ดั่งรักบันดาล 349

ความคิดที่น่ากลัวนี้ฉายผ่านความคิดของหร่วนซือซือ ในวินาทีถัดมาผิวหนังของเธอมีอาการขนลุกโดยไม่ได้ตั้งใจและความรู้สึกกลัวก็เข้ามาที่ก้นบึ้งของหัวใจของเธอ

หากทุกอย่างที่เธอเดาถูกต้อง เย่หว่านเอ๋อก็คือคนที่ส่งมอเตอร์ไซค์คันนั้นไป ไม่เพียงแต่จะทำลายเธอ แต่ยังฆ่าเด็กในท้องของเธอด้วย!

แต่ในความประทับใจของเธอเ ย่หว่านเอ๋อเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและมีน้ำใจมาโดยตลอด แต่เธอไม่ได้คาดหวัง

ซ่งเย้อันเห็นว่าหร่วนซือซืออยู่ในสภาพผิดปกติจึงรีบพูดเบาๆว่า “หร่วนซือซือ คุณโอเคไหม?”

หร่วนซือซือก็ฟื้นคืนสติขึ้นมา โดยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มือทั้งสองข้างเย็นเฉียบ

เธอเงยหน้าขึ้นมองซ่งเย้อันอารมณ์ของเธอซับซ้อน “จริงเหรอ?”

ซ่งเย้อันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าจะทนไม่ได้เล็กน้อย แต่หลังจากหยุดชั่วขณะเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อดึงข้อความและแสดงให้เธอดู

“นี่คือการเฝ้าระวังที่ลูกน้องของฉันพบบนถนนใกล้กับอวี้กรุ๊ป ฮั่วชวนได้พูดคุยสั้นๆ กับคนขับมอเตอร์ไซค์ หลังจากนั้นกว่าหนึ่งชั่วโมง คุณก็ประสบอุบัติเหตุ ฉันจึงขอให้เขาติดตามเบาะแสของคนขับมอเตอร์ไซค์”

หร่วนซือซือเงยหน้าขึ้น และเห็นว่าคนที่สวมหมวกกันน็อกในรูปถ่ายยืนยันชายที่ชนเขาด้วย มอเตอร์ไซค์ในวันนั้นและผู้ชายข้างๆเขาก็ดูคุ้นเคยราวกับว่าเขาเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง

เธอหายใจเข้าลึกๆทำใจให้สงบ และทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าเธอเคยเห็นชายคนนี้ในพิธีหมั้นของเย่หว่านเอ๋อ และผู้ชายคนนั้นยังคงสั่งให้บริกรเปลี่ยนจานผลไม้ให้ทันเวลา

นั่นคือเขามาจากเย่หว่านเอ๋อจริงๆ!

ร่องรอยสุดท้ายของความลังเลในใจของเธอหายไปในทันทีหร่วนซือซือกัดริมฝีปากล่างของเธอ และเมื่อเธอใช้กำลังโดยไม่ได้ตั้งใจเลือดจางๆ ก็กระจายอยู่ในปากของเธอ

ไม่คาดคิดว่าจะรู้จักคนทั้งรู้หน้าไม่รู้ใจ เธอเคยคิดว่าเย่หว่านเอ๋อเป็นคนอ่อนโยนและมีน้ำใจ แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะมีจิตใจที่โหดร้ายซ่อนอยู่เบื้องหลังผิวหนังของมนุษย์ที่บริสุทธิ์!

มือที่ห้อยอยู่ข้างๆเธอกำแน่นโดยไม่รู้ตัว หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ และเงยหน้าขึ้นมองซ่งเย้อัน “เย่หว่านเอ๋อ เย้อัน คุณสัญญากับฉันอย่างหนึ่งได้ไหม?”

ซ่งเย้อันถามอย่างรวดเร็ว “มีอะไรเหรอ?”

“อย่าบอกใครเรื่องนี้”

อย่าบอกอวี้อี่มั่วด้วย

เธอสามารถคิดได้โดยไม่ต้องเดาถ้าเธอบอกอวี้อี่มั่วเกี่ยวกับเรื่องนี้เขาจะไม่เชื่ออย่างแน่นอน และเขาจะรู้สึกว่าเธอจงใจทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเย่หว่านเอ๋อ ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากพรุ่งนี้ เธอจะบินไปไกลๆเธออยากจะฝังสิ่งเหล่านี้ไว้ในใจของเธอและจะไม่พูดถึงมันอีก

ซ่งเย้อันขมวดคิ้วเล็กน้อยหยุดสองวินาทีแล้วถามว่า “ไม่ต้องการความยุติธรรมเหรอ เขาต้องการชีวิตของคุณและเด็กในท้องของคุณ”

“ฉันรู้!”

หร่วนซือซือขึ้นเสียงของเธออย่างกะทันหัน ขัดจังหวะเขาโดยห้ามความหมองคล้ำและความอึดอัดในใจของเธอ และพูดทีละคำว่า “ฉันรู้ว่าเธอต้องการทำร้ายฉัน แต่ฉันไม่มีเวลาไปสู้กับเขา”

ถ้าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นบอกให้อวี้อี่มั่วรู้เรื่องลูกในท้องตอนนั้นฉันกลัวว่าเธอจะไม่มีโอกาสหนีจากเจียงโจวด้วยซ้ำ!

ซ่งเย้อันพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

หร่วนซือซือเงียบไปครู่หนึ่ง มือของเธอห้อยอยู่ข้างๆกำแน่นโดยไม่รู้ตัวในที่สุดเธอก็กัดฟันเงยหน้าขึ้นมองซงเย้อันและพูดว่า “พรุ่งนี้ฉันจะจากที่นี่ไป ดังนั้นฉันไม่อยากมี เรื่องอื่นๆ อีกแล้ว เย้อันเราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว โอเคไหม?”

ดวงตาของซ่งเย้อันจมลงไปสองสามนาที และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็พยักหน้าเห็นด้วย “โอเค ฉันสัญญากับคุณ แต่ถ้าเธอกล้าทำร้ายคุณอีก ฉันจะไม่ปล่อยเธอไป”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หัวใจของหร่วนซือซือก็อบอุ่นขึ้น และเมื่อเขามองไปที่ชายตรงหน้าเขาความรู้สึกขอบคุณก็เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เมื่อพวกเขากลับไปที่วอร์ด ศาสตราจารย์หร่วนและคุณนายหลิวต่างก็มีสีหน้าประหม่าเมื่อเห็นเธอก็รีบถามว่า “ซือซือ เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่” หร่วนซือซือร่าเริงขึ้นและยิ้มให้พวกเขา “ไม่ต้องกังวล”

เธอคลายคำพูดอีกสองสามคำ ซึ่งช่วยให้พวกเขาคลายความสงสัย

ระหว่างทางกลับบ้านจากโรงพยาบาล ความคิดของหร่วนซือซือกลับมาพร้อมกับภาพในช่วงเวลาที่เธออยู่กับอวี้อี่มั่วในตอนแรก เธอลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่เย่หว่านเอ๋อทำกับเธอว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆความลังเลก็หายไปและสิ่งที่เหลืออยู่คือความมุ่งมั่นที่จะจากไป

คราวนี้ไม่ว่าจะยังไงเธอก็ต้องออกจากอวี้อี่มั่ว เพียงแค่เธอทิ้งเขาไปเท่านั้นเธอก็สามารถปล่อยให้เขาตกอยู่ในอันตรายได้ด้วยวิธีนี้ เธอและลูกในท้องของเธอจะปลอดภัยได้ด้วยวิธีนี้เท่านั้น!

ในเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นหร่วนซือซือตื่นแต่เช้าเธอเก็บข้าวของที่เอาไป เก็บของที่เหลือติดต่อบริษัทขนย้าย และส่งกลับไปยังหมู่บ้านที่เธออาศัยอยู่โดยตรงก่อนจะรีบนำส่งโรงพยาบาล เธอพูดคุยกับศาสตราจารย์หร่วนและคุณนายหลิว ผู้หญิงคนนั้นกล่าวคำอำลาครั้งสุดท้าย

คุณนายหลิวยังคงยอมรับไม่ได้เธอมองไปที่หร่วนซือซือแล้วถามว่า “ซือซือ ไม่ไปไม่ได้เหรอ?”

หร่วนซือซือยิ้มให้เธอและพูดเบาๆว่า “แม่ไม่ต้องกังวล ฉันจะกลับมาเร็วๆนี้”

เมื่อคุณนายหลิวได้ยินดวงตาของเธอก็แดงขึ้นเล็กน้อย และเธอก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นปาดน้ำตา “ไม่อยากโกหกฉัน ฉันได้ยินพ่อของคุณบอกว่าคุณยังไม่ติดต่อโรงเรียนที่นั่นด้วยซ้ำ ฉันไม่แน่ใจว่าเธอจะกลับมาได้เมื่อไหร่!”

เมื่อมองไปที่แม่เช่นนี้ หร่วนซือซือรู้สึกอึดอัดจมูกของเธอเจ็บอย่างช่วยไม่ได้ เธอหันไปมองศาสตราจารย์หร่วนที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงจากนั้นมองไปที่คุณนายหลิวหัวใจของเธอก็ยิ่งอึดอัดและพูดไม่ออก

ในความเป็นจริง เธอก็ไม่ต้องการจากไปเช่นกันเธอยังต้องการอยู่ในเจียงโจวเพื่อร่วมกับผู้สูงอายุทั้งสอง แต่ตอนนี้เธอถูกสถานการณ์บังคับถ้าเธอต้องการเก็บเด็กไว้เธอต้องออกจากเจียงโจวและไปยังสถานที่ ที่อวี้อี่มั่วและเย่หว่านเอ๋อไม่พบเธอ

สุดท้ายศาสตราจารย์หร่วนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “โอเค อย่าร้องไห้ลูกสาวของฉัน กำลังจะไปต่างประเทศไม่ได้แต่งงานให้คนอื่นเห็นว่ามันเป็นอย่างไร!”

คุณนายหลิวขยิบตาด้วยความเสียใจเล็กน้อย เมื่อเธอได้ยินคำพูดและหยุดพูด

หร่วนซือซือกัดริมฝีปากหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าขึ้นมองพวกเขาและพูดทุกคำว่า “พ่อแม่ โปรดมั่นใจฉันจะดูแลตัวเองไม่ต้องกังวล”

หลังจากการรับรองอีกสองสามครั้งหร่วนซือซือก็บอกลาพวกเขา และออกจากวอร์ด

ในขณะที่ประตูปิด น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

จนกระทั่งเธอเดินออกจากโรงพยาบาล เธอก็ค่อยๆกลับมามีสติ

หร่วนซือซือหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เหลือบมองเห็นข้อความจากซ่งเย้อันและเปิดมันอย่างง่ายดาย

“ซือซือ มีเรื่องบางอย่างในบริษัท ฉันกลัวว่าจะต้องใช้เวลาอีกชั่วโมง คุณจะอดทนรอสักครู่ ฉันจะไปรับคุณในหนึ่งชั่วโมง”

หร่วนซือซือเคาะนิ้วของเขาบนหน้าจออย่างรวดเร็วและในไม่ช้าก็พิมพ์ข้อความกลับไปว่า “โอเค ฉันจะรอคุณ”

เมื่อกดปุ่มส่งเธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก หยุดรถแท็กซี่และตรงไปที่อพาร์ทเมนท์เล็กๆเพื่อรับกระเป๋าของเธอ

ทันทีที่ประตูเปิดออก หร่วนซือซือมองไปที่พื้นที่ว่างในห้องและทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างหายไปในใจของเขา

อพาร์ทเมนท์เล็กๆแห่งนี้ยังมีความทรงจำเกี่ยวกับเธอก่อนหน้านี้มากเกินไป

โดยไม่รู้ตัวอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา เมื่อเธอได้รับข่าวการจากไปของซ่งเย้อัน เธอหายใจเข้าลึกๆ ดึงกระเป๋าเดินทางและออกไปก่อนจะปิดประตูเธอหันหน้าไปมองห้องอีกครั้ง

ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจเบาๆ ราวกับว่าเธอได้วางทุกอย่างลงแล้ววางกุญแจของประตูห้องลงบนโต๊ะตรงทางเข้า และทิ้งไว้พร้อมกับกระเป๋าเดินทาง

การออกจากที่นี่ถือเป็นการอำลาเธอ

อดีตของเธอและอวี้อี่มั่วในขณะนี้ถือได้ว่าเป็นการหยุดที่สมบูรณ์แบบ