(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย 104 มนุษย์อาชาสะบั้นอัคคี!

มนุษย์อาชาสะบั้นอัคคี!

「ฮิฮี่!」

「ยูโก! ใช้นี่สิ!!」

สกัลส่งเสียงร้องแทนเสียงเครื่องยนต์ และเริ่มวิ่งราวกับซุปเปอร์คาร์

ก่อนหน้านั้น ยูโกได้รับดาบพลังเวทจากเมลต์ และในระหว่างที่สร้างดาบเหล็กดำซึ่งเคลือบด้วยอนุภาคโลหะละเอียดเข้ากับสิ่งนั้น ม้าดำซึ่งมีอัศวินดำขี่อยู่ก็วิ่งผ่านทุ่งหญ้าพร้อมหลงเหลือเปลวเพลิงที่ลุกไหม้อยู่ที่กีบเท้าไว้เป็นรอยเท้า

「สุดยอด! เร็วสุดๆเลยละสกัล! ถ้าแบบนี้ละก็――!!」

ยูโกกึ่งตกใจกับฝีเท้าของสกัลที่วิ่งเร็วจนน่าทึ่ง และส่งเสียงประทับใจกึ่งยินดีออก เขาจ้องมองไปยังหลังของบูลโกเลมที่วิ่งอยู่เบื้องหน้า

ยูโกจับจ้องร่างนั้นที่ค่อยๆใหญ่ขึ้นเมื่อระยะห่างเริ่มปิดลงเรื่อยๆ เมื่อรู้ตัวอีกทีว่ามาอยู่ด้านข้างของสัตว์เกราะมารแล้วก็เปิดฉากโจมตีเข้าใส่ร่างครึ่งบนของบูลโกเลมด้วยดาบที่สร้างขึ้นทันที

「ไล่ตามทันแล้วละ! ไอ้เจ้าวัวบ้านี่! หยุดเลยนะเฟ้ย!!」

「มอ!?」

ถึงอาจจะเป็นเพราะถูกเรียกอย่างกะทันหัน แต่บูลโกเลมไม่คิดว่าจะมีใครไล่ตามความเร็วของตนเองทัน มันแสดงความตกใจเมื่อถูกยูโกโจมตี

การโจมตีด้วยดาบนั้นดูเหมือนจะไม่ได้เจ็บปวดมากนักทว่า สัตว์เกราะมารที่ถูกสกัลโจมตีด้วยไฟอย่างต่อเนื่องได้สูญเสียสมดุลเพราะถูกความร้อนนั้นรบกวน จนระดับความเร็วเริ่มตกลง

「มออออออ!」

「โอ๊ะ ไม่ปล่อยให้ทำหรอก! ดริลอาร์ม!!」

บูลโกเลมพยายามโจมตีใส่ยูโกและสกัลด้วยการเหวี่ยงแขนที่หนาราวกับท่อนซุงเพื่อโต้กลับทว่า หลังจากยูโกเปลี่ยนแขนขวาให้กลายเป็นสว่านและปะทะกันโดยตรง การโจมตีนั้นก็ถูกเบี่ยงออกไป

ยูโกย่นระยะห่างเข้าหาบูลโกเลมที่โซเซไปหนึ่งก้าวพร้อมกับสกัลทั้งอย่างนั้น และโจมตีเข้าใส่ร่างของสัตว์เกราะมารด้วยแขนขวาที่กลายเป็นสว่าน

「โอร่า ฮึบ! อีกหนึ่งหมัด!!」

「บุมออ!?」

หนึ่งหมัด สองหมัด สามหมัด ยูโกแทงดริลอาร์มเข้าใส่ร่างของบูลโกเลม

เพราะไม่ได้วางเท้าบนพื้น และอยู่ในสภาพไม่มั่นคงจึงอาศัยแค่กำลังแขนเท่านั้นทำให้การโจมตีเบากว่าปกติ แต่สว่านสำหรับเจาะทะลวงดูเหมือนจะมีประสิทธิภาพอย่างมากกับหิน

ยูโกสังเกตเห็นว่าเกราะหินได้แตกออก และร่างเนื้อของตัวบูลโกเลมที่อยู่ในนั้นเองก็ได้รับความเสียหายเล็กน้อย จึงออกคำสั่งให้สกัลเคลื่อนที่ไปข้างหน้าของอีกฝ่ายรวดเดียว

「สกัล ตอนนี้แหละ!!」

「อึก!!」

สกัลกระโดดไปข้างหน้าบูลโกเลมที่หยุดการเคลื่อนไหวเพราะความเสียหาย หลังจากเว้นระยะห่างเพียงพอแล้วก็เลี้ยวกลับ

บนหลังของมันที่พุ่งเข้าใส่ศัตรูที่ช่วงชิงชีวิตของเหล่าพวกพวกนั้นยูโกกำลังรวบรวมอนุภาคโลหะละเอียดไว้ที่ดาบซึ่งถืออยู่ในมือให้มากยิ่งขึ้น และสร้างคมดาบสะบั้นอาชาขนาดยักษ์ขึ้นมา

「โอ้ววววววววว!!」

「มอ……!?」

อัศวินดำ ม้าดำ และดาบดำขนาดยักษ์ เมื่อบูลโกเลมเห็นการโจมตีที่พุ่งมาหาตนเองพร้อมอัศวินอาชาสีดำล้วนปลดปล่อยอารมณ์แห่งความโกรธเกรี้ยวออกมา มันก็เข้าใจได้ว่าตนเองกลับกลายเป็นฝ่ายถูกล่าแล้วพร้อมขยับตัวไม่ได้เพราะความหวาดกลัวนั้น

อีกทั้งเมื่อมันเห็นภาพร่างของพวกยูโกที่พุ่งโจมตีเข้ามาทางนี้กับคมดาบสะบั้นอาชาที่ถืออยู่ในมือนั้นปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงสีแดงเข้ม และได้ยินเสียงตะโกนอันกึงก้องของยูโก ร่างกายนั้นก็แข็งทื่อในทันที

「จบด้วยเจ้านี่ละ! มนุษย์อาชาสะบั้นอัคคี! บลาสเตอร์ แฟนท่อม!!」

「มอออออออออออออออออออ!?」

คมดาบสะบั้นอาชาที่ปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงการคงรูปร่างนั้นเอาไว้ได้ คงจะแค่ประมาณสิบวินาทีเท่านั้น

แต่ทว่า สิ่งนั้นที่เรียกได้ว่าเป็นก้อนเหล็กขนาดยักษ์เป็นอาวุธที่มีประสิทธิภาพอย่างมากสำหรับบูลโกเลม

คมดาบสะบั้นอาชาสีดำเข้มที่มีความหมายเป็นอาวุธฟาดโดยอาศัยน้ำหนักนั้นมากกว่าอาวุธฟัน ได้บดขยี้เกราะของบูลโกเลมที่ทำจากหินโดยการหมุนและเสริมด้วยแรงวิ่งของสกัล

ชั่วพริบตาที่ใบดาบซึ่งหุ้มด้วยเปลวเพลิงอันลุกโชนโดนร่างเนื้อของสัตว์เกราะมารที่ซ่อนอยู่ใต้นั้น เสียงกรีดร้องแห่งความตายอันบ้าคลั่งก็ดังออกมาจากปากของบูลโกเลม ร่างนั้นถูกแยกออกเป็นสองส่วน ครึ่งบนและครึ่งล่าง

「โมะ มอ……!?」

เปลวเพลิงแห่งความแค้นและความโกรธเข้าห้อมล้อมร่างของสัตว์เกราะมารที่ถูกแยกเป็นสองส่วน และเผาไหม้ในพริบตา

ขณะจ้องมองไปยังร่างของสัตว์เกราะมารขนาดยักษ์ที่กลายเป็นขี้เถ้า ขณะเข้าใจว่าทุกอย่างได้จบลงแล้ว……สกัลหลับตาลง และเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืนราวกับจะบอกต่อเหล่าพวกพ้องที่อยู่บนสวรรค์ว่าได้แก้แค้นแล้ว

การแก้แค้นของม้าดำซึ่งมีเปลวเพลิงลุกไหม้อยู่ที่กีบเท้า และอัศวินดำที่ขี่อยู่บนหลังนั้นได้จบลงด้วยเหตุนี้……พร้อมแสงจันทร์ที่ยังคงส่องสว่างกระทบร่างนั้นอย่างแผ่วเบาราวกับสรรเสริญผู้ล้างแค้นที่แก้แค้นให้เหล่าพวกพ้องสำเร็จต่อไป

———————————————-

-คนแปล:เห็นว่าตอนนี้มันมาจากกาโร่อะ แต่จำไม่ได้ว่ามันอยู่ตรงไหนเลยแปลตามที่เข้าใจไปเลย ฮ่า

-โชตะนีท:ก็ตอนดู เอ็งก็ดูแต่ตอนที่มีหน่มน้มมันจะไปจำได้ยังไงละเฮ้ย!