ตำนานเทพยุทธ์ 76

“ขอรับ”

เสียงอ่อนน้อมเข้ามาแทนที่เป่าฮู่ในชุดอาภรณ์ ที่สวมใส่แต่เสื้อผ้าที่เบาบางแต่มีผ้าคลุมสีดำปกปิดร่างกายท่อนบนเอาไว้ สองเท้าทะยานด้วยท่าท่องวารีด้วยกำลังเต็มสิบส่วน ร่างเงาที่ทะยานออกไปนั้นสร้างภาพเงาติดตาหากมีคนพบเห็นแต่กลับมองหาตัวไม่พบในอีกหนึ่งลมหายใจต่อมา

เป่าฮู่ทะยานติดตามกลิ่นของน้องสาวและจุดบ่งบอกในกระจกวารีที่อยู่ในมือ เสียงของเต่าอักขระที่ตื่นจากการหลับนอนเพราะจิตใจของชายหนุ่มกำลังร้อนรุ่มโลกแห่งจิตวิญญาณ ก็พลันเดือดทะลุชั้นฟ้าไปด้วย

“(((เจ้าเด็กบ้า จะโกรธก็ควรมีสติระงับอารมณ์หน่อยข้าและเจ้างูบ้านั่นนอนแทบไม่ได้))))”

เมื่อการทะยานมาด้วยพลังลมปราณของชนชั้นราชั้นขั้นสูง ไม่นานก็ติดตามมาจนพบกลุ่มศิษย์ของนิกายเสือขาวที่ติดตามมาตั้งแต่ครั้งแรก

“ช้าก่อน พวกเจ้าติดตามพวกมันมาตอนนี้พวกมันไปทางไหน?”

เหล่าศิษย์นิกายเสือขาวได้เห็นชายที่เอ่อยถาม แม้ในเงามืด

แต่แสงจันทร์ก็ทำให้คนเหล่านี้รับรู้ถึงกลิ่นอายที่กดดันพวกมันมาก่อนหนึ่งครั้งแล้ว

“พี่ชาย เป็นท่าน ดีนักพวกมันมุ่งหน้าสู่เมืองซื่อหลางคงคิดผ่านแดนศักดิ์จากทางหุบเขาซากศพขอรับ”

เพียงกล่าวถึงหุบเขาซากศพเท่านั้นเป่าฮู่ก็คิดถึงตาเฒ่าหลางจงทันที แต่บัดนี้ก็ยังไม่ครบกำหนด 1 ปีดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องห่วงอะไรมากนัก เอาเรื่องตรงหน้านี้ก่อน

“ดี! หุบเขาซากศพ เช่นนั้น สหายข้าออกมา”

การเรียกให้ราชาอสรพิษฟ้าครามออกมาและให้มันบัญชาเหล่าอสรพิษทั่วทั่งเทือกเขา ให้ล้อมพวกวายร้ายนี้เอาไว้ การลงมือที่รวดเร็วราชาอสรพิษรุดหน้าไปก่อนที่เป่าฮู่จะสั่งให้ทั้งสองศิษย์นิกายเสือขาวหวนกลับไปสมทบกับศิษย์คนอื่นๆที่เมืองเซี่ยหยูก่อน

เพียงพวกโจรได้เห็นก็คือ ดวงตาสีแดงกร่ำที่ซ่อนในป่าใหญ่ และเสียงที่ดังสะท้อนป่าเขาในยามค่ำคืน (((ครื่น))) (((ครื่น!))) เสียงของบางสิ่งที่ครูดไปกับพื้น และเสียงก็คล้ายกับการเลื้อยของสิ่งมีชีวิตที่ใหญ่กว่าพวกโจรจะคาดคิด

เพียงชั่วอึดใจเมฆที่บดบังแสงจันทร์ในยามค่ำคืนเคลื่อนผ่านเผยให้เห็นร่างที่ใหญ่โตของอสรพิษร้ายที่ชูคอเหนือยอดไม้ใหญ่ดวงตาที่แดงกร่ำกลับเผยออกมากลิ่นอายที่น่าหวาดกลัวของอสรพิษที่มีอายุ 1000ปี ขึ้นไป แสงที่เผยออกมาจากวงแหวนสีแดงของชายที่หยัดยืนอยู่บนส่วนหัวของเจ้าราชาอสรพิษร้ายตนนี้ เผยออกมา สร้างความอึดอัดแก่โจรร้ายเหล่านี้เป็นอย่างมาก

เมื่อหัวหน้าของกลุ่มโจรได้เห็นแสงสีแดงที่เป็นอื่นใดไปได้นอกจากวงแหวนลมปราณระดับราชันลมปราณนั้นทำให้มันทิ้งเข่าทั้งสองข้างกับพื้นและรีบอ้อนวอนขอชีวิตอย่างเร่งรีบ

“ท่านจอมยุทธ์ ได้โปรด ละเว้นชีวิตน้อยๆของพวกข้าทั้งสามคนด้วย พวกข้าเพียงผ่านทางมาและกำลังหนีศัตรูมายังเขตแดนของท่าน ท่านโปรดละเว้นเราทั้งสามด้วย”

เมื่อเป่าฮู่เห็นการเล่นละครฉากใหญ่ เป่าฮู่ที่แผ่แรงกดดันและจิตคุกคามออกมาคละคลุ้งทั่วพื้นที่ แห่งนี้จนเหล่าโจรไม่ต้องทำอะไรก็หลั่งเหงื่อออกมา และพร้อมตกตายได้ทันทีที่แรงกดดันเหล่านั้นเพิม่ขึ้น ร่างของชายสองคนเริ่มมอบกราบไปกับพื้นด้วยแรงกดดันที่หนักหน่วง

เป่าฮู่ได้นั่งชันเข่าลงที่ส่วนหัวของราชาอสรพิษ ก่อนที่จะเปล่งเสียงผ่านลมปราณออกไป

“ฮึ! กลัวตายกันนัก แต่ข้าไม่ชอบอะไรที่เป็นเพียงแต่ลมปาก ข้าเองฝึกฝนตนเองมานาน กลิ่นสัมผัสที่ข้ารับได้จากม้วนผ้าผืนนั้น มอบมันแก่ข้า ในนั้นคงเป็นหญิงสาว พวกเจ้าคิดขอให้ข้าละเว้นชีวิต ข้าก็จะให้ หากว่าข้าได้ของที่ข้าต้องการ”

เมื่อชายกลุ่มนั้นได้ฟัง ก็รู้สึกโกรธแค้นและแอบสาปแช่งชายประหลาดผู้นี้ในใจ ก่อนที่ผู้เป็นน้องจะร้องออกมาจนเสียสติ

“พี่ใหญ่ข้าไม่ไหวแล้วรีบยกนางให้แก่ยอดฝีมือท่านนี้ซะไม่อย่างนั้นข้าคงเป็นเนื้อบดกับพื้นป่านี้เป็นแน่”

ชายที่เป็นพี่ใหญ่แม้รับราชาลมปราณขั้นกลางของมันจะสร้างชื่อให้แก่มันมามากนัก แต่วันนี้กลับอาพับวาสนาได้ร่ำรวยเงินทอง ชายผู้เป็นผู้นำรีบลุกขึ้นอุ้มร่าวของหงหลี่ออกมาวางไว้ที่พื้นเบื้องหน้าของพวกมันก่อนที่จะหมอบกราบส่งนางแก่เป่าฮู่อย่างว่าง่าย

เมื่อเป่าฮู่ให้ราชาอสรพิษใช้หางยกร่างของหงหลี่ขึ้นมาและตัวของเป่าฮู่ก็รับนางไว้ในอ้อมกอด โดยหงหลี่นางนั้นรับรู้ว่านี่คือพี่ชายนางด้วยกลิ่นเฉพาะตัวของพี่ใหญ่เป่าฮู่ที่นางไม่มีวันลืม

นางได้รับรู้ว่าพี่ชายนางกอดรัดนางไว้ในอ้อมแขนขณะที่หันหลังทะยานร่างจากไป แต่สิ่งที่ยังอยู่เบื้องหน้าของกลุ่มโจรกลุ่มนี้กลับเป็นราชาอสรพิษร้ายที่น่าหวหั่นเกรง

ชายที่คิดว่าตนปลอดภัยและเงยหน้าขึ้นมามอง สัมผัสแรกที่ได้รู้ก็คือ ร่างที่ใหญ่โตกำลังโอบล้อมชายทั้งสามเอาไว้

เพียงชายผู้นั้นได้สติก็ร้องก่นด่าเป่าฮู่ด้วยคำสาปแช่งต่างๆนานา นั่นก็ไม่ผิดในความคิดของเป่าฮู่ตนเองละเว้นชีวิตของโจรร้ายทั้งสาม แต่สหายของมันไม่คิดเช่นนั้น อาหารตรงหน้าที่ทำให้มันเหนื่อยและต้องถูกนายของมันปลุกออกมาจากโลกจิตวิญญาณ มันต้องหาที่ระบายอย่างใหญ่หลวงและกลุ่มคนทั้งสามนี่แหละคือโอสสถชั้นดีของราชาอสรพิษฟ้าครามตนนี้

เป่าฮู่ทะยานร่างกลับมาที่เมืองเซี่ยหยูระหว่างทางเป่าฮู่รับรู้ว่าน้องสาวของตนรู้ตัวแล้วตั้งแต่ต้น แต่ที่ทำเป็นนิ่งเงียบเพราะอยากให้ตนเองอุ้มมาตลอดทางเป็นแน่

“หลี่เออร์ น้องจะนอนอีกนานหรือไม่ พี่ชายก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันนะ?”

เพียงนั้นเสียงร้องออกมาด้วยความไม่ชอบใจของหงหลี่ก็เด่นชันขึ้น

“พี่ชาย ข้าก็อยากให้ท่านอุ้มข้านานๆนี่ ข้าชอบ”

เพียงเท่านั้นทั้งสองก็เดินทางกลับมาที่ตัวเมืองเซี่ยหยู่ดั่งเดิม