[นิยายแปล] Kanojo ga Senpai ni NTR-reta node, Senpai no Kanojo wo NTR-masu 41 งานเลี้ยงอำลา ค่ายวันเดียว (ตอนต้น)

ชมรม “รักใคร่กลมเกลียว” ซึ่งผมกับรุ่นพี่โทวโกะ แล้วก็คาเรนกับคาโมกุระอยู่นั้น ในช่วงต้นเดือนธันวาคม จะมี ‘งานเลี้ยงอำลารุ่นพี่ปีสาม’

นักศึกษาชั้นปีสามพอขึ้นปีใหม่ ก็ถึงเวลาที่ต้องจริงจังกับการหางานกันแล้ว

เพราะเหตุนั้น งานเลี้ยงอำลาถึงได้มาจัดช่วงต้นเดือนธันวาคม

นอกจากนี้ แม้ชมรมของเราในตอนนี้จะเป็น ‘ชมรมกิจกรรมอะไรก็ได้’ แล้ว แต่เพราะเดิมทีเป็น ‘ชมรมเอาท์ดอร์อย่างเช่นแคมปิ้ง’ จึงตกลงกันว่างานเลี้ยงอำลาให้จัดเป็นค่ายนอกสถานที่กัน

แต่ว่าพักหลังมานี้ค่ายนี้ค่อย ๆ ย่อลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดเหลือเพียงแต่ ‘ค่ายไปกลับวันเดียว’ ทำบาร์บีคิวกัน

 

 

 

“วันนี้เป็นโอกาสสุดท้าย ที่จะสร้างความนิยมในกลุ่มผู้หญิงแล้วนะคะ”

 

รถ้นพี่โทวโกะมองมาทางผมแล้วว่าอย่างนั้น

ผมพยักหน้าเงียบ ๆ

 

“ในตอนนี้ การประเมินของอิชชิกิคุงในกลุ่มผู้หญิงถือว่าสูงมากเลยค่ะ โดยเฉพาะกลุ่มสี่สาวที่เจอกันเมื่อก่อนหน้านี้น่ะ”

 

“กลุ่มสี่คนที่เจอกันที่ร้านบุฟเฟ่ต์เค้กสินะครับ”

 

ก่อนหน้านี้ผมเคยใช้แผนการที่ว่า ‘ตอนที่ผู้หญิงคนสำคัญในชมรมมารวมตัวกัน ให้ทำเป็นบังเอิญเข้ามาในวงสนทนา แล้วก็สร้างความนิยมในกลุ่มผู้หญิง’

แล้วไอเดียความคิดนี้ คนที่จัดการให้ทั้งหมดก็คือรุ่นพี่โทวโกะ

ตอนนั้นเองผมก็ได้แลกเปลี่ยนพูดคุยกับทั้งสี่คน: คุณมินะ ชั้นปีสอง กับคุณอายากะ ชั้นปีหนึ่ง คณะเศรษฐศาสตร์, คุณมานามิ ชั้นปีสอง คณะอักษรศาสตร์, กับคุณยูริ ชั้นปีหนึ่ง คณะพาณิชยศาสตร์

 

“ใช่แล้ว พวกเธอเป็นตัวตั้งตัวตีในชมรมด้วยสิ อิทธิพลต่อผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็มากด้วย การทำให้พวกเธอนิยมได้ นับว่าเป็นข้อได้เปรียบมากเลยสำหรับเธอ แต่ก็อยากให้สร้างแรงดึงดูดกับผู้หญิงคนอื่น ๆ อีกสักครั้งด้วยนะ”

 

“ผมก็คิดเหมือนกันครับ ค่ายงานเลี้ยงส่งก็เลยสมัครฝ่ายทำอาหารไปครับ”

 

เรื่องที่รุ่นพี่โทวโกะพูดว่า ‘สร้างแรงดึงดูดกับผู้หญิงคนอื่น ๆ’ ผมเองก็ครุ่นคิดอยู่เหมือนกัน

ผลลัพธ์ที่นึกได้ก็ออกมาเป็นประการฉะนี้

 

ที่ค่าย ผู้ชายที่ชอบทำอาหารแต่ละคนก็จะแสดงฝีมือกันคนละจาน

ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น

สมัยนี้ ‘ผู้ชายทำอาหาร’ นับว่าไม่ได้หายากแล้ว ถึงจะไม่รู้ว่าจะสร้างแรงดึงดูดให้ผู้หญิงได้แค่ไหน แต่ถ้าให้พูดถึงสิ่งที่ผมทำได้ดีกว่าคนอื่น ๆ ก็มีแต่โปรแกรมมิ่งกับการทำอาการเท่านั้น ดังนั้นก็ช่วยไม่ได้

นอกจากนี้ ด้วยความที่สมัยผมยังเด็กก็เคยไปแคมปิ้งกับครอบครัวอยู่บ้าง เลยพอมีความรู้เกี่ยวกับการตั้งแคมป์อยู่ไม่มากก็น้อย

 

“นั่นสินะ เธอเองก็ทำอาหารเป็นอยู่พอตัวเลยนี่นะ แล้วตั้งใจว่าจะทำอาหารอะไรที่ค่ายหรอ?”

 

“ครับ บาร์บีคิวมันดูธรรมดาไปหน่อย ก็เลยคิดว่าอาจจะทำเป็นไก่อบโดยใช้หม้ออบดัตซ์ดีไหมน่ะครับ”

 

เป็นสูตรตำรับพิเศษของพ่อผมล่ะ

เป็นอาหารจานหรูที่ทำจากไก่ทั้งตัว ถ้าหากเราแช่น้ำเกลือสำหรับพวกรมควันเตรียมไว้ก่อนล่วงหน้าแล้วล่ะก็ ตัวเนื้อก็จะให้รสชาติที่ยอดเยี่ยมออกมาด้วย

พอยัดใส้เข้าไปด้วยพวกเกาลัด, ผักกาด, แคร์รอต, มันฝรั่ง, บร็อคโคลี่ ผักต่าง ๆ ด้วย ทำให้สามารถแสดงฝีมืออาหารได้อย่างงดงามพอตัวเลยทีเดียว

 

“ดีเลยค่ะ แล้วก็นอกจากนี้ ถ้าเตรียมพวกของหวานอะไรแบบนี้ด้วยก็จะดีนะ ผู้หญิงชอบของหวานด้วยสิ บาร์บีคิวพวกนี้ยังไงก็เป็นอาหารมื้อหนักจานหลักอยู่ดีน่ะ”

 

“ถ้างั้น เป็นของหวานผสมระหว่างโยเกิร์ตกับผลไม้กระป๋องพวกนี้ดีไหมครับ? ใช้เวลาทำก็ไม่ได้นาน แถมยังทำให้สดชื่นด้วย”

 

“คิดว่าเยี่ยมเลยค่ะ”

 

รุ่นพี่โทวโกะดูพอใจ

 

“นอกจากนี้มีอะไรที่ต้องระวังอีกไหมครับ?”

 

ผมไม่ค่อยเข้าใจอารมณ์ผู้หญิงจริง ๆ สักเท่าไร

ถึงจะคิดว่า ‘เข้าท่าดี’ แต่ก็มีหลายครั้งที่มันกลายเป็นทางตรงข้าม

เพราะฉะนั้น ตอนนี้มีแต่จะต้องขอฟังความเห็นของรุ่นพี่โทวโกะเท่านั้น

เอาแต่พึ่งพารุ่นพี่โทวโกะตลอดเลย ไม่ไหวเลยเรา…

 

“ก่อนอื่นเลย ต้องพูดคุยกับผู้หญิงหลาย ๆ คนให้ทั่วถึงและพอเหมาะพอดี อย่าคุยกับใครคนใดคนเดียวเด็ดขาด จากนั้นให้คุยเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ให้ถึงขั้นเซ้าซี้ ช่วยเหลืออะไรบางอย่างให้ผู้หญิงที่มีปัญหาอะไรเป็นพิเศษ ถ้าทำแบบนี้ก็จะสามารถคุยได้อย่างเป็นธรรมชาติแล้ว”

 

อย่างนี้นี่เอง ที่ว่า ‘เท่าเทียมกับผู้หญิงทุกคน’ ที่เคยพูดไว้เมื่อครั้งก่อน

 

“นอกจากนี้ก็ทำตัวไปตามปกติก็ได้นี่? อิชชิกิคุงเนี่ย ในบรรดาผู้ชายมีคนที่ไม่ชอบหน้า หรือวางตัวด้วยลำบากบ้างไหม?”

 

ถึงชื่อ ‘คาโมกุระ เทตสึยะ’ จะลอยเข้ามาในหัวแวบแรกเลยก็เถอะ แต่ก่อนอื่นอย่าเพิ่งหลุดปากคำนั้นออกไปเลย

 

“ก็ไม่มีเป็นพิเศษนะครับ”

 

“ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรหรอก สนุกสนานกับพวกผู้ชายอย่างที่เคยเป็นนั่นแหละ ผู้หญิงน่ะชอบ ‘กลุ่มผู้ชายที่สนิทกันดี’ นะ”

 

ถ้างั้นก็เป็นเรื่องปกติ ไม่มีปัญหาอะไร

 

“แล้วก็ครั้งนี้น่ะ ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องคุณคาเรนมากเกินไปนะ มุ่งไปที่เรื่องทำแต้มกับผู้หญิงคนอื่น ๆ เท่าที่จะทำได้เถอะ”

 

“เข้าใจแล้วครับ”

 

“แน่นอนว่า ถ้าเกิดเธอเกิดงอนหนักขึ้นมาก็เป็นเรื่องเหมือนกัน ดังนั้นเอาถึงขึ้นที่ทำให้อิจฉาขึ้นมานิด ๆ หน่อย ๆ ก็พอแล้วค่ะ”

 

 

 

จากนั้น วันเสาร์ที่สองของเดือนธันวาคม

พวกเราก็มาเข้าร่วม ‘งานเลี้ยงอำลา ค่ายวันเดียว’ ของชมรม

สถานที่คือที่ตั้งแคมป์บนรถ บริเวณรอบ ๆ ภูเขาไฟฟูจิในจังหวัดชิซูโอกะ

ทั้งกว้างขวางและทิวทัศน์สวย ชมรมเราจึงมาใช้สถานที่ตั้งแคมป์ที่อิซุตรงนี้ทุกปี

 

ในฐานะที่เป็นฝ่ายทำอาหารคนนึง เลยเอามินิแวนที่บ้านตัวเองมา

แล้วก็รับอิชิดะซึ่งอยู่ทางเดียวกันมาด้วย

รุ่นพี่โทวโกะ น่าเสียดายที่นั่งรถของคาโมกุระ

ณ ตอนนี้เอง ยังต้องบอกว่า ‘รุ่นพี่โทวโกะก็เป็นแฟนสาวของคาโมกุระ’ อยู่ ฉะนั้นมันก็ช่วยไม่ได้

คาโมกุระ ก็เอารถของที่บ้าน (ซีดานของ BMW) มาสำหรับวันนี้ด้วย

 

ขบวนรถไฟมารวมตัวที่สถานีชินจูกุ

จากตรงนั้นต่างคนต่างก็แยกกันขึ้นรถ

ผมซึ่งออกมาก่อนตั้งแต่เช้า ก็เลยมาถึงสถานที่ตั้งแคมป์ที่หมายไว้ตอน 10 โมงครึ่ง

 

“โอ้~ช ถ้างั้นมาเตรียมฝ่ายทำอาหารก็แล้วกัน ก่อนอื่นเริ่มจากจุดไฟก่อนล่ะนะ”

 

ผมสุมกองไฟเป็นทรงสามขา วางถ่านไว้ข้างบน จากนั้นก็จุดเชื้อเพลิง

สมัยเด็ก ๆ ผมไปตั้งค่ายกับที่บ้านมาไม่รู้กี่ครั้ง เลยคุ้นเคยกับกระบวนการพวกนี้อยู่แล้ว

ข้าง ๆ นักศึกษาหญิงคนอื่น ๆ ก็มาถึงกันแล้ว

 

“เห~ อิชชิกิคุง เชี่ยวชาญจังเลยนะเนี่ย”

 

“ก็นะครับ พอดีเคยไปแคมป์กับครอบครัวบ่อย ๆ น่ะครับ”

 

“ของพวกฉันน่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม จุดยังไงก็จุดไม่ติดเลยอะ”

 

“งั้นหรอครับ? ลองดูให้ไหมครับ?”

 

“ถ้าอย่างนั้นช่วยได้เยอะเลย!”

 

พอเธอคนนั้นว่าอย่างนั้น ผมก็มุ่งหน้าไปทางกองไฟที่พวกผู้หญิงก่อกัน

ผมรู้สาเหตุในทันที

ก่อนอื่นเลย ถ่านที่เอามาเป็นถ่านขาว

ถ่านขาวแม้ว่าจะเป็นถ่านคุณภาพสูงที่ติดไฟได้นาน กลับติดไฟได้ยากมาก ๆ

อีกอย่างตัวถ่านเองก็ค่อนข้างใหญ่ด้วย

ในทางกลับกัน เชื้อไฟกลับเป็นเชื้อไฟแบบช็อคโกแลตซึ่งขายกันร้อยเยนตามท้องตลาด

ถ้าเป็นแบบนี้ยังไง ๆ ก็จุดไม่ติดแน่

 

“ถ่านนี้ เอามาจากไหนหรอครับ?”

 

“ถ่านที่ฉันมีน่ะค่ะ ก่อนหน้านี้เหลือจากตอนที่ไปอยู่กระท่อมกับที่บ้านน่ะค่ะ”

 

“ถ่านอันนี้เป็นถ่านคุณภาพสูงเรียกว่าถ่านขาวครับ ซึ่งถึงแม้ว่าจะสามารถติดไฟได้นานเป็นชั่วโมง แต่การจะทำให้ติดไฟนั้นยากอยู่ครับ”

 

“งั้นเองหรอ? ไม่เคยรู้เลย นึกว่าถ่านอันไหนก็ได้หมดซะอีก”

 

“ผมจะแบ่งถ่านที่ผมเอามาให้นิดหน่อย ถ้าเอาถ่านขาวมาเผาไว้ข้างบนคิดว่าไม่น่าจะเป็นอะไรแล้วล่ะครับ”

 

ผมเอาเศษถ่านกับเชื้อไฟจากที่ตัวเองมา

ใช้พวกนั้นมาจุดไฟก่อน

พอถ่านไหม้ถึงระดับหนึ่ง ก็ค่อยเอาถ่านขาวที่เธอพกมาวางไว้ข้างบนเพื่อให้มีช่องอากาศถ่ายเทได้

ในที่สุดถ่านขาวก็เริ่มติดเป็นสีแดง

 

“เท่านี้ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะครับ หลังจากนั้นระหว่างที่ดูไฟ จะใส่ถ่านหรือเอาถ่านออกก็ได้แล้วล่ะครับ”

 

“ขอบใจนะ อิชชิกิคุง! รอดแล้วเรา!”

 

“ถ้ามีปัญหาอะไรอีกล่ะก็ มาเรียกได้ไม่ต้องเกรงใจนะครับ”

 

ผมบอกอย่างนั้นแล้วจากตรงนั้นไป

จากนั้นจากที่ไกลพอสมควร รุ่นพี่โทวโกะกับคุณคาซุมิก็มองมาทางนี้ข้าง ๆ กัน

คุณคาซุมิชูนิ้วโป้งให้เล็ก ๆ

คงจะสื่อว่า ‘ทำได้เยี่ยมมาก’

ผมยิ้มพลางส่งสายตาขอบคุณ

Favorite