ดั่งรักบันดาล 108

สีหน้าของซ่งอวิ้นอันเปลี่ยนไปทันที " ไม่ได้เกี่ยวกับพี่ชายฉัน? แล้วเธอเป็น……"

หร่วนซือซือถอนหายใจ เธอไม่รู้ว่าจะเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทฟังยังไงดี ถึงยังไงเรื่องของตัวเธอและอวี้อี่มั่ว เธอปกปิดเอาไว้และไม้ได้เล่าให้เธอตั้งแต่แรกเริ่ม

" อันอัน ฉันยังไม่ขอเล่านะ……"หร่วนซือซือเช็ดน้ำตาและทำเป็นยิ้มจากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องคุย " ไหนบอกว่าจะให้พวกเราไปรับเธอที่สนามบินไง? ทำไมกลับมาเองสะแล้วละ? "

ซ่งอวิ้นอันทั้งโกรธและทั้งเป็นห่วง " เมื่อกี้พี่ชายฉันเขาส่งข้อความบอกฉันว่าเธอเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยตอนนี้อยู่โรงพยาบาล พอฉันลงจากเครื่องแล้วเห็นข้อความ ฉันก็รีบตรงมาที่นี่เลย ไหนเธอลองบอกฉันมาสิว่าไอ้เลวที่ไหนมันรังแกเธอ! "

ซ่งเย้อันที่อยู่ข้างๆเห็นสีหน้าของหร่วนซือซือไม่สู้ดี และเขาเองก็เดาออกว่าเพราะอะไร เขาหันไปมองตรงและไอเบาๆ " อันอัน พี่ว่าซือซือเหนื่อยมากแล้ว เธอพาซือซือกลับไปพักที่อพาร์ทเมนต์เธอก่อนเถอะ มีเรื่องอะไรค่อยหาเวลาว่างคุยกัน "

พอซ่งอวิ้นอันได้ยินคำพูดนี้ เธอก็พยักหน้าแต่โดยดีและหันไปมองซือซือแล้วถามว่า " คือ……ซือซือ เธอไปพักที่ฉันก่อนเธอคิดว่ายังไง? "

หร่วนซือซือลังเลอยู่ชั่วครู่ และพยักหน้าบอกว่า " ได้ "

ในเวลานี้เธอพึ่งจะเช่าบ้านได้ ยังไม่ทันได้ขนของเข้าเลย ตัวเองก็มาได้รับบาดเจ็บสะก่อน และเธอก็ไม่กล้ากลับไปขนของด้วย ถ้าบังเอิญเจออันอันเข้าก็แย่เลย เธอไปพักอยู่กับเธอก่อนนั้นแหละน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว

ซ่งเย้อันขับรถมาส่งพวกเธอทั้งสองหน้าประตูหมู่บ้านอพาร์ทเมนต์เดี่ยวของซ่งอวิ้นอัน และได้เอ่ยปากกำชับว่า " ถ้าขาดเหลืออะไรก็ให้บอก เดี๋ยวจะไปซื้อมาให้ "

" ไม่เป็นไหร่! พี่ชาย พี่กลับไปก่อนเถอะ ฉันกับซือซือเรามีเรื่องต้องคุยกัน! ค่อยเจอกันใหม่นะ! "

ตอนนี้เธอมีคำถามในใจมากมาย อยากจะคุยกับหร่วนซือซือให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ แต่เพราะว่าพี่ชายตัวเองยังอยู่ตรงหน้า เธอเลยจำใจต้องกลืนคำถามลงไปไว้ก่อน

ในขณะที่พูดเธอก็พลางเปิดประตูรถ และจับมือหร่วนซือซือเดินเข้าไปทางประตูหมู่บ้าน

หร่วนซือซือหันกลับไปมองและเห็นซ่งเย้อันที่ลงจาดรถมาเพื่อส่งพวกเธอ ทั้งสองสบตากัน จากนั้นก็ยิ้มและพยักหน้า

ในใจเธอรู้ดี เธอและซ่งเย้อันยังไม่ถึงขั้นสามารถเล่าให้เขาฟังทุกเรื่องราวของเธอ

ถ้าเทียบกันแล้ว เธอยินดีที่จะเล่าให้เพื่อนสนิทเธอฟังมากกว่า

ซ่งอวิ้นอันรู้สึกได้ถึงการจ้องตากันของทั้งสองเลยพูดติดตลกว่า " เฮ้ หยุดมองได้แล้ว! ถ้ายังจะมองอีกเธอไม่ต้องกลับมากับฉันแล้วนะ เธอกลับบ้านไปกับพี่ชายฉันไปเลย! "

หร่วนอันอันทั้งโมโหและน่าตลก " อันอัน อย่าพูดเรื่องไร้สาระ "

ความสัมพันธ์ของเธอและซ่งเย้อันในตอนนี้อย่างมากก็แค่เพื่อนเท่านั้น ยังไม่ได้พัฒนาความสัมพันธ์นอกเหนือจากนั้น

" เอาเถอะ ไม่แกล้งเธอแล้วก็ได้! " ซ่งอวิ้นอันเก็บสีหน้า และทำหน้าจริงจังขึ้นมาทันที ยื่นมือไปดึงมือที่ด้านซ้ายของเธอที่ไม่มีแผล และพูดด้วยน้ำเสียงจริง " หร่วนซือซือ ฉันรู้นะ เธอมีเรื่องปิดบังฉัน! "

" ฉันมีเรื่อง……ปิดบังเธอจริงๆ "หร่วนซือซือรู้สึกผิดในใจ " เดี๋ยวกลับไปค่อยเล่านะ "

อพาร์มเมนต์เดี่ยวนี้อยู่ใกล้กับใจกลางเมือง ที่ซ่งอวิ้นอันซื้อที่นี่เป็นเพราะว่าเธอหลบเลี่ยงการนัดดูตัวและเธอก็ทะเลาะกับคุณปู่ตระกุลซ่งจนเธอหนีออกจากบ้านและซื้อที่นี่ไว้เพื่อพักอาศัย ต่อมาเธอไปต่างประเทศ แต่บ้านหลังนี้ก็ยังคงเก็บเอาไว้ ไม่กี่วันก่อนซ่งเย้อันพึ่งจะให้ป้าแม่บ้านมาทำความสะอาดไป และรวดแช่ของต่างๆให้เต็มตู้เยน เพื่อให้เธอกลับมาก็พร้อมเข้าอยู่เลยทันที

พอถึงห้อง ซ่งอวิ้นอันถอดรองเท้าส้นสูงและสะบัดทิ้งไป จากนั้นก็ไปหยิบน้ำผลไม้มาสองขวด และนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับทำหน้าอย่างกับกำลังซักถามอย่างจับผิด " ว่ามา หร่วนซือซือ เธอทำอะไรลับหลังฉันกันแน่? "

หร่วนซือซือสูดหายใจเข้าลึกๆ และค่อยๆทำใจเย็นๆ "คือ……ต้องเท้าความไปตอนที่คุณนายหลิวนัดให้ฉันไปดูตัว……"

เธอเอ่ยปากพูดอย่างเบาๆ ซ่งเย้อันที่อยู่ข้างๆทำราวกับว่ากำลังฟังนิทาน สีหน้าของเธอมีหลายอารมณ์ หลายความรู้สึกมากๆ ตอนที่ได้ยินว่าหร่วนซือซือและอวี้อี่มั่วจดทะเบียนสมรสกัน คางเธอแทบจะกระแทกกับเพื่อน

" หร่วนซือซือ เธอจดทะเบียนสมรสแล้วเธอไม่บอกฉันแม้แต่น้อยเลยหรอ! หะ! "

พอเห็นปฏิกิริยาแบบนี้ของซ่งอวิ้นอัน หร่วนซือซือเม้มปากและพูดว่า " ตอนนั้นฉันเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก……"

" หลังจากนั้นละ? รีบเล่าให้ฉันฟังเร็วหลังจากนั้นยังไงต่อ! "

หร่วนซือซือถอนหายใจสุดแรง และเล่าถึงเรื่องราวความรู้สึกที่เธอและอวี้อี่มั่วเผชิญให้ซ่งอวิ้นอันฟัง

พอพุดถึงตอนสุดท้าย ซ่งอวิ้นอันทั้งรำคาญและโมโห เธอบีบกระป๋องเปล่าด้วยมือข้างเดียว จากนั้นก็พูดออกมาอย่างโมโห " อวี้อี่มั่วคนนี้ เขาคิดว่าเขาเป็นใครกัน! เรื่องที่จบความสัมพันธ์กับเธออย่างไม่บริสุทธิ์เหมือนมีเล่ห์นัยเอาไว้ก่อน! แต่อย่ากันไปแล้วยังจะมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเธออีก! "

ใจของหร่วนซือซือรู้สึกเสียใจเมื่อได้ยินคำพูดนี้

เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ แล้วทำไมวันนี้ต้องทำกับเธอแบบนี้ด้วย!

เธอพึ่งจะรวบรวมความกล้า ที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ และการที่เขาเข้ามาพัวพันมันทำให้ถึงตกเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดอีกครั้ง

พอคิดแบบนี้ เธอก็รู้สึกเศร้า และน้ำตาของเธอก็ไหล

ซ่งอวิ้นอันพูดอย่างไม่พอใจ " ซือซือ ฉันว่านะ เธอโดนรังแกง่ายเกินไป! ไอ้อวี้อี่มั่วไอ้ผู้ชายสารเลว! เรื่องหย่าเธอต้องให้เขาอธิบายกับเธอให้ชัดเจน! เธอห้ามดูถูกคนอย่างเขาเป็นอันขาด! "

ในขณะที่เธอพูด เธอหันกลับไปและเห็นว่าซือซือกำลังร้องไห้เสียใจ เธอก็หยุดพูดกะทันหัน แล้วพูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมาก " ที่รัก เธอ……เธอทำไมถึงร้องไห้สะอย่างนั้นละ? ไม่ร้องนะ！ "

ในขณะที่เธอพูดเธอก็พลางยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้ซือซือด้วย " เธอนี่นะ…..จะทำให้ฉันบ้าตายอยู่แล้ว! "

ถ้าเธออยู่ในประเทศ เธอจะจัดการผู้ชายคนนี้ให้ซือซือไปตั้งนานแล้วไม่ปล่อยให้เขารังแกเธอมาจนถึงทุกวันนี้หรอก!

" อันอัน ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอหรอก " หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆ และปรับอารมณ์ " ฉันแค่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันหนึ่งฉันจะตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้……"

ซ่งอวิ้นอันถอนหายใจและพูดเบาๆว่า " ซือซือ ฉันว่านะเธอควรจะลาออก เธอทำงานอยู่ที่อวี้กรุ๊ปเธอต้องเจอเหน้าเขาตลอด และแน่นอนว่าหลีกเลี้ยงไม่ได้ที่เขาจะมาวุ่นวายกับเธอ! "

หร่วนซือซือพอได้ยินแบบนั้น ก็อึ้งและเงียบไป สิ่งที่เธอพูดก็มีเหตุผลนะ

ถ้าเธออยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่จริงๆเธอก็ควรจะต้องเปลี่ยนงาน ถ้าเป็นแบบนั้นเธอกับอวี้อี่มั่วก็จะได้จบกันจริงๆ ไม่เห็นหน้าก็ไม่วุ่นวายใจ แบบนี้น่าจะเป็นทางออกที่ดีกว่า

" อันอัน เธอพูดถูก……"

เธอขบกราม และลังเลเล็กน้อย " แต่ว่าฉันไม่มีเหตุผลที่จะใช้ลาออกเนี่ยสิ แล้วถ้าลาออกแล้วฉันไม่มีงานจะทำยังไง?…… "

ซ่งอวิ้นอันพูดอย่างโมโหแต่ก็หวังดีกับเธอว่า " ยัยบื้อ!ลาออกต้องมีเหตุผลด้วยหรอ! ฉันว่านะพรุ่งนี้เราไปอวี้กรุ๊ปสักหน่อยดีกว่า ฉันจะด่าไอ้สารเลวนั้นแทนเธอเอง!และรวดลาออกด้วย! เรื่องงานค่อยหากันใหม่ ถ้าไม่มีจริงๆฉันเลี้ยงเธอเอง! "

พอเห็นท่าทางของซ่งอวิ้นอันที่เป็นเหมือนเจ้าพ่อพร้อมเปย์ หร่วนซือซือส่งเสียง " อะแฮ่ม " ออกมา จากนั้นก็หัวเราะ

เธอไม่มีเพื่อนสนิทอะไรมาก แต่เธอมีเพื่อนคนหนึ่งที่ดีมากๆ ทุกครั้งที่เธอเผชิญกับปัญหา ซ่งอวิ้นอันจะเป็นคนแรกที่ยื่นมือมาช่วย

หร่วนซือซือรู้สึกอุ่นใจ เธออ้าแขนและกอดซ่งอวิ้นอันแล้วพูดว่า " อันอัน ของคุณนะ "

ซ่งอวิ้นอันหัวเราะ และใช้มือลูบไปที่หลังของเธอ " ขนาดนั้นเลยหรอ วันหลังก็เลี้ยงหม้อไฟฉันนะ มีครบทุกอย่าง! "

เช้ารุ่งวันต่อไป หร่วนซือซือโดนซ่งอวิ้นอันปลุกแต่เช้าเพื่อไปอวี้กรุ๊ป

พอถึงหน้าประตูบริษัท หร่วนซือซือเงยหน้าขึ้นมองตึกตรงหน้า และรู้สึกผิดในใจนิดหน่อย " อันอัน ฉันว่าเราแค่วางใบลาออกไว้แล้วก็กลับกันเถอะ "

" แบบนั้นไม่ได้ ไหนๆก็มาแล้ว ลือไปแล้วหรอว่าเมื่อวานฉันพุดว่ายังไง? ฉันจะต้องให้เขาอธิบายเหตุผลให้เธอให้ได้! "

ในขณะที่พูด ซ่งอวิ้นอันก็ดึงมือหร่วนซือซือให้เดินเข้าไปข้างใน

พวกเธอเดินมาถึงหน้าประตูลิฟต์ กำลังรอลิฟต์อยู่ ข้างๆก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

" เฮ้ย หร่วนซือซือ เธอยังกล้ามาบริษัทอยู่อีกหรอ! "