ตำนานเทพยุทธ์ 82

“จี้เออร์ พี่ชายฝากดูแลซิวหยูแทนพี่ด้วย บอกอาจารย์ว่าพี่จะเก็บตัวหลังเขาเทวะจากนี้จนถึงเวลางานชุมนุมชาวยุทธ์ ฝากบอกอาจารย์อย่าเป็นห่วงพี่”

เพียงกล่าวจบเป่าฮู่ก็ทะยานล่างลงไปที่ขอบเหวของเขาเทวะใช้กระบี่น้ำแข็งเจาะทะลุหน้าผาของเหวเทวะ เพื่อสร้างถ้ำฝึกตนปิดกั้นตนเอง ด้วยกลัวว่าเหล่าศิษย์ของหอยอดยุทธ์และศิษย์น้องจะได้รับผลกระทบจากพลังเย็นของลมปราณของตนเองจึงเลือกที่จะลงมาฝึกที่เหวเทวะแห่งนี้

ด้านเหล่าตระกูลใหญ่จากเขตปกครองต่างๆก็ได้เริ่มตื่นตัวเมื่อ วันเวลาที่จะช่วงชิงสุดยอดจอมยุทธ์ที่จะขึ้นเป็นเจ้ายุทธภพได้ใกล้เข้ามาแล้ว การประลองจะแบ่งเป็นสองระดับ อันดับหนึ่งคือ จ้าวสำนักหรือพรรคนิกาย ช่วงชิงตำแหน่งเจ้ายุทธภพ

อันดับสองคือ เหล่าผู้มีอายุเยาว์วัยเป็นต้นไป ไม่เกิน 30 ปี สามารถแลกเปลี่ยนฝีมือและชั้นเชิงยุทธ์กันได้ เพื่อที่จะได้รับตำแหน่งยอดยุทธ์รุ่นเยาว์ไปครอง

เพียงเท่านี้ก็ทำให้เหล่านิกายและพรรคสำนักต่างๆเร่งฝึกปรือวิชากันอย่างเอาเป็นเอาตาย ด้วยเขตปกครองทั้ง 5 แห่ง ล้วนต้องช่วงชิงขึ้นเป็นใหญ่

ณ ตระกูลมู่ แห่งเขตปกครองมังกรฟ้า

หลังจากที่การตามล่าหาอสูรงูยักษ์ล้มเหลว ทำให้ศัตรูที่น่าจับตามองหายสาบสูญ เฒ่าชรามู่เจิ่นหลงต้องผิดหวังกับลูกหลานของตนเองมากนัก หากมีอสูรงูยักษ์ตนนั้นอาจทำให้มุกข์พิษของทายาทสายตรงเช่น มู่เจี้ยนหนิง ธิดาของผ้นำตระกูลมู่ได้หลอมรวมจนกลายเป็นเทพธิดาพิษได้

หลังจากกำเนิดมาตามคำทำนายของดวงดาวมังกรฟ้า เหล่าอาวุโสของตระกูลมู่จึงอารักขาคุณหนูเล็กเป็นอย่างดี แม้แต่มู่หยงที่ว่าเป็นความหวังและเป็นว่าที่ผู้นำยังไม่อาจเทียบได้กับน้องสาวคนเล็กของตน ด้วยอายุเพียง 16 ปี กลับสามารถทะลวงระดับของตนเองไปถึงราชันขั้นกลางได้ด้วยมุกพิษในกาย

ด้านเขตปกครองหงส์เพลิงที่ตอนนี้ เร่อเว่ยซูได้เดินทางกลับไปยังตระกูลเพื่อเก็บตัวหลังจากที่เข้าพิธีแต่งงานกับมู่หยง บุตรชายของตระกูลมู่สำเร็จ ด้วยกฎของตระกูลเร่อเทพธิดาของแดนใต้มีเวลาอยู่กับครอบครัวของนางเพียง 3 เดือน หลังจากนั้นต้องเดินทางไปเพื่อล่าอสูรของตนเองในป่าหงส์เพลิงที่ดินแดนทางใต้ พร้อมเหล่าดาวบริวารทั้ง จากการฝึกฝนอย่างหนักทำให้มู่หยงทะลวงระดับลมปราณของตนเองขึ้นมาสู่ราชาขั้นกลางได้แล้ว

หลังจากผ่านเวลากว่าครึ่งปี เป่าฮู่ทุ่มเทเวลาฝึกฝนทักษะทางกายอย่างหนักหน่วง จนตอนนี้เป่าฮู่แทบไม่ต้องใช้เกราะลมปราณเต่าดำออกมาคุ้มกันร่างกายเวลาที่ต้องออกต่อสู้ และช่วงเวลาที่ผ่านมาการทำความเข้าใจกับเคล็ดวิชาต่างๆที่ได้กลับคืนมาจากหอยอดยุทธ์ของแดนศักดิ์ศิษย์ทำให้เป่าฮู่พัฒนาตนเองไปอย่างมาก

“ฮ่าๆๆๆ เวลาที่ผ่านไปช่างคุ้มค่านัก กับเวลาที่ทุ่มเทไปกับเคล็ดเกราะเหล็กพันชั่ง นี่ข้าเหลือเวลาอีกไม่มาก คงถึงเวลาที่ต้องยกระดับลมปราณแล้ว”

เป่าฮู่เสียเวลาไปกับเคล็ดวิชาทางกาย เพื่อทำให้ร่างกายพร้อมที่จะทะลวงระดับราชันขึ้นสู่ระดับจักรพรรดิลมปราณนั่นเอง ตามที่กล่าวมาการทะลวงระดับลมปราณขั้นสูงจำต้องใช้ความสามารถทางกายที่สูงและความอดทนที่มากกว่าที่ผ่านมามากนัก และที่ขาดไปไม่ได้นั่นคือ โอสถระดับสูงที่เข้ามาช่วยทะลวงม่านกำแพงที่แข็งแกร่งของช่วงชั้น

จากครึ่งปีที่ผ่านมา เต่าอักขระได้กล่าวไว้ว่า การที่มนุษย์จะทะลวงระดับลมปราณได้ดีกว่าที่ทั่วไปทำจากการดูดซับโอสถโอสถระดับราชันลงไปก็ง่ายดายนัก

แต่ว่าโอสถระดับราชันนั้นก็หายากดังนั้นหลายสิบปีมานี้การทะลวงไประดับจักรพรรดิจึงมีน้อยคนที่ทำได้ ยิ่งทุกวันนี้ยังนับจำนวนได้ว่ามีกันเพียงกี่คน แต่หากไม่มีโอสถระดับราชันก็ใช้สมุนไพรทิพย์ที่ยังพอหาได้ในป่าลึกที่อสูรระดับสูงขวางกั้นไว้ นั่นคืออสูรระดับราชันทั้งหลายนั่นเอง

เต่าอักขระ ราชาอสรพิษฟ้าครามทั้งสองคือ อสูรระดับราชันที่พัฒนาตามผู้เป็นเจ้าของ แต่พื้นฐานของทั้งสอง ยังไม่อาจถูกเติมเต็มได้ในเร็ววัน มีเพียงราชาอสรพิษฟ้าครามที่บัดนี้จัดได้ว่ามีอายุได้ 1000 กว่าปี แต่ก็ไม่มากเท่าเหล่าสัตว์ร้ายที่เฝ้าสมุนไพรทิพย์เหล่านั้น

เป่าฮู่ที่อาศัยในถ้ำใต้หน้าผามาครึ่งปี แต่ละวันก็มุ่งเน้นฝึกวิชายุทธ์เป็นหลักจนหน้าผาที่ถูกเจาะเพิ่ม เจาะเพิ่มทุกครั้งในการฝึกยุทธ์ได้ลึกลงไปในดินจนไม่มีเวลามาฉุดคิดว่าขุดมานานเท่าใดและไกลเท่าใด

ใต้ความบังเอิญที่เป่าฮู่ขุดอุโมงค์เข้ามานั้นกลับการฝึกครั้งสุดท้าย ก็ได้พบเจอกับสิ่งที่น่าอัศจรรย์เขาเทวะ ทำไมถึงเรียกเช่นนั้น นั่นเพราะตำนานกล่าวว่า ดินแดนพื้นที่ส่วนกลางนี้

แต่เดิมคือพื้นที่อันสัตว์เทพมากมายมาฝากกายไว้ในฝืนดินแห่งนี้ก่อนที่จะดับสังขารไปกำเนิดใหม่ในดินแดนที่เรียกว่าแดนเทพ เช่นสัตว์เทพทั้งสี่ผู้ปกป้องเขตแดนหรือทวารทั้งสี่ทิศ

วันนี้เป่าฮู่ชายหนุ่มที่ใช้หมัดดุ่นๆที่ผนึกเคล็ดวิชาเกราะเหล็กพันชั่งต่อยหินและดินที่ผนังถ้ำจนพบเจอโพรงที่กว้างให่ด้านในนั้น แสงที่เปล่งประกายออกมาจากโพรงลึกนั้น เปล่งประกายสีเหลืองทองอร่ามสลับเขียวเป็นครั้งคราวไป

กลิ่นอายของโอสถโอสถที่หอมหวน พลังแห่งฟ้าดินที่ลอยครุกรุ่นกระกระจายออกมาจากโพรงนั้นดึงดูดให้สัตว์นพันธะสัญญาของเป่าฮู่ปรากฏกายและก็เป็นเต่าบ้ายอที่กล่วออกมาถึงสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

“เจ้าหนู เจ้านับว่าโชคดีมากนัก ที่นี่มันคือสุสานบรรพกาลของเหล่าสัตว์เทพที่ละสังขารไปแล้ว กลิ่นอายแบบนี้ ฮ่าๆๆๆ กรี๊กๆ เจ้ายิ่งกว่ามีบุญหล่นทับเสียอีก”

ด้วยเวลาและสิ่งเย้ายวนใจไม่ใช่แต่เต่าบ้ายอ ราชาอสรพิษฟ้าครามก็ด้วยที่พุ่งลงไปอย่างรวดเร็ว เป่าฮู่เห็นเช่นนั้นก็ไม่รอช้าเช่นกัน

“นี่พวกเจ้าคิดฉกฉวยสิ่งเหล่านั้นจนไม่เหลือให้ข้าหรืออย่างไร?”