ตอนที่ 2
“อย่างแรกเลย เราต้องไปยืนยันพวกตัวละครหลักใช่ไหมครับ” อาดี้เอ่ยถาม และ แมรี่ที่อยู่ข้างๆก็พยักหน้าตอบ ที่ที่อยู่ตอนนี้เป็นทางเชื่อมไปยังหอพักนักเรียนหลังจากย้ายออกมาจากโรงอาหาร ทั้งสองซึ่งกำลังสองซ่อนตัวอยู่ที่มุมของทางเชื่อม
วันนี้ที่สถาบันนอกจากพิธีเปิดการศึกษาแล้ว ก็ไม่มีการเรียนการสอน นักเรียนเกือบทั้งหมดจึงกลับบ้านกันไปแล้ว เช่นเดียวกับนักเรียนที่อาศัยอยู่ในหอพัก ไม่ว่าพวกเขาจะกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนหรือจะออกไปเที่ยวเล่นก่อนจะเตรียมตัวเรียนในวันพรุ่งนี้
เนื่องจากที่สถาบันไม่มีอะไรน่าสนใจเหลืออยู่ และยังเร็วเกินไปของคนทั้งสองที่จะกลับไปพักผ่อน จึงได้ผลสรุปว่าจะมาแอบดูนางเอกกัน คู่หูแสนประหลาดกำลังแอบอยู่ที่มุมทางเชื่อมและคุยกันเงียบๆ
“แน่นอน ตัวละครหลักอย่างนางเอกน่าจะผ่านมาที่นี่ จากฉากเปิดอนิเมะในเกม ถึงฉันจะจำมันไม่ค่อยได้เพราะฉันกดข้ามทุกครั้งก็เถอะ”
“ต้องดูมันสิครับคุณหนู ผู้สร้างเขาจะร้องไห้เอานะ”
“ก็เพราะมันเหมือนเดิมทุกครั้งนี่นา นั่นๆเธอกำลังมา!”
เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้พบตัวพวกเขาที่แอบอยู่ จึงต้องเอาตัวแนบชิดกำแพง
เมื่อมองดูดีๆจะพบกับ เด็กสาวที่สวมชุดนักเรียนของคาเรเลียกำลังเดินช้าๆ ที่กำลังลากกระเป๋าใส่ของสีน้ำตาลอยู่
นักเรียนคนนั้นที่กำลังมองไปทางซ้ายทีขวาทีพลางมองแผนที่ในมือ เหมือนนักเรียนที่กำลังหลงทาง ถึงแม้ว่าโรงเรียนของเหล่าชนชั้นสูงนี้จะดูเข้าถึงได้ยาก แต่เธอก็หันมองไปโน่นไปนี่ และถอนหายใจออกมาเล็กน้อย อาจเป็นเพราะว่าเธอคนนั้นอาจรู้สึกกำลังกังวลอยู่
เท่าที่แมรี่จำได้นั้น ในฉากเปิดอนิเมะตอนต้นเกม ตัวละครหลักอย่างนางเอก คงจะต้องพึมพำว่า “น่าทึ่งมาก” และ “เป็นไปได้หรอที่ฉันจะมาอยู่ที่แบบนี้” ในตอนที่เดินผ่านถนนสายนี้
“นั่นนางเอกหรอครับ”
“ใช่ เธอเป็นตัวละครหลักของเกม เธอชื่อ อลิเซีย”
“ผู้หญิงคนนั้นเธอ เอ่อ … “
อาดี้ มองดูอลิเซียจนทั้งคู่เผลอสบตากัน
ขณะฟังอาดี้พูด แมรี่พยักหน้าและตอบว่า เธอรู้ว่าเขากำลังพยายามจะพูดอะไร
“ใช่เธอ น่ารัก”
อลิเซียนั้นน่ารักมากจนพูดได้เลยว่าเธอเป็นตัวละครหลักอย่างแน่นอน
ผมบลอนด์ตรงที่ทอดยาวไปถึงหน้าอกของเธอที่ส่องประกายอย่างสวยงามท่ามกลางแสงแดด และลักษณะของร่างกายของเธอที่เพรียวบาง ช่วยทำให้เธอดูน่ารักมากขึ้น ไหนจะนัยน์ตาสีม่วงเป็นประกายที่ตัดกับผมสีทองของเธอ และริมฝีปากที่ดูอวบอิ่มของเธอก็ดูอ่อนโยนน่าสัมผัส อาจเป็นเพราะว่าเธอกำลังคาดหวังชีวิตที่น่าค้นหาในสถาบันในอนาคตอยู่ก็เป็นได้ เรียกได้เต็มปากว่าเป็นสาวสวย แต่อย่างไรก็ตามในเกมนั้นจะ ถูกกำหนดให้เป็น “สาวธรรมดา” แต่นั่นคือเรื่องปกติของเกมจีบหนุ่ม
อย่างไรก็ตาม อลิเซียนั้นน่ารักมาก จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่เด็กนักเรียนทั้งสถาบันจะหลงรักเธอกัน
“เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก ไหนจะ ผมสีบลอนด์ของเธอ และยังนัยน์ตาสีม่วง … ดวงตาสีม่วงนั่นมันหมายถึงมีสายเลือดราชวงศ์นี่ครับ!”
“ไม่นายไม่ควรพูดเรื่องนั้นในตอนช่วงต้นของเกมสิ มันจะเป็นการสปอยเอานะ!”
“แต่เธอดูเหมือนกับราชินีขนาดนั้น ทำไมไม่มีใครสังเกตเห็นละครับ!”
“อย่าพึ่งเอาเรื่องนั้นมาเถียงกันเลย เอาล่ะเราไปทักทายนางเอกกัน!”
ได้เวลาของนางร้ายแล้ว! แมรี่กระโดดออกจากที่ซ่อนอย่างกระตือรือร้น
อลิเซียประหลาดใจที่มีคนที่โผล่มาเลยเอ่ยถามออกไปอย่างตกใจ “คุณเป็นใครคะ”
เสียงน่ารักๆกับท่าทางกลัวๆของหญิงสาว ไหนจะท่าที่เอียงคอเล็กน้อย ของเธอ แมรี่ที่มีความกระตือรือร้นเกี่ยวกับอลิเซียซึ่งเป็นตัวละครหลักของเกมจีบหนุ่ม แล้วก็พร้อมสำหรับเวทีที่คุณนางร้ายจะเผยโฉม
ฉันตัดสินใจอย่างรวดเร็วแล้วที่นี่ จากนี้เป็นต้นไป และจำเป็นต้องทำให้อลิเซียซึ่ง กำลังจะใช้ชีวิตในสถาบันที่รักและเต็มไปด้วยความรัก รู้ว่าใครคือศัตรูของเธอ
“อ๊ะ คุณคือ … นักเรียนของที่นี่ใช่ไหมคะ”
“ฉันหรอ? ฉันชื่อแมรี่ แมรี่แห่งตระกูลอัลเบิร์ต”
“ตระกูลอัลเบิร์ต! ขอโทษค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ทราบว่าคุณเป็นคนจากตระกูลอัลเบิร์ตและยังพูดไม่ทางการกับคุณอีก!”
“ก็นะ โลกนี้มันเป็นโลกที่แตกต่างจากโลกที่เธอจากมา คนธรรมดาอย่างธอ ก็ช่วยไม่ได้ถ้าเธอจะไม่รู้จักฉัน ว่าแต่เธอชื่ออะไรล่ะ”
“เอ่อ ฉันชื่ออลิเซีย ฉันจะมาเรียนที่สถาบันนี้ตั้งแต่วันนี้ค่ะ! ฝากตัวด้วยนะคะ”
“หืม เธอคิดว่าฉันจะเข้ากับสามัญชนอย่างเธอได้ไหมล่ะ”
แมรี่ผ่อนคลายท่าทาง และเริ่มหัวเราะเยาะอลิเซีย เหมือนกำลังบอกว่าอย่าพูจาอะไรที่ชวนขำเลย ด้วยท่าทางและแววตาเป็นดูเป็นนางร้าย อลิเซียสูดหายใจเข้าไปเล็กน้อยและมองไปทางแมรี่ เธอบ่นงึมงำด้วยท่าทีขอโทษ”ใช่แล้วค่ะ … “
“ใช่แล้วค่ะ ฉันไม่ควรพูดเหมือนกับว่าเราเป็นเพื่อนกัน ฉันขอโทษค่ะ ฉันแค่ดีใจที่ได้คุยกับคุณ … แต่ฉันอยากถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ “
“โอ๊ย อะไรอีกล่ะ”
“คือว่า … ฉันไม่รู้จักทางไปแผนกต้อนรับของหอพักนักเรียนน่ะค่ะ … “
แมรี่และอาดี้มองที่อลิเซีย ก่อนจะกระซิบคุยกันเบาๆ สงสัยว่าเธอจะไปไหนกันแน่
“แผนกต้อนรับในหอพัก อลิเซียจัง อาคารนั้นมันอยู่ตรงกันข้ามกับทางนี้เลยนะครับ”
“เอ๊ะ !? จริงเหรอคะ?”
“มันใช่สถานที่ที่เธอจะเดินไปมาไปทั่วโดยไม่รู้ได้ด้วยหรอ? แผนกต้อนรับของหอพักนักเรียนแต่ละหอมีพนักงานประจำหออยู่แล้วละค่ะ”
“แต่ฉันไม่รู้ค่ะ เพราะมีอาคารเต็มไปหมด เลยไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี”
“ถ้ามันเกี่ยวกับฝ่ายจัดการหอพักนักเรียนก็ควรจะเป็นอาคารเรียนหลังที่ 2 คุณหนูคุณรู้ทางลัดไป อาคารเรียนหลังที่ 2 ใช่ไหมครับ?”
“ฉันจำได้ว่า เดินผ่านอาคารที่อยู่ตรงหน้าไป จะเจออีกอาคารเรียนที่อยู่ตรงกันข้าม และห่างออกไปอีกหน่อยจะเจอทางเดิน แต่วันนี้พวกอาจารย์เขาน่าจะเลิกงานกันไว ไม่รู้ว่าเธอไปจะทันไหมนะ”
“ค่ะ ข้าใจแล้วค่ะ จะรีบไปโดยเร็วเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ!”
เธอโค้งคำนับขอบคุณอย่างรวดเร็วและรีบอออกเดินไปตามทางที่แมรี่บอกทันที
ทุกครั้งที่เธอก้าวเดิน ผมของเธอจะปลิวไสว ก่อนที่มีเสียงกระเป๋าของเธอจะส่งเสียงดังตามทางที่เธอไป
ภาพที่เห็นนั่นใช่ “สาวซุ่มซ่าม” หรือเปล่านะ? แน่นอนว่า ถ้าคุณจำมันได้ ภาพจำของอลิเซียที่เป็นตัวละครหลักของตึกตักตึกตักรักในสถาบันคือ “สาวน้อยซุ่มซ่าม” แน่นอนว่าเรื่องนี้ในเกมมันเป็นจุดแข็งมากกว่าจะเป็นจุดอ่อนละนะ
เมื่อมองไปทางที่อลิเซียเดินจากไปแล้ว แมรี่ก็หันกลับมามองไปที่อาดี้แล้วถามออกมา
“นายคิดว่าฉันเล่นเป็นนางร้ายได้ดีไหม?”
แต่คำตอบที่แมรี่ได้กลับมาคือ
“ไม่หรอกครับ คุณหนูก็เป็นแค่คนใจดีที่ไปช่วยเขาเท่านั้นเอง”
มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ!
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
