ทาสรักทาสหัวใจ 15 ทำได้แค่คิดถึง

เช้าวันใหม่ภายในห้องพักในโรงแรมหรูชายหญิงสองร่างกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงโดยไร้อาภรณ์ปกปิดเรือนร่างของคนทั้งคู่ ร่างบางเปลือยท่อนบนพลิกตัวหันหน้าเข้าหาชายหนุ่มทั้งที่ยังหลับตาส่งผลให้ร่างหนาที่นอนหลับอยู่ข้างๆ ลืมตาตื่นขึ้นหันไปมองเธอจึงสะดุดตาเข้ากับเต้าเต่งตึงทั้งสองข้าง

ร่างหนาค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้เธอพร้อมกับพลิกตัวขึ้นทาบทับร่างบางเอาไว้ใต้ร่าง ก้มหน้าลงจูบไซ้ไปตามซอกคอเลื่อนลงไปดูดดึงจุกเต้าทั้งสองข้างอย่างหื่นกระหาย

"จ๊วบ! " ริมฝีปากหนาดูดดึงเต้าอวบอย่างเมามัน

"อื้อ…คุณภพทำอะไรคะ" เสียงหวานเอ่ยถามพร้อมกับลืมตาตื่น

"กำลังกินนม" ตอบหน้าตายกระชากผ้าห่มบนร่างบางออก

"แต่เช้าเลยเหรอคะ มุกยังเมื่อยตัวอยู่เลย"

"แป๊บเดียวเอง ทานมื้อเช้าแล้วจะพาไปเดินเล่นริมชายหาด"

"จริงเหรอคะ" มุกยิ้มดีใจ

"จริงสิ" ยกยิ้มมุมปาก

"คุณรู้ไหมคะ ว่ามุกมีความสุขมากแค่ไหนที่ได้อยู่ใกล้ๆ คุณแบบนี้ มันเหมือนความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงเลย"

"เธอชอบฉันมากเลยเหรอ ถึงได้คอยตามแอบมองฉันตลอดเมื่อมีโอกาส"

"คุณรู้!" มุกตกใจเบิกตาโต

"อืม ฉันรู้" จ้องใบหน้าเนียนไม่ยอมละสายตา

"ก็มุกชอบคุณนี่ค่ะ" พูดพลางหลบสายตาชายหนุ่ม

"ชอบก็อย่าสร้างปัญหาให้ฉัน อยู่ในที่ของตัวเองจะได้อยู่กับฉันไปนานๆ โอเคไหม"

"ค่ะ" คล้องแขนเรียวยาวกอดคอชายหนุ่มประกบจูบริมฝีหนาของชายหนุ่มที่อยู่บนร่างจากนั้นชายหนุ่มก็ผละออกพร้อมกับเลื่อนตัวลงไปหยุดตรงท่อนล่างของหญิงสาว

"จะทำอะไรคะ" ร่างบางผงกศีรษะขึ้นมองชายหนุ่ม

"ทำให้เธอมีความสุขไง" พูดจบก็ก้มหน้าลงใช้มือหนาแหวกกลีบหลืบช่องรักลากลิ้นหนาเลียไล้ดูดดึงไปมาปลุกเร้าความเสียวกระสันให้เธอโดยไม่คิดที่จะรังเกียจ

"อ๊ะ…คุณภพหยุดเถอะค่ะ มันสกปรก" พยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ

ร่างหนาไม่ฟังเสียงห้ามปรามใดๆ ยังคงเดินหน้าปลุกเร้าอารมณ์สาวต่อไปจนเธอเสร็จสมถึงจุดหมาย จากนั้นชายหนุ่มก็พาท่อนเอ็นร้อนสอดใส่เชื่อมประสานซึ่งกันและกันจนเป็นร่างเดียวกัน สองร่างแนบชิดส่งผ่านอารมณ์ปรารถนาภายในกายต่อกันและกันจนปลดปล่อยพาไปสู่ฝั่งฝันอันสุขสมโดยพร้อมเพรียงกัน

หลังจากจบบทรักอันเร้าร้อนทั้งสองคนก็พากันมานั่งทานมื้อเช้าอยู่ตรงระเบียงห้องพลางรับลมทะเลที่พัดโชยมาสัมผัสโลมเลียผิวอยู่เป็นระลอกไปด้วย

"อร่อยไหม" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพลางจิบกาแฟร้อนๆ ไปด้วย

"ค่ะ" ส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม

"รีบกินเถอะ จะได้ไปเดินเล่นกัน"

"ค่ะ" พยักหน้ารับ

บริเวณชายหาดแสงแดดอ่อนๆ ส่องตกกระทบพื้นทรายจนเกิดประกายระยิบระยับชวนให้หลงใหล ชายหญิงสองคนกำลังเดินเคียงข้างกันไปอย่างเงียบๆ พร้อมกับสูดเอาอากาศที่ดีลงปอดอย่างผ่อนคลายอารมณ์ ระหว่างนั้นทั้งสองคนก็บังเอิญเจอคู่รักที่เพิ่งแต่งงานกันหมาดๆ ไปเมื่อคืน ยืนจับจูงมือกันอย่างรักใคร่อยู่เบื้องหน้าไม่ห่างกันมากนักด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

ภพมองคู่รักตรงหน้าด้วยใบหน้าเศร้าหมองเขายอมรับว่ายังคงตัดหญิงสาวรุ่นน้องออกจากหัวใจไม่ขาด แต่ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ยอมรับความจริงเท่านั้น มุกยืนมองเจ้านายหนุ่มที่ยืนนิ่งมองภาพเบื้องหน้าด้วยความเห็นใจเพราะเข้าใจดีว่าการรักคนที่เขาไม่ได้รักเรามันเป็นยังไง

"คุณภพค่ะ เราไปทางโน้นกันดีไหมคะ" มุกชี้ไปอีกทางเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มไม่สบายใจ

"เธออยากไปก็ไปสิ ฉันจะเข้าไปคุยน้ำเขาสักหน่อย" พูดพลางเดินตรงไปข้างหน้า

มุกได้แต่ยืนมองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มที่กำลังยืนคุยกับหญิงสาวรุ่นน้องอยู่ห่างๆ เท่านั้น ด้วยเธอไม่สิทธิ์แสดงตัวว่าเธอกับภพสนิทสนมกันต่อหน้าคนอื่นโดยเฉพาะคนที่ชายหนุ่มรู้จักในที่สาธารณะแบบนี้

ภพเดินกลับมาทางมุกเมื่อคุยกับหญิงสาวรุ่นน้องเสร็จพร้อมกับพากันเดินเลียบชสฝายหาดเพื่อกลับที่พัก ระหว่างนั้นชายหนุ่มก็มีสายเข้ามาจึงเดินเลี่ยงจากเธอไปคุยอีกทาง มุกจึงถือโอกาสไปเดินเพียงลำพังอีกทางร่างบางทิ้งตัวนั่งลงบนม้านั่งสีขาวริมหาดชายพร้อมกับนึกถึงใบหน้าภพที่แสดงออกว่ายังอาลัยอาวรณ์น้ำหญิงสาวรุ่นน้องที่แต่งงานไปแล้วอยู่

"มุก" เสียงทุ้มนุ่มลึกเอ่ยขึ้นทางด้านหลังเธอ

"หมอนนท์" ร่างบางหันไปตามเสียงด้วยความแปลกใจ

"มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียวครับ" หมอหนุ่มเดินเข้าไปนั่งลงบนม้านั่งตัวเดียวกับเธอ

"มุกออกมาเดินเล่นสูดอากาศค่ะ แล้วหมอยังไม่กลับอีกเหรอคะ"

"ผมจะกลับเย็นนี้ มุกกลับด้วยกันไหม"

"ขอบคุณนะคะ แต่มุกยังไม่กลับวันนี้หรอกค่ะ"

"เพราะผู้ชายคนนั้นใช่ไหม มุกถึงยังกลับไม่ได้"

"คุณภพเป็นเจ้านายมุกค่ะ เจ้านายว่ายังไงลูกน้องก็ต้องว่าตามนั้น" จำใจโกหกออกไป

"แล้วเมื่อคืนเขาได้ทำอะไรมุกหรือเปล่า"

"เปล่าค่ะ เขาไม่ได้ทำอะไรมุก"

"ดีแล้วล่ะ แล้วมิคอยู่บ้านคนเดียวแบบนั้นมุกไม่เป็นห่วงบ้างเหรอ"

"เรื่องนั้น หมอไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ"

"ครับ ผมคงเป็นห่วงเกินไป"

ภพยืนมองมุกกับหมอนนท์นั่งคุยกันอยู่ห่างๆ ด้วยสายตาแข็งกร้าวไม่พอใจ ร่างหนาแอบยืนมองอย่างนั้นด้วยความหงุดหงิดที่อธิบายความรู้สึกไม่ถูก มุกนั่งคุยกับหมอนนท์สักพักเธอก็ลุกขึ้นจากม้านั่งหมายจะเดินกลับแต่อยู่ๆ เธอก็เดินสะดุดเข้ากับก้อนหินที่วางเรียงรายตกแต่งตลอดทางเดินเพื่อความสวยงาม หมอหนุ่มจึงรีบคว้าตัวเธอเอาไว้เธอจึงตกไปอยู่อ้อมแขนของชายหนุ่มไปโดยปริยายภพเห็นอย่างนั้นก็ได้แต่ขบกรามแน่นข่มอารมณ์ไว้แล้วเดินจากไป

"มุกเจ็บตรงไหนไหม" ประคองกอดร่างบางไม่ยอมปล่อย

"ไม่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วย" พูดพลางค่อยๆ ขยับออกจากอ้อมแขนชายหนุ่ม

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เดินระวังหน่อยก็แล้วกัน เดี๋ยวจะเจ็บตัวเอา"

"ค่ะ"

"อาทิตย์หน้าอย่าลืมพามิคไปโรงพยาบาลตามนัดนะ"

"ค่ะ มุกขอตัวก่อนนะคะ"

"ครับ ไว้เจอกัน"

หมอนนท์มองตามหลังมุกจนเธอหายลับตาไปด้วยความเป็นห่วง เขาไม่รู้ว่าระหว่างเธอกับชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้านายเป็นยังไง แต่ดูจากท่าทางชายหนุ่มที่แสดงออกเมื่อคืนต่อเธอเหมือนกำลังหึงหวงคนรักของตนเองยังไงยังงั้นถึงจะดูรุนแรงไปหน่อยก็เถอะ หมอหนุ่มได้แต่สงสัยในความสัมพันของคนทั้งคู่เท่านั้น

มุกเดินทอดน่องไปตามชายหาดพร้อมกับสอดส่องสายตามองหาภพเพื่อที่จะห้องพักพร้อมกันแต่กลับไม่เจอเธอจึงขึ้นห้องไปตามลำพัง พอเปิดประตูห้องเข้าไปเธอก็เจอชายหนุ่มกำลังนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ ซึ่งบทสนทนาที่จับใจความได้เหมือนเขากำลังคุยกับซินดี้นางแบบสาวอยู่

"แค่นี้ก่อนนะ ซินดี้" เสียงทุ้มกรอกใส่ปลายสายแล้วกดวางสายทันทีพร้อมกับหันมามองหน้าเธอ

"ยั่วหมอนั่นไม่สำเร็จเหรอ ถึงได้กลับมาเร็วแบบนี้"

"ยั่วอะไรคะ" มุกขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความงงงวย

"หึ อย่ามาตีหน้าชื่อ คิดว่าฉันไม่เห็นเหรอ ว่าเธอยืนกอดกับหมอนั่นอยู่ริมชายหาด"

"มันเป็นอุบัติเหตุค่ะ มุกเดินสะดุดก้อนหินจะล้ม หมอนนท์เขาก็เลยช่วยเอาไว้ไม่มีอะไรมากกว่านั้นค่ะ" มุกรีบอธิบายทันควัน

"ให้มันจริงเถอะ" พูดพลางหันหลังให้เธอ

"มุกเป็นของคุณแล้ว มุกไม่มีทางปล่อยตัวให้คนอื่นหรอกค่ะ" สวมกอดชายหนุ่มจากทางด้านหลัง

"มันแน่อยู่แล้วล่ะ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเข้าใกล้ฉันอีก"

"มุกไม่รู้หรอกนะคะ ว่าคุณจะเบื่อมุกตอนไหนหรือว่าคุณจะมีแฟนแต่งงานเมื่อไหร่ ขอแค่วันนี้มุกได้อยู่ใกล้ๆ คุณก็พอแล้วค่ะ"

"พูดแบบนี้ ฉันจะให้ค่าตัวเธอเท่าไหร่ดี" ภพยกยิ้มมุมปากหันไปมองหน้าหญิงสาว

"ตามใจคุณสิคะ"

"ทำให้ฉันถูกใจก็แล้วกัน ฉันจ่ายไม่อั้น" คว้าเอวบางแนบเข้าหาตัวพร้อมกับก้มหน้าลงบดจูบริมฝีปากบางเริ่มต้นบทรักอันเร้าร้อนอีกครั้งตามความปรารถนาภายในกาย

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

มุกนั่งเฝ้ามิคที่กำลังหลับไหลอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลเอกชนใจกลางเมืองหลังจากที่น้องชายทำคีโมเสร็จตามนัดหมาย ตั้งแต่ที่มุกกลับมาจากทะเลภพก็ไม่ติดต่อหาเธออีกเลย เธอได้แต่รอคอยให้ชายหนุ่มโทรมาหาเหมือนทุกครั้งที่ชายหนุ่มต้องการแต่ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาไม่มีวี่แววว่าชายหนุ่มจะโทรมาเลย

มุกนั่งมองยอดเงินหนึ่งล้านบาทที่ชายหนุ่มโอนเข้ามาในบัญชีเป็นค่าตัวด้วยความห่อเหี่ยวใจ ถึงแม้ยอดเงินจะมีมากมายมหาศาลแต่มันก็ไม่ทำให้เธอหยุดคิดถึงชายหนุ่มได้เลย ที่บริษัทเธอแทบจะไม่ได้เห็นหน้าเขาเลยเพราะชายหนุ่มงานยุ่งหรือเขาจะเบื่อเธอแล้วหญิงสาวคิดไปต่างๆ นานา เธอไม่แม้แต่จะกล้าโทรไปรบกวนเขาทำได้แต่คิดถึงใบหน้าอันหล่อเหลาและรสสวาทที่เคยร่วมกันก่อสร้างมอบความสุขให้กันและกันเท่านั้น

"มุกเป็นอะไรหรือเปล่า ดูเหม่อๆ คิดมากเรื่องมิคเหรอ" หมอนนท์เอ่ยถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาข้างในห้อง

"เอ่อ….นิดหน่อยค่ะ"

"ไม่ต้องเป็นห่วงนะ นอนคืนสองคืนก็กลับบ้านได้แล้ว"

"ค่ะ"

"ไม่มีปัญหาเรื่องที่ทำงานใช่ไหม"

"ไม่มีค่ะ มุกลาหัวหน้าเรียบร้อยแล้ว"

"มีอะไรไม่สบายใจ ถ้าอยากระบายคุยกับผมก็ได้ คิดซะว่าผมเป็นเพื่อนคนหนึ่ง"

"ขอบคุณมากนะคะ ที่เป็นห่วง แต่มุกไม่เป็นไรค่ะ มุกหิวแล้วไปทานข้าวด้วยกันไหมคะ"

"ครับ"

ทางด้านภพกำลังวุ่นอยู่กับเอกสารตรงหน้าในห้องทำงาน ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาเขามัวแต่วิ่งไปมาหลายบริษัทเพราะกำลังเร่งทำยอดขายก่อนที่จะสิ้นปีให้ได้มากที่สุด นั่งไปนั่งมาก็นึกถึงใบหน้าหวานของมุกขึ้นเสียดื้อๆ เขายอมรับว่าหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาก็มีคิดถึงเธอบ้าง แต่มันก็ไม่สำคัญไปกว่างานที่รัดตัวในตอนนี้ เขาได้แต่หวังว่าเธอจะรักษาคำพูดไม่ปล่อยตัวไปให้ใครนอกจากเขาคนเดียว ด้วยจำนวนเงินที่ให้ไปคงเพียงพอให้เธอใช้รักษาน้องชายไม่ต้องไปแสวงหาจากใครอีก

"ภพค่ะ" ซินดี้ผลักประตูห้องเข้ามาในห้อง

"มีอะไร" เอ่ยถามเสียงราบเรียบ

"คืนนี้ไปดื่มด้วยกันไหมคะ" พูดพลางหย่อนสะโพกลงบนตักชายหนุ่ม

"ลุกขึ้นเถอะ ผมหนัก"

"หนักอะไรกันคะ ซินดี้ตัวนิดเดียวเอง" ยกแขนเรียวคล้องคอชายหนุ่ม

"เราเป็นเพื่อนกัน ไม่ควรทำแบบนี้"

"เปลี่ยนสถานะก็ได้นี่ค่ะ เปิดใจให้ซินดี้บ้างเถอะนะคะ น้ำก็แต่งงานไปแล้ว แต่ถ้าภพยังโกรธซินดี้เรื่องที่ทำร้ายพนักงานของคุณอยู่ ซินดี้สัญญาค่ะว่าจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นอีกเด็ดขาด ให้โอกาสซินดี้เถอะนะคะ ลองคบกันดู"

"ผมยังไม่อยากจะมีใครตอนนี้ ลุกขึ้นเถอะ"

"ไม่ว่าภพจะมีปัญหาอะไร ซินดี้จะยืนเคียงข้างภพเสมอนะคะ และจะรอจนกว่าภพจะเปิดใจให้ซินดี้ด้วย " ยอมลุกขึ้นจากตักหนาแต่โดยดี

"ผมไม่ได้ติดใจอะไรกับเรื่องที่ผ่านมาแล้วล่ะผมจะไปดื่มกับคุณโอเคไหม"

"ขอบคุณนะคะภพ ซินดี้ดีใจจังเลย" ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มชายหนุ่มฟอดหนึ่ง

"ผมขอทำงานต่อนะ จะไปกีี่โมงก็โทรมาบอกอีกทีก็แล้วกัน ผมจะตามไป"

"ค่ะ" ส่งยิ้มให้ชายหนุ่มแล้วเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี

ภพนั่งถอนหายใจเบาๆ มองร่างบางสมส่วนของซินดี้เดินออกไปจนลับตา เขายอมรับว่าเธอเป็นคนสวยหน้าตาดีมีชื่อเสียงฐานะทางสังคม เมื่อเทียบถึงความเหมาะสมเธอเหมาะสมกับเขาโดยไม่มีข้อกังขาใดๆ แต่ตลอดหลายปีที่เป็นเพื่อนกันมาเขามองเธอเป็นแค่เพื่อนเพราะมีน้ำหญิงสาวรุ่นน้องอยู่ในหัวใจมาโดยตลอด ถึงแม้ซินดี้จะแสดงออกว่าชอบพอเขามากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยไขว้เขวเลยสักครั้งจนถึงทุกวันนี้ อาจจะเป็นเพราะเธอแสดงความรู้สึกออกมามากจนเกินไป

ณ ผับชื่อดังกลางใจเมืองปรางยืนมองภพกับซินดี้นั่งดื่มด้วยกันอย่างมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ชายหนุ่มไปล่อยให้หญิงสาวกอดนัวเนียอยู่บนตักโดยไม่มีการห้ามปรามใดๆ ทั้งสิ้น ปรางทนดูไม่ได้จึงเดินตรงเข้าไปหาคนทั้งคู่

"ภพปรางขอคุยด้วยหน่อยสิ" หญิงสาวกระซิบข้างใบหูหนาให้ได้ยินกันแค่สองคน

"อืม" ภพพยักหน้าพร้อมกับลุกผละออกจากซินดี้ที่กอดนัวเนียไม่เลิก

"ภพจะไปไหนคะ" ซินดี้เอ่ยถามน้ำเสียงออดอ้อน

"เดี๋ยวผมมา"

ภพเดินตามหลังปรางไปจนถึงห้องทำงานของเธอที่ไร้เสียงเพลงรบกวน ปรางหันไปมองหน้าชายหนุ่มที่เริ่มมีอาการมึนเมาเล็กน้อยพร้อมกับนึกถึงใบหน้ามุกหญิงสาวรุ่นน้องที่กำลังทุกข์ใจกับอาการป่วยของน้องชายที่กำลังนอนพักฟื้นร่างกายหลังจากทำคีโมอยู่ตอนนี้ที่โรงพยาบาล

"ภพกำลังทำอะไร จะเปลี่ยนสถานะซินดี้จากเพื่อนมาเป็นแฟนงั้นเหรอ" ปรางเปิดประเด็นขึ้น

"เปล่าสักหน่อย พอดีทำงานมาเหนื่อยๆ ก็เลยอยากจะดื่มคลายเครียดก็เท่านั้นเอง อีกอย่างเราโสดจะทำอะไรก็ได้ไม่เห็นจะแปลกเลย" ภพยิ้มมุมปาก

"แล้วทำไมต้องปล่อยให้ซินดี้กอดนัวเนียแบบนั้นด้วย"

"ถ้าไม่ติดว่าปรางมีไอ้แม็กซ์เป็นแฟนแล้ว เราคิดว่าปรางกำลังหึงเราอยู่นะ"

"จะบ้าเหรอ เราก็แค่เป็นห่วงน่ะ"

"ห่วงอะไร มีอะไรน่าห่วง" ภพยักไหล่

"ภพให้เงินมุกเอาไปรักษามิคใช่ไหม"

"ใครบอกปราง มุกใช่ไหม"

"ไม่ต้องให้ใครบอกหรอก ปรางพอจะเดาออกเอง ตั้งแต่คืนที่ภพพามุกออกไปจากผับด้วยกัน จากนั้นมุกก็ไม่กลับมาทำงานที่ผับอีกเลย แถมมุกยังมีเงินรักษาน้องไม่ได้ขัดสนอะไร แค่นี้เป็นใครก็เดาออก จริงไหม"

"เราไม่ขอคุยเรื่องนี้" ภพรีบเอ่ยตัดบททันที

"เราไม่รู้หรอกนะ ว่ามุกทำอะไรให้ภพเป็นการตอบแทนเงินที่ภพให้เพราะมันเรื่องส่วนตัว มุกเขารักน้องมาก คงจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินมาแม้แต่ยอมลดศักดิ์ศรีของตัวเองก็คงจะทำไปแล้ว"

"พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง"

"ถ้าเป็นไปได้เราอยากจะให้ภพรับผิดชอบมุก ถึงแม้ว่ามุกจะเป็นแค่ผู้หญิงจนๆ คนหนึ่ง แต่ปรางเชื่อว่ามุกจะทำให้ภพมีความสุขได้ ผู้หญิงดีๆ หาได้ง่ายซะที่ไหน ภพลองคิดดูนะ"

"ผู้หญิงมันก็เหมือนกันหมดทุกคนนั่นแหละ ไม่มีอะไรต่างกัน เราขอตัว"

"เดี๋ยวก่อน ตอนนี้มิคกำลังนอนพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลหลังทำคีโม มุกกำลังนอนเฝ้าอยู่ โทรไปหาไปเยี่ยมหน่อยก็ดีนะ มุกคงจะต้องการกำลังใจจากภพ"

"ไม่จำเป็นหรอก เราว่าปรางอย่าไปคิดแทนคนอื่นดีกว่า" พูดจบภพก็เดินจากไป

Favorite