ดั่งรักบันดาล 378

หร่วนซือซือเห็นว่าซ่งเย้อันไม่อยู่ในสภาพที่ถูกต้อง จึงรีบยื่นมือออกจับแขนของเขาและพูดว่า “ซ่งเย้อันมากับฉัน ฉันมีอะไรจะบอกคุณ”

ด้วยเหตุนี้เธอจึงพยายามอย่างเต็มที่! ดึงมือของซ่งเย้อันและเขาพาเขาไปด้านข้าง

“ซ่งเย้อัน วันนี้ฉันติดต่อคุณไม่ได้ ดังนั้นฉันจึงพาเซินเซินและซาซามาที่นี่ก่อน ฉันไม่คาดคิดว่าจะได้พบอวี้อี่มั่วในสวนสาธารณะ คุณยังรู้ด้วยว่าครั้งสุดท้ายที่ซาซาหลงทาง เป็นอวี้อี่มั่วที่ช่วยตามหาเมื่อฉันกลับมาซาซาบอกว่าฉันอยากเล่นกับเขา”

ดวงตาของซ่งเย้อันจมลง หลังจากผ่านไปครึ่งวินาที สีหน้าของเขาก็ค่อยๆคลี่คลายลงเล็กน้อยเขาเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้หร่วนซือซือและพูดเบาๆว่า “ไม่เป็นไร ฉันคิดว่าเขากำลังบังคับคุณ…”

หร่วนซือซือส่ายหัวและพูดเบาๆ “ไม่”

ซ่งเย้อันยิ้มและพูดเบาๆว่า “ไปกันเถอะ เด็กๆรออยู่”

ในขณะที่เขาพูดเขายื่นมือออกไปจับไหล่ของหร่วนซือซือแล้วเดินไปที่โต๊ะ

“พ่อ ทำไมถึงมาตอนนี้!”

ทันทีที่เขามาถึงเซินเซินก็เงยหน้าขึ้นและถาม

ซ่งเย้อันรู้สึกเบื่อเล็กน้อยโดยยังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้าเดินไปยกมือขึ้นแล้วลูบหัวเล็กๆของเขาและอธิบายด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายและตลกว่า “บริษัทของพ่อมีเรื่องเร่งด่วนนิดหน่อย พ่อไม่ได้เร่งรีบมา พ่อขอโทษ”

เซินเซินหัวเราะเบาๆ “ไม่เป็นไร วันนี้พวกเรามีความสุขมาก”

ซ่งเย้อันยิ้มและเดินไปหาอวี้อี่มั่วและนั่งลง จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองเขาและพูดด้วยเสียงต่ำ “คุณอวี้ ขอบคุณคุณในวันนี้ที่คุณช่วยฉันดูแลภรรยาและลูกๆของฉัน ต่อไปถึงเวลาฉันจะเป็นเจ้าภาพถ้า ขอเชิญคุณมาทานอาหารเย็น”

อวี้อี่มั่วเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเริ่มเย็นชาในช่วงเวลาหนึ่ง เมื่อได้ยินชื่อของซ่งเย้อันสีหน้าของเขาก็มืดมนมากขึ้น “ไม่ มันเป็นแค่เรื่องของความพยายามเท่านั้น”

ในขณะที่เขาพูดเขาหันหน้าไปมองซาซาและเซินเซอนข้างๆ เขาและกระซิบเบาๆ ว่า “ลุง สนุกมากวันนี้ ครั้งหน้าถ้ามีโอกาสฉันจะขอให้คุณได้กินเค้ก”

หลังจากพูดจบเขาหยิบผ้าเช็ดปากที่อยู่ข้างๆเช็ดมือแล้วลุกขึ้นยืน

เขาเงยหน้าขึ้นมองซ่งเย้อัน น้ำเสียงของเขาจางลงเล็กน้อย “ประธานซ่งมาถึงแล้วฉันไม่รบกวน”

หลังจากพูดแล้วเขาก็ก้าวไปข้างหน้าหันไปทางซ้าย

หร่วนซือซือเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ด้านหลังของชายที่จากไปจากนั้นก็แอบโล่งใจ

สถานะของซ่งเย้อันในตอนนี้น่ากลัวจริงๆ เธอไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้มาก่อนอย่างน้อยก็ห้าปีแล้ว

เธอหายใจเข้าลึกๆและถามก่อนว่า “คุณอยากดื่มอะไรไหม”

ซ่งเย้อันตอบเบาๆ “ไม่ กินข้าวดีไหม?”

“เกือบแล้ว”

“โอเคงั้นฉันจะเช็คเอาท์”

ในไม่ช้าบริกรก็เข้ามามองไปที่ซ่งเย้อันและพูดว่า “ขอโทษคุณผู้ชาย สุภาพบุรุษท่านอื่น ได้จ่ายเงินไปแล้ว”

การแสดงออกของซ่งเย้อันเย็นลงอีกครั้งเมื่อได้ยินเช่นนี้

หลังจากออกมาจากร้านอาหารเพราะเด็กน้อยทั้งสองเหนื่อยหลังจากเล่นมาทั้งวัน หร่วนซือซือแนะนำให้กลับบ้าน ซ่งเย้อันไม่พูดอะไรและสตาร์ทรถไปที่สวนซีเฉียว

ระหว่างทางกลับบางทีอาจจะเป็นเพราะพวกเขาเหนื่อยจากการเล่น เซินเซินและซาซาก็หลับไปในรถ หร่วนซือซือและซ่งเย้อันไม่ได้พูดอะไรสักคำระหว่างทางและบรรยากาศก็ค่อนข้างหดหู่

เมื่อมาถึงสวนซีเฉียว หร่วนซือซือก็กอดซาซาและเซินเซิน ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องคุณนายหลิวและศาสตราจารย์หร่วนไม่อยู่ที่นั่นและบ้านก็เงียบมาก

เด็กน้อยทั้งสองเข้าไปในห้องแล้ววางไว้บนเตียงเล็กๆพวกเขาก็ออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ

หลังจากออกมาจากห้อง หหร่วนซือซือและซ่งเย้อัก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่น ซ่งเย้อันเดินไปที่ตู้ไวน์หยิบขวดวิสกี้ออกมาเทครึ่งแก้วแล้วจิบ

บรรยากาศในห้องหนักอึ้งเล็กน้อย หร่วนซือซือเดินไปที่โซฟาและนั่งลงหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วถามว่า “วันนี้ บริษัทยุ่งไหม”

“อืม มีบางอย่างเกิดขึ้น ฉันจึงไม่ได้รับสาย” ซ่งเย้อันพูดพร้อมกับก้าวขึ้นไปหาเธอแล้วนั่งลงและถามเบาๆ “ฉันไม่ไปหาวันนี้ คุณโกรธไหม?”

หร่วนซือซือส่ายหัว “ไม่ ฉันรู้ว่าคุณยุ่ง”

เธอเป็นหนี้ความเมตตาของซ่งเย้อันมากเกินไปและเธอไม่ควรตำหนิเขาในเรื่องเล็กน้อย

ซ่งเย้อันไม่พูดซักพัก เขาก็วางแก้วลงและหันไปมองคนข้างๆ “ซือซือ ที่จริงเมื่อวันนี้ฉันเห็นคุณกับอวี้อี่มั่ว ฉันโกรธมาก”

“เห็นพวกคุณสี่คนอยู่ด้วยกัน ฉันก็คิดว่าฉันทำได้ไม่ดีพอเหรอ?”

หัวใจของหร่วนซือซือบีบแน่นขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้นและรีบปลอบโยน “ซ่งเย้อัน อย่าคิดอย่างนั้นคุณทำเพื่อเรามากพอแล้ว ฉันรู้สึกขอบคุณมากและฉันไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไง”

ก่อนที่หร่วนซือซือจะพูดจบซ่งเย้อันก็ยื่นมือออกไปจับมือเธอแล้วพูดอย่างมีอารมณ์ “แต่คุณรู้ชัดเจนว่าฉันไม่ต้องการคำขอบคุณจากคุณและฉันไม่ต้องการให้คุณกลับมา”

ห้าปีที่ผ่านมาเขาสามารถช่วยเธอไปต่างประเทศได้โดยไม่ต้องร้องขออะไร ตอบแทนในช่วงห้าปีที่ผ่านมาเขาดูแลเธอทุกวิถีทางเพราะความกตัญญูของเธอไม่เคยเป็นสิ่งที่เขาต้องการตั้งแต่ต้นจนจบทั้งหมดที่เขาต้องการคือความจริงใจของเธอ

เสียงของซ่งเย้อันแหบเล็กน้อยและเธอพูดอย่างเคร่งขรึม “ซือซือ คุณรู้ว่าฉันต้องการอะไร?”

ในขณะที่พูดเขาค่อยๆเข้าหาเธอและเขากำลังจะจูบที่ริมฝีปากของเธอ

หร่วนซือซือตัวแข็งทื่อแทบจะไม่รู้ตัวเอื้อมมือไปผลักเขาออกไป ยืนด้วยความตื่นตระหนกและถอยหลังออกไป “ซ่งเย้อัน อย่าทำแบบนี้ ฉันยังไม่พร้อม”

เธอยังไม่พร้อม

ซ่งเย้อันสะดุ้งเมื่อมองไปที่สีหน้าตื่นตระหนกของหร่วนซือซือ ครู่หนึ่งเขาไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะ

เขาอยู่เคียงข้างเธอทำดีเพื่อเธอแต่เธอไม่พร้อมที่จะยอมรับเขา

ห้าปี…ห้าปี! แม้ว่าจะทำให้ภูเขาน้ำแข็งร้อนขึ้น แต่ก็ควรละลายใช่ไหม?

ซ่งเย้อันอดทนต่อความเจ็บปวดในใจ มองไปที่เธอลึกๆแล้วพูดว่า “ซือซือ ฉันขอโทษ ฉันจะไม่บังคับเธอ”

เมื่อพูดอย่างนั้นเขาจึงลุกขึ้นและเดินไปที่ประตูโดยไม่หันกลับมามอง

ร่างกายที่แข็งทื่อของหร่วนซือซือค่อยๆผ่อนคลายลงเมื่อได้ยินเสียงสตาร์ทรถในสนามค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป

ความรู้สึกอับอายที่ไม่สามารถอธิบายได้เข้ามาในหัวใจของเธอ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกยุ่งเหยิงมากขึ้นเรื่อยๆ

ซ่งเย้อันดีกับเธออย่างไม่มีที่ติ แต่เธอไม่สามารถทำใจยอมรับเขาได้

เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้เธอก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร?

ในขณะนี้เสียงฝีเท้าดังมาจากประตูแล้วเสียงของคุณนายหลิวก็ดังขึ้น “ซือซือ มีอะไรเหรอ?”

หร่วนซือซือมองขึ้นไปและเห็นคุณนายหลิวและศาสตราจารย์หร่วนเดินเข้ามาทีละคน

เธอหายใจเข้าลึๆ ปรับสีหน้าช้าๆแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไร”

คุณนายหลิวยังคงกังวลเล็กน้อย “ตอนนี้ฉันอยู่ที่ประตูบ้านกับพ่อของคุณและเห็นซซ่งเย้อันขับรถออกไปด้วยความโกรธ คุณไม่ได้ทะเลาะกันเหรอ?”

โดยไม่รอให้หร่วนซือซือพูด ศาสตราจารย์หร่วนที่อยู่ข้างๆเขาก็พูดขึ้นก่อน “เอาล่ะเด็กๆ กำลังทำอะไร ให้แม่อยู่เงียบๆสักพัก”

คุณนายหลิวต้องการจะพูด หลังจากได้ยินสิ่งที่ศาสตราจารย์หร่วนพูดเธอก็อ้าปากค้างและไม่พูดอะไร

หร่วนซือซือกัดฟันยืนขึ้นมองพวกเขาแล้วพูดว่า “พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วง ฉันรู้ว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องของตัวเอง”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูดคุณนายหลิวรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยและเดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับศาสตราจารย์หร่วน

ในพริบตาหร่วนซือซือเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่

เธอกัดริมฝีปากและความคิดของเธอสับสน

ในความคิดของเธอซ่งเย้อันเป็นคนที่ดีที่สุดในทุกด้าน แต่ทำไมเธอถึงเปิดใจกับเขาไม่ได้?