กบฏหัวใจ 26 ความลังเลของจิ่งซือ

“คุณหิวแล้วไม่ใช่หรอ ไปกันเถอะ” ลู่เจ๋อเฉิงไม่ได้ตบปากรับคำ เพียงเอ่ยอย่างแน่นิ่ง

จิ่งซือไม่รู้ว่าจะทำยังไง ใจนึงเธอก็อยากที่จะไปกินข้าวกับเขา อีกใจนึงก็อยากจะรู้ว่าห้องรับรองมีผู้หญิงซ่อนอยู่หรือไม่

ลู่เจ๋อเฉิงราวกับว่าอ่านความคิดของจิ่งซือออก เอียงตัวหลบเปิดทางออกและพูดขึ้นมาเอง “ถ้าคุณไม่ไว้ใจ ก็เชิญไปดู ผมจะรอคุณอยู่ตรงนี้แหละ”

ตานอวี๋เวยที่อยู่ในห้องรับรองก็ได้ยินคำพูดของลู่เจ๋อเฉิงนี้เช่นกัน ใจทั้งดวงตื่นตระหนก นอกจากความร้อนรนแล้วยังมีความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ได้อยู่อีก ลู่เจ๋อเฉิงคบกับเธอมาตั้งหลายปี ไม่เคยจะอธิบายความอย่างอดทนและอ่อนโยนแบบนี้เลย

หากรักคนที่ใช่ อากาศก็คือรสชาติแห่งความสุข หากรักคนที่ไม่รักตัวเองเพียงสูดหายใจยังเจ็บปวดจนสุดลึก

แต่ก็ยังดี จิ่งซือไม่ได้เข้ามา

“อาเฉิง ขอโทษนะ ฉันไม่สงสัยคุณแล้ว พวกเรารีบไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว”

จิ่งซือเห็นว่าลู่เจ๋อเฉิงยอมให้ตัวเองเข้าไปดูโดยไม่ต้องขอ ทำให้เธอรู้สึกผิดขึ้นมาแทนที่ ในเวลาพักกลางวันอาเฉิงไม่ได้ยินเสียงแบบนี้มันก็ถือเป็นเรื่องธรรมดา เธอมัวใจร้อนไปแบบนี้ ก็แสดงว่าเธอนั้นไม่ได้เชื่อใจเขา

ลู่เจ๋อเฉิงไม่ได้เอ่ยสิ่งใด เพียงพาจิ่งซือออกไป และประตูของห้องทำงานก็ถูกปิดลงเหมือนกับกำลังหัวเราะเยาะให้กับความไร้สาระของความคิดที่คิดไปเองว่าใช่ของเธอ

ความไร้สาระนั้นไม่เคยเป็นความอ่อนโยนของเธอ

ตานอวี๋เวยรู้สึกว่าความพร่ามัวในตาของเธอยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อย พยายามลืมตาขึ้นอย่างสุดกำลัง รอให้ความพร่าในตานั่นหายไป เพื่อที่จะปรับอารมณ์ จึงเริ่มสำรวจโดยรอบห้องรับรอง

เตียงคู่หนึ่งเตียง ทีวีติดบนผนังกำแพง เดินเข้าไปลึกอีกเป็นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วยังมีห้องน้ำส่วนตัว นอกจากนั้นยังมีโต๊ะบาร์ เรียบง่ายไม่มีการตกแต่งอะไรให้มากเกินไป

เธอมองเตียงอันใหญ่โตที่สะอาดสะอ้านราวกับภาพฝัน นึกคิดถึงภาพลู่เจ๋อเฉิงที่น่าจะพาจิ่งซือนอนอยู่บนนั้น ในใจลึกๆก็เจ็บปวดร้าวขึ้นมาตามกัน แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นความเจ็บปวดจริงๆหรือไม่

จึงไหลตามกันลงมาที่หางตา

และในที่สุดตานอวี๋เวยก็เงยหน้าขึ้นมองชาย “ใจดี” คนนั้น และก็ต้องพบว่าชายใจดีคนนั้นมองตัวเองมาโดยตลอด เธอถอยหลังออกมาครึ่งก้าวโดยอัตโนมัติ เพราะดวงตาของชายคนนั้นจดจ้องเกินไปจนทำให้เธอกลัว

“ไม่เป็นไร” ชายคนนั้นตอบกลับเพียงสั้นๆ เตรียมที่จะจากไป

ตานอวี๋เวยลังเลอยู่สักพัก และก็พูดเพิ่มอีกประโยค “คุณคะ ถ้า ถ้าโอกาสหน้าพอมีเวลา ขอให้ฉันได้เลี้ยงข้าวคุณเพื่อเป็นการขอบคุณนะคะ”

หากเป็นเรื่องเล็กน้อยธรรมดา เธอคงจะไม่จำเป็นต้องมาข้องเกี่ยว แต่เงินห้าล้านมันสำคัญกับเธอมาก ถึงขนาดที่ว่ามันสำคัญกว่าชีวิตตัวเธอเองเสียด้วยซ้ำ

แน่ล่ะ เธอไม่อาจพูดขอโทษออกมาเป็นล้านคำ จึงทำได้เพียงขอเลี้ยงข้าว

“อืม”

ตานอวี๋เวยได้ยินคำตอบไร้อารมณ์ของชายคนนั้น ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เธอ เธอคิดว่าชายคนที่ดูหยิ่งไม่สนใครจะไม่ตบปากรับคำ แต่เขากลับตกลง เธอจึงรู้สึกกลัว

“ทำไมล่ะ จะกลับคำหรอ” ริมฝีปากของชายคนนั้นแสยะยิ้มเล็กๆยากที่จะสังเกตได้ ในตอนที่ความตระหนกของตานอวี๋เวยได้หายไป รอยยิ้มเล็กๆนั้นก็เหมือนกับไม่ได้อยู่แล้ว

ถ้าหากลูกน้องของเขาเห็นฉากนี้ จะต้องสงสัยว่ามันเกิดอะไรกันขึ้นแน่ๆ

ตานอวี๋เวยรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก รีบพูดอธิบาย “เปล่าค่ะ เปล่าค่ะ คุณอย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น”

พูดไปพลันหยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าไปให้ “ถ้าคุณสะดวก ติดต่อฉันเบอร์นี้ได้เลยนะคะ”

ข้าวมื้อเดียว เธอพอเลี้ยงได้อยู่

“อืม” ชายคนนั้นหยิบนามบัตรมามองผ่าน แล้วก็เก็บเข้าไปในเอกสารที่อยู่ในมืออย่างไม่คิดอะไร จริงๆแล้วที่เขาพึ่งจะตอบตกลงไปนั้น ก็เพียงแค่จะแกล้งหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าก็เท่านั้น

ใครไปบอกให้เธอทำตัวเหมือนแมวตัวน้อยที่อ่อนแอขี้กลัวเองล่ะ มันทำให้ใครก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอยากแกล้ง

ตานอวี๋เวยมองผู้คนที่อยู่รอบข้างที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก และทันใดก็นึกขึ้นได้ว่าเวลาพักมันหมดไปแล้ว รีบร้อนขอโทษแล้วจากไปทันที

ดวงตาเรียวยาวของเสิ่นเย่ามองเงาหลังของตานอวี๋เวยที่ดูลุกลี้ลุนลน แล้วก็หยิบนามบัตรที่อยู่เอกสารออกมา มองตัวอักษรสีดำสามคำที่อยู่ตรงกลาง และอ่านมันขึ้นมาเอง “ตานอวี๋เวย”

น่าสนใจ เสิ่นเย่าเก็บนามบัตรไว้ในกระเป๋าเสื้อ ไม่ได้เก็บมันไว้ในเอกสารแบบไม่สนใจดังเดิม