กบฏหัวใจ 14 ความหึงหวง

ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาของตานอวี๋เวยหรือเปล่า เธอรู้สึกว่าสายตาของชายคนนี้จับจ้องมาที่ตัวเธอ รู้สึกอึดอัดมากไปทั้งตัว นั่งไม่ติดราวมีเข็มทิ่มแทง ไม่กล้าเงยหน้า

ปูทะเลสาบหยางเฉิงไม่เพียงแต่ใหญ่เท่านั้น แถมนึ่งแล้วอร่อยเป็นพิเศษ โต๊ะนี้สั่งมาแปดตัว ใส่กรงนึ่งสักสิบนาทีก็พอแล้ว จุ่มลงในซอสที่เป็นเอกลักษณ์ของร้านเพื่อความอร่อยที่สุด

ตานอวี๋เวยไม่คุ้นชินกับการให้คนอื่นทําทุกอย่างให้ อยากแกะเปลือกปูด้วยตัวเอง

เหอจิ่นเหยียนก็ยิ้มแล้วพูดว่า " ดูจิ่งซือสิให้ลู่เจ๋อเฉิงแกะให้หมดเลย เวยเวย คุณให้ผมแสดงฝีมือหน่อยไม่ได้เหรอ? ”

" ใช่แล้ว! " จิ่งซือกินเนื้อปูที่ลู่เจ๋อเฉิงแกะเปลือกให้ แล้วพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า " เธอก็ให้เขาแกะเถอะ แฟนหนุ่มจะได้เล่นบทนี้ก็เวลานี้แหละ ”

ตานอวี๋เวยยิ้ม และปล่อยมือให้เหอจิ่นเหยียนทำต่อ

จิ่งซือมีชีวิตชีวามาก ชอบพูดคุย เสียงหัวเราะของตานอวี๋เวยอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไป เห็นจิ่งซือเอนกายพิงแขนลู่เจ๋อเฉิง ไม่รู้ว่าคุยอะไรกับเขา หลังจากนั้นก็หัวเราะคิกคัก

ริมฝีปากของลู่เจ๋อเฉิงมีรอยยิ้มคล้ายไม่มีอะไร ดูเหมือนว่าอารมณ์ไม่เลวเลย เขาก้มหน้าลงจัดการกับปู มือเรียวยาวคู่นั้นที่ได้เห็นมานับครั้งไม่ถ้วน ยังทำให้เธอรู้สึกปวดตาไม่น้อย

ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมาสามปี ปกติตอนไปบ้านลู่เจ๋อเฉิงตานอวี๋เวยก็มักทําอาหารเอง เธอจําอาหารที่เขาชอบได้อย่างขึ้นใจ ต่อให้อาหารทะเลจะจัดการยากแค่ไหน เธอก็จะซื้อกลับมาทำให้เขากิน

แต่นานมากแล้วที่เขาไม่เคยดูแลเธออย่างสนิทสนมขนาดนี้ เพียงครั้งเดียวนั้นคือเธอไม่ระวังมีดหั่นโดนนิ้วมือ จากนั้นเขาก็ปอกเปลือกส้มโอทั้งลูก แล้วป้อนเนื้อส้มโอให้เธอกิน

แค่ครั้งนั้นเพียงครั้งเดียวทำให้เธอตื้นตันใจอยู่เป็นเวลานาน ไม่ใช่ผู้ชายคนนี้ไม่ได้อ่อนโยน แต่ความอ่อนโยนนั้นสงวนไว้สําหรับคนที่เฉพาะเจาะจง และเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้เป็นคนที่เฉพาะเจาะจงนั้น แต่เป็นเพียงคู่นอนเท่านั้น

ตานอวี๋เวยรู้สึกขื่นขมเล็กน้อย ยังรู้สึกอึดอัด เธอก้มหน้าดื่มน้ำมะนาว กลัวว่าคนอื่นจะมองออกว่ามีอะไรบางอย่าง

เธอควรแสดงความยินดีกับจิ่งซือไม่ใช่หรอกหรือ?

" เวยเวย เวยเวย? " จิ่งซือใช้มือโบกไปมาตรงหน้าตานอวี๋เวย พอเห็นตานอวี๋เวยมองมาอย่างงุนงงก็เบ้ปาก " ช่วงนี้เธอทํางานเครียดมากหรือเปล่า ทําไมถึงได้เหม่อลอยอยู่ตลอดเวลาล่ะ "

" น่าจะใช่ " ตานอวี๋เวยยิ้มและถามว่า " มีอะไรหรือเปล่า? "

" เปล่า แค่อยากถามเธอกับเหอจิ่นเหยียนว่าสุดสัปดาห์นี้จะออกไปเที่ยวไหม " จิ่งซือยืนพิงลู่เจ๋อเฉิงแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความหวานชุ่ม " คดีในมือของอาเฉิงเสร็จแล้ว พอดีมีเวลาออกไปเที่ยวกับฉัน ”

" ฉัน "

" ได้สิ ผมกับเวยเวยก็ว่างเหมือนกัน " ตานอวี๋เวยเพิ่งปล่อยคำพยางค์เดี่ยวออกมาอย่างยากลําบาก เหอจิ่นเหยียนที่อยู่ข้างๆ ก็ยิ้มตอบรับ " รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่จะมีโอกาสไปเที่ยวกับพวกคุณ ”

" นั่นเยี่ยมไปเลย! " จิ่งซือกล่าวอย่างมีความสุขว่า " ฉันยังกังวลว่าพวกเธอจะไม่มีเวลา! "

จริงสิ เวยเวย ตอนนี้เธอพักอยู่ที่ไหน? ไม่งั้นถึงเวลาให้ฉันกับอาเฉิงไปรับเธอ? ”

เหอจิ่นเหยียนวางเนื้อปูที่แกะเปลือกเรียบร้อยแล้วลงในชามขนาดเล็กของตานอวี๋เวย พูดอย่างไม่ได้ตั้งใจว่า " ตอนนี้เวยเวยพักอยู่กับผม ”

" หา? " บางทีคําตอบนี้อาจจะน่าตกใจเกินไป จิ่งซือถึงกับอึ้งไป

ตานอวี๋เวยสัมผัสได้ว่า ตอนที่เหอจิ่นเหยียนพูดประโยคนี้ สีหน้าของชายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็มืดครึ้มลงทันที เธอเพิ่งเงยหน้าก็สัมผัสได้ถึงดวงตาลึกล้ำคมกริบคู่นั้นของเขา ราวกับกําลังถามอะไรบางอย่าง ก้มหน้าลงอย่างละอายใจ

" ว้าว นั่นเยี่ยมไปเลย! " ผ่านไปครู่หนึ่งกว่าจิ่งซือจะตั้งสติได้ จึงชําเลืองมองลู่เจ๋อเฉิงแวบหนึ่ง แล้วพึมพําว่า " อาเฉิงบอกว่าเขานอนตื้นเกินไป ไม่ยอมให้ฉันค้างคืนกับเขา ”

" ทนายลู่ยุ่งมาก ระบบประสาทอาจจะตึงเครียดทุกวัน ดังนั้นจึงเข้าใจดี "

เหอจิ่นเหยียนยิ้มแล้วดึงมือของตานอวี๋เวยมาจับไว้แน่น " แต่แฟนผมทําอาหารอร่อย และผมก็ไม่วางใจให้เธอเดินกลับในเวลากลางคืนหลังเลิกงานคนเดียวทุกวันหรอก พักอยู่กับผมเหมาะสมที่สุดแล้ว "