ดั่งรักบันดาล 55

ทันทีที่ถึงเวลาเลิกงาน หร่วนซือซือก็เก็บข้าวของเตรียมพร้อมที่จะกลับบ้าน

ใครจะรู้ว่าเมื่อเธอกำลังจะออกไป เธอก็ถูกเมิ่งจื่อหันขวางประตูห้องทำงานไว้

เมิ่งจื่อหันเหลือบมองกระเป๋าในมือของเธอ จากนั้นก็เลิกคิ้วและพูดว่า “นี่เตรียมจะไปแล้วหรอ？”

หร่วนซือซือเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง “เลิกงานแล้ว”

อวี่กรุ๊ปเป็นบริษัทที่มีมนุษยธรรมเป็นอย่างมาก โดยจะไม่ทำงานล่วงเวลาในวันธรรมดา เว้นแต่จะมีงานยุ่งในบางครั้ง และเพื่อให้งานเสร็จทันเวลา พนักงานก็จะอยู่ทำงานล่วงเวลา

“ทำเอกสารพวกนี้ให้เสร็จก่อนค่อยไป”

เมิ่งจื่อหันกลอกตา และยัดเอกสารใส่มือเธอ

หร่วนซือซือเห็นว่าเอกสารมากมายขนาดนี้ต้องใช้เวลาในการเก็บเอกสารเข้าแฟ้มนานกว่าสองชั่วโมง แต่เธอนัดกับอวี้อี่มั่วว่าจะกลับไปทานข้าวด้วยกันที่บ้าน…

เมื่อเห็นเมิ่งจื่อหันกำลังจากไป หร่วนซือซือก็เรียกให้เธอหยุด “เดี๋ยวก่อน！”

เมิ่งจื่อหันหันกลับมา “มีอะไรหรอ？”

หร่วนซือซือพูดที่ละคำว่า “วันนี้ฉันทำงานเสร็จแล้ว คุณจะมอบหมายงานในช่วงนอกเวลางานได้ยังไง？”

ดูเหมือนเมิ่งจื่อหันจะคิดไม่ถึงว่าหร่วนซือซือจะแข็งกร้าวอย่างนี้ เธอขมวดคิ้ว “ทำไม หน้าที่ของเธอ เธอยังจะไม่ทำได้หรอ？”

หร่วนซือซือไม่ยอมถอย และพูดทีละคำว่า “วันนี้ฉันมีธุระ ไม่สามารถทำได้จริงๆ ถ้าคุณมีความเห็นเกี่ยวกับฉัน พรุ่งนี้เราไปให้คุณหลานตัดสินกัน”

เธอกับเมิ่งจื่อหันอยู่ในระดับเดียวกัน ในวันธรรมดาเมิ่งจื่อหันมอบหมายงานให้เธอ เธอก็ไม่ได้พูดอะไร แต่ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องทำตามทุกอย่าง

หลังจากพูดจบหร่วนซือซือก็เดินออกจากห้องทำงาน และปล่อยให้เมิ่งจื่อหันยืนกลอกตาอยู่ตรงนั้นคนเดียว

เธอรีบเร่งออกจากบริษัท เพื่อให้ทันเวลาชั่วโมงเร่งด่วน เมื่อกลับมาถึงบ้าน อวี้อี่มั่วก็เสร็จธุระข้างนอกและกลับมาบ้านแล้ว

ทันทีที่เดินเข้าประตูมา เธอก็เห็นป้าหรงกำลังตั้งโต๊ะอาหาร

“คุณนาย อีกเดี๋ยวอาหารก็ทำเสร็จแล้ว คุณไปล้างมือก่อน และขึ้นไปเรียกคุณชายที่ด้านบนให้ลงมาทานอาหาร”

“ค่ะ”

หร่วนซือซือวางกระเป๋าของเธอด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย แล้วรีบเดินขึ้นไปชั้นบน

เธอเดินไปที่หน้าห้องนอนแล้วผลักประตูเข้าไป และได้ยินการเคลื่อนไหวในห้องน้ำ เธอจึงเดินไปยกมือขึ้นเคาะประตูกระจก ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงผู้ชายดังมาจากข้างใน

เสียงนั้นไม่ดังมาก เป็นเพียงเสียงสั้นๆ แต่หร่วนซือซือก็ยังคงหน้าแดงอยู่

อวี้อี่มั่วอยู่ข้างใน…ทำอะไรอยู่นะ？

ชั่วขณะหนึ่งความอยากรู้อยากเห็นก็ครอบงำเธอ แม้ว่าเธอจะรู้ว่าสิ่งนี้ไม่ถูกต้อง เธอก็อดไม่ได้ที่จะค่อยๆผลักประตูห้องน้ำเข้าไป

ร่างกายท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า เขาหันหลังให้ประตู กล้ามเนื้อทุกส่วนบนหลังที่แข็งแรงบึกบึนเป็นสัญลักษณ์ของความแข็งแกร่ง แต่ที่เอวด้านหลังของเขามีบาดแผล และมีเลือดไหล

หร่วนซือซือสั่นสะท้านไปทั้งตัว และอดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

เขา…เขาเป้นอะไรไป！

อวี้อี่มั่วได้ยินเสียงที่อยู่ข้างหลัง เขาจึงหันหน้าไปทันที “ใคร！”

เมื่อเห็นว่าหร่วนซือซืออยู่ที่ประตู สายตาที่ระมัดระวังของเขาก็ค่อยๆคลายลง

เขารีบเอาผ้าพันแผลมาพันบาดแผลไว้ แล้วหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาใส่ และสั่งว่า “ไปรอฉันข้างนอก”

หร่วนซือซือหายจากอาการตกใจและได้สติกลับมา เธอลังเลอยู่สักครู่แล้วเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ

เธอพูดเสียงสั่น “เกิดอะไรขึ้นกับคุณกันแน่？”

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้ว “เธอไม่จำเป้นต้องรู้”

“อวี้อี่มั่ว！”

จู่ๆหร่วนซือซือก็ขึ้นเสียง เธอเรียกชื่อของเขาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม จากนั้นเธอก็ก้าวไปข้างหน้าและยื่นมือไปจับมือเขาอย่างไม่ลังเล “ทำไมต้องปิดบังฉัน……”

เขาไม่จำเป็นต้องบอกเธอว่าเขาบาดเจ็บ และไม่จำเป็นต้องบอกเธอว่าเขาทำอะไรบ้าง แต่อย่างน้อยเขาก็ควรจะบอกเธอเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บ！

อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วแน่น และกำลังจะเอ่ยปากบอกให้เธอออกไป แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อหันกลับมา ดวงตาทั้งสองหร่วนซือซือจะแดงและมีน้ำตา

เมื่อเธอเอ่ยปากน้ำตาก็ไหลพราก “คุณไม่ยอมบอกฉันว่าคุณได้รับบาดเจ็บ เป็นเพราะคุณไม่เคยเห็นว่าฉันเป็นภรรยาของคุณใช่ไหม？”

หลังจากที่อวี้อี่มั่วได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกแย่

หร่วนซือซือยักไหล่และร้องไห้ทั้งน้ำตา “คุณตอบฉันสิ……”

เขาขยับตัวแล้วหยุดไปชั่วขณะ ในที่สุดเขาก็พูดเบาๆว่า “มีบางเรื่องที่ตัวเองรู้แค่คนเดียวก็พอแล้ว ซือซือ เธอไม่ใช่ฉัน เธอไม่เข้าใจหรอก”

หร่วนซือซือยกหลังมือมือขึ้นเช็ดน้ำตาอย่างไม่ไยดี จากนั้นก็ยื่นมือไปดึงเสื้อคลุมอาบน้ำออกจากตัวของเขา

เมื่อมองเข้าไปใกล้ๆเธอก็พบว่าอวี้อี่มั่วมีบาดแผลมากกว่าหนึ่งแผลบนร่างกาย และมีรอยแผลเป็นเก่าๆที่แขนและหลัง เธอยื่นมือออกไปแตะที่รอยแผลเบาๆ แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง

อวี้อี่มั่วเอียงหัวและพูดเบาๆว่า “หร่วนซือซือ ฉันไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิด เธอไม่จำเป็นต้องร้องไห้เพราะฉัน มันไม่คุ้มค่า”

เมื่อได้ยินเข้าพูดอย่างนี้ หร่วนซือซือก็ยิ่งเสียใจ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น “แต่ฉันเชื่อมั่นในตัวคุณแล้ว ฉันคิดว่ามันคุ้มค่า！ไม่ว่าคุณจะดีหรือเลว คุณก็เป็นสามีของฉัน……”

คำพูดนี้เหมือนหินก้อนใหญ่ที่กระทบจิตใจของอวี้อี่มั่ว

เขาหันไปเห็นขนตาที่สั่นไหวของเธอและพูดพึมพำว่า “แล้วคุณจะเสียใจ”

ถ้าเธอรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงที่เขาแต่งงานกับเธอ เธอจะต้องเสียใจแน่ๆ

“ฉันจะไม่เสียใจ…” หร่วนซือซือปฏิเสธโดยไม่ลังเล และพูดพึมพำซ้ำอีกครั้งว่า “ฉันเชื่อมั่นในตัวคุณแล้ว”

อวี้อี่มั่วรู้สึกสับสนและเสียใจ ความรู้สึกผิดที่มีต่อเธอก็เกิดขึ้นอีกครั้ง แต่ในตอนนี้เขาไม่สามารถดูแลได้มากนัก

เขายื่นมือออกไปดึงเธอเข้ามากอด “ไม่ต้องร้องนะ”

หร่วนซือซือไม่สามารถควบคุมน้ำตาของเธอได้ เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา “ฉัน…ฉันสงสาร……”

เธอสงสารที่เดิมทีเทียบไม่ได้กับเขาที่หล่อเหลาและสง่างาม และเธอรู้สึกสงสารที่เขาต้องแบกรับความทุกข์และความเจ็บปวดมากมายเพียงลำพัง

เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนี้ อวี้อี่มั่วก็เม้มริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินคนพูดว่าสงสารเขา ถึงอย่างไรเวลาเขาอยู่ต่อหน้าคนอื่น ภาพลักษณ์ของเขาคือเข้มแข็งไใาสามารถเสียใจได้

ในตอนนี้หัวใจของเขาอ่อนแอลงเพราะเธอ

เมื่อเห็นท่าทางเศร้าเสียใจจนจมูกแดงของเธอแล้ว จู่ๆอวี้อี่มั่วก็ก้มลงบที่ริมฝีปากของเธอ

เมื่อริมฝีปากประกบกัน ทั้งสองคนก็ตกตะลึงพร้อมกัน

เธอไม่คิดว่าเขาจะทำอย่างนี้ และเขาก็ไม่คิดว่าเขาจะทำอย่างนี้โดยไม่รู้ตัว

ในวินาทีต่อมาทั้งสองคนก็ดีดตัวและถอยหลัง แต่ก็ยังคงสบตากัน ทันใดนั้นบรรยากาศในห้องก็เริ่มอึดอัด

หร่วนซือซือเบิกตากว้าง แล้วกลั้นหายใจ เหมือนทุกอย่างนิ่งสงบเป็นปกติ

อวี้อี่มั่วเป็นฝ่ายไอเบาๆก่อน แล้วดึงเสื่อคลุมอาบน้ำมาใส่ หลังจากนั้นก็พูดว่า “อาหารเย็นน่าจะเสร็จแล้ว”

ในขณะที่พูดเขาก็เดินออกจากห้องน้ำไป

จนกระทั่งร่างของเขาหายไปจากสายตา หร่วนซือซือจึงหายใจออกมา เธออ้าปากและหายใจหอบ

จูบเมื่อกี้ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงหนึ่งหรือสองวินาที แต่มันช่างหอมหวาน

เธอตบแก้มที่แดงและร้อนผ่าว จากนั้นก็แสร้งเดินลงไปชั้นล่างด้วยท่าทีที่สงบ

อวี้อี่มั่วนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร สีหน้าของเขาไม่ต่างจากปกติ

ทันทีที่หร่วนซือซือนั่งลง ป้าหรงที่กำลังเสิร์ฟซุปก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ทำไมถึงแดงขนาดนี้？”

หร่วนซือซือตอบในทันที “ห่ะ？ไม่นะ ฉันรู้สึกร้อนมากก็เลยหน้าแดง ไม่ได้เป็นอะไร！”

หลังจากที่เธออธิบาย จู่ๆเธอก็รู้ว่าสึกว่าบรรยากาศมันเงียบสงบและน่ากลัว

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นป้าหรงมองเธออย่างสงสัย “ที่ฉันพูดหมายถึงซุปถั่วเขียวที่ทำไมครั้งนี้ถึงเป็นสีแดง คุณนาย คุณพูดถึงอะไร？”

หร่วนซือซือตกใจ และพบว่าป้าหรงกำลังจะเสิร์ฟซุปถั่วเขียว เธอคิดว่า……

นี่มันน่าอายเกินไปแล้ว！

เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา หร่วนซือซือก็รีบพูดเน้นย้ำทันที “ฉัน…ฉันไม่ได้พูดอะไร！”