สองเดือนต่อมา
ตลอดเวลาสองเดือนที่ผ่านมาอนันต์ยังคงแวะเวียนมาหามุกที่บ้านอยู่เป็นระยะโดยมีคนในบ้านช่วยปิดบังภพให้เหมือนเช่นเคย และบางครั้งมุกก็ไปเยี่ยมปานทองถึงที่บ้านตามประสาป้ากับหลานอยู่ตลอดหลังจากที่ภพออกไปทำงาน
ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งร่างบางในชุดเดรสยาวสีชูมพูสดใสนั่งกุมท้องอายุสามเดือนอยู่ตรงหน้าหมอภายในห้องตรวจ โดยมีภพนั่งอยู่ข้างๆ เธอดีใจที่วันนี้ชายหนุ่มพ่อของลูกมาส่งเธอตามนัดหมาย และเต็มใจเข้ามานั่งอยู่ข้างๆ เธอ
“ลูกในท้องแข็งแรงดีนะคะ ดีใจไหมคะ ที่วันนี้ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจลูก คุณพ่อ” หมอส่งยิ้มให้ภพ
“ครับ” ภพยิ้มรับ
“คุณแม่ก็อย่าลืมทานยาบำรุงนะคะ ทานอาหารที่มีประโยชน์ให้ครบห้าหมู่”
“ค่ะ คุณหมอ” มุกยิ้มรับ
“เรียบร้อยแล้วค่ะ อย่าลืมมาตามนัดครั้งต่อไปนะคะ”
“ค่ะ”
“เอ่อ…ผมขอคุยกับคุณหมอเป็นการส่วนตัวหน่อยได้ไหมครับ” ภพเอ่ยถามขึ้น
“ได้สิคะ”
มุกได้ยินดังนั้นก็ลุกเดินออกไปจากห้องตรวจด้วยความงงงวย เธอไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มพ่อของลูกจะถามอะไรหมออีกและทำไมต้องถามเป็นการส่วนตัวด้วยเธอได้แต่แอบสงสัยในใจเท่านั้น
มุกยืนรอภพอยู่ตรงหน้าห้องสักพักชายหนุ่มก็เดินออกมาด้วยใบหน้านิ่งเฉยไม่พูดไม่จา เธอจึงเดินนำชายหนุ่มไปนั่งรอรับใบนัดหมายครั้งต่อไป จากนั้นทั้งสองคนก็พากันกลับบ้าน ร่างบางเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มในห้องนั่งเล่นด้วยอาการอ่อนล้าเล็กน้อย ในระหว่างที่กำลังนั่งจิบน้ำผลไม้คั้นสดไปโทรศัพท์ของเธอก็มีสายเข้าจากปรางเธอจึงกดรับทันที
“ฮัลโหลค่ะ พี่ปราง” เสียงหวานกรอกเสียงใส่ปลายสาย
“ว่าไงเรา ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง”
“มุกกับลูกสบายดีค่ะ ไม่ค่อยแพ้ท้องแล้วด้วย”
“แล้วคุณพ่อฟอร์มจัดล่ะ ดูแลเราดีไหม ยังปากหนักเหมือนเดิมสิท่า คิกๆ ” ปรางหัวเราะขบขัน
“ค่ะ ยังเหมือนเดิม แต่รู้สึกว่าช่วงนี้จะดูแลเป็นห่วงมุกกว่าเมื่อก่อนมากเลยค่ะ วันนี้ก็ไปส่งมุกที่โรงพยาบาลพอกลับมาก็ให้ป้าสายคั้นน้ำผลไม้ให้ดื่มเลย”
“ดีแล้วล่ะ ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปนะ สักวันภพเขาคงจะบอกความรู้สึกข้างในกับมุกเองแหละ อดทนหน่อยนะ รักเขาไปแล้วนี่”
“ค่ะ พี่ปราง มุกไม่เคยเสียใจเลยที่รักคุณภพ”
“จ้ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ไว้มีเวลาจะไปหาถึงบ้านนะ”
“ค่ะ” รับคำด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ใครโทรมาเหรอ” ภพเดินตรงเข้ามาในห้องพร้อมนำโน๊ตบุคติดมือมาด้วย
“พี่ปรางค่ะ”
“ถ้าง่วงก็นอนเถอะ ฉันจะนั่งทำงานอยู่ใกล้ๆ นี่แหละ” พูดพลางนั่งบนโซฟาตัวถัดไป
“ค่ะ ว่าแต่คุณถามอะไรคุณหมอเหรอคะ”
“เดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละ” ภพยกยิ้มมุมปาก
“คุณมุก มีคนมาหาค่ะ” สำลีเดินพาหมอนนท์เข้ามาในห้อง
“หมอนนท์” มุกแอบตกใจเล็กน้อย
“ขอโทษทีนะครับ ที่มาโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า”หมอหนุ่มเอ่ยขึ้น
“เอ่อ….คุณหมอนั่งก่อนสิคะ”
“สวัสดีครับ คุณภพ คุณคงไม่ว่าอะไรนะครับ ที่ผมมาเยี่ยมมุกในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง”
“ตามสบาย” เอ่ยด้วยความพอใจที่อยู่ๆ หมอหนุ่มโผล่มาถึงบ้าน
“ขอบคุณครับ” หมอนนท์เอ่ยพลางนั่งลงข้างๆ มุก
“หมอจะมาทำไมไม่โทรมาบอกมุกก่อนค่ะ”
“พอดีวันนี้ผมหยุดน่ะครับ ก็เลยมาเยี่ยมอีกอย่างผมคิดว่ามุกน่าจะอยู่บ้านตลอด ผมเอาผลไม้กับอาหารเสริมเพื่อสุขภาพมาฝากด้วยอยู่ในครัวน่ะ”
“ขอบคุณมากนะคะหมอ จริงๆ ไม่ต้องลำบากก็ได้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ”
ภพปล่อยให้มุกกับหมอนนท์คุยกันไปส่วนตนเองก็นั่งทำงานไปเงียบๆ บทสนทนาต่างๆ ที่ออกมาจากปากทั้งสองคนผ่านเข้าหูของเขาหมดจนบางครั้งเขาคิดอยากจะกระชากคอหมอนนท์ให้ออกจากบ้านไปเร็วๆ เพราะดูเหมือนหมอหนุ่มจะห่วงใยหญิงสาวมากเกินไปจนออกนอกหน้าทั้งๆ ที่เขานั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ด้วยทั้งคน
“เธอควรจะนอนงีบหลับได้แล้วนะมุก” ภพเอ่ยขึ้นแทรกบทสนทนาของทั้งสองขึ้นด้วยความหงุดหงิด
“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะ” หมอหนุ่มเอ่ยขึ้นเขารู้ตัวว่าภพกำลังไล่เขาทางอ้อมเพราะกำลังหึงหวงมุกอยู่
“มุกไปส่งค่ะ” ร่างบางลุกขึ้นยืน
“ครับ”
มุกเดินออกไปส่งหมอนนท์ถึงที่รถแล้วเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง กำลังจะล้มตัวลงนอนบนโซฟานุ่มเพื่องีบหลับแต่เธอกลับถูกภพที่ใบหน้าเคร่งขรึมช้อนอุ้มขึ้นจากพื้นด้วยความรวดเร็วโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
“ว้าย! คุณจะทำอะไรคะ” ร่างบางตกใจเบิกตาโต
“ก็จะพาไปนอนไงล่ะ” พูดพลางเดินตรงทางบันได
“มุกนอนตรงโซฟาได้ค่ะ”
“แต่ฉันไม่สะดวก”
“หมายความว่ายังไงคะ”
“เดี๋ยวก็รู้”
ร่างหนาอุ้มมุกตรงเข้าไปยังห้องนอนวางเธอลงบนเตียงอย่างเบามือ ร่างบางเมื่อเป็นอิสระแล้วก็ได้แต่นั่งมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความงงงวย ส่วนชายหนุ่มก็มองเธอตาเป็นมันพร้อมกับถอดเสื้อยืดออกจนเผยให้เห็นมัดกล้ามลอนแน่น
“คุณจะทำอะไรคะ” ถามพลางเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“ฉันถามหมอแล้ว เธอไม่ต้องกลัวหรอก ไม่เป็นอันตรายกับลูกแน่นอน”
“คุณภพ”
“ทำไม” เอ่ยพลางถอดกางเกงออกจนเหลือแค่กางเกงชั้นในตัวเดียว
“มุกไม่คิดว่าคุณจะถามเรื่องนี้ค่ะ” นั่งหมุนตัวหันหลังให้ชายหนุ่มด้วยความเขินอายหน้าแดงก่ำ
“หึ เธออายเหรอ” ร่างหนาเข้าไปโอบกอดร่างบางจากทางด้านหลังพร้อมกับถือโอกาสลูบหน้าท้องของเธอไปด้วย
“ค่ะ” ยิ้มแก้มปริใช้มือบางจับกุมมือหนาที่อยู่ตรงหน้าท้องด้วยความอบอุ่นใจ
“ไม่เห็นจะน่าอายตรงไหนเลย หื้ม” กระซิบข้างใบหูบางเบาๆ
“มุกรู้สึกดีจังเลยค่ะ ที่ได้รับสัมผัสจากคุณ” หันหน้าไปหาชายหนุ่มตรงๆ
“อยากจะให้ฉันสัมผัสทั้งตัวเลยไหมล่ะ” มือหนาเชยคางมนขึ้นสบตาส่งผ่านความต้องการเข้าไปในแววตาของเธอ
“ค่ะ มุกต้องการทุกอย่างที่เป็นคุณ” ส่งสายตาหวานฉ่ำให้ชายหนุ่ม
ร่างหนาค่อยๆ ปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากร่างบางจากนั้นก็ค่อยๆ สัมผัสเรือนร่างของเธอด้วยมือและริมฝีปากสลับกันไปมาทีล่ะส่วนอย่างช่ำชอง ทุกสัมผัสสร้างความวาบหวามเสียวซ่านให้เธอจนเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสครั้งแล้วครั้งเล่าเธอจึงเปล่งเสียงกระเส่าแหบพร่าออกมาเป็นระยะในทุกๆ สัมผัส
“อื้อ….อ้าส์” ริมฝีปากบางเปล่งเสียงออกมาเบาๆ ทันทีที่จุดสงวนถูกรุกรานด้วยเรียวนิ้วยาว
“เป็นยังไง รู้สึกดีไหม”
“อืม….ดีมาก…ดีมากเลยค่ะ” ร่างบางหลับเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัส
“ฉันทำให้เธอลืมฉันไม่ลงเลย” อุ้งปากหนาพูดพลางดูดเลียจุกเต้าเต่งตึงทั้งสองข้างสลับกันไปมาอย่างเมามัน
ร่างหนาผละออกจากร่างบางเล็กน้อยจากนั้นก็ค่อยๆ สอดใส่ท่อนเอ็นร้อนอันแข็งขึงเต็มที่เข้าไปในช่องรักช้าๆ จนสุดมิดลำสร้างความเสียวซ่านแผ่ซ่านไปทั่วกายทั้งสองเมื่อถูกเชื่อมโยงเข้าหากันและกัน
บทรักบรรเลงไปตามแรงอารมณ์ปรารถนาภายในที่ถูกปลุกลุกโชนขึ้นอย่างเร่าร้อนส่งผ่านความสุขทางภาษากายถึงกันเสมอ สุดท้ายก็จบลงเมื่อจับจูงพากันไปถึงสู่จุดหมายปลายทางแห่งความหฤหรรษ์โดยพร้อมเพรียงกันอย่างอิ่มเอมในใจ
“ฉันทำแรงไปหรือเปล่า เจ็บไหม” ร่างหนากกกอดร่างบางแนบกายเปลือย
“ไม่เจ็บค่ะ มุกมีความสุขมากกว่า” ซบหน้ากับอกกว้างอย่างมีความสุข
“ฉันก็เหมือนกัน” จูบหน้าผากมนเบาๆ
“มุกรักคุณนะคะ”
“ฉันรู้” ลูบแผ่นหลังบางเปลือยไปมา
“แค่คุณรับรู้ และเห็นมุกอยู่ในสายตาบ้าง แค่นี้มุกก็ดีใจมากแล้วค่ะ ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว” กกกอดร่างหนาเอาไว้แน่น
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
