จอมใจจอมทัพ 47 เป็นเจ้า ไม่ใช่ข้า !

“ ปากดีไปเถิดเหิงซื่อหลุน ฆ่าเจ้าเสร็จ ข้าจะเหยียบหงโจวให้ย่อยยับ จับซูเม่ยมาทำเมียชั่วคราว เบื่อเมื่อไหร่ข้าจะโยนให้ลูกน้องข้าย่ำยี ฮ่าๆๆ ”

“ ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เจ้าจะได้ใช้ปากสกปรกหมิ่นเกียรติองค์หญิงของข้า ไอ้ลูกหมาจิ้งฝู ! ” เหิงซื่อหลุนควบม้าทะยานใส่องค์ชายจิ้งฝู ทวนสองสายฟาดฟันกันรุนแรงรวดเร็วหนักหน่วง ทั้งคู่ควบคุมม้าและทวนในมือได้อย่างคล่องแคล่ว ผลัดกันรุกรับไม่มีใครยอมใคร ผ่านไปหลายกระบวนท่าไม่มีใครเพลี่ยงพล้ำ

ขณะต่อสู้กันอย่างดุเดือด ทหารหงโจวนายหนึ่งเกิดเพลี่ยงพล้ำ แม่ทัพเหิงเห็นเหตุการณ์จึงรีบเข้าช่วย เปิดโอกาสให้องค์ชายจิ้งฝูเห็นช่องว่างแทงทวนเข้าด้านหลัง แม่ทัพเหิงเบี่ยงตัวหลบทำให้เขาตกม้า คมทวนเฉือนต้นแขนบาดเจ็บ โลหิตแดงสดไหลทะลักย้อมชุดสีดำ ทวนในมือพลันหลุดลงพื้น

“ เตรียมตัวตายได้แล้ว เหิงซื่อหลุน ไอ้ขี้ข้าชั้นต่ำ ! ”

องค์ชายจิ้งฝูตะโกนอย่างได้ใจก่อนควบม้าเข้าใส่หวังปิดบัญชีแค้น ทวนเงินพุ่งใส่หมายยังจุดตาย ด้วยความมั่นใจว่าจะเล่นงานอีกฝ่ายได้อยู่หมัดเป็นแน่ ทำให้ไม่ระวังตัวใด ๆ ทั้งสิ้น

เหิงซื่อหลุนจ้องมองศีรษะไร้ลมหายใจอย่างเกลียดชังก่อนตวาดกร้าวกังวานดัง

“ ทัพเจี้ยนจิงจงฟัง บัดนี้องค์ชายจิ้งฝูผู้นำทัพของพวกเจ้าถูกสังหารแล้วด้วยน้ำมือของข้าแม่ทัพเหิงซื่อหลุน เลือกเอาว่าพวกเจ้าจะศิโรราบแต่โดยดีหรือว่ายืนหยัดที่จะสู้ต่อโดยไร้แม่ทัพ แต่ข้าขอบอกกล่าวเอาไว้ตรงนี้เลยว่าหากยังดึงดันพวกเจ้าจะมีสภาพไม่ต่างอะไรกับองค์ชายของพวกเจ้าในตอนนี้ ” แม่ทัพเหิงว่า พลางผินหน้าไปมองร่างไร้ศีรษะขององค์ชายจิ้งฝู ที่ถูกม้าศึกพาควบไปรอบสนามรบเป็นที่น่าสยดสยองและเวทนาเหลือเกิน

แน่นอนว่าทหารเจี้ยนจิงทั้งหลายเลือกที่จะยอมแพ้แต่โดยดี องค์ชายจิ้งฝูนั้นใช้อำนาจบังคับกดขี่ ไม่เคยมีเมตตากรุณาต่อผู้ใต้บังคับบัญชา ทุกคนไม่ได้มารบด้วยใจหากเกรงกลัวว่าจะถูกทำร้าย ทหารส่วนมากกลับโล่งใจเสียอีกที่เขาตายไปเสียได้ก็ดี

แม่ทัพเหิงสั่งให้ทหารตามเก็บร่างอันไร้วิญญาณลงจากหลังม้าศึกรวมทั้งศีรษะของเขาเพื่อนำกลับเข้าเมืองหงโจวก่อนส่งกลับไปยังเจี้ยนจิง ให้บิดาของเขาได้ทำพิธีศพ

ทหารหงโจวตั้งกองกำลังขนาบเชลยทหารเจี้ยนจิง ทว่ามิได้มีการทำร้ายใด ๆ นอกเสียจากการยึดอาวุธแล้วล่ามโซ่เอาไว้นอกจากนั้น ท่านแม่ทัพเหิงยังสั่งให้ทหารหงโจวแจกจ่ายเสบียงและน้ำดื่มแก่เชลยเจี้ยนจิงทั้งหลาย ผู้ใดเจ็บป่วยก็มีหยูกยาให้ ทำให้พวกเขารู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก เพราะตลอดเวลาที่ร่วมรบกับองค์ชายจิ้งฝูนั้น มิมีสักคราวที่เขาจะแสดงน้ำใจใด ๆ หากทำสิ่งใดมิถูกใจก็มีแต่จะถูกทำร้ายหรือถึงขั้นสังหาร