ดั่งรักบันดาล 113

ออกจากร้านอาหารมา หร่วนซือซือกับซ่งอวิ้นอันก็ขับรถตรงกลับบ้านทันที เมื่อถึงเขตประตูบ้าน ซ่งอวิ้นอันมองไปรอบบริเวณ ราวกับว่ากำลังมองหาใครบางคนอยู่ก็ไม่ปาน

หร่วนซือซือไม่เข้าใจ พร้อมทั้งมองไปรอบบริเวณ ก่อนจะเอ่ยปากถามขึ้นว่า "มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?"

ซ่งอวิ้นอันอ้ำๆอึ้งๆ "ไม่…ไม่มีอะไรจ้ะ"

"ไม่มีอะไรงั้นหรือ?"หร่วนซือซือขมวดคิ้ว เธอไม่เชื่อคำพูดนั่นหรอกนะ

ตั้งแต่มัธยมปลายจนถึงมหาวิทยาลัย พวกเขาทั้งสองคนรู้จักมักจี่กันมาแปดเก้าปีแล้ว การกระทำของซ่งอวิ้นอันหลบซ่อนจากไปจากสายตาของเธอไม่ได้หรอก

เธอหยุดฝีเท้าลง วางมาดขรึมตัวตรงดิ่งมองไปทางซ่งอวิ้นอัน "ไม่มีอะไรจริงๆงั้นหรือ?"

ซ่งอวิ้นอันยิ้มอย่างใจอ่อน ไม่คิดที่จะแอบซ่อนอีกต่อไปแล้ว ทำได้เพียงแค่บอกไปตามตรงด้วยเสียงหัวเราะแหะๆ "ฉันโทรศัพท์หาพี่ชายของฉันไปน่ะ ในเมื่อเป็นเรื่องของการย้ายข้าวย้ายของ ให้ผู้ชายมาช่วยย้ายจะดีกว่านะ……"

เมื่อหร่วนซือซือได้ยินดังนั้น ทั้งขำทั้งโกรธ "อันอัน เธอ……"

ถึงแม้ว่าเธอจะโง่เง่า แต่ก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดที่ว่าจะมองเจตนารมณ์ของอันอันไม่ออก

เพียงแต่ว่าหากจะให้พูดไปก็นะ เรื่องของการย้ายบ้านแบบนี้ มีผู้ชายมาช่วยสักคนก็คงจะเป็นเรื่องที่ดีมากขึ้นไปอีกจริงๆ

ในช่วงเวลานั้นเอง มีรถจากทางด้านข้างขับเข้ามาคันหนึ่ง ก่อนจะขับเข้ามาหยุดจอดอยู่ที่ทางด้านข้างของพวกเขา กระจกรถถูกเลื่อนลงมา ซ่งเย้อันนั่งอยู่ที่เบาะคนขับ ส่งยิ้มมาให้กับพวกเขาทั้งสอง

ซ่งอวิ้นอันมีสีหน้ายิ้มแย้มในทันที ก่อนจะโบกไม้โบกมือไปทางซ่งเย้อัน "พี่คะ ลงมาเร็ว!"

เมื่อจอดรถให้ได้ที่แล้ว ซ่งเย้อันก็ลงจากรถ ร่างสูงโปร่งของเขาสวมใส่ชุดลำลองสีเทาอ่อน รสนิยมดูดีมากเลยทีเดียว

เขาสบมองไปทางหร่วนซือซือ ก่อนจะยิ้มให้อย่างอบอุ่น "อันอันบอกว่าคุณจะย้ายบ้าน ประจวบเหมาะกับผมที่ว่างอยู่พอดี ก็เลยมาหาน่ะครับ"

หร่วนซือซือหันไปยิ้มให้ "ขอบคุณค่ะ"

ซ่งอวิ้นอันที่ยืนอยู่ทางด้านข้างสบมองไปยังพวกเขาทั้งสอง ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างบ้าคลั่ง "เอาล่ะ เอาล่ะ รีบไปกันเถอะ! เรื่องย้ายของน่ะสำคัญกว่านะ!"

พูดไป เธอก็ลากหร่วนซือซือให้สาวเท้ายาวเข้าไปพลาง

เมื่อถึงประตูบ้านของหร่วนซือซือแล้ว หร่วนซือซือกดกระดิ่งที่หน้าบ้าน เมื่อคุณนายหลิวเปิดประตูออก ก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มบ่นว่าออกมาทันที "หร่วนซือซือ เธอปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่ไหมน่ะ! กี่วันแล้วที่ไม่กลับบ้าน……"

ยังไม่ทันที่จะได้พูดจบ เธอพึ่งจะเห็นซ่งอวิ้นอันกับซ่งเย้อันที่ยืนอยู่ทางด้านนอก

"อันอันเหรอ?"

"คุณป้า!"ซ่งอวิ้นอันยิ้มหวานพร้อมกับท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตน "ไม่พบกันนานเลยนะคะ หนูคิดถึงคุณป้ามากเลย!"

คุณนายหลิวเมื่อได้ยินดันนั้น มีสีหน้าแปรเปลี่ยนไปในทันที "อันอันเอ๋ย ไม่เจอกันตั้งครึ่งปีแล้ว! ทำไมถึงดูสวยวันสวยคืนขึ้นขนาดนี้!"

"คุณป้าก็ดูนับวันยิ่งเด็กลงเหมือนกันค่ะ!"

คำพูดเยินยอไม่กี่ประโยคของซ่งอวิ้นอัน ทำให้คุณนายหลิวสลัดความคิดที่จะสั่งสอนหร่วนซือซือออกไปจากสมองได้ชั่วขณะหนึ่ง

เมื่อสบมองซ่งเย้อันที่ยืนอยู่นอกประตู คุณนายหลิวรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาขึ้นมาทันที คล้ายกับว่าคิดไม่ออกว่าเคยพบเจอกันที่ไหนมาก่อน "เธอคือ……"

"นี่คือพี่ชายของหนูเองค่ะ ซ่งเย้อัน แล้วก็ยังเป็นคู่เดตของซือซือด้วยนะคะ!"

เมื่อคุณนายหลิวได้ยินดังนั้นแล้ว ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้างขึ้นมาทันที ทั้งประหลาดใจทั้งดีใจ ก่อนจะกุลีกุจอเชิญซ่งเย้อันเข้าไปนั่งด้านในทันที

หร่วนซือซือนั่งอยู่บนโซฟา มองคุณนายหลิวที่กุลีกุจอยกชายกผลไม้มาให้ ในใจกลับเริ่มรู้สึกถึงเจตนารมณ์ของซ่งอวิ้นอันมากขึ้นกว่าเดิม

เธอเรียกซ่งเย้อันมา ไม่เพียงแต่ที่จะมาช่วยย้ายของเท่านั้น อีกทั้งยังสามารถช่วยกันคุณนายหลิวได้อีกด้วย

นี่คือการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวชัดๆ!

เมื่อเห็นว่าเป็นเวลาอันสมควรแล้ว หร่วนซือซือสบมองไปทางคุณนายหลิว ก่อนจะรวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยขึ้นว่า "แม่คะ มีเรื่องบางอย่าง หนูอยากที่จะคุณกับแม่น่ะค่ะ"

คุณนายหลิวมองไปทางหร่วนซือซือด้วยท่าทีเคร่งขรึม ก่อนที่จะวางท่าดุดันขึ้นมาทันที "ทำไม? มีเรื่องอะไร?"

หร่วนซือซือบีบมือเข้าหากันแน่น "หนูวางแผนว่าจะย้ายออกน่ะค่ะ เช่าห้องอยู่แถวใกล้ๆที่ทำงาน สะดวกสบายมากๆ ค่าเช่าห้องก็ไม่แพงด้วย……"

"ย้ายออกหรือ?"ที่แท้แล้ว สีหน้าของคุณนายหลิวเริ่มไม่ดีแล้ว "ทำไมต้องย้ายออก? ที่บ้านมีของอะไรเพรียบพร้อมหมดแล้ว ไม่เห็นจำเป็นต้องจ่ายอะไรเลยนี่?"

หร่วนซือซือนิ่งเงียบ ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ

ที่แท้แล้วเธอก็ยังไม่กล้าที่จะบอกคุณนายหลิวไปตรงๆ ว่าเธอต้องการพื้นที่ส่วนตัวให้กับตนเอง

บรรยากาศภายในตัวห้องเย็นยะเยือกขึ้นเป็นเท่าตัว ซ่งเย้อันยิ้ม ก่อนจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศ "คุณป้าครับ คุณป้าอย่างโกรธไปเลยนะครับ ผมคิดว่าซือซือควรที่จะมีและวางแผนอะไรด้วยตัวเองได้แล้ว ในเมื่อก็เธอก็อายุไม่ใช่น้อยๆแล้ว ก็ควรที่จะได้เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตเองคนเดียวบ้าง"

ซ่งอวิ้นอันที่อยู่ด้านข้างก็ช่วยเสริมทัพว่า "ใช่ค่ะคุณป้า ให้พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ หลังจากนี้หากซือซืออยากที่เริ่มความสัมพันธ์อะไรกับใครใหม่ อยู่บ้านมันก็ไม่ค่อยสะดวกนะคะ!"

เธอพูดพลางจงใจเขยิบตาใส่คุณนายหลิวไปพลาง

คุณนายหลิวชะงักค้างไป ก่อนจะสบมองไปทางหร่วนซือซือ แล้วหันไปมองซ้งเย้อัน แทบจะเข้าใจในทันทีว่าเธอหมายความว่าอะไร สีหน้าจึงผ่อนคลายลงไปมาก

เธอกระแอมกระไอออกมาเล็กๆน้อยๆ ก่อนจะพูดเสียงเบาว่า "ถ้าอย่างงั้น……ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วล่ะก็ ฉันก็จะไม่พูดอะไรมากแล้วล่ะ แต่ว่าเธอจะต้องกลับมาทานข้าวที่บ้านบ่อยๆนะ!"

หร่วนซือซือคิดไม่ถึงว่าคุณนายหลิวจะเปลี่ยนความคิดได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้ ก่อนจะรีบพยักหน้าหงึกหงักไปมาทันที "แม่คะ! หนูจะมาทานข้าวแน่ๆค่ะ"

เมื่อการพูดคุยจบลงแล้ว หร่วนซือซือรีบกลับขึ้นไปยังห้องนอนเพื่อเก็บข้าวเก็บของด้วยความตื่นเต้น คอนโดมิเนียมใหม่มีเฟอร์นิเจอร์ครบครันอยู่แล้ว เธอไม่มีของที่จำเป็นจะต้องขนไปมากนัก เพียงแค่เก็บเสื้อผ้านิดหน่อย แล้วก็ยังมีของจำเป็นอีกนิดหน่อยเท่านี้ก็ไม่มีอะไรมากนักแล้ว

ถึงแม้ว่าคุณนายหลิวจะอนุญาตให้หร่วนซือซือย้ายออกไป แต่ทว่าท้ายที่สุดแล้วก็ยังคงไม่สามารถปล่อยวางจากลูกสาวแท้ๆของตัวเองได้ ทั้งบ่นทั้งกำชับอะไรต่อมิอะไรสารพัด สุดท้ายแล้วก็ยังคงไม่หยุดที่จะไหว้วานซ่งเย้อันว่า "เธอ เธอต้องดูแลซือซือของพวกเราให้ดีมากๆนะ……"

ซ่งเย้อันตอบกลับด้วยความอบอุ่น "คุณป้าวางใจได้ครับ ผมจำดูแลอย่างดี"

รอให้เก็บของเข้าที่เข้าทางแล้ว หร่วนซือซือก้าวไปข้างหน้า ตรงเข้าไปสวมกอดคุณนายหลิว ก่อนจะพูดเสียงเบาว่า "แม่คะ แม่วางใจเถอะค่ะ หนูไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะ รอให้พ่อกลับมาแล้วแม่ก็บอกพ่อเขาหน่อยนะคะ หนูจะกลับมาทานข้าวด้วยบ่อยๆ"

คุณนายหลิวมีน้ำตาคลออยู่ที่หัวตา ก่อนจะหยักหน้า สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

ในขณะที่กำลังลำเลียงข้าวของกลับไปที่คอนโดมิเนียม อยู่ๆหร่วนซือซือกลับคิดถึงปฏิกิริยาตอบรับของคุณนายหลิวเมื่อสักครู่นี้ขึ้นมาทันที อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโศกเศร้า

สุดท้ายแล้ว ถึงแม้ว่าคุณนายหลิวจะพูดมากแถมไม่น่าฟังบ้างในบางครั้ง แต่ทว่าสำหรับเธอแล้วกลับไม่พูดอะไรเลย

ซ่งอวิ้นอันที่ขับรถอยู่ทางด้านข้าง หันศีรษะกลับมามองหร่วนซือซือครั้งหนึ่ง "เอาล่ะซือซือ ไม่ต้องเสียใจแล้ว ตอนนี้มีพี่ชายฉันคอยดูแลเธออยู่นะ เธอจะกลัวอะไรอีก?"

หร่วนซือซือทั้งยิ้มทั้งโกรธออกมาในทันที "อันอัน อย่าพูดมั่วๆสิ เธอกำลังคิดที่จะให้ฉันเป็นพี่สะใภ้เธอเนี่ยนะ!"

ซ่งอวิ้นอันพูดด้วยท่าทางกระตือรือร้นว่า "ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? เพื่อนซี้ของฉันคือพี่สะใภ้ของฉัน นี่คือสิ่งที่คนไม่น้อยจะอิจฉาตาร้อนเลยนะ!"

ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างออกรส ไม่นานนักก็เดินทางมาถึงชั้นล่างของคอนโดมิเนียมเสียแล้ว

รถของซ่งเย้อันตอนนี้มาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้า ก่อนที่จะเตรียมนำข้าวของขนออกมาทีละชิ้นๆ

รอให้ซ่งอวิ้นอันจอดรถนิ่งสนิท หร่วนซือซือก็รีบลงไปจัดการย้ายของทันที

เธอพึ่งจะขนของออกจากหลังรถ ยังไม่ทันที่จะได้หันหลังกลับ น้ำเสียงนุ่มทุ้มของชายหนุ่มก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังทันที "ซือซือ ส่งให้ผมเถอะครับ มือคุณเจ็บอยู่ อย่ายกของหนักๆเลยครับ"

ท่อนแขนยาวของชายหนุ่มยื่นเข้ามา ก่อนจะรับกล่องที่เธออยู่ในมือไปถือไปทันที

หร่วนซือซือชะงักไปนิดหน่อย หลุบสายตาสบมองเส้นด้ายที่แขนเสื้อของตนเอง ใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที

ที่แท้ เขายังคงจำได้ตลอดเวลาเลยว่าเธอมีแผลอยู่ที่มือ

ซ่งอวิ้นอันที่ยืนมองอยู่ทางด้านข้างได้ยินได้เห็นชัดเต็มสองหูสองตา อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยมากยิ่งขึ้น เธอเดินเข้ามา ก่อนที่จะใช้หัวไหล่กระทบไหล่เธอเบาๆ "เป็นไง? พี่ชายฉันไม่เลวเลยใช่ไหมล่ะ อ่อนโยนกับผู้หญิง แถมยังดูแลใส่ใจคนอื่นเป็นอีกด้วยนะ!"

เธอพึ่งจะพูดจบ หร่วนซือซือยังไม่ทันที่จะได้ตอบอะไรกลับไป ซ่งเย้อันที่กำลังยืนย้ายของอยู่ตรงประตูก็หมุนตัวกลับมาก่อน แล้วเอ่ยปากกำชับขึ้นว่า "ซือซือ คุณมาเปิดประตูห้อง ส่วนของพวกนี้ให้ผมกับอันอันเป็นคนย้ายเองครับ"

ซ่งอวิ้นอันมีสีหน้าแปรเปลี่ยนไปในทันที "อะไรนะ?"

เมื่อครู่นี้เธอพึ่งจะยกยอปอปั้นเขาไปว่าอ่อนโยนกับผู้หญิง แท้จริงแล้วเขาก็อ่อนโยนกับหร่วนซือซือเพียงคนเดียวเท่านั้นเองเหรอ!

หร่วนซือซือหันไปมองสีหน้าของซ่งอวิ้นอันที่อยู่ด้านข้าง ก่อนจะยิ้มเยาะเย้ยออกมาว่า "คิกคิก"

เธอตบปุๆเข้าที่ท่อนแขนของซ่งอวิ้นอันเบาๆ ก่อนจะจ้องเขม็งไปทางเธอ "ย้ายดีๆนะจ้ะ"

ซ่งอวิ้นอันมีสีหน้ายู่ยี่ ส่งเสียงบ่นงุบงิบไม่หยุด แต่ทว่ายังคงวาดมือไม้ไปมาไม่หยุด

หร่วนซือซือช้อนสายตาขึ้น สบมองแผ่นหลังที่กำลังขยับไปมาอยู่ไม่ไกล สูดหายใจเข้า

ลึกๆหนึ่งครั้ง ด้วยหัวใจที่กำลังเต้นแรง

ซ่งเย้อัน แทบจะเป็นชายที่คุ้มค่าที่จะคบหาด้วยจริงๆ