จุดแสงเล็กๆ นั้นเกิดจากการผนึกตัวของประกายกระบี่ลวงเซียน เหมือนกระจ้อยร่อย ความจริงยิ่งใหญ่ กลายเป็นฟ้าดิน
เยี่ยนจ้าวเกอกับเกาชิงเสวียนลอยเข้าไปในด้านใน หลังจากแสงสว่างสีแดงก่ำตรงหน้าหายไป ก็เห็นเยี่ยนตี๋นั่งเงียบๆ อยู่กลางอากาศ
เมฆแปลงกำเนิดเบ่งบานเหมือนกับดอกบัว ส่ายไหวเบาๆ บนศีรษะของเขา
เยี่ยนตี๋พยักหน้าให้พวกเยี่ยนจ้าวเกอ จากนั้นก็ละสายตา มองไปยังความว่างเปล่าด้านหนึ่งอย่างไร้เสียง
มองตามสายตาของเขาไป สิ่งที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเยี่ยนจ้าวเกอกับเกาชิงเสวียนคือภาพอันนิรันดร์ภาพหนึ่งพาดขวางอยู่กลางอากาศ สดใหม่ขึ้นตามกาลเวลา ไม่เคยสลายหายไป
ในภาพ พุทธะในปางโมโห ท่าทางดุร้ายน่ากลัว มือถือกระบี่วิเศษ หันหน้าหาพวกเยี่ยนจ้าวเกออยู่บนฟากฟ้า ความมืดบดบังนภา ปราณสังหารแผ่พุ่ง เหมือนกับดึงดูดนรกมายังโลกมนุษย์
ด้านล่างพุทธะ เงาร่างของบุรุษอาภรณ์ม่วงคนหนึ่งกับสตรีอาภรณ์ขาวคนหนึ่งยืนเคียงไหล่กัน หันหลังให้แก่พวกเยี่ยนจ้าเกอ
บุรุษอาภรณ์ม่วงมือซ้ายถือกระบี่ สตรีอาภรณ์ขาวมือขวาถือกระบี่ มือซ้ายจับมือมือขวาของบุรุษ
นอกจากเงาหลังที่อยู่ในดวงตาของพวกเยี่ยนจ้าวเกอแล้ว ยังเห็นบุรุษและสตรีสองคนนั้นหันหน้ามองกัน ต่างเผยให้เห็นใบหน้าครึ่งซีก มุมปากแฝงรอยยิ้ม สายตาไร้ความเกรงกลัว
ภาพมั่นคงไม่เคลื่อนไหว แสงสีแดงก่ำราวกับรวมตัวเป็นรูปนูน สมจริงราวกับมีชีวิต บรรยายถึงภาพสุดท้ายในครั้งนั้น
พวกเยี่ยนจ้าวเกอมองภาพ ห้วงสมองปรากฏภาพหลังจากนั้นขึ้นมาโดยอัตโนมัติ มองดูสามีภรรยาคู่นั้นเสียชีวิตลงร่วมกันโดยไร้ความหวั่นเกรง จับมือกันต้านทานกระบี่พุทธะที่กลายร่างเป็นนรก
นึกถึงท่วงท่างามสง่าของการมองความตายดุจคืนสู่มาตุภูมิของคนรุ่นก่อน เยี่ยนจ้าวเกออดเหม่อลอยไม่ได้ คำนับเงาหลังของสามีภรรยาคู่นั้นอย่างจริงจังอีกครั้ง
เกาชิงเสวียนเหมือนกับเยี่ยนตี๋ ไม่ขยับเคลื่อนไหวเหมือนกับรูปสลัก เพียงมองเงาหลังนั้น เงียบงันเนิ่นนาน
สิ่งที่เกาชิงเสวียนไม่เหมือนกับเยี่ยนจ้าวเกอก็คือไม่เคยสัมผัสเยี่ยนซิงถางสามีภรรยาด้วยตัวเอง ขณะนี้ในห้วงสมองปรากฏใบหน้า เสียง และรอยยิ้มของตี๋ชิงเหลียน
ในศิษย์ทั้งหมดของกษัตริย์เถา ผู้ที่เกาชิงเสวียนสนิทสนมมากที่สุดคือตี๋ชิงเหลียนผู้เป็นศิษย์น้อง
หรือสมควรบอกว่า คนสองคนที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันที่สุดในหมู่สหายร่วมสำนัก คือพวกนาง
ครั้งกระโน้นก่อนที่ตี๋ชิงเหลียนจะออกเดินทางพร้อมกับเยี่ยนซิงถาง ยังมาเยี่ยมเยือนเกาชิงเสวียนกับหลงซิงเฉวียน กลับคิดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นการพบกันครั้งสุดท้าย การไปครั้งนั้นเป็นการจากลาตลอดกาล
จิตใจที่สงบนิ่งเถรตรงของเกาชิงเสวียนตอนนี้เกิดระลอกคลื่นขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม รู้สึกเศร้าใจ
‘ท่านอาจารย์ ศิษย์น้องเล็กไม่เคยเสียใจ ถ้าหากท่านได้เห็นภาพนี้ในวันนั้นจะคลายใจบ้างหรือไม่’ คิดถึงหลี่อิงกษัตริย์เถาที่ก่อนหน้านี้ไม่นานได้เสียชีวิต เกาชิงเสวียนก็เจ็บปวดกว่าเดิม
เยี่ยนจ้าวเกอมองเกาชิงเสวียนที่อยู่ด้านข้าง ทอดถอนใจ
เยี่ยนตี๋ที่อยู่อีกด้านมองเพียงเงาหลังของเยี่ยนซิงถางสามีภรรยา ไม่กล่าววาจาไม่เคลื่อนไหว
เป็นเพราะว่าเมฆแปลงกำเนิด ในความทรงจำของเขาความจริงไม่มีร่างของบิดามารดา
ทว่าตอนนี้กำลังรับร่องรอยเจตจำนงกระบี่ที่เยี่ยนซิงถางสามีภรรยาได้ทิ้งเอาไว้ทุกหยาดหยด ทำให้เขาเกิดความใกล้ชิดโดยไม่มีที่มาอย่างหนึ่ง ราวกับเลือดข้นกว่าน้ำ ตัดกันไม่ขาด
บางทีเยี่ยนซิงถางกับตี๋ชิงเหลียนอาจไม่ได้ทำหน้าที่เป็นบิดามารดาแม้แต่วันเดียว ไม่เคยได้ดูแลและอยู่เป็นเพื่อนบุตรของตัวเองสักวันเดียว ถึงขั้นที่พวกเขาที่เพิ่งเป็นพ่อแม่คนไม่ทราบด้วยซ้ำว่าควรดูแลบุตรคนหนึ่งอย่างไร
แต่ว่าก่อนที่บุตรจะเติบโต พวกเขาได้ประทานทุกสิ่งที่ดีที่สุดของตัวเองให้แก่บุตรของพวกเขาหมดสิ้นแล้ว
ถึงแม้เยี่ยนตี๋จะไม่เคยสัมผัสกับบิดามารดาอย่างแท้จริง วันนี้หลังจากผ่านมาพันปี ยังคงสัมผัสได้ถึงความรักใคร่เหลือล้น
“เรื่องราวภายนอกจบแล้วหรือ” เนิ่นนานให้หลัง ในที่สุดเยี่ยนตี๋ก็ลุกขึ้น หันไปถามเยี่ยนจ้าวเกอ
เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้า “กระบี่พุทธะถูกสังหาร แค้นของท่านปู่กับท่านย่า พวกเราชำระด้วยมือตัวเองแล้ว”
“แค้นได้รับการชำระ ความปรารถนาก่อนตายเป็นจริงแล้ว” เยี่ยนตี๋หันไปมองภาพที่เหมือนกับภาพผนังนั้น “ข้าคิดว่า พวกเขาเหมือนกับราชันพระพฤหัสบดี อวิ๋นประกายกาฬ หูเจิดจรัส สิ่งที่กังวลไม่ใช่ความแค้นส่วนตัว เพียงหวังว่าจะได้เห็นวันที่สำนักเต๋าของเรารุ่งเรือง ชำระล้างจักรวาลมากกว่า”
เยี่ยนจ้าวเกอพยักหน้าช้าๆ “วันนั้นยิ่งมายิ่งใกล้แล้ว”
“พวกเราไปเถอะ” เวลานี้ความรู้สึกของเกาชิงเสวียนกลับเป็นปกติแล้ว พูดกับพวกเยี่ยนจ้าวเกอ
เยี่ยนจ้าวเกอกับเยี่ยนตี๋ต่างพยักหน้า ออกจากฟ้าดินที่เกิดจากประกายกระบี่ลวงเซียนแห่งนี้พร้อมกับเกาชิงเสวียน ปรากฏขึ้นในโลกน้ำพุหยกใหม่
ตอนนี้คนในโลกน้ำพุหยกกำลังจัดการเรื่องอพยพ ภายใต้การร่วมแรงร่วมใจ มียอดฝีมือที่เลื่อนสู่ระดับเซียนลงมือ กลับไม่เปลืองแรง
สำหรับคนทั่วไปที่อยู่ในสังคมมนุษย์ไปจนตลอดจอมยุทธ์ระดับค่อนข้างต่ำ ทุกอย่างถึงขั้นเกิดขึ้นโดยไม่รู้สึกตัว
ขณะมองโลกน้ำพุหยกที่ค่อยๆ อยู่ห่างไป พวกถงซินหลินเงียบงันเล็กน้อย แต่ก็กลับคืนสู่สภาพปรกติอย่างรวดเร็ว
เป็นอย่างที่พวกนางว่า แม้ไม่มีการคุกคามจากเส้นทางนอกรีต อีกไม่นานเท่าไร โลกน้ำพุหยกย่อมย่างเท้าสู่จุดจบเอง พวกเขาเดิมสมควรหาเส้นทางอื่นอยู่แล้ว
ตอนนี้แม้จะยังไม่ถึงเวลา แต่ว่าการเตรียมใจที่สมควรมีก็มีพร้อมอยู่นานแล้ว
คนในสำนักของพวกนักพรตชิงจางและเหยาอวิ๋นเฉิน รวมถึงขุมกำลังที่รวมกันอยู่ข้างพวกเขา และคนที่มีความต้องการคล้ายๆ พวกเขา ไม่ได้พัดกระพือมรสุมใหญ่โตนัก
เยี่ยนจ้าวเกอได้รับการร้องขอจากถงซินหลิน มอบคนเหล่านี้ให้ส่วนใหญ่โลกน้ำพุหยกจัดการเอง
สุดท้ายพวกถงซินหลินลงมือดุจสายฟ้าแลบ สังหารกองทัพที่ขึ้นตรงของอีกฝ่ายอย่างเปิดเผย
ส่วนคนนอกที่ไม่ทราบรายละเอียด ก็บอกว่านักพรตชิงจาง นักพรตจ้าวเจิน เหยาอวิ๋นเฉิงตายด้วยน้ำมือของกระบี่พุทธะ
เช่นนี้ทำให้คนที่เหลืออยู่เกิดความเคียดแค้นต่อเส้นทางนอกรีตเหมือนทุกคน
ก่อนหน้านี้ฝ่ายนักพรตชิงจางมีผู้สนับสนุนอยู่แล้ว ส่วนใหญ่เป็นเพราะโลกน้ำพุหยกถูกผนึกมาหลายพันปี มองไม่เห็นความหวัง
ปัจจุบันในเมื่อตราผนึกได้รับการแก้ไข ตรงหน้าปรากฏความหวังขึ้นใหม่ ความคิดในตอนแรกย่อมเจือจาง หลังถูกพวกถงซินหลินจัดการ คนเหล่านั้นยิ่งไม่มีความคิดใดอีก
เยี่ยนจ้าวเกอไม่มีความเห็นอะไรต่อเรื่องนี้ ตัวการหลักถูกกำจัดแล้ว ในสถานการณ์ที่คนอื่นๆ จัดการความวุ่นวาย เขาไม่ใช่คนที่กระหายการฆ่า
ถึงแม้ว่าพวกหวังก่วนและฉวีซูจะได้เห็นฉากที่ตัวเขาสังหารนักพรตจ้าวเจินกับเหยาอวิ๋นเฉิง แต่ว่าคนที่เหลือล้วนเป็นเพียงคนที่สนับสนุนความคิดของนักพรตชิงจางในตอนแรก ไม่ได้เป็นญาติมิตรกันจริงๆ ย่อมไม่ถือเป็นจริงเป็นจังอีก
จะเลือกเชื่อใคร ในเวลาส่วนใหญ่เป็นเรื่องส่วนบุคคล
ขอแค่ทำให้พวกเขาได้เห็นความหวังที่สำนักเต๋าจะเจริญรุ่งเรือง ทราบว่าตัวเลือกของพวกเขาถูกต้องก็พอ
“มีข่าวของเทวกษัตริย์ไท่อี้ผู้ช่วยให้รอดจริงๆ หรือ” ระหว่างทางขากลับ เยี่ยนตี๋หันไปถามเยี่ยนจ้าวเกอ
“จะเจอที่อยู่ที่แท้จริงของเทวกษัตริย์ไท่อี้ผู้ช่วยให้รอดเจอหรือไม่ ตอนนี้ยังไม่ทราบ” เยี่ยนจ้าวเกอตอบ “แต่ว่ามีเบาะแสที่แน่นอนแล้ว”
เยี่ยนตี๋ครุ่นคิด “โถงเซียนเส้นทางนอกรีตให้ความสนใจและจริงจังกับเรื่องนี้ขนาดนี้ หมายความว่าพวกเขาจับตาดูที่อยู่ของเทวกษัตริย์ไท่อี้ผู้ช่วยให้รอดอยู่จริงๆ ทั้งกล่าวได้ว่าเทวกษัตริย์ไท่อี้ผู้ช่วยให้รอดไม่ใช่เทวกษัตริย์ไร้ประมาณ”
“เดิมทีเจ้าแม่อู๋ตังเพียงอำพรางให้พวกเรา แต่ครั้งนี้กลับเกิดความสนใจขึ้นแล้ว” เยี่ยนจ้าวเกอว่า
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
