(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย 105 ลาก่อนสหายเอ๋ย จนกว่าจะถึงวันที่ได้พบกันอีกครั้ง

ลาก่อนสหายเอ๋ย จนกว่าจะถึงวันที่ได้พบกันอีกครั้ง

「……จบแล้วสินะ หลังจากนี้จะทำอะไรต่อล่ะ?」

「………」

การต่อสู้จบลงแล้ว ยูโกฝากเรื่องที่เหลือให้หน่วยรักษาความปลอดภัยจัดการ และถามสกัลผู้ที่โค่นศัตรูคู่แค้นลงได้เช่นนั้น

เมื่อถามเกี่ยวกับเรื่องหลังจากนี้ของสกัลซึ่งล้างแค้นให้เหล่าพวกพ้องจบแล้ว เมลต์ก็ให้คำแนะนำอย่างร่าเริง

「ถ้าไม่มีที่ไปละก็มาที่สถาบันลูมินัสก็ได้นะ! ใช้เวลาร่วมกับพวกเราก็ไม่ได้แย่ใช่ไหมล่ะ?」

「ถึงการพาสกัลซึ่งเป็นสัตว์มารเข้าไปในเมืองน่าจะเกิดความรู้สึกอันตราย แต่ว่าถ้าอธิบายสถานการณ์คงจะเข้าใจได้อย่างแน่นอนละ….」

「……ก็อย่างที่ว่านั่นแหละ นายอยากทำอะไรล่ะ สกัล?」

สกัลหรี่ตา จ้องมองยูโกที่ถามคำถามเพื่อยืนยันความตั้งใจของตนเองแล้วหายใจเล็กน้อย

มันหลับตาทั้งๆอย่างนั้น ส่ายหัวไปมาเงียบๆแสดงเจตนาปฏิเสธกับพวกยูโก

「……งั้นเหรอ ยังไงดีล่ะ ถ้าเป็นนายก็รู้สึกว่าจะตอบแบบนั้นละนะ」

「เอ๋~!? ทำไมล่ะ? ไม่ชอบพวกเรางั้นเหรอ?」

「ไม่ใช่แบบนั้นหรอก แต่แค่ สกัลในตอนนี้ต้องการเวลา เพราะตายไปแล้วครั้งหนึ่งถึงจะคล้ายตัวเองแต่ก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมาเป็นตัวตนที่ต่างออกไป เพราะจนถึงตอนนี้มีสิ่งที่เรียกว่าการแก้แค้นจึงวิ่งและมุ่งไปข้างหน้าแต่ว่า……ตอนนี้เรื่องนั้นจบลงแล้ว จึงคิดว่าต้องการเวลาเพื่อจัดการความรู้สึก ใช่ไหมล่ะ?」

「………」

หงึก สกัลพยักหน้าตอบคำถามของยูโก

ยูโกเอาหน้าของตนเองเข้าไปใกล้หน้าของสกัลเช่นนั้นและกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบาโดยไม่ให้เหล่าพวกพ้องได้ยิน

「ความรู้สึกนั้นเข้าใจดีเลยละ บอกตรงๆเพราะฉันเองก็อยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับนายละนะ」

「……!?」

หลังจากขยิบตาให้สกัลที่แสดงสีหน้าตกใจ ยูโกก็ยิ้มออกมา

ยูโกบอกกับสกัลว่าตนเองก็เหมือนกับสกัลเป็นตัวตนที่ตายไปครั้งหนึ่งแล้วฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง และพูดขึ้นพร้อมแสดงความเข้าใจต่อสภาพจิตใจนั้น

「คิดเกี่ยวกับตัวเองเถอะ สกัล ตัวเองในตอนนี้เป็นใคร หลังจากนี้จะทำอะไร ถ้านายพบคำตอบในความกังวลใจนั้นแล้วอยากพบพวกเราอีกครั้งละก็……มาที่สถาบันลูมินัสนะ ในฐานะเพื่อน พวกเรายินดีต้อนรับนายเสมอนะ」

ยูโกกล่าวคำพูดที่ราวกับผลักดันหลังของมันพร้อมวางกำปั้นตรงหน้าผากของสกัลเบาๆ และพยักหน้าอย่างอ่อนโยน

สกัลเองก็ก้มหัวแสดงความขอบคุณต่อยูโกผู้ซึ่งเข้าใจตนเองอีกครั้ง มันตบกีบเท้าด้วยการกระแทกขาหน้าลงกับพื้น หลังจากนั้นก็มีลูกไฟขนาดเล็กบินขึ้นมา

「เหวอ!? อะ อะไรน่ะ……!?」

สิ่งนั้นพุ่งออกมาราวกับกระเด้งจากพื้นบินไปอยู่ตรงหน้ายูโก แล้วเริ่มตกลงมาอีกครั้งจากตรงนั้น

ยูโกรับสิ่งนั้นไว้โดยอัตโนมัติ ทว่ามันไม่มีความร้อนที่แผดเผาเลย เมื่อหรี่ตามองจุดต่างของเปลวเพลิงนั้นที่ปลดปล่อยความอบอุ่นอันอ่อนโยนออกมา ชั่วพริบตานั้นเองก็เห็นวัตถุที่คล้ายกับคริสตัลลุกไหม้สีแดงปรากฏอยู่ภายในเปลวเพลิง

「เจ้านี่มัน…คริสตัลเวทมนตร์ไม่ใช่เหรอ! แถมยังเป็นของแรร์ที่มีธาตุไฟเสริมอยู่ด้วย! คริสตัลคุณภาพสูงแบบนี้ ไม่ได้มีมาให้เห็นบ่อยๆหรอกนะ!!」

「……ให้งั้นเหรอ? กับฉัน?」

ขณะได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างตื่นเต้นของแองเจิล เมื่อยูโกถามสกัลมันก็พยักหน้าตอบทั้งที่หลับตาอยู่

ยูโกได้รับคริสตัลเวทมนตร์ธาตุไฟซึ่งเป็นของขวัญสำหรับเพื่อนที่สร้างความผูกพันธ์ผ่านเหตุการณ์นี้ด้วยกัน และเป็นการขอบคุณที่ช่วยล้างแค้นศัตรู เขาหยักหน้าเช่นเดียวกับสกัลและพูดขึ้น

「แต้งกิ้ว สกัล ของขวัญจากนายจะใช้มันให้เกิดประโยชน์สูงสุดเลยละ」

「……กูรร」

สกัลตอบกลับด้วยการคำรามเล็กน้อย หันหลังให้พวกยูโกแล้ววิ่งออกไป

ขณะที่ทั้งคณะมองส่งแผ่นหลังนั้น พระอาทิตย์ขึ้นก็ส่องแสงมายังทุ่งหญ้า แสงอาทิตย์ได้สาดส่องไปยังสกัลที่วิ่งผ่านตรงนั้น

「โอ้……!?」

ชั่วขณะหนึ่ง เมื่ออาบแสงอาทิตย์สกัลได้แสดงร่างโครงกระดูกออกมาทว่า มันได้กลับคืนไปเป็นม้าดำซึ่งเป็นรูปร่างเมื่อครั้งยังมีชีวิตในทันที มันยังคงวิ่งต่อไปในขณะที่อาบแดดอย่างกระฉับกระเฉงทั้งๆอย่างนั้น

ก่อนหน้านี้เมื่ออาบแสงแดดจ้าสกัลจะเผยร่างสัตว์มารออกมา ทำไมล่ะ……? ในขณะที่ยูโกรู้สึกสงสัย ฟี่ที่ยืนอยู่ข้างๆก็อธิบายสาเหตุนั้น

「สกัลคงจะถูกปลดปล่อยจากอารมณ์ด้านลบที่เรียกว่าความโกรธและความเกลียดชังเพราะล้างแค้นจบแล้วน่ะ โครงกระดูกคือสัตว์มารที่ถือกำเนิดขึ้นมาจากความแค้นซึ่งมีอารมณ์ด้านลบสถิตเข้าไปในศพ หากสกัลยังต่อสู้ล้างแค้นต่อไปทั้งๆแบบนั้น ความมีเหตุผลที่หลงเหลืออยู่ก็จะหายไป น่าจะกลายเป็นสัตว์มารของจริงโดยไม่รู้ตัว เพราะได้พบกับพี่ ล้างแค้นสำเร็จและได้พบกันใหม่อีกครั้งกับตัวตนที่สามารถเรียกว่าเพื่อนได้……สกัลน่าจะรู้สึกว่าสามารถสลัดอดีตทิ้งไปและมุ่งไปข้างหน้าได้แล้วน่ะ」

「งั้นเหรอ……ฉันเปลี่ยนโชคชะตาแห่งหายนะของหมอนั่นได้สินะ……」

ถ้าหากสกัลต่อสู้กับบูลโกเลมต่อเนื่องนานๆ ความปรารถนาการแก้แค้นที่อยู่ภายในนั้นคงจะเข้าครอบงำความมีเหตุผลทั้งหมดของมันในสักวัน

ก่อนที่จะกลายร่างจากม้าดำที่ยังหลงเหลือความมีเหตุผลไปเป็นสัตว์มารที่ชื่อว่าโครงกระดูก สกัลได้แก้แค้น สลัดอดีตทิ้งไปได้แล้ว

และได้พบพานกับเพื่อนใหม่  ผู้ที่คอยให้กำลังใจเพื่อให้ตนเองออกค้นหาวิถีชีวิตแบบใหม่

ยูโกกำลังทุกข์ใจเรื่องที่ว่าตนเองอาจจะเป็นผู้นำพาความวุ่นวายมาสู่โลกใบนี้ในฐานะสายพันธุ์ต่างถิ่นก็ได้ ทว่าการที่มีผู้ซึ่งได้รับการช่วยเหลือเพราะพบพานกับตนเองเช่นนี้ มันก็ช่วยเยียวยาจิตใจของตัวเขาได้เช่นกัน

ขณะมองส่งแผ่นหลังของเพื่อนที่วิ่งมุ่งหน้าไปทางพระอาทิตย์ที่กำลังขึ้น เขาก็พูดกับร่างที่หันหลังนั้นอย่างเงียบๆ

「……ไว้เจอกันนะ เพื่อนยาก สักวันเรามาวิ่งด้วยกันอีกนะ」

อนาคตของสกัลต้องสดใสอย่างแน่นอน……ยูโกมองส่งการจากไปของเพื่อนพร้อมกับเหล่าพวกพ้อง ขณะจ้องมองฉากที่ทำให้เชื่อมั่นอย่างนั้น และยิ้มออกมาเพื่อรอคอยวันที่จะได้พบกับสกัลอีกครั้ง

สักวันหนึ่ง ขณะคาดหวังถึงวันที่จะได้ขี่หลังนั้นวิ่งผ่านสายลมมาถึง สีหน้าของยูโกที่มองส่งเพื่อนก็สว่างเจิดจ้าจนไม่แพ้แม้แต่ดวงอาทิตย์ขึ้น

———————————————-

-แล้วสกัลกับพี่มาร์กอสจะกลับมาอย่างแน่นอน