไอ้ความรู้สึกที่เกิดขึ้นภายในหัวใจมันก็ตรงกันข้ามกับสิ่งที่พูดออกไปเหลือเกิน
“ฉันรักเธอ… ริก้า…”
มาร์คอสเดินเข้ามาสวมกอดภรรยาจากทางด้านหลังเอาไว้แน่น พร้อมๆ กับฝังปลายจมูกโด่งงามลงกับซอกคอหอมกรุ่นหนักหน่วง พเยียยิ้มหวานอย่างมีความสุขกับความรักของสามีที่มีหล่อนได้อย่างสม่ำเสมอทุกวัน มาร์คอสรักหล่อนด้วยหัวใจแท้จริง และแน่นอนว่าหล่อนก็รักเขามากมายเช่นกัน
“กลับมาก็ซนเลยนะคะ…”
“รู้ไหมว่าผมคิดถึงคุณทั้งวันเลย แทบอยากจะลางานกลับมาหาคุณเลยด้วยซ้ำ…”
ชายหนุ่มไม่พูดเปล่าเลื่อนมือหนาขึ้นมากอบกุมเต้างามเอาไว้เต็มมือ ก่อนจะบีบเคล้นหนักๆ จนภรรยาสาวร้องครางเรือนกายอ่อนระทวย
“อย่าทำแบบนี้ค่ะ เอาไว้คืนนี้เถอะ”
“แต่ผมทนไม่ไหวแล้วนี่พเยียจ๋า…”
“แต่ต้องทนค่ะ มาร์คอส… เพราะพเยียมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณ”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
