ดั่งรักบันดาล 367

เจนนิเฟอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและมีร่องรอยของความไม่อดทนปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอเธอต้องการหาเหตุผลใด ๆ ที่จะเอาชนะเย่หว่านเอ๋อ แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะไม่ปล่อยมันไปและเอาชนะความโปรดปรานครั้งสุดท้ายของเธอ

เธอไม่ชอบคนที่ส่งเสียงดังต่อหน้าเธอมาโดยตลอดและการที่เย่หว่านเอ๋อโต้เถียงกับผู้ช่วยของเธอตอนนี้ดูเหมือนไม่ใช่คนดังระดับสูงเลยอาจกล่าวได้ว่าเธอดูไร้มารยาทอย่างสิ้นเชิง

เมื่อเห็นว่าเจนนิเฟอร์ไม่ได้พูดมาเป็นเวลานาน เย่หว่านเอ๋อจึงก้าวไปข้างหน้าและพูดพร้อมกับยิ้มให้เธอว่า “เจนนิเฟอร์อย่าพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้คุณมีความเข้าใจมากที่สุดคุณควรจะเห็น ว่าฉันเหมาะกับสไตล์ของคุณในซีรีส์เรื่องนี้มากใช่มั้ย? "

เจนนิเฟอร์มองไปที่เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยใบหน้าของเธอน่าเกลียดมากและในขณะนี้มีเสียงฝีเท้าอยู่ข้างหลังเธอ

เจนนิเฟอร์หันศีรษะและมองไปเธอก็เห็นหร่วนซือซือสวมชุดกำมะหยี่สีแดงออกมาจาก ชุดนั้นดูเหมือนเธอจะมีแสงอ่อน ๆ ในตัวเธอเองเมื่อเธอออกมาเธอก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนได้ทันที

ทันใดนั้นเวลาก็เงียบลงแม้แต่ซ่งเยี่ยนที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างร้านก็ยังตกใจไม่สามารถพูดได้เป็นเวลานาน

กระโปรงตัวนั้นราวกับว่าทำขึ้นเป็นพิเศษสำหรับ หร่วนซือซือ พื้นผิวกำมะหยี่สีแดงทำให้ผิวขาวและบอบบางของเธอหลุดออกไปและทุก ๆ การพับและส่วนโค้งของกระโปรงก็ให้ความรู้สึกสง่างามอย่างไม่อาจพรรณนาได้ ขนาดที่เหมาะสมและอารมณ์ที่เหมาะสม ยอดเยี่ยมด้วยความฟุ่มเฟือยสุดจะพรรณนา

เย่หว่านเอ๋อ ที่ยืนอยู่ที่ประตูก็ตกใจมากขึ้นเธอฟื้นคืนสติได้อย่างรวดเร็วและมองไปที่เธอ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็มีปฏิกิริยาอย่างรุนแรง

ผู้หญิงคนนี้กลายเป็นหร่วนซือซือ!

ไฟที่ไม่มีชื่อลุกโชนขึ้นมาในใจของเธอทันทีเหมือนก้อนหินขนาดใหญ่ตกลงมากระแทกหน้าอกของเธอโดยตรงทำให้เธอหายใจลำบากเล็กน้อย

จะเป็นเธอได้อย่างไร? เธอไม่หายไปเหรอ? จะกลับมาอีกทำไม แล้วทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปมาก!

คำถามทุกประเภทหลั่งไหลเข้ามาในหัวของหร่วนซือซือ ราวกับยุ่งเหยิงไม่ชัดเจนเลย

เจนนิเฟอร์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นชุดของ หร่วนซือซือ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็ตอบสนองด้วยความชื่นชมบนใบหน้าของเธอพยักหน้าเล็กน้อยและหันไปมองเย่หว่านเอ๋อตรงนั้นล้างคอของเธอเขาพูดว่า "ฉันขอโทษคุณเย่ เธอเป็นนางแบบของฉัน"

เย่หว่านเอ๋อ ได้ยินเสียง หันศีรษะไปทันทีและมองไปที่เจนนิเฟอร์ด้วยดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย "คุณพูดว่าอะไร?"

เจนนิเฟอร์หัวเราะเบา ๆ และพูดซ้ำ ๆ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยว่า "เธอคือนางแบบของฉัน"

เมื่อหร่วนซือซือเดินเข้ามาและเห็นวัยเด็กของเย่หว่านเอ๋อยืนอยู่ที่ประตูความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ แต่ในไม่ช้าผิวของเธอก็กลับมาเป็นปกติและเธอเดินไปข้างหน้าพร้อมกับซ่งเย้อันและทักทายเธอ

"คิดถึงคุณเย่ ไม่เจอกันนานเลย"

เย่หว่านเอ๋อ กระตุกมุมริมฝีปาก ใบหน้าของเธออย่างไม่เต็มใจ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็พูดอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับน้ำเสียงประชดเล็กน้อย "มันนานมากแล้วที่ไม่ได้เจอคุณ มันเป็นเวลาห้าปีแล้ว ไม่รู้ว่าคุณเป็นอย่างไรบ้าง?”

ก่อนที่ หร่วนซือซือจะตอบ ซ่งเย้อันก็ยื่นมือออกมาจับไหล่ของเธอมองไปที่เย่หว่านเอ๋ออย่างมั่นคงและพูดทีละคำว่า "ขอบคุณ คุณเย่ สำหรับความห่วงใยของคุณ ซือซือและฉันสบายดีมากและครอบครัว มีความสุข”

เย่หว่านเอ๋อ ได้ยินคำนั้นแสงประกายแวบผ่านดวงตาของเธอ เธอมองไปที่มือของซ่งเย้อันที่อยู่บนไหล่ของหร่วนซือซือ ดวงตาของเธอมืดลงเล็กน้อย

โดยไม่คาดคิดว่าในท้ายที่สุดพวกเขาก็อยู่ด้วยกันจริงๆ

เย่หว่านเอ๋อกระตุกริมฝีปากของเธอเยาะเย้ยเป็นประกายในดวงตาของเธอเธอเหลือบมองไปที่หร่วนซือซือ จากนั้นมองไปที่ซ่งเย้อัน และพูดอย่างผิด ๆ ว่า "คุณอยู่ด้วยกัน ฉันไม่แปลกใจเลยเพราะคุณอยู่ใกล้กันมาก"

ซ่งเย้อันยิ้มและพูดโดยไม่ปิดบังว่า "ตอนนี้เราก็สนิทกันมากเหมือนกัน"

ในขณะที่เขาพูดเขาหันหน้าไปมองหร่วนซือซือที่อยู่ข้างๆเขาทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วยิ้มราวกับว่าความหวานในดวงตาของเขากำลังจะเอ่อล้น

เย่หว่านเอ๋อ ขมวดคิ้วดวงตาของเธอเป็นประกายเมื่อสวมชุดบนร่างของ หร่วนซือซือและมีร่องรอยของความหึงหวงฉายผ่านดวงตาของเธอ เธอมองลงไปและสแกนแหวนแต่งงานในมือของเธอใบหน้าของเธอน่าเกลียดยิ่งขึ้น

แท้จริงแล้วมันเป็นแหวนแต่งงานระหว่างเธอกับอวี้อี่มั่ว แต่เธอไม่เคยมีความสุขกับการได้เป็นภรรยาเลย … ในทางกลับกันหร่วนซือซือดูเหมือนจะมีความสุขมากกว่าเธอมาก

ยิ่งเย่หว่านเอ๋อคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ หัวใจของเธอก็ยิ่งไม่สมดุลเธออ้าปากและกำลังจะพูด เจนนิเฟอร์ข้างๆเธอก็เริ่มพูดว่า "คุณเย่ ขอโทษทีวันนี้ฉันทำให้คุณมาโดยเปล่าประโยชน์ นอกจากนี้ฉันยังตำหนิผู้ช่วยของเราที่ไม่แจ้งให้นำประกาศออกทันเวลา ต้องขอโทษด้วย "

คำพูดที่กระพือปีกของเจนนิเฟอร์หมายความว่าเธอถูกเชิญให้ออกไป เย่หว่านเอ๋อขมวดคิ้วเมื่อมองไปที่หร่วนซือซือ เธอก็ไม่สามารถแม้แต่จะยิ้มได้

สำหรับหร่วนซือซือ จากด้านหน้า เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เธอมักจะรู้สึกว่าเธอเป็นฝ่ายที่เหนือกว่าไม่ว่า หร่วนซือซือจะทำอะไร เธอก็ไม่สามารถเอาชนะได้ แต่ตอนนี้ หร่วนซือซือทำให้เธอรู้สึกถึงความรู้สึกที่รุนแรง

เธอยิ้มออกมาอย่างไม่เต็มใจที่เจนนิเฟอร์แล้ว พยักหน้าให้หร่วนซือซือ และซ่งเย้อัน จากนั้นก็หันกลับมาเดินเร็ว ๆ ข้ามสนามและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เมื่อเห็น เย่หว่านเอ๋อจากไป เจนนิเฟอร์ก็หันศีรษะและมองไปที่หร่วนซือซือด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยในดวงตาของเธอ "คุณเห็นด้วยกับคำขอของฉันหรือไม่?"

หร่วนซือซือยิ้มและลังเล "ฉันยังไม่ได้คิดเรื่องนี้ … "

ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากเป็นนางแบบของเจนนิเฟอร์ แต่เป็นเพราะเธอไม่มีเวลาอยู่ที่เจียงโจวมากนักหลังจากเข้าร่วมพิธีมอบรางวัล เธอก็พาเซนเซนและซาซาไปถ่ายรูป จากนั้นเธอก็จากไป

เมื่อเห็นแบบนี้ ซ่งเย้อันที่อยู่ข้างๆเขาก็ชักชวนว่า "ซือซือ ฉันคิดว่าคุณลองดูได้นะ มันเป็นแค่ชุดเครื่องแต่งกายเท่านั้นและใช้เวลาไม่มากในการถ่ายทำ"

เจนนิเฟอร์กระพริบตาที่หร่วนซือซือ และคำพูดของเธอก็เบาลงมาก "ใช่ โอกาสนี้มีค่ามากสำหรับฉัน!"

หร่วนซือซืออดไม่ได้ที่จะม้วนริมฝีปากขึ้นมองซ่งเย้อันแล้วมองไปที่เจนนิเฟอร์ "งั้น ฉันสัญญากับคุณ"

เจนนิเฟอร์ดึงลงมาถามเธอสองครั้งและถ้าเธอปฏิเสธอีกครั้งเธอจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

"เยี่ยมมาก!" แสงประกายแวบผ่านดวงตาของเจนนิเฟอร์ จากนั้นไม่นานเธอก็ยื่นมือออกไปจับหร่วนซือซือแล้วเดินวนไปรอบ ๆ เธอมองดูทุกรายละเอียดของชุดอย่างรวดเร็ว จากนั้นเธอก็พูดว่า "กระโปรงนี้เหมาะกับคุณมาก คุณสามารถเปลี่ยนได้ในภายหลัง ฉันจะทำการเปลี่ยนแปลงและปรับแต่งขั้นสุดท้ายในวันนี้ จากนั้นคุณสามารถสวมใส่ได้โดยตรง! "

เมื่อหร่วนซือซือได้ยินดังนั้น หัวใจของเขาก็อบอุ่นขึ้นและเขาพยักหน้าให้เธอทันที "ขอบคุณ"

หลังจากคุยกับเจนนิเฟอร์อีกสองสามคำ ซ่งเย้อันและหร่วนซือซือ ก็ออกจากสตูดิโอและออกเดินทางโดยรถยนต์

ไม่มีใครเห็นและมีรถสีแดงจอดอยู่บนถนนที่ซ่อนอยู่ไม่ไกล

เย่หว่านเอ๋อนั่งอยู่ที่เบาะคนขับ โดยมองตามรถของพวกเขา

เมื่อเห็นรถของพวกเขาอยู่ห่างออกไปเรื่อย ๆ หมัดของเธอก็กำแน่นขึ้น ความโกรธในใจของเธอก็วนเวียนกลับไปกลับมาอยู่ตลอดเวลา

เธอไม่ได้คาดหวังว่า หร่วนซือซือจะกลับมาในครั้งนี้

หลังจากห้าปี ความเกลียดชังของเธอที่มีต่อหร่วนซือซือไม่ได้ลดลงเลย แต่กลับทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ

ไม่ เธอต้องทำอะไรสักอย่าง!

เมื่อห้าปีก่อน หร่วนซือซือตั้งท้องลูกของอวี้อี่มั่วและจากนั้นก็ไม่ทราบที่อยู่ของเธอ ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว ไม่ว่าจะมีลูกหรือไม่ และมีจุดประสงค์อะไรเธอต้องหาคำตอบให้ได้!

อย่าปล่อยให้ หร่วนซือซือกลายเป็นความผูกพันระหว่างความรู้สึกของเธอและอวี้อี่มั่ว!

ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างวาบขึ้นในใจของเธอ คิดอะไรบางอย่าง เธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรออกทันที

เมื่อตอบตรงนั้น เย่หว่านเอ๋อหายใจเข้าลึก ๆ และถามว่า "ทนายฉิน ฉันมีเรื่องบางเรื่องจะถามคุณ …"