ดั่งรักบันดาล 350

เมื่อออกมาจากหมู่บ้าน หร่วนซือซือก็หยิบกระเป๋า และเดินไปที่ข้างถนนเพื่อรอให้ซ่งเย้อันมา

หันซ้ายและหันขวารอเป็นเวลานานโดยไม่เห็นใคร หร่วนซือซือลังเลที่จะโทรศัพท์เพื่อถาม และรถสีดำขับมาหาเธอ

รถหยุดตรงหน้าเธออย่างเป็นกลาง หน้าต่างลดลง สิ่งที่หร่วนซือซือเห็นคือใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยอย่างสิ้นเชิง

ชายที่นั่งอยู่ในที่นั่งคนขับ ถามก่อนว่า “ขอโทษ ใช่คุณหร่วนหรือเปล่า?”

หร่วนซือซือพยักหน้าอย่างลังเล “มีอะไรหรอ?”

ชายคนนั้นรีบอธิบายว่า “มีบางอย่างผิดปกติที่บริษัท คุณซ่งไม่สามารถออกไปจากบริษัทได้ เขาจึงขอให้ฉันมารับคุณก่อน”

หร่วนซือซือลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือของเธอและเห็นว่าเวลานั้นสายแล้ว เธอจึงพูดว่า “โอเค”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ชายในรถก็ลงจากรถทันที หยิบกระเป๋าเดินทางในมือของหร่วนซือซือและใส่ไว้ในท้ายรถ

หร่วนซือซือมองไปที่โทรศัพท์ และลังเลที่จะส่งข้อความไปถามซ่งเย้อัน คนขับรถได้เปิดประตูให้เธอแล้ว และแสดงท่าทาง “ขอร้อง” ให้เธอ

หร่วนซือซือไม่ต้องการที่จะรอช้าอีกต่อไปเธอจึงยิ้มให้คนขับรถแล้วก้มลงและเข้าไปในรถ

หลังจากขึ้นรถแล้ว เธอก็เงยหน้าขึ้นมองคนขับ คนขับที่นั่งแถวหน้าสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วถามว่า “คุณเป็นคนขับรถใหม่เหรอ? ทำไมไม่เคยเห็นคุณมาก่อน”

คนขับยิ้มและพูดว่า “ฉันไม่ใช่คนใหม่ที่นี่ ฉันรับผิดชอบธุรกิจของบริษัทเป็นหลัก เป็นเรื่องปกติที่คุณจะไม่เห็นฉัน”

เกิดเหตุการณ์รถขับมาถึงสี่แยก และหยุดรอสัญญาณไฟจราจร คนขับหยิบขวดน้ำแร่ออกมาจากด้านข้างหันกลับมาและยื่นให้เธอ “โปรดดื่มน้ำ”

หร่วนซือซือรับมันด้วยรอยยิ้มและตอบอย่างสุภาพว่า “ขอบคุณ”

แต่ในขณะนี้เปลือกตาขวาของเธอ “กระตุก” ขึ้นสองครั้งและทันใดนั้นเองความวิตกกังวลแปลกๆก็พุ่งเข้ามาในใจเธอ เงยหน้าขึ้นมองคนขับโดยไม่รู้ตัว และไม่สามารถช่วยรับโทรศัพท์ได้เย้อันส่งข้อความมา

“เย้อัน คุณยังไม่ว่าง?”

ไม่กี่นาทีต่อมาโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น “ดิ๊งด๊อง” ซึ่งเป็นการแจ้งเตือนเมื่อได้รับข้อความใหม่ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเห็นซ่งเย้อันตอบกลับเธอ

“ฉันอยู่บนถนน คุณลงชั้นล่างหรือยัง?”

ในช่วงเวลาที่เขาเห็นคำพูดนี้หัวใจของหร่วนซือซือก็บีบรัดและรีบมองไปที่คนขับรถแถวหน้าและกำลังจะพูดเมื่อจู่ๆก็มีกลิ่นหอมแปลกๆ มาข้างๆเขา

เธอขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว และก่อนที่เธอจะพูดเธอรู้สึกถึงอาการเวียนศีรษะ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีดวงตาของเธอก็มืดลงร่างกายของเธออ่อนนุ่ม และทรุดตัวลงนั่งเบาะหลังอย่างกะทันหัน

คนขับที่นั่งแถวหน้าเงยหน้าขึ้นมองไปที่เบาะหลังผ่านกระจกมองหลัง เมื่อเห็นคนที่ล้มลงเขายิ้มเหยียบคันเร่งแล้วเลี้ยวหน้ารถตรงสี่แยกถัดไป ทางทิศตะวันออกของเจียงโจว

อวี้กรุ๊ป

ก่อนที่เขาจะรู้เรื่องนี้ ก็เป็นเวลาบ่ายแล้วเสี่ยวหานทำตามคำแนะนำของหร่วนซือซือหยิบผลงาน และตรงไปที่สำนักงานของประธาน

เมื่อเธอมาถึงห้องทำงานของประธาน เธอเห็นว่าไม่มีใครอยู่ เธอจึงเดินไปที่ประตูห้องทำงานของประธานแล้วเปิดประตู

ไม่มีใครตอบกลับและไม่มีเสียงใดๆในห้อง

เมื่อเธอกำลังจะยกมือขึ้นเพื่อแตะเป็นครั้งที่สอง จู่ๆก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างหลังเธอ และเสียงของอันหร่านก็ดังขึ้น “มีอะไรเหรอ?”

เสี่ยวหานสะดุ้งและหันไปรอบๆ โดยไม่รู้ตัวเมื่อเขาเห็นอันหร่านยืนอยู่ห่างออกไปสองเมตร เขาก็กังวลเล็กน้อย “เลขาอัน คุณอวี้อยู่หรือเปล่า ฉันมีเอกสารจะให้เขา”

เมื่อได้ยินเช่นนี้อันหร่านก็เหลือบมองไปที่เอกสารในมือของเธออย่างไม่คิดมาก พูดอย่างเฉยเมย “คุณอวี้ ไม่ว่าง เขาไม่ได้อยู่ในบริษัท ฉันไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ถ้าคุณอยากส่งเอกสารอะไรก วางไว้บนโต๊ะก็ได้”

เสี่ยวหานลังเลเงยหน้าขึ้นมองอันหร่านแล้วพยักหน้า “โอเค งั้นฉันจะเอาเอกสารไปวางบนโต๊ะ”

เมื่อเห็นอันหร่านพยักหน้าเสี่ยวหานก็กล้าที่จะหันกลับไปและเปิดประตูห้องทำงานของประธาน เธอรีบเดินไปวางแฟ้มในมือของเธอไว้ที่ด้านบนของกองเอกสารบนโต๊ะ

หลังจากทำสิ่งนี้เสร็จแล้ว เธอก็เดินออกจากห้องทำงาน ยิ้มให้อันหร่าน และออกจากห้องทำงานของประธานไป

กลับไปที่แผนกธุรการ เสี่ยวหานหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและส่งข้อความไปหาหร่วนซือซือ “ซือซือ เอกสารถูกส่งไปแล้ว ไม่ต้องกังวล!”

ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อมีการสื่อสารข้อความโทรศัพท์ก็สั่นสองสามครั้งจากนั้นมือใหญ่ยื่นออกมา และหยิบโทรศัพท์ออกไปโดยตรง

ถัดจากเขาหร่วนซือซือซึ่งอยู่ในอาการโคม่า ถูกมัดด้วยเชือกแม้ว่าเธอจะตื่นขึ้นมาเธอก็ไม่สามารถขยับได้

คนขับรถซึ่งยืนอยู่นอกรถ มองไปที่ชายหาดไม่ไกลด้วยดวงตาที่มืดมน หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดใส่หูฟังว่า “ขยับเร็วๆ เดี๋ยวมันจะรู้สึกตัว”

ในขณะที่พูดคุยกันซึ่งทะเลและท้องฟ้ามาบรรจบกันเมฆมืดมนขนาดใหญ่กำลังกดมาทางด้านนี้ ราวกับระบาดพยายามกลืนความมืดและความสกปรกทั้งหมด

หร่วนซือซือถูกปลุกด้วยอาการเยือกแข็ง

ทันทีที่เธอลืมตาขึ้น เธอก็ต้องตกตะลึงกับภาพตรงหน้าทันทีคลื่นที่ไหลเชี่ยวกรากตบน่องของเธอ เธอมองไปข้างหน้าไปยังมหาสมุทร จากนั้นเธอก็มองเห็นชายหาดอย่างเลือนราง

เธอถูกมัดไว้กับบันไดเลื่อนของประภาคารในทะเลและน้ำทะเลก็แช่เท้าของเธอยกเว้นศีรษะของเธอร่างกายส่วนบนและร่างกายส่วนล่างของเธอรัดแน่นจนขยับไม่ได้เลย!

หัวของเข้เหมือนถูกไฟฟ้าลัดวงจร หร่วนซือซือรู้สึกเหมือนเธอกำลังฝัน

ทำไมเธอถึงมาที่นี่? คนขับคนนั้นคือใคร เย่หว่านเอ๋อเป็นทำหรือเปล่า? พวกเขาพยายามทำอะไร?

ทุกคำถามวนเวียนอยู่ในใจของเธอ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ สักพักลมทะเลและคลื่นซัดเข้าใส่เธอสลับกันไปเธอก็อดไม่ได้ที่จะสั่น

ถ้าพวกเขาต้องการฆ่าเธอจริงๆทำไมไม่ไปผูกเธอไว้กับประภาคารในทะเล?

หร่วนซือซือกัดฟัน มองไปที่ชายหาดที่อยู่ไม่ไกล แต่ไม่พบร่องรอยแห่งความหวังในใจ

ประภาคารอยู่ไม่ไกลจากชายฝั่ง แต่เธอไม่สามารถว่ายน้ำได้เลย แม้ว่าเธอจะแหวกเชือกเธอจะเดินทางจากประภาคารไปยังชายฝั่งได้อย่างไร?

หลังจากความคิดเกี่ยวกับการช่วยตัวเองเกิดขึ้น และถูกล้มล้างอีกครั้ง หร่วนซือซือก็หายใจเข้าลึกๆเริ่มหมดหวังมากขึ้นเรื่อยๆ

ในขณะนี้หร่วนซือซือเห็นเรือแล่นเข้ามาที่นี่และทันใดนั้นคลื่นแห่งความหวังก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา

มีคนมาช่วยเธอหรือไม่?

แต่เมื่อเรือสปีดโบ๊ทแล่นเข้ามาช้าๆ หร่วนซือซือก็ตกลงไปในห้องใต้ดินน้ำแข็งอีกครั้งอย่างสิ้นหวัง

ชายบนเรือสปีดโบ๊ทคนขับคนเดียวกับที่ลักพาตัวเธอไปไม่ใช่หรือ? นอกจากเขาแล้วยังมีชายคนหนึ่งเช่นเดียวกับลูกน้องของเขากำลังหลบหลีกเรือสปีดโบ๊ทยืนอยู่ตรงนี้

บนเรือสปีดโบ๊ทคนขับมองไปที่ หร่วนซือซือและยิ้มอย่างเศร้าโศก “คุณหร่วน วิวทะเลเป็นยังไงบ้าง?”

ริมฝีปากของหร่วนซือซือเป็นสีฟ้าเย็นและเธอต่อต้านร่างกายที่สั่นเทาและจ้องมองเขา “คุณเป็นใคร?”

“มันไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือคุณต้องการมีชีวิตอยู่”

ในขณะที่เขาพูดดวงตาของเขาก็กวาดไปทั่วท้องของหร่วนซือซือ “และคุณยังต้องการเก็บเด็กในท้องของคุณไว้”

หร่วนซือซือตกใจเลือดทั่วร่างของเธอกำลังเดือดเธอกัดฟันและจ้องไปที่คนขับรถ “คุณเป็นคนของเย่หว่านเอ๋อ!”

คนขับหัวเราะเบาๆ และไม่ตอบตรงๆเขาหันหน้าไปมองชายคนถัดไปชายคนนั้นเข้าใจทันที และหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและชี้ไปที่หร่วนซือซือ

ร่างกายของหร่วนซือซือสั่นสะท้าน“ คุณต้องการทำอะไร?!”

คนขับหัวเราะเยาะริมฝีปากและยิ้ม “คุณหร่วน ฉันมาที่นี่เพื่อบอกคุณว่ากระแสน้ำเริ่มสูงขึ้น และในอีกสองชั่วโมง คุณจะจมอยู่ใต้น้ำ คุณอาจจะอยู่ในโลกนี้ได้แค่สองชั่วโมงเท่านั้น”