ดั่งรักบันดาล 405

สีหน้าของตู้เยี่ยเปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากหยุดสองวินาทีเขาพูดช้าๆ “ฉันได้ยินทุกอย่างที่ควรได้ยิน”

ทันทีที่ประโยคนี้ออกมาสีหน้าของซ่งอวิ้นอันก็เปลี่ยนไปด้วยความตกใจ “คุณหมายถึง?”

ตู้เยี่ยหายใจเข้าลึกๆ “เซินเซินและซาซาเป็นทายาทของประธานอวี้”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้จากปากของตู้เยี่ย ซ่งอวิ้นอันก็ตกตะลึง ทั้งคนของเหมือนรูปปั้นที่กลายเป็นหินและเธอก็ไม่หายเป็นเวลานาน

เธอไม่คาดคิดว่าตู้เยี่ยจะรู้ทุกอย่างจริงๆ!

ตู้เยี่ยรู้ว่านั่นหมายความว่าอวี้อี่มั่วก็กำลังจะรู้เช่นกัน!

เมื่อคิดเช่นนี้ความปรารถนาที่จะตายของซ่งอวิ้นอันก็ผุดขึ้นมา!

เธอรู้ดีเช่นกันว่าหร่วนซือซือรอดชีวิตมาได้อย่างไรในช่วงห้าปีที่ผ่านมา หากความลับที่พวกเขาปิดบังมาตลอดห้าปีนี้ถูกเปิดเผยอย่างกะทันหันจะมีบางอย่างเกิดขึ้น!

เธอกัดฟันคิดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเธอเห็นตู้เยี่ยแสงสลัวๆก็สว่างวาบไปทั่วดวงตาของเธอ เธอก้าวไปข้างหน้าทันทีและยื่นมือออกไปเพื่อคว้าแขนของตู้เยี่ย

เธอกัดฟันและพร้อมที่จะต่อสู้กับเขาจนถึงที่สุด “คุณไม่ได้รับอนุญาตให้จากไป! คุณไม่สามารถทิ้งสิ่งที่คุณพูดไว้ในวันนี้!”

เมื่อเห็นซ่งอวิ้นอันคนนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าและปฏิเสธที่จะปล่อยแขนของเธอ ริมฝีปากของตู้เยี่ยก็เพิ่มขึ้นโดยไม่รู้ตัวสองครั้ง

เขาถามอย่างขบขัน“ ทำไม?”

ซ่งอวิ้นอันคว้าแขนเขาไว้แน่นและพูดอย่างตกใจ “คุณพูดทำไม! ตู้เยี่ย คุณหมายความว่าสุภาพบุรุษคือคนที่ซ่อนตัวอยู่ที่มุมและฟังคำพูดของคนอื่น?”

“ถ้าคุณกล้าพูดเรื่องนี้ฉันจะไม่กลับไปหาคุณ!”

“เรื่องแบบนี้ควรจะเป็นความลับ! ไม่มีใครกล้าพูดหรอก!”

“…”

ตู้เยี่ยฟังผู้หญิงขู่ในหูของเขาและรอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็ลึกขึ้น

เขารู้สึกอย่างไรที่สิ่งนี้น่าสนใจ?

“ตู้เยี่ย! ฉันกำลังคุยกับคุณอยู่!”

เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นไม่ตอบสนองเป็นเวลานาน สักพักซ่งอวิ้นอันก็ไม่โกรธ แต่ตู้เยี่ยถือไพ่เหนือกว่า เมื่อไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าของเขาเขาจะมีสีหน้าเย็นชา

ในมุมมองของซ่งอวิ้นอันเขาไร้ความปรานีกล่าวคือเขาไม่สามารถยอมรับสิ่งที่เธอพูดได้ในตอนนี้!

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ซ่งอวิ้นอันก็อยากจะร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา

แต่เพื่อความสุขในอนาคตของซือซือ สำหรับเซินเซินและซาซาเธอก็ต้องหาทางป้องกันเช่นกัน!

ซ่งอวิ้นอันกัดฟันของเธอ หัวใจของเธอแข็งตัว เมื่อเธอมองไปที่ตู้เยี่ยการแสดงออกของเธอก็อ่อนลงและน้ำเสียงของเธอก็ดูสุขุมขึ้นเล็กน้อย “ตู้เยี่ย บอกราคามาเถอะ”

ในเวลานี้มันไม่สำคัญว่าเงินจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดหรือไม่ ที่เธอควรทำเพื่อปกปิดปากของตู้เยี่ยด้วยค่าธรรมเนียมการ

ตู้เยี่ยเลิกคิ้วอย่างไม่คาดคิดเมื่อเขาได้ยินคำนั้นและเขาก็มองลงไปที่เธอ “ในสายตาของคุณ ฉันดูอยากได้เงินมากหรอ?”

ซ่งอวิ้นอันหายใจเข้าลึกๆบังคับตัวเองให้อดทน เงยหน้าขึ้นมองตู้เยี่ยและพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจริงจัง “แล้วคุณต้องการอะไร ตราบเท่าที่ฉันสามารถทำได้ คุณสามารถทำได้ สัญญาฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้คุณพอใจ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หัวใจของตู้เยี่ยก็บีบแน่นขึ้นเมื่อมองไปที่แก้มสีชมพูและริมฝีปากของผู้หญิงตรงหน้าเขาหัวใจของเขาก็ขยับและเขาก็ลังเล

ซ่งอวิ้นอันไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติและพูดต่อ “อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณทำแบบนี้แม้ว่าคุณจะช่วยฉันในครั้งนี้”

เขาเลื่อนขึ้นและลง “คุณจริงจังไหม?”

ซ่งอวิ้นอันเงยหน้าขึ้นสบตาเขา“ จริงสิ!”

วินาทีต่อมาเกิดแรงกระแทกจากนั้นเธอก็ถูกผลักไปที่กำแพงข้างๆเธอและดวงตาของเธอก็มืดลง

เธอเงยหน้าขึ้นและพบกับดวงตาที่มืดมนของตู้เยี่ยและเส้นคางที่มั่นคง หัวใจของเธอแน่นขึ้นและเธอรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก

“คุณ..”

ก่อนที่เขาจะพูดอะไรชายคนนั้นก็ก้มหัวลงเขาอดไม่ได้ที่จะปิดริมฝีปากของเธอและรับความหยิ่งยโส

ในขณะนั้นซ่งอวิ้นอันดูเหมือนจะถูกจุดฝังเข็มทั้งคนยังคงอยู่ที่นั่นไม่เคลื่อนไหวสมองว่างเปล่า แต่ในไม่ช้าก็มีการโจมตีอย่างรุนแรงเผาไหม้ในร่างกายของเธอ

การจูบของชายคนนั้นดูกังวลและครอบงำเล็กน้อย ปัดริมฝีปากปัดแก้มและขยับไปที่ใบหูของเธอ

เสียงของเขาแหบแห้งและแหบแห้งผสมกับลมหายใจของผู้ชาย “สิ่งที่ฉันต้องการคือคุณ”

คำพูดเหล่านี้พุ่งเข้าไปในเบ้าหูของซ่งอวิ้นอันราวกับลำแสง ร่างกายของเธอชาก่อนที่เธอจะตอบสนองติ่งหูของเธอก็ถูกใครบางคนจับไว้ในขณะนั้นร่างกายของเธอก็อ่อนลงทันที

ในไม่ช้าเปลวไฟในร่างกายของเธอก็ถูกจุดขึ้นอย่างสมบูรณ์และความคิดและความปรารถนาที่เต็มไปด้วยฝุ่นก็ถาโถมเข้าด้วยกัน เธออ้าแขนและคล้องคอของตู้เยี่ย

ในตอนนี้เธอต้องการอยู่กับเขาโดยไม่คำนึงถึง…

ทันใดนั้นเสียงระฆังก็ดังขึ้นและร่างของซ่งอวิ้นอันก็สั่นสะท้านและเธอก็หยุดการเคลื่อนไหวของเธอ

ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็ฟื้นคืนสติและตื่นขึ้นมาแทบจะในทันที เธอปล่อยมืออย่างรวดเร็วถอยหลังสองสามก้าวแล้วปิดขอบเสื้อผู้หญิง ตอนที่หน้าอกที่เพิ่งปลดออกอย่างรวดเร็ว

ดวงตาของตู้เยี่ยเป็นสีแดงและเสียงของเขาก็แหบแห้ง “อันอัน”

ซ่งอวิ้นอันกัดฟัน “ตู้เยี่ยถ้าคุณกล้าเล่าเรื่องของซือซือ ฉันจะไม่กลับไปหาคุณ!”

เมื่อละทิ้งคำพูดเหล่านี้เธอรีบดึงเสื้อผ้าบนร่างกายเปิดประตูห้องแล้วหนีไป

ประตูปิดดังปังและตู้เยี่ยยืนอยู่ในห้องด้วยความหดหู่ในใจ

เขาและซ่งอวิ้นอันเริ่มพัฒนามาถึงจุดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจเปิดประตูแล้วเดินออกไป

ส่วนเรื่องนี้เขาจะรับฟังอันอันและเก็บความลับไว้ชั่วคราว

ในเวลาเดียวกันหร่วนซือซือกำลังเดินไปรอบๆบนทางเดินในห้องโถงรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย

เนื่องจากการทะเลาะกับเย่หว่านเอ๋อ เธอจึงไม่ได้รับสายจากคุณนายหลิวและเมื่อเธอโทรกลับไปก็ไม่มีใครรับสาย

หลังจากคิดได้ในที่สุดเธอก็หายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินไปที่ห้องน้ำ

สองนาทีต่อมาเธอเดินไปที่อ่างล้างหน้าในห้องน้ำเพื่อล้างมือ เธอเงยหน้าขึ้นมองโดยไม่ได้ตั้งใจทันใดนั้นก็สังเกตเห็นว่ามีร่างอีกสองคนอยู่ที่ประตู

ไม่มีใครอื่นนอกจากผู้หญิงสองคนที่เธอเห็นกับเย่หว่านเอ๋อบนระเบียงในตอนนี้

พวกเขาเอามือปิดหน้าอกและด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยที่ไม่สามารถอธิบายได้บนใบหน้าพวกเขาจ้องมองเธอผ่านกระจก

หร่วนซือซือเมินเฉยล้างมืออย่างใจเย็นหยิบกระดาษข้างๆมาเช็ดแล้วเดินไปที่ประตู

แต่ผู้หญิงสองคนที่ขวางประตูไม่ได้หมายความว่าจะออกนอกลู่นอกทาง

ใบหน้าของหร่วนซือซือเย็นชาและเธอพูดโดยไม่แสดงออกว่า “ขอโทษนะ ขอทางหน่อย”

“ถ้าเราไม่หลีกล่ะ?”

“ผู้หญิงอย่างคุณมีคุณสมบัติอะไรให้เราหลีกทางให้คุณ”

“…”

ทั้งสองคนพูดพร้อมกันกันโดยแสดงออกด้วยน้ำเสียงที่ต้องการทำให้เธอลำบากใจ

หร่วนซือซือไม่ได้สนใจอะไรมากเธอยิ้มและจากนั้นเธอก็มองไปรอบๆ ในที่สุดก็อยู่บนแผนที่ข้อมูลที่โพสต์บนหน้าจอ

หมายเลขโทรศัพท์ของผู้จัดการล็อบบี้ของโรงแรมเจียงโจวอินเตอร์เนชั่นแนลพิมพ์อยู่บนหน้าจอและเตือนมาตรการฉุกเฉินอื่น ๆ

หร่วนซือซือดูเหมือนจะหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาอย่างลวกๆ และเขย่าไปที่ผู้หญิงสองคนที่ขวางประตูและกระซิบว่า “ดูเหมือนว่าเราจะให้ผู้จัดการล็อบบี้เข้ามาได้เท่านั้น ประตูของแคบเกินไปจริงๆฉันเข้าไปไม่ได้”

ขณะที่เธอพูดเธอ “tsk” สองครั้งและกำลังจะกดโทรศัพท์ก็มีเสียงถามจากผู้หญิงข้างๆเธอ “คุณต้องการทำอะไร”

หร่วนซือซือเอียงศีรษะและยิ้มให้พวกเขา “โทรหาผู้จัดการและขอให้เขาส่งคนไปเปิดประตูให้กว้างขึ้น”

ทันใดนั้นใบหน้าของผู้หญิงทั้งสองก็มืดลงเล็กน้อย

พวกเขามองไปที่กันและกันและผู้หญิงคนหนึ่งก็ถอยกลับไปด้านข้างอย่างไม่เต็มใจและยอมแพ้ตำแหน่งของเธอ

หร่วนซือซือยิ้มและไม่พูดอะไรวางโทรศัพท์แล้วเดินออกไป

ทันทีที่เธอเดินออกจากประตูผู้หญิงสองคนที่อยู่ข้างหลังเธอก็มองไปที่กันและกัน หนึ่งในนั้นเดินตามหร่วนซือซือและมองไปที่ชายกระโปรงของเธอยกเท้าขึ้นแล้วเหยียบมันอย่างรุนแรง!