คล้อยหลังภพออกไปจากบ้านมุกก็ค่อยๆ ลุกพาตนเองไปนั่งทานอาหารเพียงลำพังทั้งน้ำตา ไม่ว่าตอนนี้เธอจะรู้สึกเจ็บปวดเสียใจมากแค่ไหนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นแต่เธอจะต้องดูแลลูกในท้องที่เธอตั้งใจทำให้เขาเกิดมาให้ดีที่สุด ถึงแม้พ่อของลูกจะไม่ต้องการเขาแล้วก็ตาม แต่เธอก็จะอยู่ใช้ความรักที่มีมอบให้ชายหนุ่มเผื่อจะลดความเกลียดชังในใจเขาให้เบาบางลงมาได้บ้าง
หลังจากที่มุกทานอาหารเสร็จเธอก็กลับเข้าไปในห้องอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จสรรพพร้อมกับจัดเตรียมเสื้อผ้าให้ภพรอชายหนุ่มกลับมา ระหว่างนั้นเธอก็ต่อสายหาปานทองเพื่อถามอาการป่วยของอนันต์ ซึ่งหมอให้อนันต์นอนดูอาการอีกคืนสองคืนถ้าอาการดีขึ้นก็กลับบ้านได้ ก่อนที่มุกจะวางสายปานทองก็เอ่ยขอโทษเธอกับเรื่องราวที่เคยก่อขึ้นในอดีตจนส่งผลให้เธอถูกภพเกลียดชังไปด้วยทั้งๆ ที่เธอไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลย มุกจึงได้แต่รับฟังเพราะเธอไม่มีสิทธิ์ไปโกรธใครหรือตัดสินใคร แต่เธอกลับรู้สึกผิดหวังในตัวปานทองเป็นอย่างมากเพราะไม่คาดคิดว่าหญิงสูงวัยจะแย่งสามีคนอื่นได้อย่างเลือดเย็นอย่างนี้ แต่มันก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้วนอกจากทำใจและยอมรับความจริงที่เกิดขึ้นเท่านั้น
ครืด ครืด หลังจากวางสายจากปานทองปรางก็โทรเข้ามา
“ฮัลโหลค่ะ พี่ปราง” มุกเอ่ยเสียงเศร้าสร้อย
“เป็นยังไงบ้าง ทานข้าวบ้างหรือยัง ฝืนทานหน่อยนะเพื่อลูก”
“มุกทานแล้วค่ะ”
“ได้ยินแบบนี้ พี่ค่อยวางใจหน่อย ภพเขายอมคุยกับมุกแล้วใช่ไหม เขาใจเย็นลงบ้างหรือยัง”
“ยังโกรธอยู่เหมือนเดิมค่ะ เขาไม่อยากเห็นหน้ามุก”
“เฮ้อ แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนแล้วล่ะ” ปรางถอนหายใจแรงๆ ทีหนึ่ง
“ออกไปข้างนอกแล้วค่ะ มุกไม่คิดเลยว่าป้าปานกับคุณพ่อจะทำเรื่องแบบนั้น”
“ตอนนี้คงทำได้แค่ให้เวลาภพเขาน่ะ เขาจะเกลียดแค้นมันก็ไม่ผิดหรอกนะ แม่ทั้งคนอีกอย่างภพเขารับรู้ความเจ็บปวดทุกอย่างจากแม่ในห้วงเวลาสุดท้ายก่อนที่ท่านจะสิ้นใจ ถ้าคุณลุงกลับมาดูใจคุณป้าสักนิดภพเขาคงจะไม่โกรธฝังใจมาถึงทุกวันนี้หรอก แต่ท่านเลือกที่จะไม่สนใจเหลียวแลไยดีอะไรเลย เอาเวลาทั้งหมดไปให้ป้าของมุกหมด มุกเข้าใจใช่ไหม”
“ค่ะ มุกเข้าใจและเห็นใจคุณภพ มุกรับรู้ค่ะว่าเขาเจ็บปวดมากแค่ไหน และเขาจะโกรธมุกก็ไม่แปลกเพราะมุกมีความเกี่ยวข้องกับคนที่ทำให้เขาเจ็บปวดในอดีตจนถึงปัจจุบัน”
“มีอะไรให้ช่วยก็บอกพี่ได้นะ พี่หวังว่าความรักของมุกจะทำให้ภพเขาคิดได้และรู้ใจตัวเองสักที พี่เป็นกำลังใจให้”
“ขอบคุณมากนะคะ พี่ปราง”
“จ้ะ ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ ไว้พี่จะไปเยี่ยม”
“ค่ะ”
ตกดึกมุกนั่งรอภพรอแล้วรอเล่าก็ไม่มีวี่แววว่าชายหนุ่มจะกลับมา เธอโทรหาชายหนุ่มก็ไม่ยอมรับสายจากเธอแม้แต่สายเดียว ร่างบางจึงพาตนเองไปยังห้องต้องห้ามที่อยู่ถัดไปซึ่งเป็นอดีตห้องนอนของจันทรามารดาของภพที่ชายหนุ่มรักและหวงเป็นอย่างมาก
ร่างบางผลักเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับยื่นมือไปเปิดสวิชต์ไฟจนสว่างไปทั่วห้อง ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วห้องนอนกว้างจนสะดุดตาเข้ากับคราบเลือดบนผนังห้องตรงขอบประตู เธอรู้ทันทีว่าเป็นคราบเลือดของภพรอยปริแตกและคราบเลือดบนหลังมือหนายังคงตาเธออยู่ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง
มุกเดินไปหยุดตรงหน้ากรอบรูปใบใหญ่ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะพร้อมกับยื่นมือไปแตะตรงกรอบภาพเบาๆ มองหญิงสาวสูงวัยในภาพที่ยังคงดูอ่อนเยาว์สวยสง่ายิ้มกว้างใบหน้าสดใสผ่านม่านน้ำตาที่ค่อยๆ เอ่อไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“มุกขอโทษแทนป้าปานด้วยนะคะ คุณแม่ ที่ทำร้ายจิตใจแย่งความรักจากคุณแม่ไป จนคุณแม่ต้องตรอมใจล้มป่วยจากไปอย่างไม่มีวันกลับ มุกสัญญาค่ะว่าจะรักและดูแลคุณภพเขาให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งจะทำได้ เราสองคนกำลังจะมีหลานให้คุณแม่แล้วนะคะ มุกหวังว่าคุณแม่จะยินดีกับเราสองคนด้วย” มุกส่งยิ้มให้รูปภาพทั้งน้ำตา
ณ ผับชื่อดังใจกลางเมืองภพกำลังนั่งดื่มอย่างบ้าคลั่งไม่ยอมหยุดโดยไม่สนแผลที่อยู่ตรงหลังมือเลยสักนิดซึ่งมีเลือดแห้งติดอยู่ ไม่ว่าใครจะมาขอนั่งด้วยหรือขอชนแก้วชายหนุ่มก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แม้กระทั่งมือถือเครื่องบางที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง ตอนนี้ในหัวของเขามันมีแต่ภาพระหว่างเขากับมุกวนเวียนเต็มหัวไปหมด แต่ชายหนุ่มก็พยายามสลัดมันทิ้งไป เอาเรื่องที่เธอเป็นหลานของปานทองตัวต้นเหตุที่ทำมารดาของเขาจากไปเข้ามาแทนที่ด้วยความเจ็บปวดใจ
“ภพคะ ทำไมมานั่งดื่มคนเดียวล่ะคะ” ซินดี้เอ่ยพลางนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่ม
“_____” ร่างหนายังคงกระดกแก้วลงคอไม่พูดไม่จา
“มีเรื่องกลุ้มใจอะไรระบายให้ซินดี้ฟังได้นะคะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอคะ อีกอย่างนานๆ เจอกันที จะไม่คุยกับซินดี้สักคำเลยเหรอคะ”
“นั่งดื่มเป็นเพื่อนหน่อยสิ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
“ได้สิคะ” ซินดี้ยิ้มดีใจ
“คืนนี้สนใจไปนอนที่บ้านด้วยกันไหม”
“อะ….อะไรนะคะ!” ซินดี้ตกใจกับคำถามที่ไม่คาดฝันว่ามันออกมาจากปากชายหนุ่มข้างกาย
“ตกใจอะไร แค่นอนเฉยๆ เอง ” ภพยกยิ้มมุมปาก
“ภพจะทำอะไรกันแน่คะ”
“ไปถึงบ้านเดี๋ยวก็รู้เอง”
“ค่ะ” ซินดี้ยิ้มรับ
เวลาล่วงเลยไปถึงเที่ยงคืนภพเดินโอบเอวซินดี้เข้าไปในบ้านตรงขึ้นไปยังชั้นบนสุดของบ้านไปหยุดตรงหน้าห้องนอน โดยมีป้าสายเดินตามหลังไปติดๆ ด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าเจ้านายหนุ่มจะพาเพื่อนสาวตั้งแต่สมัยเรียนมาด้วยแถมยังโอบกอดแนบชิดเกินงามไปมาก
“เปิดประตู!” ภพเคาะประตูห้องเรียกคนข้างในเสียงดัง
“คุณภพคะ อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ” ป้าสายเอ่ยขึ้น
“ป้าไม่ต้องมายุ่ง”
มุกสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกที่คุ้นเคยจากข้างนอกห้อง เธอจึงลุกลงจากเตียงตรงไปเปิดประตู ทันทีที่เธอเห็นว่าข้างกายของภพมีซินดี้ยืนแนบชิดกายพร้อมกลิ่นแอลกอฮอล์โชยมาแตะจมูกก็ตกใจมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมาด้วยความไม่เข้าใจ
“นี่มันอะไรกันคะ” มุกเอ่ยเสียงสั่นเครือน้ำตาคลอเบ้า
“ฉันกับซินดี้จะนอนด้วยกันห้องนี้ เธอไปนอนที่อื่นก็แล้วกัน หรือถ้าจะให้ดีออกไปให้พ้นบ้านฉันเลยก็จะยิ่งดี” ภพโอบเอวซินดี้เดินผ่านมุกเข้าไปในห้องหน้าตาเฉย
“ไม่ได้นะคะ คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้” มุกหันไปทางทั้งสองคนที่แนบชิดกันไม่ยอมห่าง
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้ นี่มันบ้านฉันห้องฉัน ฉันจะพาใครมานอนก็ได้!”
“แต่เรามีลูกด้วยกันแล้วนะคะ” ร่างบางเอ่ยพลางน้ำตาไหลอาบแก้ม
“งั้นเหรอ ลูกเธอไม่ใช่ลูกฉันสักหน่อย หรือไม่จริง!” มองหน้าหญิงสาวดวงตาแข็งกร้าว
“ค่ะ ทุกอย่างมันเป็นความผิดของมุกเอง” พูดจบร่างบางก็เดินออกไปจากห้องด้วยหัวใจที่แหลกสลายไม่มีชิ้นดี
“ภพคะ ลูกอะไรกันคะ ซินดี้งงไปหมดแล้ว” นางแบบสาวเอ่ยถามขึ้น
“ก็อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ”
“แสดงว่ามันตั้งใจปล่อยตัวเองท้องเพื่อจับภพใช่ไหมคะ”
“คุณนอนบนเตียงนะ ผมจะนอนตรงโซฟา” พูดจบร่างหนาก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
ร่างหนายืนนิ่งอยู่ใต้ฝักบัวปล่อยน้ำชำระล้างศีรษะด้วยดวงตาแดงก่ำ เขาคิดว่าตัวเองทำถูกแล้วที่กำลังบีบให้มุกออกไปจากชีวิตของเขาแต่ทำไมเขาถึงได้เจ็บปวดอย่างนี้แทนที่จะมีความสุขมากขึ้นแต่มันกลับรู้สึกตรงข้ามกันเสียอย่างนั้น
“ฮือๆ ทำไมคุณภพเขาถึงใจร้ายกับมุกอย่างนี้คะป้า” มุกกอดป้าสายร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวสั่นเทา
“โธ่! คุณมุก ป้าขอโทษนะคะ ที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย” หญิงสูงวัยลูบแผ่นหลังปลอบประโลมด้วยความสงสารจับใจ
“เขาเกลียดมุกกับลูกไปแล้วจริงๆ เหรอคะป้า”
“ไม่มีใครเกลียดลูกตัวเองหรอกค่ะ ป้าเชื่อว่าคุณภพก็เหมือนกัน”
“ทุกอย่างที่เขาทำมันคือคำตอบแล้วค่ะ” ร่างบางผละออกจากหญิงสูงวัย
“อาจจะเพราะความโกรธแค้นบังตาอยู่ถึงทำให้คุณภพเขาเป็นแบบนี้ ป้าแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยด้วยซ้ำ”
“ความรักที่มุกมีให้เขามันคงจะไม่มีค่าอะไรเลยสินะคะ” ร่างบางเอ่ยตัดพ้อเสียงปนสะอื้น
“ป้าหวังว่าสักวันคุณภพเขาจะรับรู้นะคะ แต่ตอนนี้ป้าว่านอนเถอะนะ ดึกมากแล้ว เพื่อลูกในท้อง ป้าจะนอนเป็นเพื่อน”
“ป้าแน่ใจนะคะ ว่าจะให้มุกนอนในห้องนี้จริงๆ ” ร่างบางนั่งลงบนเตียงของจันทรามารดาภพพลางปาดน้ำตาทิ้ง
“ค่ะ พรุ่งนี้ค่อยไปนอนในห้องรับรองแขกนะคะ พอดีป้าเพิ่งเอาผ้าห่มผ้าปูไปซักวันนี้ค่ะ”
“ก็ได้ค่ะ”
ร่างบางล้มตัวลงนอนบนเตียงปล่อยน้ำตาเอ่อไหลออกมาด้วยความเสียใจอีกครั้งไม่นานก็เผลอหลับไปทั้งคราบน้ำตาเปื้อนแก้ม โดยที่ป้าสายนอนเฝ้าอยู่ตรงโซฟาข้างๆ ส่วนอีกห้องถัดไปบนโซฟานุ่มร่างหนากำลังนอนลืมตาอยู่ในความมืดเพราะนอนไม่หลับและมีอาการปวดศีรษะร่วมด้วย ความสับสนเจ็บปวดกับเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นวนเวียนเต็มหัวไปหมด
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
