ดั่งรักบันดาล 404

เธอโพล่งประโยคนี้ออกไป เย่หว่านเอ๋อฟังสีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อยเธอไม่คาดคิดว่าหร่วนซือซือจะถามเธอตรงๆ

ก่อนที่เธอจะตอบหร่วนซือซือได้ก้าวไปข้างหน้าและเดินไปหาเธอ

ด้วยรอยยิ้มที่ดีบนใบหน้าของเธอเธอกระซิบเบา ๆ ว่า “คุณเย่ คุณก็น่าจะเห็นฉัน ฉันไม่ใช่หร่วนซือซือคนเก่าอีกต่อไป”

น้ำเสียงของเธอเบามากและเธอไม่ได้หมายถึงอะไรที่แข็งกร้าว แต่มันทำให้หลังของเย่หว่านเอ๋อหนาวสั่นโดยไม่รู้ตัว

เธอขมวดคิ้วและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณต้องการจะพูดอะไร?”

หร่วนซือซือยิ้มหันศีรษะอย่างใจเย็นเพื่อมองไปที่ทิวทัศน์อันไกลโพ้นและกระซิบว่า “ฉันรู้ว่าคุณต้องกลัวมาก กลัวว่าฉันจะเข้ารับตำแหน่งปัจจุบันของคุณ กลัวว่าฉันจะทำลายครอบครัวของคุณและกลัวว่าฉันจะครอบครองหัวใจของอวี้อี่มั่วใช่ไหม?”

ใบหน้าของเย่หว่านเอ๋อเปลี่ยนไปอย่างน่าเกลียดในทันที เธอไม่สามารถรักษาสติของเธอได้และเปล่งเสียงของเธอ “คุณกำลังพูดถึงอะไร?!”

“ฉันพูดเรื่องไร้สาระรึเปล่ายังไม่รู้อีกเหรอ” หร่วนซือซือไว้ผมยาวชิดหู “พูดตามตรงฉันสามารถทำสิ่งเหล่านี้ได้ทั้งหมด เหตุผลที่ฉันไม่ทำก็เพราะว่าฉันไม่ต้องการ”

ดวงตาที่สวยงามของเธอไหลออกมาและเธอก็พบกับการจ้องมองของเย่หว่านเอ๋ออย่างตรงไปตรงมาและทันใดนั้นน้ำเสียงของเธอก็เย็นชา “คุณคิดว่าสิ่งที่คุณทำลับหลังของคุณสามารถปกปิดสายตาของผู้คนได้หรือไม่?

กล่าวได้ว่ามันเหมือนกับก้อนหินขนาดใหญ่ที่ตกลงมาจากท้องฟ้ากดลงบนหลังของเย่หว่านเอ๋อเอาไว้

จู่ๆเธอก็หายใจลำบากและเหงื่อก็ไหลออกมาในร่างกายโดยไม่รู้ตัว

หร่วนซือซือพูดแบบนั้นหมายความว่าเธอรู้อยู่แล้วว่าทำอะไร?

ในขณะนี้หร่วนซือซือก็ก้าวไปข้างหน้าเข้ามาใกล้เธอและพูดด้วยเสียงต่ำ “หรือคุณคิดว่าคุณยังสามารถคำนวณและวางกรอบฉันได้เหมือนที่คุณเคยทำมาก่อน แต่ฉันไม่รู้จะอดทนได้อย่างไร?”

ร่างกายของเย่หว่านเอ๋อสั่นอย่างกะทันหันและความแข็งกร้าวก็หายไปอย่างรวดเร็วในทันที

เธอกัดฟันจ้องไปที่เธอแล้วพูดว่า “หร่วนซือซือ คุณเป็นอะไร คุณต้องการทำอะไร?!”

“เย่หว่านเอ๋อ คุณใช้ความคิดของคุณถ้าฉันต้องการ ฉันกลัวว่าคุณจะไม่สามารถทำอะไรกับฉันได้ เพราะความรักของคุณย่าที่มีต่อฉัน” หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ “ตราบใดที่ฉันต้องการ การสนับสนุนของคุณย่าคุณคิดว่าฉันจะเข้าไม่ได้หรอ?”

เย่หว่านเอ๋อกังวล เธอสูญเสียความรู้สึกไปชั่วขณะและพูดด้วยความโกรธ “เรื่องไร้สาระ! คุณคิดว่าตระกูลอวี้เป็นสิ่งที่คุณต้องการเข้ามาหรอ? ไม่แม้ว่าคุณย่านั้นจะสนับสนุนคุณ แต่ตระกูลอวี้ก็ยังมีอวี้ชิงฉานและเหอซูผิง! ก็เหมือนกับนิสัยคุณ! ที่นำพาความดุร้ายทั้งสองอย่างเข้ามาในตระกูลอวี้ได้”

เมื่อได้ยินคำว่า “ความดุร้ายสองอย่าง” ใบหน้าของหร่วนซือซือก็จมลงอย่างเย็นชาและน่ากลัว

ในวินาทีต่อมาเธอก้าวไปข้างหน้าและบังคับตัวเองตรงหน้า เย่หว่านเอ๋อมองลงไปที่เธอและพูดอย่างเย็นชาว่า “ใช่ความดุร้ายหรือเปล่า คุณรู้ดีที่สุดไม่ใช่หรอ?!”

“แม้จะไม่ได้รับการสนับสนุนจากคุณย่า แต่อวี้ชิงฉานและเหอซูผิงก็ยินดีที่จะต้อนรับฉันสู่จุดเริ่มต้นมากขึ้น โดยอิงจากความดุร้ายในปากของคุณ!”

ขณะที่เธอกล่าวเธอละสายตาลงและมองไปที่ท้องของเย่หว่านเอ๋อ “หลังจากสองปีแล้วที่คุณนั้นไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ”

กล่าวได้ว่าความเจ็บปวดของเย่หว่านเอ๋อถูกเจาะทันที ใบหน้าของเธอเหมือนจานเธอกัดฟันเพื่อป้องกันไม่ให้ถูกโจมตี แต่กำปั้นที่กำแน่นที่ห้อยอยู่ด้านข้างของเธอค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีขาว

เมื่อทุกคนเห็นเธอและอวี้อี่มั่วอยู่ด้วยกันพวกเขาจะยกย่องพวกเขา สำหรับความสามารถและความงามของพวกเขา แต่เธอเป็นเป้าหมายของการสนทนาในงานเลี้ยงน้ำชาของสุภาพสตรีชั้นสูงในมณฑลเจียงโจวมานานแล้ว

หลังจากแต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวยเป็นเวลา2ปี ท้องของเธอก็ไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิด มันเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลโลกภายนอกลือกันว่าเธอและอวี้อี่มั่วมีบุตรยากหรือไม่? แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ดีที่สุดตั้งแต่แต่งงาน อวี้อี่มั่วไม่เคยสัมผัสเธอเลย!

ไม่ใช่ครั้งเดียว!

นี่แหละที่เธอดังที่สุด!

แต่ตอนนี้เธอถูกคู่แข่งทางความรักเยาะเย้ยอย่างเปิดเผย เธอรู้สึกท่วมท้น เธอกัดฟัน “หร่วนซือซือ คุณร้ายกาจจริงๆ!”

“ฉันไม่ได้หมายถึงคุณ! อย่างน้อยฉันก็จะไม่ทำร้ายเด็กบริสุทธิ์!” หร่วนซือซือโต้กลับอย่างรุนแรง “ฉันไม่โจมตีคุณไม่ใช่เพราะฉันไม่มีความสามารถ แต่ฉันไม่ต้องการ เย่หว่านเอ๋อ ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นอีกในครอบครัวฉัน ฉันจะเอาทุกสิ่งที่คุณมีออกไป”

“หร่วนซือซือ! กล้าหรอ!”

“…”

ทั้งสองคนกำลังโต้เถียงกันและพวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นชายในชุดสูทที่ยืนอยู่นอกประตูระเบียงโดยไม่นิ่งเฉย

ซ่งอวิ้นอันเดินผ่านห้องโถงขึ้นไปชั้นสอง หันศีรษะและกวาดไปรอบๆเมื่อไม่พบใครเธอเงยหน้าขึ้นและเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่นอกระเบียง

เธอขมวดคิ้วและมองไปรอบๆอีกครั้ง แต่เธอก็ยังไม่เห็นหร่วนซือซือ

เธอรีบเร่งไปตลอดทางแม้จะสายเกินไปที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ หลังจากที่ถึงที่เจียงโจวอินเตอร์เนชั่นแนล สอบถามพนักงานเสิร์ฟหลายคนก่อนที่เธอจะสอบถามเกี่ยวกับที่อยู่ของหร่วนซือซือ

เมื่อคิดว่าหร่วนซือซืออาจอยู่บนชั้นสองเธอก็วิ่งขึ้นไปโดยไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้

หลังจากวิ่งขึ้นไปโดยไม่คาดคิดสถานที่นั้นว่างเปล่าและไม่มีอะไรเลย

เธอกำลังจะจากไป แต่เธอได้ยินเสียงทะเลาะกันเบาๆจากด้านข้าง เธอเดินไปรอบๆและเห็นระเบียงตรงนั้น

ชายคนนั้นยืนอยู่ข้างนอกราวกับว่ากำลังแอบฟังอยู่

หัวใจของซ่งอวิ้นอันสั่นสะท้านชั่วขณะและเดินไปข้างหน้าอย่างแผ่วเบา ใครจะรู้ว่าเขาเข้าใกล้มากขึ้นและรู้สึกว่าด้านหลังของชายคนนั้นคุ้นเคยมากขึ้น

ทันใดนั้นชายคนนั้นก็ขยับตัวหันกลับมาและมองตรงมาที่เขาด้วยแสงที่กระตือรือร้นและระแวดระวัง

แต่เมื่อสบตากันทั้งคู่ก็ต้องสะดุ้ง

สองวินาทีต่อมาซ่งอวิ้นอันขมวดคิ้วใบหน้าของเธอน่าเกลียดเล็กน้อย

มันกลายเป็นตู้เยี่ย!

เธอคิดว่าเธอคิดผิด!

“คุณเป็นอะไร…?”

ในขณะที่เธอกำลังจะถามจู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากระเบียง เธอมองไปและตกใจยิ่งกว่าเมื่อเห็นผู้หญิงสองคนยืนอยู่ที่ระเบียงหันหน้าเข้าหากัน

กลับกลายเป็นหร่วนซือซือและเย่หว่านเอ๋อ

เธอมองไปรอบๆในห้องโถงตอนนี้และไม่เห็นพวกเขา เธอไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะอยู่ที่ชั้นสอง แต่ตู้เยี่ยมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่และมีคนแอบฟังกี่คน?

“คุณ…”

ในขณะที่เธอกำลังจะพูดสีหน้าของตู้เยี่ยก็เปลี่ยนไปทันที เขาก้าวไปข้างหน้าทันทีและในขณะที่เธอตะโกนเขาก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาและปิดปากของเธอ

เขาขมวดคิ้วก้มศีรษะและพูดว่า “อย่าทำเสียงดังไป!”

ซ่งอวิ้นอันรู้สึกประหลาดใจปากของเธอถูกปิดและเธอทำได้เพียงส่งเสียง “เอ่อ”

ตู้เยี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อยกอดเธออย่างเรียบร้อยถอยกลับไปที่ห้องถัดไปและตรงเข้าไป

เขาปิดประตูและล็อคอย่างระมัดระวังและพยายามไม่ให้ส่งเสียงดัง จากนั้นก็โล่งใจอย่างลับๆ และปล่อยผู้หญิงที่ดิ้นและบิดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขาตลอดเวลา

ซ่งอวิ้นอันเริ่มโกรธจากความอับอายใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ “คุณเป็นอะไร?”

ก่อนที่เขาจะพูดจบตู้เยี่ยได้ออกคำเตือนในดวงตาของเขาราวกับว่าเขาจะปิดปากของเธออีกครั้ง

เธอก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็วและมองเขาด้วยความระมัดระวัง “คุณต้องการทำอะไร?”

“แอบฟังสิ่งที่ซือซือพูดทำไม!”

“บอกฉัน ว่าคุณได้ยินอะไรบ้าง?!”

“…”

ซ่งอวิ้นอันตั้งคำถามหลายข้อติดต่อกันและก่อนที่ตู้เยี่ยจะตอบได้เขาก็ถูกไล่ออกไปแล้ว

ตู้เยี่ยทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อยเม้มริมฝีปากและไม่ตอบกลับ

เมื่อเห็นการแสดงออกของเขาหัวใจของซ่งอวิ้นอันก็รู้สึกไม่สบายใจ

เป็นไปได้ไหมที่เขาจะรู้แล้ว?

เธอตะโกนและกัดฟัน พูดอย่างเคร่งขรึม “ตู้เยี่ย คุณได้ยินอะไรบ้าง!”