World of Hidden Phoenixes 97.1

       เสื้อ​คลุม​สีม่วง ตาสีม่วง ผมสีม่วง

       ผมสีม่วงหรือ?

       ฮวาจูอวี้ต้องตกใจเมื่อมองเห็นเส้นผมที่ไหลผ่านหลังของเสี่ยวหยิน เป็นสีม่วงอันงดงามเรียงรายอยู่ข้างหลังของเขาเหมือนน้ำตก สีม่วงส่องประกาย​อย่างน่าทึ่ง​ภายใต้ดวงอาทิตย์ตอนเย็น ทำให้ใบหน้าของเขาดูเย็นชาลงอย่างเห็นได้ชัด

       เส้นผมของเสี่ยวหยิน เป็นสีดำ แล้วจู่ๆ มันเปลี่ยนเป็นสีม่วงได้อย่างไร?

       เขารู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้ากับผมสีม่วงของเขา ท่าทางสง่างามของเขาทำให้นางรู้สึกวิตกเล็กน้อย เพียงแค่กลิ่นอายของเขาเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะกดดันทหารทั้งหมด นี่ยังไม่นับกองทัพที่น่าทึ่งนับพัน ๆ ที่อยู่ข้างหลังของเขาอีก

       เสี่ยวหยินดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตเห็นฮวาจูอวี้ ในขณะที่นางเฝ้าดูเขาจากหอประตูเมือง

       ด้ว​ย​รอยยิ้ม​ที่เยือกเย็น​ที่กำลังปรากฏ​ขึ้นบนริมฝีปากของเขา สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่จี่เฟิงหลี่เท่านั้น

       ด้วยการยกมือขึ้นอย่างกะทันหันของเขา ทำให้เสียงกลองและแตรหยุดลงในทันที ความสงบที่ลึกลับห่อหุบอยู่รอบๆตัวเขา ท้องฟ้าและแผ่นดินทำให้เหลือเพียงเสียงกระหึ่มที่น่าเศร้าของสายลมพัดเท่านั้น​ที่พอจะได้ยิน

       แสงสุดท้าย​ของพระอาทิตย์ได้ตกดินและหายไปเหนือเส้นขอบฟ้า มีเพียงประกายแสงในสายตาของทหารที่เต็มไปด้วยไอสังหารที่ทำให้อากาศแทบจะหายใจไม่ออก

       ฮวาจูอวี้ไม่ใช่คนแปลกหน้ากับฉากแบบนี้ แต่นางไม่เคยรู้สึกได้ถึงความตึงเครียดที่สูงเท่าในวันนี้มาก่อน เหตุผลหลักคือการที่นางไม่ได้เผชิญหน้ากับกองกำลังของตะวันตกเหลียง แต่เป็นอาณาจักร​เหนือที่นำโดยเสี่ยวหยินซึ่งเป็นผู้ชายที่เคยอ้างว่าเขารักนางและจะปกป้องนางตลอดไป

       เสี่ยวหยินไม่ได้มีคำสั่งให้โจมตีในทันที แต่พูดขึ้นอย่างดุเดือด​ “จี่เฟิงหลี่ในเมื่อ​เจ้ามาถึงแล้วก็อย่าหนีและซ่อนตัว รีบส่งคนของเจ้าเข้าสู่สนามรบเสีย!”

       ด้วยมือที่ไขว่หลัง เขายืนตรงและสง่างาม​ จี่เฟิงหลี่แสดงท่าทางหยิ่งยโส​และสูงส่งออกมา​ เนื่องจากแขนเสื้อสีขาวของเขาสะบัด​ไปตามสายลม ดวงตาหงส์ ของเขาซึ่งดูเหมือนจะสามารถ​มองผ่านทุกอย่างได้ส่องประกายสว่างไสวขึ้น ด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนเขาพูดขึ้น “ฮ่องเต้​เหนือมีท่าทีที่น่าประทับใจจริงๆ ข้าไม่รู้จริงๆว่าควรจะส่งใครไปเพื่อเอาชนะท่าน หรือว่าข้าควรจะส่งเขาไปดี? ”

       จี่เฟิงหลี่ไม่ได้ตะโกน​แม้แต่น้อย แต่เสี่ยวหยิน ก็ยังสามารถได้ยินคำพูดของเขาได้ทุกอย่าง

       ฮวาจูอวี้รู้สึกประหลาดใจเมื่อในที่สุดนางก็ตระหนักได้ว่า “เขา” ที่จี่เฟิงหลี่หมายถึงคือนาง

       เสี่ยวหยินมองตามทิศทางที่จี่เฟิงหลี่ ชี้และมองไปที่ฮวาจูอวี้ หลังจากมองนางอย่างผ่านๆแล้ว เขาก็หันกลับมาและหัวเราะอย่าง​เยือกเย็นและดูถูกขึ้น “เสนาบดี​ฝ่าย​ซ้าย  อาณาจักร​ใต้ของเจ้าขาดคนแล้วหรือ ถึงขนาดจะส่งทหารตัวเล็กๆ เช่นนั้นมาเผชิญกับผู้นำศัตรู? เจ้ากำลังดูถูก​กองทัพ​ของอาณาจักร​เหนือของข้าอยู่หรือ! ”

       ฮวาจูอวี้ รู้ว่าจี่เฟิงหลี่ ไม่ได้ตั้งใจที่จะส่งนางไปต่อสู้จริงๆ แต่พูดเช่นนี้เพื่อ​ที่จะดึงความสนใจของเสี่ยวหยิน มาที่นาง เขามั่นใจว่านางเป็นหนึ่งในคนของเสี่ยวหยิน ถ้าเขาปล่อยนางไปก็ไม่เท่ากับการส่งนางกลับไปหรือ

       แต่สิ่งที่ฮวาจูอวี้ไม่คาดคิดคือการได้ยินคำพูดดังกล่าวจากเสี่ยวหยิน ราวกับว่าเขาไม่รู้จักนางเลย

       จี่เฟิงหลี่ถึงกับประหลาดใจ​เล็กน้อย​กับการตอบสนองที่เขาได้รับ เขาหันกลับมาและมองดูฮวาจูอวี้และพูดขึ้นอย่าง​เย็นชา “ข้านึกไม่ถึงว่าฮ่องเต้​เหนือกำลังแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้จักเจ้า เขาคิดว่าข้าจะปล่อย​ให้เจ้าเป็นอิสระหรือถ้าเขาทำเช่นนั้น​? ”

       นางยิ้ม​และตอบขึ้น “ท่านเสนา โปรดให้ข้าไปพบกับผู้นำของศัตรูด้วย! ข้าไม่ใช่สายลับที่ส่งมาจากอาณาจักร​เหนือ ข้ามีเชื้อสายของอาณาจักร​ใต้ ถ้าท่านไม่ไว้ใจข้าและคิดว่าข้าจะหลบหนี ท่านก็สามารถยิงข้าด้วยลูกธนูได้ในทันที “นางตัดสินใจว่าต้องพบกับเสี่ยวหยิน ไม่ว่าจะอย่าง​ไร นางก็ต้องรู้ว่าทำไมเขาถึงก่อสงครามในครั้งนี้ ถ้า … ถ้ามีความเป็นไปได้เพียงเล็กน้อย​ว่ามันอาจจะ​เป็นเพราะนาง นางคงจะไม่กลายเป็นคนบาปแห่งศตวรรษไปหรอกหรือ? นางต้องโน้มน้าวให้เขาถอนกองกำลังและยุติสงครามในครั้งนี้

       จี่เฟิงหลี่จ้องมองที่นาง ก่อนที่จะพูดว่า “ดี! ข้าจะให้เจ้าได้พบเขา แต่ถ้าเจ้าวางแผนที่จะหลบหนีมันจะไม่ง่ายเช่นนั้น “

       ฮวาจูอวี้ถูกพาไปที่ประตูเมืองโดยกลุ่มทหาร โดยมีถังยวี และหนานกง เจี๋ย อยู่ประคบทั้ง​สองด้าน

       ฮวาจูอวี้ตระหนักถึงความแข็งแกร่งของพวกเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถงยวีผู้ซึ่งมาจากถังเมน ที่มีความสามารถในเรื่องของยาพิษ ถ้านางจะหลบหนีแม้ว่าจะไม่มีการลงมือของจี่เฟิงหลี่ ทั้งสองก็จะพยายามหยุดนาง อย่างไรก็ตามจี่เฟิงหลี่ยังประเมินความสามารถของนางสูงอยู่ เพราะ​ถ้านางอยากหนีไปอย่างแท้จริง ทั้งสองจะไม่สามารถหยุดนางได้ แต่นางไม่มีแผนที่จะหลบหนี เพื่อ​อาณาจักรใต้ครอบครัวฮวาของนางได้เสี่ยงชีวิตอยู่หลายปีในสนามรบ ถ้าไม่ใช่เพราะ​ราชสำนักก็เพื่อ​คนธรรมดาทั่วไป​ แม้ว่าบิดาของนางจะถูกตัดสินว่าเป็นกบฏ แต่นางก็ยังเชื่อในความบริสุทธิ์​ของเขา และนางก็ไม่เคยคิดที่จะทรยศต่ออาณาจักรของนางเอง

       ที่ประตูเมืองซูโจว นางขี่ม้าออกไปพร้อม​กับถังยวี และหนานกง เจี๋ยที่เดินตามมาอย่างใกล้ชิด​ทั้งทางด้านซ้ายและทางขวา เสียงกีบม้าทำลาย​ความเงียบและดังขึ้นอย่างรวดเร็ว​เหมือนหัวใจของนาง

       ใกล้​ขึ้นเรื่อยๆ

       ทีละก้าว​ๆ

       เมื่อออกจากประตูเมืองผ่านหมอกเย็นในตอนเย็น ในที่สุด​นางก็เข้าใกล้เสี่ยว​หยิน และสามารถมองเห็นใบหน้าของเขาภายใต้ธงของอาณาจักร​เหนือได้​

       แต่เสี่ยวหยิน ตรงหน้านางไม่คุ้นเคยกับสายตาของนางเลยแม้แต่น้อย​

       ไม่ใช่เพราะผมสีม่วง แต่เป็นดวงตาสีม่วงของเขาและการแสดงออกที่รุนแรงที่เขามี เขาสวมชุดสีม่วงพราวแพรว​และมีสัญญลักษณ์​ของราชอาณาจักรเหนือ​พร้อมกับมังกรสีทองที่มีดวงตาอันวาวแวมและมีมีดปลายแหลมคมปักอยู่ด้านหน้า เนื่องจาก​คำสั่งของเสี่ยวหยิน ทุกคนสามารถรู้สึกได้ถึงแรงกดดัน

       ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเขามีกลิ่นอายของกษัตริย์​ผู้​ปกครองอย่างแท้จริง

       ด้วยเหตุผลที่ไม่รู้สาเหตุ ฮวาจูอวี้ รู้สึกถึงความรู้สึกไม่สบายแปลก ๆ ที่อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ

       นางนั่งอยู่บนม้าและมองไปที่เขาเพียงเพื่อจะได้พบกับสายตาที่เฉียด​และดุเดือด​ ซึ่งดูเหมือนจะมองทะลุผ่านนางได้

       ด้วยดวงตาสีม่วงเข้มที่เขาจ้องมองมาที่นาง ไม่มีร่องรอย​ของความรู้สึก​ใด้ๆ แม้แต่น้อย มีเพียงความรู้สึกเยือกเย็นไปถึงกระดูกเท่านั้น เสี่ยวหยินยิ้มให้นาง แต่รอยยิ้มดังกล่าวมีแต่กลิ่น​ไอสังหารพร้อมกับพูดขึ้น “ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจี่เฟิงหลี่จะส่งทหารตัวๆเล็กออกมา ถ้าเจ้ากำลังปรารถนา​ความตายฮ่องเต้​ผู้นี้ก็จะตอบสนองความต้องการของเจ้า! “