จอมใจจอมทัพ 13 ล่วงเกิน

นี่ขนาดพบเจอหน้ากันครั้งแรกยังเผยธาตุแท้ให้เห็นได้ถึงเพียงนี้…

“ พี่ไม่เห็นน้องหญิงที่งานเลี้ยงต้อนรับก็เลยขออนุญาตฝ่าบาทออกมาตามหา ”

“ ต้องขออภัยองค์ชายด้วยเพคะ พอดีกระหม่อมไม่ชอบเสียงดนตรีอึกทึกครึกโครมเท่าไรนัก ชอบอยู่เงียบ ๆ สงบ ๆ ”

“ ไม่เป็นไรเลยน้องหญิง พี่เองก็ไม่ชอบความวุ่นวายเช่นเดียวกัน หัวใจของพี่จึงได้เรียกร้องให้ออกมาตามหาน้องหญิงถึงที่นี่อย่างไรเล่า ” เขาเอ่ยวาจาเกี้ยวพาและส่งสายตาฉ่ำหวานมาให้ ซึ่งสิ่งนั้นทำให้องค์หญิงซูเม่ยคลื่นไส้เป็นยิ่งนักแต่ก็พยายามเก็บอาการเอาไว้

“ นั่นน้องหญิงกำลังวาดรูปอยู่รึ ”

“ ถามโง่ ๆ ขี่ม้าอยู่กระมัง ไม่มีตาหรืออย่างไร ” นางพึมพำเบา ๆ อย่างรำคาญใจ แต่เจียหลันนางกำนัลรีบสะกิดแล้วกระซิบให้นางพูดใหม่

“ พวกเจ้าไปหาชาอุ่น ๆ มาให้ข้ากับองค์หญิงเดี๋ยวนี้ ” องค์ชายหันไปออกคำสั่งกับนางกำนัลขององค์หญิงซึ่งทั้งหมดหันมามององค์หญิงเลิ่กลั่ก องค์หญิงพยักหน้าและเอ่ยกับพวกนาง

“ ไปเถอะ ”

นั่นทำให้เป็นการเปิดโอกาสให้องค์ชายจิ้งฝูกับองค์หญิงซูเม่ยได้อยู่กันสองต่อสอง และทันทีที่คล้อยหลังนางกำนัลจะด้วยฤทธิ์สุราหรือความงามของเหรินซูเม่ยเกินต้านทาน องค์ชายจิ้งฝูก็ขยับเข้ารวบกอดนางจากทางด้านหลังแล้วสูดดมความหอมที่เรือนผม

“ ภาพวาดว่าสวยแล้ว คนวาดงดงามยิ่งกว่า ผมคนวาดก็หอมเหลือเกิน ” การกระทำเช่นนั้นทำให้นางตกใจเป็นอย่างยิ่ง รีบดิ้นรนออกจากพันธนาการแล้วลุกขึ้นยืน หันหน้ามาประจันกับเขาแล้วตวาดเสียงดังทันที

“ นี่ท่านทำอะไร ! ” เขายังคงยิ้มกริ่มอย่างสบายใจราวกับมันเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่ล่วงเกินสตรีในคราวแรกพบเช่นนี้

“ พี่ก็แค่ทักทายน้องหญิงเท่านั้น ”

“ การเข้ามาสวมกอดและดมดอมหญิงในคราแรกที่พบนี่มันมากเกินไปแล้ว ท่านเป็นถึงองค์ชายแห่งเมืองใหญ่แต่หาได้มีความเป็นสุภาพบุรุษไม่ เหตุใดจึงล่วงเกินข้าเช่นนี้ ! ”