ฮวาจูอวี้ เห็นด้วยและทำตามคำสั่ง เมื่อส่งใบสั่งยาไปให้หลานปิงแล้วนางก็พูดขึ้น “นี่เป็นใบสั่งยาสำหรับผู้ที่ป่วย นอกจากนี้ต้องเตรียมน้ำที่ต้มแล้ว ให้กับผู้ที่ยังไม่ได้ติดเชื้อได้บริโภคเพื่อเป็นการกันป้องกันด้วย”
หลานปิง ฟังอย่างตั้งใจก่อนที่จะหันไปส่งให้คนไปเตรียมยา หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยามยาก็พร้อมแล้ว แต่จี่เฟิงหลี่และหลานปิง ไม่ได้อยู่ในกระโจมอีกต่อไป หมอหลวงซาน เหลือบมองไปที่ยาด้วยความรังเกียจไม่ได้เคลื่อนไหวแม้แต่น้อยจากจุดที่เขาอยู่ ฮวาจูอวี้รับยามาและจากไปพร้อมกับทหาร หมอที่รักษานางในตอนนั้นบอกว่าถ้านางสามารถเอาชนะความเจ็บป่วยครั้งนี้ไปได้นางจะไม่ได้รับอีกเลย ดังนั้นนางจึงกล้าที่จะมุ่งหน้าไปที่หมู่บ้าน การระบาดของโรคครั้งนี้ต้องได้รับการจัดการอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ไม่อย่างนั้นใครจะรู้ว่าจะมีคนตายมากขึ้นแค่ไหน
ทหารที่มาพร้อมกับนางเริ่มตื่นตระหนก ผิวของพวกเขาซีดด้วยความตกใจ หนึ่งในพวกเขาดึงแขนของนางก่อนจะพูดขึ้น “ท่านหยวนเป่า ท่านไม่สามารถเข้าไปภายในได้! จะเกิดอะไรขึ้นถ้าท่านเจ็บป่วย? ”
ฮวาจูอวี้หันกลับไปมองเขาด้วยยิ้มก่อนจะพูดขึ้น “ถึงแม้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับข้า ข้าก็ยังจะเข้าไป!” นางหันกลับมาและเดินเข้าไปในหมู่บ้าน
หมู่บ้านเต็มไปด้วยผู้ป่วย เมื่อเข้ามานางเห็นทหารสองสามคนกำลังเผาศพและความหนักหน่วงก็พองขึ้นในหัวใจของนาง แม้ว่านี่จะเป็นภัยธรรมชาติ แต่ก็เป็นเรื่องที่มนุษย์สร้างขึ้น ถ้าหวางฝูกุ้ย มีความตั้งใจในการดูแลประชาชนและจัดการกับศพอย่างทันท่วงทีมันก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น นางเดินนำทางเข้าไปและพบห้องครัวเล็ก ๆ และเริ่มอุ่นยาทันที
ทหารพานางไปที่ห้องที่ถูกปิดเอาไว้ พร้อมกับชี้ไปที่ห้องแล้วพูดขึ้น “มีผู้ป่วยที่ป่วยอยู่ข้างใน” จากนั้นเขารีบเดินไปทางด้านข้าง หลังจากบอกให้นางรู้แล้ว
เมื่อเปิดประตู นางก็เห็นภาพของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อายุ 10 ขวบนอนอยู่บนเตียง เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ แทบจะไม่มีสติ ดังนั้นฮวาจูอวี้จึงเข้าไปช่วยพยุงนางขึ้น นางพยายามที่จะป้อนยาให้กับคนนี้ แต่บางทีอาจเป็นเพราะเด็กหญิงคนนี้ป่วยหนักมาก นางจึงเริ่มอาเจียนออกมา ฮวาจูอวี้จึงทำได้เพียงลองอีกครั้งเมื่อนางหยุดอาเจียนแล้วเท่านั้น
รอจนกระทั่งดึกดื่นอาการไข้ของเด็กหญิงตัวน้อยถึงได้มีสัญญาณว่าจะลดลงบ้าง เด็กหญิงตัวน้อยไม่อาเจียนอีกต่อไปและดูเหมือนจะนอนหลับสบายขึ้น
ฮวาจูอวี้ออกจากห้องไป ตอนนี้นางมั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่าความเจ็บป่วยนี้เป็นเช่นเดียวกับที่นางเคยเจอเมื่อครั้งในอดีต ถ้าเด็กหญิงตัวน้อยมีอาการดีขึ้นในวันพรุ่งนี้ นางก็สามารถบอกให้จี่เฟิงหลี่ ซื้อสมุนไพรมามากขึ้นได้เพื่อรักษาคนอื่น ๆ
ในคืนนี้ฝนตกอย่างไม่หยุดยั้งและก็คงเป็นอยู่เป็นเวลาหลายวันติดต่อกันจนในที่สุดมันก็หยุดนิ่ง ดวงจันทร์สว่างจ้าโผล่ออกมาจากเมฆที่กระจัดกระจายอยู่สูงขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ให้แสงสว่างแก่แผ่นดินด้วยแสงที่อบอุ่น สำหรับชาวเมืองเซวียนโจว ที่ไม่ได้เห็นดวงจันทร์เป็นเวลานานดวงจันทร์คืนนี้จึงมีความงดงามเป็นพิเศษ
แสงจันทร์ตกลงมาที่ฮวาจูอวี้ ทำให้เกิดเป็นหมอกควันขึ้นมาบนร่างของนาง นางถูไหล่ของนางเนื่องจากรู้สึกหนาวและง่วงนอน แล้วนางจะไปนอนที่ไหนคืนนี้?
เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้นางอย่างรวดเร็วพร้อมกับทหารที่ก้มหน้าลงก่อนจะพูดขึ้นาอย่างระมัดระวัง “ท่านหยวนเป่า เสนาบสั่งให้ท่านรีบกลับทันทีขอรับ”
ฮวาจูอวี้หาวก่อนจะพูดขึ้น “ข้าจะอยู่ที่นี่เพื่อคอยเฝ้าดูคนป่วย ถ้าเด็กน้อยคนนั้นดีขึ้นในวันพรุ่งนี้ ข้าก็สามารถต้มยาสำหรับคนอื่นๆ ได้ด้วย ”
การแสดงออกของทหารเปลี่ยนไปทันที “ท่านหยวนเป่า โปรดอย่าทำให้ข้าผู้น้อยต้องลำบากเลยขอรับ ท่านเสนาบดีสั่งให้ท่านออกจากที่นี่ในทันที ถ้าท่านยังอยู่ที่นี่ท่านอาจจะติดเชื้อได้โดยง่าย ข้าขอร้องท่านได้โปรดกลับไปเถอะขอรับ มิฉะนั้นข้าจะถูกลงโทษ ”
ฮวาจูอวี้อยู่ในอารมณ์ล้อเล่น ดังนั้นนางจึงเรียกตัวทหารด้วยมือของนางและพูดขึ้น”มานี่ ข้าจะบอกเจ้าว่าจะพูดอย่างไรกับท่านเสนาเพื่อที่เจ้าจะได้ไม่ถูกลงโทษ”
ทหารเดินเข้ามาใกล้ ๆ อีกสองก้าว ฮวาจูอวี้ยิ้มแล้วก็พูดขึ้น “บอกท่านเสนาว่าข้ากำลังไอและถ้าข้ากลับไปท่านเสนาอาจจะติดเชื้อได้ บอกว่าข้าหยวนเป่า เพื่อประโยชน์ของท่านเสนาจี่ แม้ว่าข้าจะตายข้าก็จะไม่กลับไป! “ช่วงสองสามวันที่ผ่านมานางอยู่ในกระโจมเดียวกับจี่เฟิงหลี่ แม้ว่าเตียงของพวกเขาจะถูกคั่นและมีระยะทางค่อนข้างมาก แต่นางก็คอยระวังตัวอยู่เสมอ นางกลัวว่าเขาจะรู้ว่านางเป็นผู้หญิง แต่ดูเหมือนคืนนี้นางจะสามารถพักผ่อนได้อย่างสงบสุขแล้ว
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ทหารเองก็กลัวคิดว่าฮวาจูอวี้ ติดเชื้อจริงๆ ดังนั้นเขาจึงรีบหนีไปอย่างรวดเร็ว มองไปที่ร่างที่หายตัวไปในระยะไกล ฮวาจูอวี้ก็ช่วยไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้น
“เจ้าเพิ่งจะพูดอะไร? พูดซ้ำอีกครั้ง “เมื่อได้ยินข่าวของทหารดวงตาของหงส์ของจี่เฟิงหลี่ก็หรี่ลงเล็กน้อย ร่องรอยของความไม่เชื่อปรากฏบนใบหน้าของเขา
ทหารเต็มไปด้วยความกลัว เจ้าจึงไม่กล้าที่จะโกหกและเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นออกมา “ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้ได้ไปขอให้ท่านหยวนเป่ากลับมา แต่เขาบอกว่าเขาจะต้องอยู่ที่นั่นคืนนี้เพื่อคอยเฝ้าดูผู้ป่วย เขาบอกว่าถ้าผู้ป่วยดีขึ้นเขาจะสามารถต้มยาสำหรับคนป่วยคนอื่นๆได้ด้วย ท่านหยวนเป่า ยังบอกให้ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้รายงานว่าเขากำลังไออยู่และถ้าเขากลับมาเขากลัวว่าท่านเสนาจะได้ป่วยไป ดังนั้นเพื่อประโยชน์ของท่านเสนา แม้ว่าเขาจะตายเขาก็จะไม่กลับมาขอรับ ”
ความเงียบลอยอยู่ในอากาศทำให้กระโจมเกิดความเงียบอย่างน่ากลัว มีเพียงสิ่งที่ขัดจังหวะขึ้นในไม่กี่นาทีต่อมาคือเสียงหัวเราะที่ต่ำที่เต็มไปด้วยการดูถูกและเยาะเย้ย
หลานปิงและถงโจวที่ยืนอยู่ทางด้านข้างต่างก็ตกตะลึง พวกเขาสงสัยว่าหยวนเป่า คนนี้เป็นคนโง่หรือเพียงแค่งี่เง่ากันแน่ เขาไม่ได้เป็นหมอ แต่เขาอยากจะอยู่ในหมู่บ้านเพื่อดูแลคนป่วย
จี่เฟิงหลี่ หันกลับมาพร้อมกับเสื้อคลุมสีขาวของเขาที่เคลื่อนไหวด้วยความสง่างามและความเยือกเย็นที่ไม่อาจอธิบายออกมาได้ เขารีบเดินไปที่เตียงของเขาและนั่งลงก่อนจะสั่งขึ้น “ถ้าเขาประสงค์ที่จะตาย ข้าก็จะปล่อยให้เขาทำเช่นนั้น! ถงโจว นำคนไปและเฝ้าที่หน้าประตูหมู่บ้าน แม้แต่แมลงตัวเดียวก็ไม่ได้รับอนุญาตให้บินออกมา! ”
“ขอรับ!” ถงโจว ตอบขึ้น
นั่งอยู่บนเตียง มือของเขากำเป็นกำปั้นขึ้นโดยไม่ได้รู้ตัว รูปลักษณ์ที่ซับซ้อนส่องประกายลึกลงไปในส่วนลึกของดวงตาหงส์ของเขา
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
