ห้องทำงานได้แปรมาเป็นสมรภูมิแห่งรัก ชายหนุ่มรุกเธอหนักจนแทบหายใจไม่ทัน เขาเรียกร้องและโหยหาเหมือนกับคนอดอยากปากแห้งมานาน เขาอุ้มเธอขึ้นอย่างสบายๆไปยังโซฟาตัวใหญ่ เมื่อหลังของเธอสัมผัสกับเบาะโซฟานุ่มๆเขาก็ตามมาคร่อมเธอทันที
“ผมดีใจนะที่เกรซให้โอกาสผม”
“ค่ะ เกรซเชื่อว่าคุณรักเกรซกับลูกมาก”
“มีน้องให้น้องพายหลายๆคนเลยนะครับ ผมเลี้ยงไหว”
“คุณไหวแต่คุณถามเกรซหรือยังคะเนี่ย เลี้ยงเด็กให้โตแต่ละคนมันอยากนะคะ ต้องรักและเอาใจใส่แม้จะเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ตาม”
“ไหวครับ ทำไหวก็ต้องเลี้ยงไหวเราอย่ายื้อเวลาไปเลยนะครับ มาต่อกันดีกว่า” ชายหนุ่มระดมจูบเธอไล่ตั้งแต่หน้าพาก แก้มทั้งสองข้าง จมูกและริมฝีปากนุ่มๆของเธอ เขาค่อยๆสอดลิ้นเข้ามาเกี่ยวพันลิ้นของเธอ หญิงสาวที่ไปไม่เป็นกับเรื่องพวกนี้แทบอ่อนระทวย เขาร้ายกาจมากๆเลย เหมือนกับเป็นคนละคนกับเทพบุตรสุดหล่อที่เธอตอบตกลงจะแต่งงานด้วย มือปลาหมึกของเขาทำงานอย่างรวดเร็วเสื้อนอนตัวใหญ่ของเธอปลิวหายไปแล้ว ตามมาด้วยกางเกงนอนขายาว ในขณะที่เธอกำลังจะวางเปล่าตัวของเขายังเต็มไปด้วยเสื้อผ้าครบชุด การที่มีสติสตางค์เต็มร้อยขนาดนี้เธอก็เขินเหมือนกันนะ
“ไม่เท่าเทียมเลย เกรซถอดให้ผมบ้างสิครับ” เขากระซิบน้ำเสียงแหบพร่าข้างหูของหญิงสาว เธอยกมืออันสั่นเทาของตนค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนอนของเขาออกทีละเม็ดๆ จนเสื้อของเขาปลิวหาย เขายกตัวขึ้นจะถอดกางเกงนอนตัวยาวของตนออกบ้าง แต่ปรากฎว่าสาวน้อยที่อยู่ห้องข้างๆกันดันร้องจ๊ากขึ้นมา หญิงสาวจึงให้เขาหยุดทุกการกระทำแล้วรีบใส่เสื้อผ้าเพื่อไปดูลูก
“เกรซอยู่ที่นี่แหละครับ ยังไงคืนนี้ก็หนีผมไปไม่รอดหรอก เดี๋ยวผมจะกลับมาครับ”
“ฮ่าๆ” เธอทั้งขำทั้งสงสารเขาเพราะอาวุธร้ายของเขาคงจะพร้อมใช้งานแล้วแต่แค่ยังไม่มีโอกาสได้ใช้เท่านั้นเองเพราะเขาต้องรีบไปดูคนตัวน้อย
“ฮืออ ฮึกๆ ฮือ”
“โอ๋ๆ ลูกสาวของพ่อร้องไห้ทำไมคะ”
“คู๊นแม่ละคะ น้องพายตื่นขึ้นมาไม่เจอใครเลยร้องไห้ค่ะ”
“คุณแม่เข้าห้องน้ำค่ะ น้องพายนอนกับพ่อก่อนนะคะ”
“ค่ะ” สาวน้อยนอนซุกอกผู้เป็นพ่อใช้เวลาไม่นานสาวน้อยก็หลับตาลงไปอีกครั้ง
“มาแล้วครับ หลับปุ๋ยไปแล้ว”
“กล่อมยังไงคะเนี่ยถึงรวดเร็วแบบนี้”
“แกคงง่วงเต็มที่อยู่แล้วละครับ เพียงแต่แค่สะดุงตื่นกลางดึกเท่านั้นเอง”
“ค่ะ”
“เกรซใส่ชุดทำไมครับ เดี๋ยวก็ต้องถอดออกอยู่ดี”
“เกรซง่วงแล้วค่ะ อยากไปนอนแล้ว”
“ไม่เอาครับ อย่าแกล้งผมสิครับ”
“ฮ่าๆ ดูทำหน้าเข้า”
“ก็กว่าเราจะมีโอกาสแบบนี้มันหายากมากไงครับ” เขาขยับเข้ามาใกล้และถอดชุดด้วยเองออกทันที จนตอนนี้เขาเหลือแต่ชั้นใน จากนั้นจึงหันมาจัดการกับเธอบ้าง ไม่นานเธอก็เปลือยเปล่าไม่เหลืออะไรปกปิดร่างกายเลยสักชิ้น หญิงสาวพยายามจะยกมือขึ้นมาปิด แต่คงจะขัดใจเขาไม่น้อย เพราะฟังจากน้ำเสียงจิ้จ๊ะนั่นแล้ว
“อย่าปิดเลยครับ เราเคยเห็นกันมาหมดแล้วไม่ต้องอทยไปหรอกครับ”
“จะไม่อายได้ยังไงคะ ตอนนั้นสติมันเลือนลางเหลือเกิน ซึ่งแตกต่างจากตอนนี้มากค่ะ”
“คุณจะได้จดจำผมได้แม่นๆเลยไงครับ”
“คนบ้า คนหื่น”
“ฮ่าๆ ว่ามาได้เต็มที่เลยครับ ผมอารมณ์ดีมากไม่โกรธหรอกครับ”
“ชิ”
ชายหนุ่มรุกเธออย่างหนักอีกครั้ง หลังจากวันนั้นเธอก็ไม่เคยมีความสัมพันธ์กับใครอีกเลย นึกถึงแต่ลูกอยู่เสมอและตอนนี้คงเป็นเหมือนพรหมลิขิตที่ทำให้เธอและเขากลับมารักกันได้อีกครั้ง โดยที่ไม่มีปัญหาใดๆกับทางบ้านของชายหนุ่มเลย
“อ๊า”
“อ้ากว้างๆหน่อยครับ”
“คุณๆฉันไม่ไหว”
“เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นนะครับ เชื่อผมเถอะ”
เมื่อสองร่างประสานเป็นหนึ่งเดียวเธอรู้สึกทั้งเจ็บทั้งอึดอัดและมีความสุขไปพร้อมๆกัน เธอดีใจที่สุดท้ายแล้วผู้ชายข้างกายของเธอก็ยังเป็นเขา
“ผมจะไม่ไหวแล้วครับ”
“เกรซก็เหมือนกันค่ะ”
“พร้อมกันนะครับ”
“อ๊าา”
ชายหนุ่มปลดปล่อยทุกหยาดหยดเข้าสู่ร่างกายของหญิงสาว เชื้อพันธุ์ที่จะก่อให้เกิดชีวิตเล็กๆนั้น เขาตั้งใจให้มันสำเร็วผลในเร็ววันนี้ ความรู้สึกมันร่องลอยเหมือนอยู่บนปุยเมฆ เขาอยากให้เธออยู่บ้านเลี้ยงลูกมากกว่าออกไปทำงาน เพราะเรื่องหาเงินเขาไม่อยากให้เธอต้องเป็นห่วง เขาขยันทำมาหากินอยู่แล้ว
“ไหวไหมครับ อีกรอบได้ไหม”
“คนหื่น นี่คุณใช่คุณพิธานที่เกรซรู้จักไหมคะ”
“ใช่แน่นอนครับ ฮ่าๆ”
“คุณมันคนหื่นนน”
“กับคุณคนเดียวตั้งหากครับ คุณรู้ไหมว่าผมต้องพยายามอดกลั้นแค่ไหนเมื่อเราได้อยู่ใกล้ชิดกัน”
“คุณไม่เคยคบกับใครหลังจากนั้นเลยหรอคะ”
“ใช่ครับ ผมรอคุณเสมอไงครับ เหมือนกับว่าถ้าไม่ได้คุณก็คงไม่มีใคร คุณก็รู้ว่าผมไม่เคยมองใคร ไม่ชอบเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหนยกเว้นคุณ”
“อ้อนอย่างนี้อยากได้อะไรคะเนี่ย”
“อีกรอบนึง นะครับ น้าา”
“ไม่ไหวแล้วมั้งคะ เดี๋ยวลูกตื่นไม่รู้ด้วยนะคะ”
“ถ้าตื่นเดี๋ยวผมจัดการเองครับ”
“งั้น….ก็ได้ค่ะ”
ที่ยอมเนี่ยก็เพราะรักหรอกนะ ตัวเธอทั้งรักและมีความสุขมากๆเวลาที่มีเขาอยู่ข้างกัน พายุถูกพัดโหมกระพือขึ้นอีกครั้ง ทำเอาเธอสลบไปกลางอากาศซะอย่างนั้น หลังจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของชายหนุ่มแล้วแหละที่ต้องดูแลเธอทั้งคืนไปจนเช้า
“อรุณสวัสดิ์ครับลูกสาวของพ่อ”
“….”
“น้องพายแต่งชุดน่ารักจังเลยครับ”
“….”
“เกรซลูกเป็นอะไรหรือป่าวครับ ทำไมไม่คุยกับผมเลย”
“ถามแกดูเถอะค่ะ เกรซก็ว่าแปลกๆแกไม่เรียกหาคุณเลย”
“น้องพายลูก ทำไมไม่คุยกับพ่อเลยละครับ พ่อทำอะไรผิดหรอครับ”
“น้องพายโกรธคู๊นพ่อแล้วค่ะ”
“อ้าว ทำไมละครับ”
“ฮึกๆ ก็คู๊นพ่อแย่งคู๊นแม่ไปจากน้องพาย น้องพายตื่นขึ้นมาอีกก็ไม่เจอทั้งคู๊นพ่อคู๊นแม่เลย”
“โอ๋ๆพ่อขอโทษครับ พ่อกับแม่ออกไปทำธุระกันแปบเดียวเองนะครับ”
“ไม่แปบค่ะ ไปนานมาก นานจนน้องพายง่วงแล้วก็หลับไปอีก”
“โถว่ลูกพ่อ งั้นพ่อขอโทษและจะไถ่โทษด้วยการพาน้องพายกับคุณแม่ไปเที่ยวบริษัทพ่อดีไหม”
“คู๊นพ่อทำงานอะไรคะ”
“พ่อขายรถครับ รถของพ่อสวยๆทั้งนั้นเลยน้า”
“จริงหยอคะ”
“จริงสิครับไม่เชื่อถามคุณแม่ของหนูได้เลย”
“จริงหยอคะคู๊นแม่”
“จริงค่ะ”
“งั้นก็ได้ค่ะ น้องพายจะหายโกรธแต่รถต้องสวยจริงๆนะคะ”
“แน่นอนครับ”
“คุณพิธานคะ เกรซมีเรื่องจะคุยด้วย แม่ขอตัวคุณพ่อแปบนึงนะลูก”
“ค่าาา น้องพายหม่ำๆรอ”
“เกรซว่สมันเร็วไปหรือป่าวคะ ใครๆต่างก็ไม่รู้เรื่องของเราเลย”
“ก็จะรู้วันนี้ไงครับ แล้วผมขอร้องเกรซอย่างหนึ่งนะ อย่าไปฟังคำพูดของคนอื่นมากนักเพราะเราควรจะแคร์ความรู้สึกของคนในครอบครัวเราเองมากกว่านะครับ”
“ก็ได้ค่ะ”
“แค่คุณรู้เอาไว้ว่าผมรักคุณมากก็พอ”
“ค่ะ”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
