บ่วงมาร 23

“อย่าขัดคำสั่งพี่เชียวนะแองจี้”

เสียงกระด้างคุ้นหูดังขึ้นที่ปากประตูในฝั่งตรงกันข้ามกับจุดที่หล่อนยืนอยู่ แองเจลล่าสะบัดผมสีน้ำตาลไหม้ของตัวเองจนยุ่งเหยิง ขณะหันไปจ้องหน้าพี่ชายที่พึ่งจะปรากฏตัวเขม็ง ความขุ่นเคือง ความต่อต้านอัดแน่นเต็มนัยน์ตาคู่งามมหาศาล

“บอกแล้วไงว่าไม่มีทาง… น้องจะไม่มีวันยอมให้พี่มาร์คอสกักขังอีกแล้ว”

ไม่รู้ว่าหล่อนตาฝาดไปหรือเปล่าแต่ตอนที่มาร์คอสเดินผ่านผู้ชายที่ชื่อฟาเดลน่ะ หล่อนเห็นพี่ชายตัวเองยิ้มสุภาพให้กับผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นด้วย ถึงแม้ปกติมาร์คอสจะไม่ใช่คนถือตัวมากนัก แต่เขาก็ไม่เคยให้ความสนิทสนมกับลูกจ้างคนไหนแบบนี้เลย

หล่อนสงสัย… แต่ความสงสัยนั้นก็ถูกกลบทับด้วยความกรุ่นโกรธจนหมดสิ้น

“พี่ก็ให้อิสรภาพเธอแล้วไงล่ะ น้องจะไปไหนก็ได้ตามที่เธอต้องการ…” มาร์คอสเดินมาหยุดตรงหน้าน้องสาวคนงามที่ตอนนี้เจ้าหล่อนกำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“แต่พี่มาร์คอสก็ยังให้คนไปคุมน้องอยู่ดี… น้องมันเป็นคนปัญญาอ่อนหรือไงถึงต้องตามกันทุกฝีก้าวแบบนี้น่ะ” หญิงสาวตวัดสายตามองไปยังคนตัวโตที่หล่อระเบิด แล้ววูบหนึ่งก็เหมือนกับว่าได้เห็นสายตาเหยียดหยามจากดวงตาสีนิลคู่นั้น แองเจลล่าแก้มร้อนผ่าว กับความไม่เป็นมิตรที่ผู้ชายหล่อระเบิดเปิดฉากขว้างเข้าใส่หน้า

“น้องไม่ได้ปัญญาอ่อนหรอกแองจี้ แต่น้องอ่อนต่อโลกมากเกินไป… ต่อไปนี้ไม่ว่าน้องจะอยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้ น้องก็จะต้องมีฟาเดลอยู่ข้างๆ ไม่ว่ายามหลับหรือยามตื่น…”

แองเจลล่าส่ายหน้าจนเส้นผมสีน้ำตาลไหม้ของตัวเองสะบัดยุ่งเหยิงด้วยความไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง ก่อนจะจ้องหน้าพี่ชายเขม็งด้วยความไม่พอใจยิ่งนัก

“เพื่ออะไรหรือคะพี่มาร์คอส ทำไมจะต้องให้น้องอยู่กับผู้ชายคนนี้ยี่สิบสี่ชั่วโมงแบบนี้ด้วย…”

ผู้เป็นพี่ชายหัวเราะออกมาเบาๆ หันไปสบตากับฟาเดลอึดใจหนึ่ง ก่อนจะตอบคำถามของหล่อน “ก็เพราะฟาเดลจะนำพาน้องไปสู่อ้อมอกขององค์ชายบาร์ซาร์อย่างปลอดภัยยังไงล่ะ”

“น้องไม่ไป…! ได้ยินไหมพี่มาร์คอสว่าน้องไม่ไป!”

แทนที่พี่ชายจะสะทกสะท้านบ้าง แต่กลับตรงกันข้ามซะงั้น “น้องขัดคำสั่งขององค์ชายบาร์ซาร์ไม่ได้หรอก… ยังไงซะน้องก็ต้องไป…”

“เอาร่างกายของน้องไป แต่หัวใจของน้องไม่มีวันตามไปแน่”

พวกเขาทั้งหมดเดินออกไปจากห้องของหล่อนแล้ว ขณะที่ประตูห้องนอนถูกปิดลงอย่างแน่นหนา หญิงสาวทรุดกายนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง ความเครียดหยั่งรากลึกอยู่ภายในอก สมองหนักอึ้งไปด้วยความชิงชังที่มีต่อผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่มาร์คอสบอกว่าเป็นคู่หมายของตัวเอง

องค์ชายบาร์ซาร์…

เชอะ… ผู้ชายเถื่อนๆ จากประเทศด้อยพัฒนาพวกนั้นน่ะเหรอ ไม่มีทางที่หล่อนจะชายตาแลอย่างแน่นอน รอให้เจอหน้าก่อนเถอะ หล่อนจะเอาคืนให้สาสมเลยทีเดียว โทษฐานที่ทำให้หล่อนถูกกักขัง ไร้อิสรภาพมานานแสนนานแบบนี้

“องค์ชายเถื่อน…”

แองเจลล่าเชิดหน้าสูง ใบหน้าหวานซึ้งเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง และไม่ช้าของที่อยู่ใกล้ๆ มือไม่ว่าจะเป็นหมอน นิตยสาร หรือแม้แต่แจกันบนโต๊ะเตี้ยตรงหน้าก็ถูกกวาดลงไปกองกับพื้นห้องจนหมด แต่กระนั้นมันก็ไม่สามารถทำให้อารมณ์เดือดดาลของหล่อนสงบลงได้ หญิงสาวผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงห้าฟุตห้านิ้ว จากนั้นหล่อนก็ก้าวพรวดๆ ตรงไปที่ประตูห้อง กำลังจะยื่นมือไปกระชากให้มันเปิดออก แต่มันกลับเปิดกว้างออกซะก่อน พร้อมๆ กับร่างสูงใหญ่สุดสมาร์ทของพ่อบอดี้การ์ดหน้าหล่อผสมเถื่อนก้าวเข้ามา

“หลบไปไหน ฉันจะออกไปข้างนอก!”

หล่อนตวาดใส่ แต่พ่อฟาเดลหล่อโคตรไม่แสดงท่าทางสะทกสะท้านแม้แต่นิดเดียว แถมยังปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา จากนั้นก็เดินเข้ามาเผชิญหน้ากับหล่อน

ระยะห่างไม่ถึงไม้บรรทัดทำให้หล่อนได้เห็นความสมบูรณ์แบบไร้ที่ติของพ่อบอดี้การ์ดสุดหล่อชัดเจนยิ่งขึ้น และมันก็ทำให้หล่อนถึงกับอ้าปากหวอ เบิกตาค้างไปเลยทีเดียว

นายนี่… ยิ่งมองใกล้ๆ ก็ยิ่งหล่อ ดูสิ… แม้ผิวกายจะเป็นสีแทนแต่กระนั้นหล่อนก็ยังมองเห็นรอยหนวดสีเขียวจางๆ บนใบหน้าหล่อระเบิดของเขาได้อย่างชัดเจน จมูกก็โด๊งโด่ง คิ้วก็ดกดำ ดวงตาก็ทั้งหวานซึ้งทั้งคมกริบ แถมปากสีระเรื่อของเขายังได้รูปสวยอีกต่างหาก

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหมอนี่เป็นแค่บอดี้การ์ดธรรมดาๆ น่ะ นี่หากบอกว่าฟาเดลเป็นองค์ชาย หรือเชื้อพระวงศ์หล่อนก็คงเชื่อแบบไม่ลังเลเลยแหละ

“พี่ชายของคุณ… ไม่อนุญาตให้คุณออกไปที่ไหนทั้งนั้นในตอนนี้…”

โอ้… เสียงก็ยังไพเราะน่าฟังอีกด้วย ทั้งๆ ที่พ่อคุณพูดออกมาด้วยน้ำเสียงมะนาวไม่มีน้ำก็ตาม ตกลงหมอนี่จะมีจุดไหนบ้างไหมที่ไม่สมบูรณ์แบบน่ะ

“แต่ฉันจะไป… ซึ่งนายไม่มีสิทธิ์มาห้าม…”

หญิงสาวกัดฟันละสายตาจากผู้ชายหล่อลากไส้ตรงหน้า จากนั้นก็เชิดหน้าสูงแสดงความอวดดีและท้าทายออกไปอย่างไม่คิดจะยอมแพ้ หล่อนจะไม่ยอมให้ใครมาบังคับหรอก แม้แต่พ่อบอดี้การ์ดที่หล่อสุดในสามโลกคนนี้ก็ตาม

“หากจะต้องมัดคุณไว้กับเตียง ผมก็จะทำ…”

แองเจลล่าแทบเต้นได้กับคำตอบของผู้ชายตรงหน้า “นี่นาย…” สาวน้อยกัดฟันแน่นด้วยความเจ็บแค้น สองมือที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัวกำเข้าหากันแน่น ดวงตาหวานฉ่ำวาวโรจน์