หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
หลังจากที่มุกออกจากโรงพยาบาลหมอนนท์ก็พาเธอไปยังบ้านเช่าหลังหนึ่งนอกชานเมืองไม่ไกลจากตัวเมืองมากนัก ร่างบางเดินตามหลังหมอหนุ่มกับป้าเจ้าของบ้านเพื่อเดินสำรวจภายในบ้านก่อนที่จะตัดสินเช่าอยู่ จนขึ้นไปหยุดในห้องนอนที่มีหน้าต่างเปิดรับลมด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เธอตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่ที่นี้
“มุกจะอยู่ที่นี้ค่ะ หมอ” ร่างบางหันไปเอ่ยกับหมอนนท์
“ครับ เรื่องค่าเช่ามุกไม่ต้องห่วงนะ ผมจะจ่ายให้เอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ มุกจ่ายเองดีกว่าแค่ห้าพันเอง”
“ให้ผมช่วยเถอะนะ”
“มุกมีเงินเก็บค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง ลงไปคุยกันข้างล่างต่อดีกว่าค่ะ” ร่างบางเดินนำออกไปจากห้อง
หลังจากที่จ่ายเงินและทำข้อตกลงกันเสร็จ หมอนนท์ก็พามุกออกไปซื้อของเข้าบ้านตามที่เธอต้องการ พอกลับเข้าบ้านมุกก็เข้าครัวทำมื้อเย็นให้ตัวเองกับหมอหนุ่มทาน
“อร่อยไหมคะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้น
“ครับ อร่อยจนอยากให้ไปอยู่ที่บ้านผมเลย”
“อย่าให้ถึงขนาดนั้นเลยค่ะ มุกรับไม่ไหวจริงๆ”
“แค่มุกยอมเปิดใจไม่มีอะไรต้องกลัวหรอกครับ”
“ขอบคุณมากนะคะ สำหรับทุกอย่าง หลังจากนี้มุกคงไม่รบกวนหมออีกแล้วค่ะ”
“พูดแบบนี้แสดงว่ามุกตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ มุกไม่อยากเข้าไปในเมืองอีกแล้ว มุกตัดสินใจดีแล้วค่ะ คลอดลูกโรงพยาบาลใกล้ๆ แถวนี้คงไม่ต่างอะไรจากในเมือง”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะหาเวลามาเยี่ยมบ่อยๆ นะ”
“ค่ะ นานๆ มาทีจะดีกว่านะคะ”
“เฮ้อ….ผมคงทำได้แค่นี้สินะ” หมอนนท์ถอนหายใจทีหนึ่งด้วยรอยยิ้ม
“เอาเป็นว่าจะมา ก็โทรบอกล่วงหน้าก่อนก็แล้วกันค่ะ”
“ครับ” หมอหนุ่มยิ้มรับ
หลังทานอาหารเสร็จหมอนนท์ก็ออกไปรับสายจากเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลที่เขาประจำอยู่โทรติดต่อเข้ามา ทันทีที่กดรับสายปลายสายก็รายงานว่าภพเข้ามาที่โรงพยาบาลขอพบเขา หมอหนุ่มจึงให้เจ้าหน้าที่บอกชายหนุ่มไปตามตรงว่าเขาไม่อยู่และยังไม่ได้เบาะแสอะไรเกี่ยวกับมุกเลย
“หมอคะ” มุกเดินเข้าไปหาหมอหนุ่ม
“ครับ”
“จะกลับแล้วเหรอคะ”
“ครับ เดี๋ยวผมก็จะกลับแล้ว มุกอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม”
“ใครบอกว่าอยู่คนเดียวล่ะคะ มุกยังมีลูกในท้องอยู่ด้วยอีกทั้งคน” ร่างบางยิ้มยกมือบางขึ้นมากุมหน้าท้องของตัวเอง
“ผมขอถามอะไรมุกหน่อยได้ไหม”
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”
“คือถ้าวันหนึ่งคุณภพเขาตามหามุกเจอ มุกจะกลับไปกับเขาไหม”
“เขาไม่มีวันตามหามุกหรอกค่ะ เขามีคนที่เขารักอยู่แล้ว อีกอย่างมุกเป็นหลานป้าปานคนที่เขาเกลียดที่สุด มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกค่ะ ตอนนี้เขาคงกำลังมีความสุขกับคุณซินดี้อยู่”
“ผมขอโทษนะ ไม่น่าถามเลย รู้ทั้งรู้ว่ามันจะทำให้มุกไม่สบายใจ”
“ไม่เป็นไรคะ” ร่างบางส่งยิ้มให้หมอหนุ่ม
หนึ่งเดือนต่อมา
ภพนั่งคอตกอยู่ในห้องทำงานหลังจากที่เขากลับมาจากโรงพยาบาลพูดคุยกับหมอนนท์เรื่องเบาะแสของมุก ซึ่งคำตอบที่ได้ก็เหมือนเช่นเคยหมอนนท์ไม่ได้รับการติดต่อใดๆ จากมุกเลย ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาภพต้องผ่านช่วงเวลาอ้างว้างเดียวดายไปอย่างยากลำบากด้วยความรู้สึกผิดในใจ
“มุกเธอไปอยู่ที่ไหน จะไม่กลับมาหาฉันอีกแล้วจริงๆ เหรอ ฉันคิดถึงเธอจังเลย ฉันขอโทษ” ร่างหนาหลับตาลงด้วยความปวดใจ
ร่างหนานั่งคิดชั่งใจอยู่นานพอสมควรจากนั้นก็ตัดสินใจลุกเดินออกไปจากห้องบึ่งรถแล่นออกไปจากบริษัทตรงไปยังโรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่เชี่ยวชาญทางด้านหัวใจ ภพเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าห้องพักฟื้นคนไข้จากนั้นก็ค่อยๆ ผลักประตูเข้าไปข้างในที่มีอนันต์นอนอยู่บนเตียงโดยด้านข้างมีปานทองนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง จริงๆ แล้วภพได้ข่าวจากปรางเมื่อสองวันก่อนว่าอนันต์อาการป่วยทรุดลงแต่เขาไม่ได้ใส่ใจอะไร
“ภพ” อนันต์มองหน้าลูกชายอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
“ผมมีเรื่องจะถามหน่อยน่ะ”
“เรื่องหนูมุกใช่ไหม ปรางเขาบอกพ่อว่าหนูมุกไม่ติดต่อกลับมาเป็นเดือนแล้ว หลังจากออกจากบ้านไปวันนั้น”
“พูดแบบนี้ งั้นก็แสดงว่ามุกไม่เคยติดต่อมาทางคุณพ่อเลยสินะ”
“ใช่ พ่อจะให้คนช่วยตามหาอีกแรงนะ”
“ครับ อาการคุณพ่อดีขึ้นมากแล้วใช่ไหม” ภพเงยหน้าขึ้นมองบิดา
“ดีขึ้นมากแล้วล่ะ ขอบใจมากนะลูก พ่อดีใจมากเลยที่ภพมาหา”
“เอาเป็นว่าเรื่องที่ผ่านมา ผมจะไม่เอามันมาใส่ใจอีก จากนี้ไปก็ดูแลกันดีๆ ก็แล้วกัน” ภพมองหน้าอนันต์กับปานทองสลับกันไปมา เขารู้แล้วว่าในวันนี้ความโกรธเกลียดมันไม่ได้ช่วยให้มารดาฟื้นคืนกลับมา แต่มันกลับย้อนมาทำร้ายตัวเขาเองจนเสียโอกาสที่ดีในชีวิตไปเหมือนเช่นตอนนี้ที่เขากำลังเป็นอยู่
“หมายความว่าภพจะปล่อยวางเรื่องที่ผ่านมาลงแล้วใช่ไหมลูก” อนันต์เอ่ยถามด้วยความดีใจ
“ครับ แต่จะให้เรากลับมาเป็นครอบครัวเหมือนเดิมมันคงยาก ต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิมก็ดีแล้ว”
“ขอบคุณมากนะคะ คุณภพ” ปานทองเอ่ยขึ้น
“แค่นี้พ่อก็พอใจแล้วล่ะ ขอแค่ภพไม่โกรธไม่เกลียดพ่อแล้วก็พอ ส่วนหนูมุกพ่อหวังว่าจะเจอเร็วๆ นะ”
“ครับ ผมจะพยายามตามหาให้เจอเร็วๆ มันเป็นความผิดของผมเอง ทั้งๆ ที่มุกเขาไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย ”
“พ่อหวังว่าถ้าเจอแล้ว ภพจะรักและทะนุถนอมรักษาหนูมุกกับลูกเป็นอย่างดีนะ”
“ครับ” ภพรับคำ
หลังจากภพเอ่ยลาบิดาเขาก็ตรงไปยังคอนโดหรูใจกลางเมืองของตนเองที่เคยอยู่ร่วมใช้ชีวิตกับมุกนานกว่าหลายเดือนจนเธอตั้งท้อง ทันทีที่ร่างหนาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนุ่มภาพการบรรเลงบทรักแนบกายระหว่างเขากับมุกก็ไหลเวียนเข้ามาในหัวภาพแล้วภาพเล่า ความสุขที่เคยส่งมอบให้กันผ่านทางภาษากายยังคงติดตรึงอยู่ในใจไม่รู้ลืมเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ในวันนี้เมื่อไร้เงาของเธอข้างกายก็ยิ่งทำให้เขาโดดเดี่ยวเหมือนคนไร้หัวใจ
ณ บ้านเช่านอกชานเมืองมุกกำลังนั่งมองภาพอัลตราซาวด์ลูกน้อยในครรภ์อายุสี่เดือนด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้า หลังจากที่ไปหาหมอตรวจครรภ์ตามนัดหมาย ระหว่างนั้นหมอนนท์ก็ขนของใช้เด็กอ่อนต่างๆ ที่เพิ่งซื้อเข้ามาไว้ตรงหน้าเธอ มุกตั้งใจซื้อเตรียมไว้ก่อนตั้งแต่เนิ่นๆ เพราะตอนนี้ยังเดินเหินไปมาสะดวกอยู่ เธอกลัวว่าถ้าท้องโตกว่านี้จะลำบากเอา
“ผมขนเข้ามาหมดแล้วนะ มุก” หมอนนท์เอ่ยขึ้น
“ขอบคุณค่ะ หิวหรือยังคะ มุกจะทำอะไรให้ทาน”
“นิดหน่อยครับ”
“งั้นรอแป๊บนะคะ เดี๋ยวมุกไปทำให้” มุกกุมท้องตนเองพร้อมกับลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปในครัว
“ให้ผมช่วยนะ มุกจะได้ไม่เหนื่อย” หมอหนุ่มเข้าไปยืนอยู่ใกล้ๆ เธอ
“ช่วยหั่นผักก็แล้วกันค่ะ”
“ครับ”
ใช้เวลาไม่นานมากนักอาหารที่มีทั้งผักและเนื้อสัตว์ พร้อมกับข้าวสวยร้อนๆ ก็ถูกยกมาวางเรียงรายบนโต๊ะ ส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วบ้านชวนให้ลิ้มลองรสชาติ ทั้งสองคนนั่งทานอาหารด้วยกันในบ้านเช่าหลังนี้บ่อยจนคุ้นชินกันไปโดยปริยาย ด้วยหมอนนท์มาเยี่ยมหาเธอบ่อยขึ้นทุกวัน ซึ่งมุกก็เข้าใจดีในความเป็นห่วงเป็นใยจากชายหนุ่มที่มีต่อเธอ
“ขอบคุณมากนะคะ ที่พาไปตรวจครรภ์กับซื้อของวันนี้” เสียงหวานเอ่ยขึ้น
“ครับ” หมอหนุ่มยิ้มรับ
“ทานเยอะๆ นะคะ”
“ครับ มุกก็ทานเยอะๆ นะ เผื่อลูกในท้องด้วย ก่อนนอนก็อย่าลืมดื่มนมและทานวิตามินทุกวันนะครับ”
“ค่ะ” มุกยิ้มรับ
ตกดึกภายในห้องนอนบนเตียงนุ่มมุกนอนหงายใช้มือบางลูบท้องของตนเองไปมาเบาๆ พลางนึกถึงหน้าพ่อของลูกไปด้วย ภายนอกเธออาจจะดูเข้มแข็งแต่ภายในใจเธอกลับไม่เคยลืมผู้ชายที่เธอรักออกไปจากใจได้เลยสักวัน ยิ่งห่างไกลกันมากเท่าไหร่เธอกลับคิดถึงชายหนุ่มมากขึ้นเท่านั้น แต่เรืี่องระหว่างเธอกับเขาไม่มีทางเป็นไปได้เธอรู้ดี เปรียบดังเส้นขนานที่ไม่มีทางมาบรรจบกันได้ วันเวลาที่ผ่านเลยไปเท่านั้นที่จะทำให้เธอตัดใจจากชายหนุ่มได้ในสักวัน
“ตอนนี้ คุณคงกำลังมีความสุขกับคุณซินดี้อยู่ จนลืมมุกไปหมดแล้วสินะคะ ไม่มีมุกอยู่ขวางหูขวางตาคุณแล้ว คุณคงมีความสุขมากกว่าที่ผ่านมา” มุกเอ่ยทั้งน้ำตาคลอเบ้า
“เราสองคนจะผ่านทุกอย่างไปด้วยกันให้ได้นะลูก แม่รักหนูนะ” มุกยิ้มทั้งน้ำตาไหลอาบแก้ม
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
