หญิงสาวสูดปากครางสะท้าน ทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าเธอกำลังใกล้จะถึงขีดสุดเต็มทนแล้ว เขาเร่งกระหน่ำกระแทกเข้าใส่ร่องรักของเธอโดยไม่ยั้ง มือกอบกำทรวงอกขยำขยี้อย่างไม่มีความเกรงใจว่ามันจะเสียทรง จนหญิงสาวดิ้นพราดไปด้วยความปรารถนา
“ดีเหลือเกิน คุณเล็กแรง ๆ เร็ว ๆ โอ๊ย…รินจะถึงแล้ว”
หญิงสาวกระสับกระส่ายเด้งสะโพกรับจนแทบจะพลิกกลับขึ้นมาคุมบังเหียนเกมกามเสียเอง แต่เขาผลักเธอให้ยอมจำนนอยู่กับเตียงนุ่ม แม้ว่าร่องรักของเธอจะเริ่มตอดขมิบแก่นกายของเขาไปตลอดลำ ชายหนุ่มยิ้มนิดๆ แล้วสาวแก่นกายออกมาจากรูร่องแล้วกระทุ้งกระแทกเข้าไปใหม่
“โอ้ว… อูย…ดีจัง..คุณเล็กขา…”
รินนรีร้องพลางส่ายสะโพกกลมกลึงไปมาไม่หยุดหย่อน
“เร็วเข้าเถอะ อูยย….รินจะไม่ไหวอยู่แล้ว”
เสียงร้องวิงวอนของเธอ ยิ่งทำให้ชายหนุ่มสะใจ เขาเร่งสาวแก่นกายเข้าออกเร็วขึ้นๆ ร่างอวบอัดของรินนรีไหวระริก
“ซี๊ด…รินจะทนไม่ไหวแล้ว..อูย…คุณเล็กขา…น้ำ…น้ำรินจะออกอีกแล้ว…ซี๊ด…อูย…”
สิ้นคำน้ำรักของหญิงสาวก็เอ่อทะลักออกมาอย่างสุดกลั้น พร้อมๆ กับน้ำเชื้อของชายหนุ่มก็กระฉูดออกมาเช่นด้วยกัน
“โอ๊ว…..อูยยย…ซี๊ดดดด…รินจ๋า….คุณต้องเป็นของผมเท่านั้น…อา…..”
“ริน…..รินอยากแต่งงานกับคุณ”
รินนรีเผยอตัวขึ้นจูบแก้มเขาเบาๆ แล้วผล็อยหลับไปในเสี้ยววินาทีนั้น ราณหอบหายใจหนักๆ ก่อนเอนร่างทาบทับลงกับร่างที่เหนื่อยล้าจากเกมกามอันยาวนานและต่อเนื่องของรินนรี เขามีหลายคำถามที่อยากถามเธอ บางทีการที่เธอจะมีใครนอกจากเขา มันอาจจะทำให้เกมกามของเขาดีขึ้นและสนุกขึ้นก็ได้ เหมือนอย่างในวันนี้ เขารู้สึกถึงความหึงหวง แต่ในความหึงหวง เขาก็อยากเอาชนะ เพื่อให้เธอยอมรับว่าเขาเหนือกว่าทุกๆ คน
******
“ค่ะ…รินคบคนอื่น ในระหว่างที่คุณไม่อยู่”
หญิงสาวยอมรับหน้าตาเฉย เมื่อราณเรียกเธอเข้ามาที่ห้องทำงานในวันหนึ่ง รินนรียอมรับโดยไม่ได้ปกปิด โดยที่เขาไม่ได้บังคับอะไรเธอเลย และแน่นอนว่าหลังจากวันนั้น เขามีเอกสารที่ส่งนักสืบตามถ่ายรูปเธอกับเด็กหนุ่มคนนั้นอยู่ในมือ
“ทำไม? ก็ไหนคุณบอกเองว่าอยากแต่งงานกับผม”
ราณจ้องมองหญิงสาวด้วยความสงสัย
“ค่ะ รินอยากแต่งงานกับคุณ แต่คุณก็บ่ายเบี่ยงมาตลอดเวลานี่คะ”
“อ้อ..คุณเลยมีคนอื่น”
รินนรีนิ่งไป เธอเองก็ไม่ได้อยากมีคนอื่น แต่ถ้าจะให้เขากลับมาสนใจเธออีกครั้ง เธอต้องทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อกระตุ้นเตือน ว่าเธอไม่ใช่ของตาย
“ผู้หญิงเรา อายุมากขึ้นทุกคน สังขารก็เริ่มเสื่อมสภาพนะคะ รินอยากมีครอบครัว ถ้าคุณให้รินไม่ได้….”
“ผมให้คุณได้” ราณรีบแทรกก่อนที่เธอจะพูดจบ
“งั้นหรือคะ…แล้วเมื่อไหร่ละคะ… คุณเล็กตอบรินไม่ได้ และ คุณเล็กบ่ายเบี่ยงทุกที”
“ก็ผมบอกแล้วไงล่ะว่า รอให้ผมจัดการเรื่องที่บริษัทให้จบก่อน คุณก็รู้ว่าพี่ใหญ่ยังอยู่ และผมยังไม่ได้เป็นเจ้าของบริษัทเต็มตัว เป็นได้แค่รักษาการแทน มันอึดอัดแค่ไหนคุณไม่รู้หรอก”
“แล้วแผนการส่งของขวัญสวาทไปให้พี่ชายคุณ คุณคิดว่ามันจะเวิร์คหรือคะ เห็นส่งไปกี่คนๆ ก็ส่ายหน้ามาทุกที”
“แต่คนนี้ผมเชื่อว่า เขาจะตกหลุมพรางของผมแน่ๆ”
“เด็กจืดๆ คนนั้น ไม่มีทางทำสำเร็จหรอก ถ้าจะให้พี่ชายคุณอัดอั้นตันใจนักละก็ คุณควรจะแต่งงานกับริน แล้วให้พี่ชายพิการหน้าบากของคุณมางานของเราเสียยังจะทำให้เขาได้อับอายมากกว่าที่จะรอแล้วรอเล่าแบบนี้”
ราณนิ่งมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ท่าทีของเขาเคร่งขรึมลง ในใจของเขาคิดหาถ้อยคำมากมายที่จะยกขึ้นมาขัดแย้งกับคำพูดของหล่อน แต่ก็ยังทำไมได้
“ทำไมคะคุณเล็ก รินถามจริงๆ เถอะค่ะ คุณรออะไร”
คราวนี้รินนรีจ้องหน้าชายหนุ่มคืนบ้าง เธอกับเขาร่วมมือกันก็จริงๆ แต่ก็ยังเก็บงำความลับของกันและกันอยู่ ความเงียบคลี่คลุมไปทั่วห้องทำงาน ทันใดนั้นเอง ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออก พร้อมที่ร่างสูงใหญ่ที่ก้าวเข้ามาในท่าทางที่เคร่งขรึม จริงจัง
“คุณท่าน!”
“พี่ใหญ่!”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
