บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ! 184 สรวงสวรรค์ในสวนแห่งอีเดนล่ะ! แม่มาตามแล้ว!

ขณะที่กำลังเดินไปตามถนนโดยถือถุงอยู่อันนึง จู่ๆวู่หยานก็หนาวสันหลังวาบ ทำเขาตัวสั่นเทิ่ม จากนั้นรีบหันซ้ายหันขวามองหาต้นตอของความรู้สึกอันตรายนี้

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” เนื่องจากเธอกำลังกุมมือกับเขาอยู่ เธอจึงสามารถสัมผัสได้ว่าวู่หยานกำลังตัวสั่น โชคุโฮหันไปมองเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็นขณะที่มืออีกข้างก็กำลังถือไอศครีมไปด้วย

วู่หยานยกมือเกาหัว จากนั้นเคาะหน้าผากตัวเองแล้วถอนหายใจ “ไม่มีอะไรหรอก ฉันคงคิดไปเองมากกว่า…..”

ได้ยินแบบนี้ โชคุโฮก็มองค้อนใส่วู่หยาน “น่าสงสัยมาก นี่หรือว่านายกำลังกังวลกับพวกผู้ติดตามของฉัน?”

หน้าวู่หยานเปลี่ยนสี แล้วยิ้มอย่างขมขื่น “นั่นสิ ใครจะไปรู้ล่ะว่าพวกเธอจะหาที่อยู่ของพวกเราเจอได้เร็วแบบนี้ ถ้าเมื่อกี้ฉันตอบสนองช้าไปอีกสักนิดละก็…..”

วู่หยานนึกไปถึงฉากเมื่อกี้ ที่ ‘กลุ่มของควีน’ ได้เข้ามาใกล้พวกเขาพร้อมอาวุธครบมือมีแม้กระทั่งกรรไกร นี่ทำให้เขาถึงกับขนหัวลุกเลย

“จะว่าไปก็ใช่ พวกเธอใช้วิธีไหนถึงตามหาพวกเราเจอกันนะ?” โชคุโฮ ขมวดคิ้วน้อยๆ สิ่งที่เธอถนัดคือวางกลอุบายและควบคุมความคิดคนอื่น เธอเผลอคิดอยากจะใช้พลังตัวเองเพื่อให้ได้คำตอบที่ต้องการมันซะเดี๋ยวนี้เลย

วู่หยานยักไหล่แล้วหัวเราะ “ใครจะไปรู้ล่ะบางทีอาจจะไม่ใช่แค่ลูกน้องเธอ แต่เป็นทั้งโทคิวะก็ได้ที่รู้ว่าฉันมาออกเดทกับเธอ….”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ในใจเขาก็เกิดลางสังหรณ์อัปมงคลขึ้นมา แต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน เขาไม่ทันได้คบคิดอะไรมันก็ไปซะแล้ว……

ตบหน้าอกตัวเองเบาๆด้วยความสงสัยว่าความรู้สึกไม่ดีพวกนี้มันมาจากไหน แต่วู่หยานก็ตัดสินใจปล่อยมันไปก่อน เมื่อเขาหันไปเห็นโชคุโฮที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาคิดเหมือนกัน เขาก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือเข้าไปแตะหน้าผากเธอ แต่โชคุโฮเขาใจว่าเขาจะดีดหน้าผากเธออีก ผลคือเธอเกือบจะเปิดปากร้องออกมา

“ไม่ต้องไปคิดอะไรให้มากความ ยังไงซะพวกเธอก็ไม่ได้มีอันตรายร้ายแรงอะไร เพราะงั้นมันไม่มีประโยชน์หรอกที่เสีบเวลาคิดน่ะ….”

เมื่อพูดถึงกลางประโยคเสียงวู่หยานก็ค่อยเบาลงเรื่อยๆจนสุดท้ายกลายเป็นเบาหวิว เพราะเขาดันไปนึกถึงจำนวนอาวุธของพวกเธอที่มากพอที่จะทับเขาจนตายได้เลยยังมียัยสาวถือกรรไกรอีกนี่จะเอามาตัดไข่เขา? คิดถึงตรงนี้มุมปากวู่หยานก็กลายเป็นบิดเบี้ยว

“ไม่ดิ เอาใหม่ๆ พวกเธอแม่งโครตอันตรายเลย!”

ได้ยินคำสารภาพของวู่หยาน โชคุโฮก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่ บางทีเธอคงไม่ได้รู้ตัวเลยว่าจำนวนครั้งที่เธอหัวเราะในวันนี้ มันมากกว่าจำนวนครั้งที่เธอหัวเราะมาทั้งชีวิตซะอีก

แน่นอนว่าไม่นับรอยยิ้มจอมปลอมที่เธอใช้กับคนอื่น……

ในเมื่อเขาพูดแบบนี้ โชคุโฮจึงเลิกคิดต่อแล้วหันมาเลียไอศครีมในมือ จากนั้นเธอยื่นมันไปที่ปากวู่หยานกระตุ้นให้เขากิน ไม่ใช่ว่านี่เป็นครั้งแรกทั้งสองทำแบบนี้มาหลายรอบแล้ว

มองดูท่าทางสนิทสนมของทั้งคู่ ถ้าเอาไปบอกคนอื่นว่าวันนี้เป็นวันแรกที่ทั้งสองได้รู้จักกัน ร้อยทั้งร้อยย่อมพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่เชื่อ……

แม้แต่ เจ้าตัวก็ไม่เข้าใจว่ามันพัฒนามาถึงขั้นนี้ได้ยังไง……

ทั้งสองเดินไปตามถนน แต่จู่ๆวู่หยานก็หยุดเดินสายตาเขาจดจ้องไปที่ตึกๆหนึ่ง จากนั้นเงยหน้าไปมองป้ายโฆษณาด้านบนตึกโดยไม่พูดอะไร

“คราวนี้เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ?”วู่หยานหยุดเดินทำให้โชคุโฮที่กำลังจับมือเขาอยู่ต้องหยุดเดินไปด้วย เมื่อเธอมองตามสายตาเขาไป เธอก็สตัน

“นี่นายคงจะไม่คิดที่จะไปที่นั่นหรอกนะใช่ไหม?…..” โชคุโฮถอนหายใจแล้วถามด้วยด้วยรอยยิ้ม แน่นอนว่าเป็นรอยยิ้มที่ดูฝืนมาก

วู่หยานพนักหน้ารับโดนไม่ผ่านกระบวนการคิดแม้แต่วินาทีเดียว เวลานี้ราวกับสายตาเขามันเปล่งแสงเองได้ มองดูรอยยิ้มที่ดูไม่น่าไว้ว่างใจของเขา ทำเธอตัวสั่นด้วยความกลัว “ดูไม่เลวเลยนะนั่นนะ ลองเข้าไปเล่นกันเถอะ…..”

โชคุโฮมองวู่หยานด้วยความพูดไม่ออก แล้วหันไปมองป้าย ‘สระว่ายน้ำในร่ม’ ด้วยสีหน้าจริงจัง จากนั้นหันมามองวู่หยานด้วยสายตาเรียบนิ่งที่เต็มไปด้วยความดูถูก

“ต่อให้ไม่ใช่พลัง ฉันก็คิดว่าตัวเองสามารถเดาได้ว่าในหัวนายกำลังคิดอะไรอยู่…….” โชคุโฮพูด

วู่หยานถูจมูกแล้วยิ้มแฉ่ง “แหม มันมีอะไรไม่ดีกันล่ะ? ครั้งสุดท้ายที่ฉันได้ว่ายน้ำมันนานจนฉันจำไม่ได้แล้วนะ…..”

ได้ยินแบบนี้ โชคุโฮก็ยื่นหน้าเขาไปใกล้แล้วจ้องดวงตาวู่หยานด้วยความสงสัยสุดๆ “นายแน่ใจนะว่าเป้าหมายจริงๆของนายคือการไปว่ายน้ำน่ะ?”

วู่หยานยิ้มมุมปาก แล้วพูดว่า “ตกลงจะไปไม่ไป!”

“ไป!” โชคุโฮแอ่นหน้าอก การเคลื่อนไหวนี่ทำให้หน้าอกเธอเด่นชัดกว่าเดิม

………………….

ขณะที่นั่งอยู่ตรงม้านั่ง วู่หยานก็ได้เปลี่ยนไปใส่กางเกงว่ายน้ำเรียบแล้วแล้ว ตอนนี้เขากำลังนั่งมองสระว่ายน้ำที่ว่างเปล่าตรงหน้าตนด้วยความพูดไม่ออก

ก่อนหน้านี้ท่านราชินีของเราพูดขึ้นมาว่า ‘ฉันไม่อยากว่ายน้ำกับผู้ชายคนอื่นในสระที่สกปรก’ด้วยเหตุผลนี้ ควีนซามะถึงกับบอกให้เขาไปเหมาสระว่ายน้ำทั้งหมด!

ถึงแม้ตอนนี้ตัวเขาจะมีเหรียญทองอยู่มากมาย แต่ไอ้การไปเหมาที่ไว้คนเดียวแล้วไปรบกวนความสนุกของคนอื่นมันไม่ใช่แนวทางของเขา แต่ยังดีที่ที่นี่มันใหญ่ และมีสระหลายสระ ดังนั้นวู่หยานจึงเข้าไปเหมาไว้สระหนึ่ง……

ขณะที่วู่หยานกำลังตั้งตารออย่างใจจดใจจ่อ ประตูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก็เปิดออกและในนั้นควีนซามะก็ได้เดินออกมา…..

เมื่อเห็นเธอ วู่หยานก็รู้สึกคุ้มค่ากับเงินที่เสียไปเพื่อเหมาสระทั้งสระนี้แล้ว ถ้าเกิดผู้ชายคนอื่นเห็นภาพสวยงามนี้ล่ะก็ เขามั่นใจว่าต้องมีผู้ชายหลายคนที่โดนแฟนสาวทิ้ง…..

บิกินี่! เป็นบิกินี่ธรรมดาแต่มีลายเสือดาว!

ชุดบิกินี่ เมื่อถูกสวมใส่โดยคนที่มีหุ่นโค้งเว้าทรงนาฬิกา บวกกับหน้าอันพลังทำลายล้างสูงนั่นอีก ทั้งใบหน้าที่งดงาม ผมยาวสีบลอนด์ทอง และสุดท้ายนัยน์ตาที่เป็นประกายดวงดาว เพอร์เฟค!ไม่ว่าจะดูยังไงมุมไหนเขาก็จุดตำหนิไม่เจอเลย เขาแม้กระทั้งมีความคิดว่าบิกินี่นี้ถูกสร้างมาเพื่อตัวเธอคนเดียว

เห็นสายตาชื่นชมของวู่หยาน โชคุโฮก็รู้สึกพึงพอใจ เพราะนอกจากตอนแรกที่ชมดวงตาเธอแล้ว หลังจากนั้นเธอก็โดนเขาเมินสนิท ตอนนี้เธอได้รับชื่นชมจากเขาอีกครั้ง เธอจึงรู้สึกดีใจ

วู่หยานสแกนตัวโชคุโฮด้วยสีหน้าจริงจัง สุดท้ายสายตาเขาก็ไปหยุดอยู่หน้าอกคู่ใหญ่ของเธอ เธอไม่เพียงแต่ไม่อายแต่กลับแอ่นหน้าอกขึ้น นี่ทำให้วู่หยานจ้องตาแทบหลุด

เห็นการตอบสนองของเขา โชคุโฮนิ้มแล้วพูดด้วยเสียงนุ่มนวลว่า “อยากจับไหม?”

เสียงนี่ได้ดึงสติเขากลับมาและยังทำเขาตัวสั่นสะท้านไปถึงข้างใน วู่หยานรีบตั้งการ์ดป้องกันทันที ยัยนี่ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะปล่อยให้คนอื่นเอาเปรียบ เธอต้องกำลังวางแผนร้ายอะไรไว้แน่……

ทว่าวู่หยานไม่ได้รู้ตัวเลยว่าวันนี้ตัวเองได้เปรียบจากตัวเธอหลายอย่าง อาทิเช่น กินไอศครียมชิ้นเดียวกัน….

“เธอต้องกำลังคิดอะไรไม่ดีแน่……” วู่หยานมองโชคุโฮด้วยความตื่นตัว สีหน้ากลัวๆของเขาทำเธอหลุดขำ

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เธอได้ยื่นขอเสนอปีศาจอะไรต่ออีก เขาก็ได้รีบพูดตัดหน้าเธอ “โอเค เลิกพูดได้แล้ว ไปว่ายน้ำกันเถอะ!!”

สิ้นเสียง เขาจับมือโชคุโฮแล้วมุ่งหน้าไปที่สระน้ำ ทำให้แผนที่เธอคิดต้องเป็นหมันไป เธอทำได้แค่ยอมแพ้แล้วปล่อยให้เขาดึงตัวเธอไป…..

ขณะที่วู่หยานกำลังดื่มด่ำไปกับการเล่นน้ำอย่างมีความสุข เขาก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า อันตรายกำลังใกล้เข้ามาแล้ว (@แม่มา!)

…………………..

ในเวลานี้ ณ หน้าประตูตึกของสระว่ายน้ำในร่มก็ได้มีแขกสองคนปรากฏตัวขึ้น…..

มั้งคู่สวมชุดนักเรียนโทคิวไดเหมือนกัน หนึ่งคือสาวน้อยผมยาวระต้นคอสีน้ำตาล กับอีกคนสาวน้อยผมทรงทวินเทลสีชมพู!

แน่นอนว่าเป็น มิโคโตะ กับ คุโรโกะ!

“ไม่ผิดแน่ หยานอยู่ที่นี่!!”

มิโคโตะกำลังหลับตา เมื่อเธอสัมผัสถึงอะไรบางอย่างได้ก็พูดออกมา ก่อนที่จะลืมตาขึ้นด้วยแววตาที่เป็นประกายอันตรายสุดๆ ตรงหน้าผากจะมีเส้นกระไฟฟ้าปรากฏออกมาให้เห็นอยู่เป็นครั้งคราว ทั้งหมดทั้งมวลนี้ได้พิสูจน์แล้วว่าเธอกำลังเดือดอย่างถึงที่สุด!

ส่วนคุโรโกะ ที่ปกติต้องยิ้มระรื่นกับความซวยของคนอื่นก็กำลังทำตัวหลีบอยู่ด้านหลังมิโคโตะ เมื่อมองดูคุณพี่ของเธอ คุโรโกะก็อดที่จะตัวสั่นหงึกๆไม่ได้

เธอที่ใช้เวลาอยู่กับมิโคโตะมามากทำไมจะไม่รู้ว่า ตอนนี้คุณพี่ของเธอกำลังอยู่ในอารมณ์แบบไหน และมันไม่ฉลาดเลยที่จะเอาตัวเข้าไปแส่หาเรื่อง ไม่งั้นล่ะก็เธอคง…………

เมื่อนึกถึงผลลัพธ์ คุโรโกะก็หัวเราะแห้งๆ แล้วพูดพึมพำว่า “ฮึก ฮึก…..วันนี้ คุโรโกะไม่กล้าลองรับแส้แห่งความรักของคุณพี่ค่ะ…..”