คุณเลขาที่รัก 11

เมื่อครบกำหนดหญิงสาวเลือกที่จะคลอดลูกสาวด้วยวิธีธรรมชาติ สาวน้อยมีชื่อเล่นว่า น้องพาย เธอหวังว่าอย่างน้อยก็ให้ลูกชื่อ พ พาน เหมือนผู้เป็นพ่อบ้างก็ยังดี ซึ่งสาวน้อยมีน้ำหนัก 3,250 กรัม ตัวขาวอวบอ้วนเหมือนผู้เป็นพ่อไม่มีผิดเพี้ยน แม้กระทั้งคิ้วที่ดกดำจนคุณหมอเองยังแปลกใจ แต่ถ้าคุณหมอได้เห็นคนเป็นพ่อแล้วคงจะได้คลายความสงสัยไปได้ ทุกคนต่างมารุมล้อมสาวน้อยคนนี้เพราะต่างตกหลุมรักเธอตามๆกัน คุณน้ามดแดงและคุณยายนำของรับขวัญหลานมาให้ถึงขอบเตียง ซึ่งมดแดงให้จี้ทองคำขาวเล็กๆ ส่วนคุณยายให้สร้อยข้อมือทองคำหนักหนึ่งบาท เธอรู้สึกมีความสุขมากที่แม่ของเพื่อนสาวเอ็นดูเธอเหมือนเป็นลูกของท่านคนหนึ่ง ท่านคอยดูแลหุงหาอาหารให้เธอด้วยความเต็มใจ เธอพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลประมาณห้าวันคุณหมอก็อนุญาติให้เธอและลูกกลับไปพักที่บ้านได้ เธอเตรียมจัดมุมไว้สำหรับลูกตัวน้อยของเธอโดยเฉพาะโดยจะไม่แยกห้องนอนกับลูก ชีวิตนี้เธอมีกันแค่สองคนเท่านั้นก็ไม่รู้จะแยกกันไปทำไม น้องพายเป็นเด็กเลี้ยงง่าย กินอิ่มก็นอนหลับ พอตื่นก็อยากจะกิน เมื่อให้กินจนเต็มที่แล้วก็หลับไปอีก วนเวียนเป็นกิจวัตรประจำวันไปเสียแล้ว มดแดงอาสาเป็นพี่เลี้ยงได้อย่างดีเยี่ยม เธอต้องขอบคุณมดแดงมากๆที่ช่วยเหลือเธอมาตลอดจนเธอไม่ต้องจ้างพี่เลี้ยงมาเลี้ยงดูลูกเลย

“ว่าไงคะ สาวน้อยทำอะไรอยู่คะ”

“แอ๊ะ แอ๊”

“ว่าไงคะ จะพูดแล้วหรอลูก ตัวหนูยังนิดเดียวเองจะพูดแล้วหรอลูก ฟอดดด”

“คิกๆ อ๊ะ” สาวน้อยดิ้นไปมาเมื่อถูกผู้เป็นมารดาแกล้งโดยการหอมที่พุงกลมๆนั้น

น้องพายมีพัฒนาการที่ดีเยี่ยม จนอาจจะดีกว่าเด็กวัยเดียวกันด้วยซ้ำ คุณหมอชมสาวน้อยอยู่เสมอ เธอลืมเรื่องสำคัญไปเรื่องหนึ่ง ตอนนี้ยัยมดแดงก็เปิดใจคบกับคุณหมอตินแล้ว หลังจากที่เขาตามจีบจนมดแดงใจอ่อนยอมเป็นแฟนด้วย แต่เห็นคนที่แฮปปี้ที่สุดคงจะหนีไม่พ้นคุณแม่ของมดแดง ที่ลูกสาวของตนขายออกเสียที กลายเป็นว่าน้องพายมีลุงหมอตินมาช่วยดูแลอีกคน สาวน้อยเลยได้รับความรักจากบุคคลรอบข้างไปเต็มๆ เธอหวังว่าวันนึงเมื่อลูกโตขึ้นพอจะรู้ความแล้วค่อยบอกความจริงเรื่องพ่อของน้องพาย

2 ปีผ่านไป

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว น้องพายสองขวบกว่าแล้วสาวน้อยเริ่มที่จะพูดเป็นคำๆอย่างชัดเจน ชอบวิ่งไปมารอบๆบ้าน เล่นเอาคนเป็นแม่ปวดหัวเป็นอย่างมาก แต่อีกไม่นานสาวน้อยก็จะต้องห่างจากอกแม่ไปเข้าโรงเรียนเสียแล้ว

“ค่อยๆเดินสิลูก เราเป็นผู้หญิงนะลูก เล่นซนเป็นผู้ชายไปได้เลย ถ้าหกล้มขึ้นมาจะเจ็บตัวได้นะคะ”

“ค่าาา” ตอบรับเสียงหวานกับมารดาแต่ก็ยังยิ้มและวิ่งไม่หยุดอยู่ดี ทะเล้นเสียจริง

“คู๊นแม่ขาา”

“ว่าไงคะ”

“หม่ำๆ ค่ะคู๊นแม่ น้องพายหิ๊วหิวว” นอกจากขี้เล่นแล้วยังเป็นเด็กที่แสนจะกอนเก่งมาก เธอกลัวว่าวันหนึ่งลูกเธอจะน้ำหนักเกินเกณฑ์แล้วกลายเป็นหมูน้อยตัวเล็กๆแทน แต่คุณตินก็บอกว่าไม่เป็นไรเพราะยังอยู่ในวัยที่ต้องการพลังงานมากสำหรับการเติบโต การวิ่งช่วยเผาพลาญพลังงานและเป็นการออกกำลังกายไปในตัว เธอจึงค่อยเบาใจหน่อย

“หิวก็มาหม่ำเลยค่ะ สงสัยจะหมดพลังแล้วต้องมาเติมพลังด้วยโจ๊กหมูร้อนๆ พี่โจ๊กหมูร้อนๆรอให้น้องพายมาหม่ำๆอยู่นะคะ”

“เย้ๆ น้องพายชอบกินโย๊กก”