สามคนซ่อยอยู่ในห้องครัวจนฟ้ามืดค่อยออกมา
ที่ศาลาชิวสุ่ย มีคนเดินตรวจเสมอ ที่คือเป็นที่เกิดเหตุ ต้องเฝ้าอย่างเข้มงวด
รอคนที่ตรวจไป จวินซานก็พาพวกนางเข้าไปในภูเขาเทียม
“ทางเข้าอยู่ในศาลา บ่าวไม่มีกุญแจ ไม่รู้ว่าจะเปิดได้หรือเปล่า คุณหญิงรอตรงนี้ก่อน ถ้าเปิดได้ท่านค่อยมานะขอรับ”จวินซานบอก
เป็นศาลาที่พบบ่อยที่สุด ในนั้นวางโต๊ะหินกลมและเก้าอี้นั่งเล็กสี่ตัว
จิ้นเยว่พยักหน้า นอนคว่ำอยู่บนภูเขาเทียม เห็นจวินซานโดดลงไปแล้วรีบเข้าไปในศาลา
เก้าอี้สี่ตัวต้องวางตัวใหม่ตามตำแหน่งที่กำหนด จวินซานจับที่ขอบโต๊ะกลม แล้วใช้แรงหมุนมัน ในท่ามกลางความมืด มีเสียงเฟืองที่สัมผัสกันเกิดขึ้น จวินซานรีบถอยหลังไป แล้วในพื้นที่ว่างของนอกศาลา ก็มีทางเข้าเปิดออกมา
“คุณหญิง!”จวินซานเรียก
จิ้นเยว่จับกระโปรงแล้ววิ่งออกมา ข้างหลังตามด้วยซวงจือ
สามคนรีบลงไปในทางใต้ดิน ประตูทางเข้ารีบปิดอย่างรวดเร็ว จวินซานเอาเทียนที่ติดบนกำแพงลงมา”ที่นี่คุณชายเคยพาบ่าวมาแค่ครั้งเดียวขอรับ เพื่อมิให้เกิดอุบัติเหตุ คุณหญิงต้องระวังนะขอรับ”
ทุกที่มืดไปหมด จิ้นเยว่ตามหลังของจวินซาน เดินไปข้างหน้า เดินไปยิ่งข้างหน้า ยิ่งรู้สึกเย็น ขนลุกไปหมด ทำให้คนรู้สึกไม่สบายเป็นอย่างยิ่ง
จิ้นเยว่หันหลัง เห็นซวงจือหน้าซีดไปหมด นางตกใจมาก จมูกเกิดจะหดตัวเป็นก้อนแล้ว
“คุณหญิงไม่ต้องกลัว พวกเราอยู่ใต้ทะเลสาบ ดังนั้นที่นี่ก็จะมืดและเย็นหน่อย น่ากลัวหน่อย”จวินซานอธิบาย กลัวว่าจะทำให้คุณหญิงหวาดกลัว”เดินไปอีกก็เป็นที่เก็บน้ำแข็งขอรับ”
“ทำไมเอาที่เก็บน้ำแข็งมาไว้ที่นี่”จิ้นเยว่ไม่เข้าใจ “ไม่ใช่บอกว่าที่นี่ไม่ให้ใครเข้ามาเลยหรือ”
จวินซานพยักหน้า และหาโอกาสที่เหมาะสมเปลี่ยนหัวเรื่อง”คุณหญิง เชิญฝั่งนี้!”
เดินไปอีก เป็นห้องลับ
ห้องลับไม่ได้ล็อก น่าจะเพราะข้างนอกล็อกอยู่แล้ว ดังนั้นข้างในไม่มีคนเฝ้า และไม่มีอาวุธลับใดๆเลย จวินซานเปิดอย่างแรง ข้างในเป็นโลงศพที่ทำด้วยหิน
ซวงจือกลัวจนซ่อนหลังของจี้นเยว่ ไม่กล้าเอาหัวออกมา
“ข้างในไม่มีอะไร”จวินซานบอก”โลงศพนี้ทำจากหินอันล้ำค่า เหลือให้นายท่านใช้ในตอนเสียชีวิต ตอนนี้จึงไม่ได้ใส่อะไร พวกเจ้าไม่ต้องกลัว”
จิ้นเยว่ขมวดคิ้ว”ข้าได้กลิ่นเลือด”
ซวงจือนิ่งอึ้ง”บ่าวไม่ได้กลิ่นเลยเจ้าคะ”
ฟังแล้ว จวินซานตกใจ ในนี้วางถ่านไม้ และวางไม้หอมจำนวนมาก กลิ่นไม้หอมรุนแรงขนาดนี้จะได้กลิ่นเลือด?”
“มีจริง”จิ้นเยว่ก้มลง ค่อยๆเดินไปข้างหน้าจนไปถึงโต๊ะไหว้ เปิดผ้าที่คลุมโต๊ะไว้ออกมา
“พ่อบ้าน?”
“พ่อบ้าน!”
พ่อบ้านนอนใต้โต๊ะไหว้ ผมสีขาวยุ่งไปหมดเลย เลือดบนไหล่แข็งตัวเป็นก้อนสีดำไปเเล้ว ดูท่าน่าจะได้บาดเจ็บมานานแล้ว
วางบนพื้น พยายามให้เขานอนราบ
“พ่อบ้านตายแล้วใช่ไหม?”ซวงจือถาม
จวินซานส่ายหัว จับที่ชีพจรของท่าน”น่าจะยังมีชีวิตอยู่ เเค่ไม่รู้ว่า…..”
ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้หรือไม่
“ขอทางหน่อย!”จิ้นเยว่เอาขวดเล็กๆที่ชอบเอาติดตัวออกมา เทเม็ดยาเม็ดหนึ่งออกมา”ช่วยเร็ว อ้าปากของเขาออก!”
จวินซานทำตาม
ใช้มือเปิดปากของพ่อบ้าน แล้วจวินซานจับคางของพ่อบ้านให้เขากลืนลงไป
“ดีที่ยังกลืนลงไปได้”จิ้นเยว่โล่งใจ “ช่วยมาตรวจเช็คแผลกัน ถ้าเป็นแค่แผลภายนอกยังรักษาได้ แต่ถ้าไม่ใช่ก็ยุ่งยากแล้ว”
จวินซานเปิดเสื้อของพ่อบ้านออก ที่ไหล่มีแผลที่ถูกมีดกรีด ดูน่ากลัวมาก
“อายุเยอะแล้ว แผลจะหายช้าหน่อย แผลลึกขนาดนี้ยังอยู่ได้ถือว่าเป็นบุญแล้ว แต่ก็ต้องบอกว่าเป็นเพราะพ่อบ้านฉลาด หลังจากได้รับบาดเจ็บแล้ว รีบถอดเสื้อนอกมาปิดแผลเอาไว้!”จิ้นเยว่เอากระเป๋าเล็กออกมา เปิดออกมาเป็นยาผงจำนวนมาก แต่ใช้แก้อาการอะไรยังไม่รู้เลย
ซวงจือพูด”คุณหญิง บ่าวยังนึกว่าที่ท่านเอาติดตัวนั้นเป็นเงินเจ้าค่ะ!”
“พ่อข้าเป็นหมอ ข้าเอายาติดตัวมันก็ไม่ต่างกับเงินเลย เงินอยู่ที่แขนเสื้อ วางกับที่รักล้ำค่าของข้าไม่ได้!”
ซวงจือตอบ”อ๋อ”แล้วก็ดูจิ้นเยว่เทยาลงไปที่แผลของพ่อบ้าน แล้วให้จวินซานเอาผ้ามาพัน
“ยาห้ามเลือด ยาทาแผล เม็ดยาช่วยชีวิต ข้าทำได้แค่นี้แหละ ที่เหลือต้องดูบุญวาสนาของเขาแล้ว”จิ้นเยว่บอก
เม็ดยาช่วยชีวิตนั้นยังเป็นยาช่วยชีวิตที่พ่อให้เลย
“ขอบคุณคุณหญิงขอรับ”จวินซานทำความเคารพ
ซวงจือใช้ผ้าเช็ดเหงื่อของจิ้นเยว่”ทำให้คุณหญิงจ้องเหนื่อย ขอประทานโทษเจ้าค่ะ!”
ผ่านไปสองชั่วโมง จิ้นเยว่นอนที่ไหล่ของซวงจือหลับไปแล้ว
ซวงจือไม่กล้านอน นั่งตรงๆอยู่ เพราะกลัวว่าเดี๋ยวตัวเองขยับ นางจะตกไปบนพื้น ดูจนจวินซานยังขมวดคิ้วเลย ข้าน้อยนี่ดีนะ รักเจ้านายมาก
“น้ำ……”
ฟังเสียงยังรู้สึกเจ็บเลย
จวินซานรีบไปหาบนโต๊ะไหว้ มีน้ำที่ไหนได้…..
จิ้นเยว่ได้ยินเสียงก็ตื่นมา เห็นจวินซานเดินหาน้ำ นางก็เลยเดินไปที่โต๊ะไหว้ ข้างบนมีแจกันดอกไม้ซึ่งเหี่ยวหมดแล้ว เอาแจกันแล้วก็วิ่งมา
“คุณหญิง น้ำนั้นดื่มไม่ได้ขอรับ!”จวินซานเตือน
น้ำนั้นไม่รู้นานขนาดไหนแล้ว
จิ้นเยว่เทน้ำลงในผ้า เช็ดปากของพ่อบ้าน”น้ำนี้ดื่มไม่ได้แน่นอน เดี๋ยวพ่อบ้านท้องเสีย ขี้ราดที่นี่ ฟู่จิ่วชิงต้องกินข้าแน่?”
น้ำดื่มไม่ได้ แต่เอามาเช็ดหน้า ชุ่มคอ ให้พ่อบ้านกลับสติยังได้อยู่
พ่อบ้านลืมตาออกมา ดูอะไรไม่ชัดเลย ดีที่สมองยังมีสติอยู่
“พ่อบ้าน?”จวินซานเรียก
พ่อบ้านรู้สึกเจ็บปวด นั่งพิงอยู่อย่างสิ้นแรง”เร็ว……เร็ว……จะเกิดเหตุแล้ว!”
“พ่อบ้าน เหตุมันเกิดแล้ว!”ซวงจือพูด
พ่อบ้านร้องอุ้ยออกมา แล้วถามว่า”เกิดไรขึ้น?”
“ท่านสลบเมื่อไหร่?”จิ้นเยว่ถาม
ก่อนหน้านี้พ่อบ้านปิดตาอยู่ ตอนนี้พอได้ยินเสียงของจิ้นเยว่ก็รีบลืมตาขึ้นมา แล้วพูดว่า”คุณหญิงห้า?ท่านเข้ามาได้ยังไง ที่นี่นายท่านไม่ให้ใครเข้ามาเลยนะท่าน……”
“ท่านเป็นแบบนี้แล้ว ยังจะสนใจพวกนี้อีกหรือ”จิ้นเยว่นวดขมับ”พูดให้ชัดเจน ตกลงเกิดอะไรขึ้น?ไม่งั้นโลงศพนี้ ก็จะใช้ได้แล้ว!”
พ่อบ้านตกใจ”อะไรนะ?!”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
