วันต่อมา
มุกตื่นแต่เช้าลงมือทำมื้อเช้าเหมือนเช่นเคยระหว่างที่กำลังทอดไข่ดาวอยู่นั้น เธอก็ถูกร่างหนาที่คุ้นเคยเข้ามาสวมกอดจากทางด้านหลังพร้อมกับจูบไล้ไปตามซอกคอขาวเนียนขึ้นไปหยุดตรงแก้มนวลเนียน
"เมื่อคืนเธอทำให้ฉันมีความสุขมากเลย รู้ตัวไหม น่ารักไม่ขัดใจฉันเลย" ริมฝีปากหนาฝังลงแก้มเนียนหนักๆ ย้ำอยู่หลายครั้ง
"ตื่นแล้วเหรอคะ" ถามพลางปิดเตาไปพลาง
"อืม หันมาหน่อยสิ"
"ทำไมคะ" หันไปหาชายหนุ่มตรงๆ
จ๊วบ! ริมฝีปากหนาประกบจูบปิดริมฝีปากบางด้วยความรวดเร็ว
"อื้อ…" ร่างบางได้แต่เปล่งเสียงอยู่ในลำคอเท่านั้น รสจูบอันดูดดื่มส่งผลทำให้ร่างกายเธออ่อนระทวยโอนเอนแนบกายเข้าหาร่างหนาไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
"ไปต่อกันในห้องเถอะ" เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยขึ้นพร้อมกับจ้องมองใบหน้าเนียนที่เงยขึ้นมาสบตากับเขาพอดี ดวงตาทั้งคู่ต่างก็สื่อแสดงออกอย่างเปิดเผยว่าต่างก็ต้องการกันและกัน
"จะดีเหรอคะ"
"ทำไม" โอบเอวบางเข้าแนบกายแกร่งแน่นขึ้นกว่าเดิม
"พี่มุก" มิคยืนมองภพโอบกอดรัดเอวบางพี่สาวอย่างสนิทสนม
"มิค! ตื่นแล้วเหรอ" มุกตกใจรีบผละออกจากร่างหนาทันที
"บ้าจริง" ภพแอบบ่นในใจพร้อมกับไปนั่งทิ้งตัวลงบนเก้าอี้เพื่อทานมื้อเช้า
"ทำไมตื่นเช้าจัง หิวไหม" มุกถามน้องชายพลางยกจานอาหารวางลงตรงหน้าภพที่สีหน้าไม่ค่อยจะดีนัก
"ยังไม่หิวครับ"
"งั้นเดี๋ยวพี่ชงโอวัลตินให้นะ" ร่างบางหันไปหยิบแก้วด้วยความกังวลใจกลัวว่าน้องชายจะสงสัยอะไรในตัวเธอกับภพ
"เมื่อกี้พี่กอดพี่มุกทำไมครับ" มิคถามชายหนุ่มเบื้องหน้าออกไปตรงๆ
"อะไรนะ" ภพชะงักเล็กน้อย
"มิคถามอะไรน่ะ" มุกตกใจกับสิ่งที่ได้ยินจากปากน้องชาย
"ไม่เป็นไร ถามมาเถอะ" ภพเอ่ยขึ้น
"เมื่อวานพี่บอกว่าไม่ได้ชอบพี่มุก เมื่อกี้ทำไมถึงกอดพี่มุกอีกครับ"
"มิคถามอะไรอย่างนั้น มุกขอโทษแทนมิคด้วยนะคะ มิคมากับพี่มา" มุกรีบคว้าแขนน้องชายไปทางห้องนอน
มุกพามิคเข้ามาในห้องนอนเพื่อที่จะทำความเข้าใจกับน้องชายเสียใหม่ แต่เธอจะไม่มีวันบอกน้องชายเธอให้รับรู้เรื่องที่เธอเอาตัวเข้าแลกเพื่อเงินจากภพเด็ดขาด
"มิคไม่ควรไปถามคุณภพเขาแบบนั้น รู้ไหม"
"แต่เขาไม่ควรทำอย่างนั้นกับพี่นะครับ เขาบอกเองว่าไม่ได้ชอบพี่"
"บอกตอนไหน" มุกขมวดคิ้วเข้าหากัน
"เมื่อวานครับ มิคถามเอง"
"แสดงว่าเมื่อวานมิคถามทั้งพี่ ทั้งคุณภพสินะ"
"ครับ ได้คำตอบเหมือนกันเลย แต่ที่ผมเห็นเมื่อกี้มันไม่ใช่"
"มันไม่มีอะไรจริงๆ ทีหลังมิคอย่าไปถามอะไรแบบนั้นกับคุณภพเขาอีกนะ พี่ขอร้อง ไปขอโทษเขาซะ"
"พี่ชอบพี่ภพใช่ไหมครับ ถึงได้ยอมเขา"
"มิค" มุกมองหน้าน้องชายด้วยความลำบากใจ
"ผมไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน ผมอยากให้มีคนดูแลพี่แทนผม เมื่อผมไม่อยู่"
"ทำไมจะไม่อยู่ มิคจะอยู่กับพี่ตลอดไปนะ" มุกสวมกอดน้องชายด้วยความใจหาย
"ผมรักพี่นะครับ ผมอยากให้พี่มีคนคอยดูแล"
"ใช่พี่ชอบคุณภพ แต่เขาไม่ได้ชอบพี่" มุกตัดสินใจพูดความรู้สึกออกไปตรงๆ
"ถ้าไม่ชอบแล้วเขาทำแบบนั้นกับพี่ทำไมครับ"
"พี่เต็มใจให้เขาทำแบบนั้นเอง มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่มิคอย่าไปสนใจเลย แค่เขาใจดีช่วยเหลือเราสองคนก็พอนะ และที่สำคัญเขาให้งานพี่ทำจนมีเงินมารักษามิคทุกวันนี้ รู้ไว้แค่นี้ก็พอ"
"ครับ เดี๋ยวมิคจะออกไปขอโทษพี่ภพเอง"
เมื่อทั้งสองพี่น้องพากันออกมาจากห้องตรงไปยังโต๊ะทานอาหารก็ไร้เงาของชายหนุ่ม มุกจึงเดินตามหาภพไปจนพบที่ห้องทำงาน เธอจึงปล่อยให้มิคเข้าไปขอโทษภพเพียงลำพังและกลับไปยังห้องครัวอีกครั้ง
"ผมขอโทษครับ ที่ถามแบบนั้นออกไป" มิคพนมมือไหว้ภพอย่างนอบน้อม
"ไม่เป็นไร พี่เข้าใจและไม่ได้โกรธหรือถือสาอะไร"
"พี่มุกบอกว่าพี่เป็นคนให้เงินมารักษาผม"
"ใช่ มุกเขาทำงานให้พี่น่ะ"
"แล้วพี่มุกก็บอกว่าชอบพี่ด้วย แต่พี่ไม่ชอบพี่มุก"
"อืม" ภพได้แต่พยักหน้ารับ
"ถ้าผมไม่อยู่แล้ว คงต้องให้หมอนนท์ดูแลพี่มุกแทนผมแล้วล่ะ เพราะหมอนนท์ดูท่าทางจะชอบพี่มุกมาก" พูดจบมิคก็เดินออกจากห้องไป
"อะไรกันว่ะเนี่ย!" ภพเอ่ยออกมาด้วยความหงุดหงิดใจ เขาไม่คิดเลยว่าจะต้องมาปวดหัวกับสองพี่น้องที่เขารับมาอยู่ร่วมคอนโดด้วยความสงสาร
มิคออกไปหาพี่สาวในครัวร่วมทานมื้อเช้าด้วยกัน จากนั้นก็แยกย้ายกันมิคกลับเข้าห้องนั่งดูโทรทัศน์ ส่วนมุกนำเสื้อผ้าของทุกคนไปซักพร้อมกับตากผึ่งลมตรงระเบียงห้องที่มีแดดส่องเข้ามา ระหว่างที่เธอกำลังยืนตากผ้าอยู่นั้นก็เกิดอาการเหม่อลอยคิดถึงชายหนุ่มเจ้าของคอนโดที่กุมหัวใจเธอเอาไว้ นึกถึงคำพูดที่น้องชายถามชายหนุ่มออกไปตรงๆ ซึ่งสิ่งที่ได้ตอบแทนมาคือความเฉยเมยเหมือนเช่นเคย
"มุก มุก เธอเป็นอะไร" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลัง
"คะ….ค่ะ" ร่างบางหลุดออกจากภวังค์หันไปตามเสียงเรียก
"เธอเป็นอะไร ฉันเรียกตั้งนานไม่ได้ยินหรือไง"
"ขอโทษค่ะ คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ"
"เธอบอกมิคเหรอว่าเธอชอบฉัน"
"ค่ะ มิคจะได้เลิกถามเมื่อเห็นเราสนิทสนมใกล้ชิดกัน"
"มิคยังบอกอีกว่าถ้าเขาไม่อยู่ จะให้หมอนนท์ดูแลเธอ"
"มิคพูดแบบนั้นเหรอ"
"อืม แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ"
"มิคจะต้องอยู่กับมุกไปนานๆ ค่ะ" เธอจะไม่มีทางให้น้องชายอาการทรุดหนักไปกว่านี้อีกแล้ว
"แล้วหมอนนท์ล่ะ เธอจะให้เขาดูแลเธอไหม"
"มุกดูแลตัวเองได้ค่ะ ถ้าจะดูแลกันจริงๆ ก็คงจะเป็นฐานะคนรู้จักและเพื่อน"
"หึ เธอคิดอย่างนั้นเหรอ แล้วฉันล่ะ เธอจะดูแลไหม"
"ดูแลสิคะ ถึงคุณจะไม่ดูแลมุกก็ตาม" ส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม
"รีบตากผ้าเถอะ แดดเริ่มแรงแล้ว" พูดจบร่างหนาก็เดินจากไป
มุกได้แต่มองตามหลังร่างหนาไปจนร่างหายเข้าห้องไปจนลับสายตา เธอรู้ตัวดีว่าตนเองอยู่ในฐานะอะไรต่ำต้อยแค่ไหน เธอไม่มีค่าพอคู่ควรกับชายหนุ่มเลย แค่ชายหนุ่มเห็นใจสงสารเธอกับน้องก็มากเกินที่เธอจะเอื้อมถึงแล้ว ทุกอย่างในชีวิตจากนี้ไปเธอขอขึ้นอยู่กับชายหนุ่มจะกำหนดทิศทางก็แล้วกันเธอรับได้ทุกอย่างที่ชายหนุ่มจะตัดสินใจ
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
ณ สวนสนุกชื่อดังยอดฮิตใจกลางเมืองมิคยิ้มอยู่ท่ามกลางผู้คนพลุกพล่านที่เดินขวักไขว้เที่ยวในสวนสนุกเช่นกันด้วยความตื่นเต้นโดยมีมุกกับหมอนนท์ยืนเคียงข้างและปรางกับแม็กซ์ยืนยิ้มให้กับมิคด้วยความเอ็นดู
"น่าตื่นเต้นจังเลยครับ" มิคเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
"เราจะเริ่มจากตรงไหนกันดี กินไอศกรีมเติมพลังก่อนไหม" ปรางเอ่ยขึ้น
"ครับ" มิคยิ้มรับ
"ไป" ปรางจับจูงมือมิคไปทางร้านขายไอศกรีม
มุกกับหมอนนท์เห็นอย่างนั้นก็พากันเดินตามไปติดๆ พร้อมกับสั่งไอศกรีมมาทานเป็นเพื่อนมิคด้วยเหมือนได้ย้อนวัยเด็ก ด้วยเป็นไอศกรีมโคลนจึงทำให้คนทานหลีกเลี่ยงที่จะไม่ให้ไอศกรีมเลอะเปื้อนที่ปากไม่ได้
"เลอะปากหมดแล้วมิค มาพี่เช็ดให้" มือบางหยิบกระดาษทิชชูที่อยู่ในมือเช็ดปากให้น้องชายทันที
"มุกก็เหมือนกัน ผมเช็ดให้นะ" หมอนนท์เช็ดปากอวบอิ่มอย่างอ่อนโยน
"ไม่เป็นไรค่ะ มุกเช็ดเองได้"
"มุกมองไม่เห็นให้ผมเช็ดเถอะนะ"
"ค่ะ" ยอมให้หมอหนุ่มเช็ดริมฝีปากเลอะไอศกรีมแต่โดยดี
"เรียบร้อยแล้วครับ สวยเหมือนเดิมแล้ว"
"ขอบคุณค่ะ" ร่างบางส่งยิ้มให้หมอหนุ่ม
การกระทำระหว่างมุกกับหมอนนท์อยู่ในสายตาปรางกับแม็กซ์และมิคทั้งหมด ปรางแอบคิดในใจเธออยากจะให้ภพเป็นคนที่คอยดูแลและห่วงใยช่วยเหลือมุกอย่างออกหน้าออกตามากกว่าแต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้เพราะเจ้าตัวไม่ยอมมาถึงเธอจะพยายามคะยั้นคะยอมากแค่ไหนก็ตาม ปากก็เอ่ยแต่ว่าไร้สาระตลอดที่คุยกันจนเธอถอดใจไม่ตามตื้ออีก
หลังจากทานไอศกรีมกันเสร็จปรางก็พามิคไปเล่นเครื่องเล่นต่างๆ ที่ไม่ผาดโผนมากนักเพราะกลัวอาการของเด็กหนุ่มแย่ลงไปอีก มิคยิ้มมีความสุขก็พลอยทำให้ทุกคนมีความสุขไปด้วย ทั้งห้าคนต่างพากันเล่นบ้างพักบ้าง จนไปถึงบ้านผีสิงปรางเดินจูงมือมิคนำเข้าไปก่อนตามด้วยแม็กซ์ตบท้ายด้วยมุกกับหมอนนท์
ภายในความมืดสลัวมันทำให้ทุกคนตื่นเต้นโดยเฉพาะมิค ทุกคนต่างเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ จนอยู่ๆ มุกก็ถูกมือของใครบางคนคว้าตัวเอาไว้พร้อมกับใช้มือหนาตะปบปิดริมฝีปากบางไม่ให้ส่งเสียงดังออกมาไปจากกลุ่มท่ามกลางความมืด
"ฉันเองอย่าส่งเสียงดัง" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้นข้างใบหูบาง
"คุณภพ มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" ร่างบางเปล่งเสียงออกมาทันทีเมื่อเป็นอิสระ
"ก็นานพอที่จะได้เห็นอะไรหลายอย่างนั้นแหละ ดูเธอจะมีความสุขกับไอ้หมอนั่นมากเลยนะ"
"มิคมีความสุขทุกคนก็มีความสุขค่ะ มุกขอตัวนะคะ เดี๋ยวทุกคนจะตามหา" ทำร่างจะเดินออกไป
"ทำไมห่างจากมันไม่ได้เลยหรือไง" มือหนาคว้าร่างบางเข้ามาโอบกอด
"คุณภพอย่าค่ะ เดี๋ยวคนอื่นผ่านมาเห็นเข้า" พยายามขัดขืนตัว
"ก็ได้ ออกไปพร้อมกันนี่แหละ"
ร่างหนาเดินนำร่างบางออกไปจนทะลุออกไปถึงข้างนอกบ้านผีสิง ทันทีที่ทุกคนข้างนอกเห็นภพกับมุกเดินออกมาพร้อมกันก็ตกใจที่อยู่ๆ ชายหนุ่มที่เคยปฏิเสธการมาตั้งแต่แรกโผล่มาอยู่ตรงหน้าในเวลานี้โดยไม่มีปี่มีขลุ่ยเอาเสียเลย
"พี่มุกหายไปมาครับ" มิคเดินเข้าไปใกล้พี่สาวพร้อมกับหันไปมองหน้าภพ
"เปล่าจ้ะ พี่แค่เดินออกมาช้าหน่อย"
"พี่ภพมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ" มิคเอ่ยถามชายหนุ่มที่เอาแต่ทำหน้านิ่งเฉย
"เพิ่งมาเมื่อกี้น่ะ" เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"ครับ พี่มุกมาทางนี้ครับ หมอนนท์เป็นห่วงพี่มากที่อยู่ๆ ก็หายไป ฝากหมอดูพี่มุกหน่อยนะครับ" มิคจับจูงมือพี่สาวเข้าไปหาหมอนนท์ให้ยืนใกล้กัน
ภพเห็นอย่างนั้นก็ได้แต่เก็บอาการความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้ข้างในใจเท่านั้น ส่วนปรางกับแม็กซ์อดที่จะแอบขำกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าไม่ได้ ทั้งสองคนรู้ดีว่าเพื่อนสนิทกำลังเก็บข่มอารมณ์โกรธไม่พอใจเอาไว้ข้างในอยู่ด้วยการทำเฉยเมยไม่รู้สึกรู้สาอะไรเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกภายใน
"ไหนภพบอกว่าไม่ว่างไง ทำไมอยู่ๆ ถึงโผล่มาได้ล่ะ ไม่บอกไม่กล่าวใครด้วย" ปรางเอ่ยถามขึ้น
"พอดีเคลียร์งานเสร็จแล้ว เห็นว่ายังพอมีเวลาก็เลยตามมา" ตอบพลางล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างไปด้วย
"งั้นเหรอ ไม่ใช่ตามมาหวงใครแถวนี้นะ" แม็กซ์เอ่ยหยอกเย้าเพื่อนสนิท
"แกพูดอะไร"
"เปล่า" แม็กซ์ยักไหล่อมยิ้มเพื่อกวนประสาทเพื่อน
"เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่า ไปหาร้านอร่อยๆ นั่งทานข้าวกันดีกว่านะ" ปรางเอ่ยชวนทุกคน
"ไปกันเถอะ พี่เริ่มจะหิวแล้วสิ ใช้พลังงานไปเยอะเลย" แม็กซ์เอ่ยเสริมขึ้นอีกคน
"ครับ" มิคจับจูงมือมุกเดินตามไป
ภพเดินตามหลังทุกคนไปเป็นคนสุดท้ายโดยระหว่างทางที่เดินไปยังลานจอดรถสายตาชายหนุ่มก็เอาแต่จับจ้องร่างบางที่เดินเคียงข้างหมอหนุ่มไม่ยอมห่างไปตลอดทางด้วยอารมณ์ขุ่นมัวบอกไม่ถูก ยิ่งเมื่อเห็นมุกขึ้นรถไปกับหมอนนท์แล่นออกไปก็ยิ่งไม่สบอารมณ์เข้าไปใหญ่
ภพพยายามควบคุมอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านข้างในแล้วแล่นรถคันหรูตามออกไปจนถึงร้านอาหารร้านหนึ่ง บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยสนทนาต่อกัน แต่ภพกลับนั่งเงียบสายตาก็เหลือบไปมองร่างบางที่เอาแต่ก้มหน้าทานอาหารตรงหน้าโดยมีหมอนนท์ตักอาหารใส่จานให้เธออยู่ตลอดเวลาอย่างเอาใจ
"ภพทำไมไม่ทานล่ะ ไม่อร่อยเหรอ" ปรางเอ่ยถามขึ้น
"เปล่า แค่อากาศแถวนี้มันไม่ค่อยดีน่ะ"
"หึ แต่ฉันว่าไม่นะ อากาศออกจะดี" แม็กซ์ยักคิ้วให้ภพ
"นั้นสิ ออกจะดีและอบอุ่นจะตาย ใช่ไหมมิค" ปรางหันไปถามมิคที่นั่งทานอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย
"ครับ" มิคยิ้มหน้าบานมีความสุข
"มุกอิ่มแล้วเหรอ" ปรางเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นเธอวางช้อนลง
"ค่ะ" ร่างบางยิ้มรับ
"อิ่มไวจัง หมอนนท์ตักกับข้าวให้พี่มุกอีกสิครับจะได้ทานเยอะๆ "
"จะดีเหรอ พี่เราอิ่มแล้วนะ"
"ดีสิครับ ผมอยากให้หมอนนท์ดูแลพี่มุกแทนมิคตลอดไปเลย"
"ได้สิครับ ถ้ามุกเขาเต็มใจ" หมอนนท์ยิ้มพลางลูบศีรษะมิคไปมาด้วยความเอ็นดู
"เรานี่มันร้ายจริงๆ เลยนะ ไม่ทันไรก็ฝากฝังพี่สาวให้คนอื่นดูแลเสียแล้ว"
"ก็หมอนนท์เป็นคนดี เอาใจเก่งด้วย"
"ครับ พี่เชื่อแล้ว" ปรางหัวเราะขบขัน
ภพนั่งทนฟังบทสนทนาที่ทิ่มแทงใจด้วยใบหน้าเรียบเฉยทั้งที่ข้างในกำลังเดือดดาลไม่พอใจเป็นเอามากจนแทบจะเก็บอาการไม่อยู่ อีกทั้งเขายังดูเหมือนจะเป็นส่วนเกินเสียมากกว่า
"แล้วพี่ภพล่ะ มิคไม่ชอบเหรอ" แม็กซ์เอ่ยถามขึ้น
"ชอบครับ แต่น้อยกว่าหมอนนท์"
"ทำไมล่ะ"
"เพราะพี่ภพไม่ชอบพี่มุกครับ"
"อ่อ เข้าใจแล้ว มันก็จริงนะ ฮ่าๆๆ" แม็กซ์หัวเราะร่าด้วยความขบขัน
"มุกขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" ร่างบางรีบลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ
"ฉันขอตัวนะ" ภพเอ่ยพลางลุกขึ้นยืน
"แกจะไปไหน" แม็กซ์ถามขึ้น
"เข้าห้องน้ำ" พูดพลางหันไปทางหมอนนท์แล้วเดินออกไป
ภพเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงโซนบริเวณหน้าห้องน้ำหญิงเพื่อรอมุกเดินออกมา รอไม่นานเธอก็เดินออกมาอย่างใจหวัง ร่างหนาเห็นอย่างนั้นก็รีบเดินเข้าไปประชิดตัวเธอทันที
"ดูท่าเธอคงจะมีความสุขมากสินะ ที่ไอ้หมอนั่นมันเอาใจเธอ จนน้องชายเธอใจอ่อนยอมให้มันดูแล"
"เปล่านะคะ มุกไม่ได้คิดอะไรกับหมอนนท์เลย คุณก็รู้ว่ามุกมีแค่คุณอยู่ในหัวใจ"
"เชื่อได้ด้วยเหรอ "
"เชื่อได้สิคะ ไม่ว่ายังไงมุกก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากคุณ" เดินเข้าไปสวมกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่น
"ดี งั้นก็พาน้องเธอขึ้นรถกลับไปกับฉันเดี๋ยวนี้เลย"
"ค่ะ" รับคำอย่างว่าง่าย
มุกเดินกลับเข้าไปยังโต๊ะอาหารโดยที่ภพไปรออยู่ที่รถ มุกเอ่ยบอกมิคไม่กี่คำเด็กหนุ่มก็ยอมกลับแต่โดยดี ก่อนจะกลับก็ไม่ลืมเอ่ยลาปรางกับแม็กซ์และหมอนนท์ ภายในรถคันหรูปกคลุมไปด้วยความเงียบไม่นานนักรถคันหรูด็แล่นเข้าไปจอดในคอนโด ทั้งสามคนจึงพากันขึ้นไปยังห้อง
มุกรีบพามิคไปยังห้องนอนเพื่อพักผ่อนจากนั้นก็ตรงเข้าไปหาภพในห้องนอนถัดไปตามที่ชายหนุ่มต้องการ
"ฉันว่าเธอควรไปคุยทำความเข้าใจกับน้องชายของเธอใหม่นะ" ทันทีที่ร่างบางเข้ามาในห้องชายหนุ่มก็เปิดประเด็นขึ้นทันควัน
"เรื่องไหนคะ" มุกขมวดคิ้วเข้าหากัน
"ก็ทุกเรื่องนั้นแหละ"
"เรื่องหมอนนท์มุกคงห้ามความคิดของมิคไม่ได้ ส่วนเรื่องที่คุณไม่ได้ชอบมุกมันก็เป็นความจริง ทุกเรื่องมันคือเรื่องจริง เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วค่ะ"
"หึ ใช่ ฉันไม่ได้ชอบเธอเลยสักนิด ที่ฉันให้เธออยู่ที่นี้ก็เพราะแค่ต้องการตัวเธอ และจ่ายเงินให้เธอเป็นค่าตอบแทนค่าตัวเท่านั้น ใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ" พยักหน้ารับ
"ปากนี่ใช่ไหม ที่ไอ้หมอนั่นมันเช็ดให้เธอ" คว้าร่างบางเข้ามาแนบกายพร้อมกับใช้นิ้วมือเกลี่ยริมฝีปากบางไปมา
"คุณภพ" มองหน้าชายหนุ่มน้ำตาคลอเบ้า
"ทำไมหรือว่าเธอจะปฏิเสธ"
"เปล่าค่ะ ทำทุกอย่างตามใจที่คุณต้องการเถอะค่ะ" มองหน้าชายหนุ่มอย่างยอมจำนน
สิ้นเสียงหวานหูริมฝีปากหนาก็ประกบบดจูบขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างดูดดื่มหิวกระหายด้วยอารมณ์หวงแหนต้องการครอบครองกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัวและหัวใจให้เป็นของเขาคนเดียว ลิ้นสากหนาซอกซอนเข้าไปในโพลงปากหวานเกี่ยวตวัดพันลิ้นบางอย่างช่ำชองในรสสวาทจนร่างบางเคลิบเคลิ้มอ่อนระทวยโอนเอนเข้าแนบชิดร่างหนาอย่างง่ายดายมากขึ้น
ร่างหนาช้อนอุ้มร่างบางไปวางลงบนเตียงนุ่มอย่างนุ่มนวล จากนั้นก็เริ่มปลุกเล้าโลมเรือนร่างบางบรรเลงบทรักไปตามครรลองของร่างกายด้วยความปรารถนาภายในกายกันและกันจนสุขสม สมความปรารถนาที่หมายมุ่งตั้งใจเอาไว้อย่างมีความสุขเอมอิ่มใจที่ได้ครอบครองกันและกันด้วยความเร้าร้อน
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
