เนื่องจากการบาดเจ็บของเขา จี่เฟิงหลี่ จึงได้เรียกแม่ทัพนายพลและเจ้าหน้าที่ระดับสูงทั้งหมดมาหารือเกี่ยวกับแผนการเพื่อดำเนินการ แม้ว่าตอนนี้ฮวาจูอวี้จะเป็นเพียงผู้คุ้มกันของเขา แต่จี่เฟิงหลี่ก็อนุญาตให้นางเข้าหารือกับเขาได้
ภายในกระโจม จี่เฟิงหลี่และหวางหยู นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะเพื่อเป็นประธานในการอภิปราย
“เราต้องให้กำลังใจมิฉะนั้นตะวันตกเหลียงก็จะเข้ายึดเหลียงจง!”
“แต่จำนวนกองกำลังที่เรามีอยู่ก็เปรียบได้กับกองทัพของอาณาจักรเหนือเท่านั้น ถ้าเราให้การสนับสนุนต่อเหลียงจง กองทัพของเราจะเสียเปรียบทันที! “
“เราสามารถโจมตีกองทัพของอาณาจักรเหนือก่อน เมื่อเราเอาชนะพวกเราได้ จากนั้นเราก็สามารถให้กำลังเสริมกับเหลียงจง “
“เจ้าแน่ใจหรือว่าเป็นคนพูด! ถ้ามันเป็นเรื่องง่ายเช่นนั้น แล้วเราจะมานั่งอยู่ที่นี่และถกเถียงกันเพื่ออะไร?”
“ดูเหมือนว่าเราจะไม่สามารถยึดเหลียงจงและหยวงกั่วไว้ได้ในเวลาเดียวกัน “
ปัญหาหลักคือไม่ว่าจะให้กำลังเสริมหรือไม่ ก็จะมีกองกำลังไม่เพียงพออยู่ดี และในท้ายที่สุดทุกคนเห็นพ้องกันว่าการเสริมกำลังเป็นสิ่งที่จำเป็น แต่ประเด็นที่ว่าจะเอากองกำลังจากไป ยังมีการถกเถียงกันอยู่บ้าง
กองทัพอาณาจักรใต้และกองทัพอาณาจักรเหนือมีกองทหาร 200,000 คน ในขณะที่กองกำลังของตะวันตกเหลียงมีกองกำลัง 100,000 คน
หากพวกเขาต้องการที่จะเอาชนะตะวันตกเหลียง พวกเขาจะต้องส่งกองกำลังอย่างน้อย 100,000 คนไปเพื่อสนับสนุนเหลียงจง และจะเหลือทหารเพียง 100,000 คนเพื่อต่อสู้กับเสี่ยวหยินที่เมืองหยางกั่ว ชัยชนะของพวกเขาจะไม่แน่นอน ในทางกลับกันการไม่ส่งกองกำลังไปมากพอก็จะทำให้ เหลียงจง ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ล่อแหลม ตอนนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่ค่อยข้างลำบากมาก
แม้จะมีช่วงเวลาที่เครียด จี่เฟิงหลี่ ก็ไม่ได้แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในขณะที่เขานั่งอยู่ที่นั่นด้วยท่าทางที่สงบนิ่ง
กองทัพจะสูญเสียและอาณาจักรจะถูกทำลาย หากเกิดความผิดพลาดขึ้นเพียงครั้งเดียว ฮวาจูอวี้ พบว่ายากที่จะความเข้าใจได้ว่าจี่เฟิงหลี่ ยังคงสงบอยู่ได้อย่างไร
เป็นไปได้ไหมว่าเขามีแผนอยู่แล้ว?
ใบหน้าของฮวาจูอวี้ ดำมืดลง เมื่อนางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป
กองทัพของตะวันตกเหลียง เติบโตขึ้นจนมีทหารจำนวน 100,000 คนตั้งแต่ตอนไหน?
จากประสบการณ์ของนางในการติดต่อกับตะวันตกเหลียงเป็นเวลาหลายปี ตะวันตกเหลียงประสบความพ่ายแพ้ต่อกองทัพของฮวาจูอวี้ คิดถึงการสู้รบในปีที่แล้ว พวกเขาสูญเสียกองกำลังไปมากกว่าครึ่งหนึ่ง ในระยะเวลาเพียงสั้น ๆ นี้จะเป็นไปได้ไหมที่พวกเขาจะสามารถสร้างกองทัพได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้? และแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นก็ตาม ส่วนใหญ่ก็จะเป็นคนที่มาสมัครใหม่ที่ไม่มีประสบการณ์ในการสู้รบ แม้ว่าจะมีกองทัพขนาดใหญ่ แต่ก็จะประกอบไปด้วยเด็กหนุ่มส่วนใหญ่ที่ไม่มีประสบการณ์และที่ไม่เคยฆ่ามาก่อน
หากเป็นกรณีนี้ ตะวันตกเหลียง จะไม่ก่อให้เกิดภัยคุกคามขนาดใหญ่แก่พวกเขา กองทัพของพวกเขาที่อยู่ที่เหลียงจงก็จะสามารถที่จะจัดการกับตะวันตกเหลียงได้ ไม่จำเป็นต้องมีการเสริมกำลัง ทำไมตะวันตกเหลียงจึงมีความกระตือรือร้นที่จะแสดงให้เห็นว่าพวกเขามีทหารจำนวน 100,000 คนพร้อมที่จะโจมตีเหลียงจง?
มันอาจจะเป็น..?
จู่ๆ ฮวาจูอวี้ก็นึกขึ้นมาได้
ในสนามรบ ยุทธวิธีทางทหารเป็นสิ่งสำคัญที่สุด จากประสบการณ์ของนาง นางเชื่อว่าเป้าหมายหลักของกองทัพของอาณาจักรเหนือคือการแยกกองทัพของอาณาจักรใต้ออก
“พวกเจ้าทั้งหมดออกไปได้ หวางหยูเจ้าอยู่ก่อน”จู่ๆ จี่เฟิงหลี่ก็สั่งขึ้น
ตามคำสั่ง พวกเขาทั้งหมดจึงออกไปรวมทั้งฮวาจูอวี้ด้วย
“หยวนเป่า เจ้ามาตรงนี้” จี่เฟิงหลี่พูดขึ้นในขณะที่เขาเหลือบไปที่ฮวาจูอวี้
ฮวาจูอวี้หยุดก้าวเท้าของนางและกลับไปยังตำแหน่งเดิมของนาง
เมื่อเห็นว่าจี่เฟิงหลี่ ได้ปล่อยให้ทหารตัวเล็กๆ อยู่ หวางหยู ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “แม่ทัพหวาง ท่านจะพูดว่าทหารจำนวนเท่าไรจะเป็นตัวเลขที่เหมาะสมในการเสริมกองกำลังแนวชายแดนทางตะวันตกของเราใช่หรือไม่?”
“ท่านเสนา นี่เป็นเรื่องยากที่จะพูดได้อย่างแน่นชัด ข้ากลัวว่าเหลียงจงและหยางกั่ว ทั้งสองจะไม่สามารถรักษาเอาไว้ ข้าคิดว่ามันจะดีกว่าที่จะส่งกองกำลังเสริมไปยังเมืองเหลียงจงจำนวน 80,000 คน แบบนี้ถึงจะสามารถรักษาเหลียงจงและหยางกั่ว เอาไว้ได้ชั่วคราว ในขณะเดียวกันเราควรจะส่งจดหมายถึงฮ่องเต้ ขอให้เขาส่งกองทัพมาช่วยที่เมืองหยูอีกแรง”แม่ทัพหวางหยูพูดขึ้นด้วยความเชื่อมั่น
ดวงตาของจี่เฟิงหลี่หรี่ลงและพูดขึ้น “ฝ่าบาทจะไม่ส่งกองทัพมา เมืองหลวงไม่สามารถล้มได้ แม้ว่าทหารจะถูกส่งไป ก็ต้องใช้เวลาหนึ่งเดือนกว่าที่พวกเขาจะเดินทางไปถึงชายแดนด้านทางตะวันตก เราไม่สามารถคาดหวังว่าจะมีกองกำลังเสริมจากเมืองหลวงได้ “
“หยวนเป่า เจ้าคิดว่าอย่างไร? เราควรจะส่งทหารจำนวนเท่าไหร่เพื่อเป็นกำลังเสริม “จี่เฟิงหลี่ถามฮวาจูอวี้ด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
หัวคิ้วของฮวาจูอวี้ขมวดขึ้น ในขณะที่นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบขึ้น “เนื่องจากที่ท่านเสนาได้ถาม ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้ก็จะแสดงความเห็นของเขา ผู้ใต้บังคับบัญชาผู้นี้คิดว่าควรส่งทหารจำนวน 180,000 คนไปยังเมืองเหลียงจง”
เสียงหัวเราะของหวางหยู ระเบิดขึ้นภายในกระโจม “ทหารน้อยคนนี้เพียงแค่พูดโดยที่ไม่ทันคิด ปัจจุบันมีกองกำลังประจำการอยู่ที่เมืองเหลียงจงจำนวน 20,000 คน การส่งกองกำลังจำนวน 180,000 คนไปก็จะหมายถึงจะมีจำนวนทั้งสิ้น 200,000 คนที่จะประจำการอยู่ที่เมืองเหลียงจง มีทหาร 200,000 คนต่อสู้กับกองทัพตะวันตกของเหลียงจำนวน 100,000 คน ไม่ใช่ว่าจะเป็นการเสียทรัพยากรไปอย่างสมบูรณ์หรือ? ในขณะเดียวกันหยางกั่ว จะเหลือเพียงทหาร 20,000 คน เพื่อป้องกันกองทัพของอาณาจักรเหนือจำนวน 200,000 คน ไม่แตกต่างจากการเปิดประตูกว้างและยินดีต้อนรับพวกเขาให้เข้ามาโจมตีพวกเราหรอกหรือ เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าไม่ใช่คนของอาณาจักรเหนือ? ”
เมื่อเผชิญหน้ากับการเย้ยหยันของหวางหยู ฮวาจูอวี้ยังคงสงบและยังคงมีรอยยิ้มอยู่เช่นเดิม
แทนที่จะหัวเราะ จี่เฟิงหลี่ มีรอยยิ้มขึ้นเล็กน้อยบนริมฝีปากของเขาในขณะที่เขาจ้องมองไปที่ฮวาจูอวี้ “หยวนเป่า พูด ทำไมเราถึงต้องส่งทหารจำนวน 180,000 คนไป?”
ฮวาจูอวี้คิดว่าจี่เฟิงหลี่ก็คงจะเยาะเย้ยนางเช่นกัน นางไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะยังคงสงบและจริงจังเช่นนี้ นางอธิบายขึ้นอย่างช้าๆ “กองทัพของอาณาจักรเหนือมีความสามารถและมีทักษะในการสู้รบทั้งหมด อย่างไรก็ตามในเรื่องเกี่ยวกับการปิดล้อมเมืองพวกเขาคิดผิด ดังนั้นพวกเขาจะไม่สามารถทำลายที่มั่นของเราได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ปัจจุบันกองทัพของอาณาจักรเหนือต้องการใช้ประโยชน์จากการที่เราจะส่งกองกำลังเสริมไปและต่อสู้ในสนาม ลองนึกภาพว่าถ้าเราส่งทหารจำนวน 100,000 คนและเสี่ยวหยินได้ส่งกองกำลังหลักของเขาไปที่ภูเขาที่จะผ่านไปยังเมืองเหลียงจงและซุ่มโจมตี ในเวลานั้นกองกำลังของเราจะต้องต่อสู้กับทหารหลักของอาณาจักรเหนือ เราไม่สามารถเปรียบเทียบกับความแรงและความเร็วของพวกเขาได้ นอกจากนี้กองทัพของพวกเราก็จะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง ข้ากล้าที่จะขอถามท่านแม่ทัพ ถ้ากองกำลังของเราถูกพบกับการซุ่มโจมตีจะมีผลอย่างไร? ”
ใบหน้าของหวางหยู ก็ดำมืดลง สักครู่เขาก็ตอบขึ้น “กองทัพจะต้องถูกทำลาย!”
ฮวาจูอวี้ ได้ตั้งคำถามต่อไป “แล้วถ้ากองทัพเสริมถูกทำลาย แล้วเราจะหากองกำลังเสริมเพื่อเสริมกำลังได้จากไหน?”
หวางหยูส่ายศีรษะและพูดขึ้น “แต่ถ้าเราส่งกองกำลังไป 180,000 คนไป เราจะทำอย่างไรถ้ากองทัพของอาณาจักรเหนือตัดสินใจที่จะโจมตีเมืองหยางกั่ว?”
“ท่านแม่ทัพยังไม่เข้าใจ กองทัพของอาณาจักรเหนือไม่ได้มีเจตนาในการโจมตีเมืองหยางกั่ว ความแข็งแรงของกองทัพตะวันตกเหลียงไม่สามารถแข่งขันกับเราได้ เป้าหมายของกองทัพของอาณาจักรเหนือคือกองทัพจำนวนจำนวน 200,000 คนของเรา เป้าหมายของพวกเขาคือการทำให้กองกำลังของเราอ่อนแอลง “ฮวาจูอวี้พูดขึ้น ด้วยเสียงที่ชัดเจนและเด็ดเดี่ยวเล็กน้อย
หยางหยูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตบหน้าโต๊ะและพูดขึ้น”ไม่ได้คาดหวังว่าทหารตัวเล็กๆ จะมีความเข้าใจในกลยุทธ์ดังกล่าว ข้ารู้สึกอับอายยิ่งนัก ก่อนหน้านี้ที่ข้าดูถูกเจ้า ขออย่าได้เก็บไปใส่ใจ “หยางหยูเป็นแม่ทัพที่ดีเยี่ยมและได้เข้าใจความคิดฮวาจูอวี้ เขาชื่นชมความฉลาดของนางจริงๆ
ใบหน้าของจี่เฟิงหลี่ ผ่อนคลายในขณะที่เขานั่งอยู่ที่นั่นด้วยรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขา ราวกับว่าเขาจะไม่ได้รับผลกระทบแม้ว่าท้องฟ้าจะทลายลง
“ท่านเสนา ข้าจะไปจัดการกับทหารจำนวน 180,000 คน” เขาหันไปและพูดกับจี่เฟิงหลี่ หวางหยูเป็นผู้บัญชาการทหารโดยทั่วไป แต่เนื่องจากเขาถูกส่งไปประจำการเพื่อปกป้องเมืองหลวงเป็นเวลานาน เขาจึงขาดประสบการณ์ในการเป็นผู้นำต่อการสู้รบ
“แม่ทัพหยางไม่ควรกังวล เราต้องโอนถ่ายกองกำลัง 180,000 คนไป แต่ไม่ใช่ทั้งหมดในครั้งเดียว มิฉะนั้นเราจะพ่ายแพ้ หากอาณาจักรเหนือส่งทหารไป 200,000 นายเพื่อซุ่มโจมตี “ฮวาจูอวี้พูดขึ้นด้วยหัวคิ้วที่ขมวด
ดวงตาของจี่เฟิงหลี่ จดจ่ออยู่กับฮวาจูอวี้ ก่อนจะยกย่องนางขึ้น “หยวนเป่าพูดถูกแล้ว แต่บอกข้ามา ถ้าข้าขอให้เจ้านำกองกำลังจำนวน 80,000 คน เจ้าจะเต็มใจหรือไม่”
“ข้าหรือ?” ฮวาจูอวี้ถามไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงจะให้นางนำทหารจำนวนมากเช่นนั้น “ท่านเสนารู้วิธีที่จะล้อข้าเล่นอย่างแท้จริง แม้ว่าหยวนเป่า จะทุ่มเทเพื่อปกป้องอาณาจักรของเรา หยวนเป่า ก็เป็นเพียงทหารตัวเล็กๆ ข้าจะสามารถสั่งกองทัพได้อย่างไร”
จี่เฟิงหลี่เหลือบมองไปที่หวางหยู อย่างรวดเร็ว เขาเข้าใจความหมายที่อยู่ข้างหลังมันทันที ก่อนจะพูดขึ้น “แม่ทัพทุกคนเริ่มมาจากทหารตัวเล็กๆและลุกขึ้นยืนตามลำดับ เอาเป็นว่าข้าสั่งให้เจ้าดูแลกองทัพที่มีขนาดใหญ่ก่อนเป็นอย่างไร?”
ตามคำสั่งทางทหารที่จัดตั้งขึ้น โดยมีผู้นำทหาร 8 คน ผู้บัญชาการทหาร 1,200 คน เพิ่มที่ลูกเรือสนับสนุนและรองหัวหน้าและตัวเจ้าเอง รวมแล้วมีมากกว่า 10,000 คน โดยปกติแล้วนางจะกระโดดจากการเป็นทหารตัวเล็กที่ไม่ได้ดูแลใคร กลายเป็นผู้บัญชาการของทั้งกองทัพ
“หยวนเป่า เจ้าไม่อยากช่วยเหลืออาณาจักรใต้หรือ? ขณะนี้อาณาจักรใต้อยู่ในสถานะคนตาบอด มันถึงเวลาแล้วที่เจ้าจะก้าวขึ้นมา พรสวรรค์ของเจ้าไม่ควรถูกฝังเอาไว้”จี่เฟิงหลี่พูดขึ้นช้าๆ
ฮวาจูอวี้ยังคงเงียบ
ในความเงียบ หวางหยูก็พูดขึ้น “หยวนเป่า รับคำสั่ง ตอนนี้เจ้าเป็นผู้บัญชาการกองทัพฮู เจ้าและอีกเจ็ดทัพจะออกเดินทางไป 50 ลี้ในเวลากลางคืน หากเจ้าพบกับกองทัพของอาณาจักรเหนือ เจ้าจะต้องนำทัพตามที่เห็นจำเป็น เจ้าเข้าใจหรือไม่?”
“หยวนเป่ารับคำสั่ง!” นางจะไม่ยอมรับคำสั่งทหารได้อย่างไร?
วันรุ่งขึ้นฮวาจูอวี้เรียกประชุมเจ้าหน้าที่ 8 นายที่อยู่ใต้นางและหารือเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทหารตัวเล็กจู่ๆ ก็ได้กลายมาเป็นผู้บัญชาการของพวกเขา? ใครในหมู่พวกเขาจะยอมรับสิ่งนั้นได้? ผลก็คือ ไม่มีใครคิดกับนางอย่างจริงจัง
นางยิ้มและพูดขึ้น “ผู้บัญชาการคนนี้ต้องการแลกเปลี่ยนคำแนะนำกับเจ้าหน้าที่ทหารทุกท่าน พวกท่านคิดว่าอย่างไร?”
“ดี ช่างเป็นเวลาที่ดีอย่างแท้จริง พวกเราเองก็ต้องการแลกเปลี่ยนคำแนะนำกับผู้บัญชาการเช่นกัน!” เจ้าหน้าที่ 8 คนเห็นด้วย
ทหารชุมนุมกันอยู่รอบ ๆ พื้นที่โล่งใกล้กับแม่น้ำสายเล็ก ๆ เพื่อคอยเฝ้าดูการต่อสู้ระหว่างผู้บัญชาการที่ได้รับการแต่งตั้งใหม่และเจ้าหน้าที่ทหารคนอื่นๆ
ในช่วงแสงแดดจ้า ฮวาจูอวี้ถือหอกและมองไปที่ชาย 8 คน ผ่านสายตาที่หรี่ลงของนาง “เข้ามาพร้อมกันทั้งหมดได้เลย!”
ผู้ชายกำลังถกเถียงกันว่าใครจะเข้าไปก่อน แล้วนางก็ขัดจังหวะพวกเขาด้วยคำสั่งของนางขึ้น ความคิดเช่นเดียวกันเดินผ่านจิตใจของพวกเขา: นางคิดว่านางแข็งแรงกว่าชายทั้ง 8 คนรวมกันหรือ? พวกเขามองไปที่แต่ละคนและโจมตีอย่างรุนแรงพร้อมกันจาก 8 มุมที่แตกต่างกันโดยใช้ 8 อาวุธที่แตกต่างกัน
ฮวาจูอวี้ถือหอกไว้ในมือและเฝ้าดูพวกเขาอย่างใกล้ชิด เมื่อถึงระยะทางหนึ่งแล้วนางหมุนร่างของนางไปรอบ ๆ โดยหมุนเป็นวงกลมพร้อมกับหอกของนาง สิ่งนี้สร้างวงกลมของแสงที่เต็มไปด้วยกำลังภายในที่บังคับให้ชายเหล่าหนั้นกระจายออกไป เสียงคำรามหลายเสียงดังก้องกังวานจากหนึ่งไปเรื่อยๆ หลังจากที่ทั้ง 8 คนสูญเสียอาวุธของพวกเขา
เสียงร้องก็ดังตามมา ในขณะที่ฮวาจูอวี้ได้โจมตีแต่ละคนอย่างรวดเร็วและปล่อยให้พวกเขาต้องพบกับความพ่ายแพ้อยู่แทบเท้าของนาง นางมองพวกเขาด้วยยิ้ม ก่อนจะพูดขึ้น “ยังมีคนอื่น ไม่พอใจอยู่หรือไม่?”
ถ้าผู้ชายเหล่านี้ไม่แข็งแรงพอ พวกเขาจะก้าวขึ้นมา แต่นางทำให้พวกเขาพบกับความพ่ายแพ้ก่อนที่พวกเขาจะได้สัมผัสตัวนางด้วยซ้ำ แล้วใครจะกล้าที่จะสงสัยในความสามารถของนางได้? พวกเขายืนขึ้นและพูดขึ้นพร้อมกับ “ผู้บัญชาการ มีความชำนาญอย่างแท้จริง ”
ดวงอาทิตย์ตกดินได้ย้อมสีแดงไปทั่วท้องฟ้า ภายใต้แสงแดดนี้ทหารกองทัพฮูคุกเข่าลงไปพร้อมกับอาวุธในมือของพวกเขาอย่างเคร่งขรึม
จี่เฟิงหลี่ ขี่ม้าไปที่ด้านหน้าของกลุ่มและกวาดสายตาไปทั่วฝูงชน ก่อนที่จะพูดขึ้น “ทหารทุกคน ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าคงจะได้ยินเรื่องทั้งหมดแล้ว ตะวันตกเหลียงได้บุกรุกเหลียงจง และกองกำลังของพวกเขาก็มีจำวนวน 100,000 คน ในขณะที่เรามีเพียง 20,000 คน ไม่สามารถที่จะเทียบกับพวกเขาได้แม้แต่น้อย นอกจากนี้ยังมีกองทัพของอาณาจักรเหนือที่ยังต้องต่อต้านอีก แม้แต่ข้อผิดพลาดเพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ จากความประมาทก็จะทำให้ข้าศึกเดินผ่านประตู เข้าไปในอาณาจักรของเรา เข้าไปในเมืองของเรา เมืองของเราที่มีเพื่อนร่วมชาติ ผู้สูงอายุ ภรรยาและลูกๆ ของเราอยู่ที่นั่น ทุกสิ่งทุกอย่างจะถูกทำลายโดยพวกเขา ทุกคนจะถูกสังหารภายใต้ดาบและหอกของพวกเขา พวกเราจะยอมปล่อยให้พวกเขาทำลายบ้านและครอบครัวของเราหรือไม่ ”
เสียงของเขาไม่ดังมาก แต่อารมณ์ของเขาถูกถ่ายทอดมาถึงหูของทุกคน
“ไม่เด็ดขาด!” ทหาร 80,000 คน โห่ร้องขึ้นพร้อมเพรียง
“เราเป็นผู้ชาย เราจะสามารถปล่อยให้ภัยพิบัติดังกล่าวเกิดขึ้นได้อย่างไร!”
“เราจะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้น!”
“ภารกิจของเราในวันนี้คือการไปเป็นกำลังเสริมให้กับเหลียงจง มันเป็นงานที่ยากลำบากและเราอาจเจอกับศัตรู บางคนอาจจะเสียเลือดของเจ้าทั้งหมดในสงครามเหล่านี้ แต่สวรรค์จะเป็นพยานว่าเราไม่กลัว! เราไม่กลัวที่จะหลั่งเลือดทุกหยดในการป้องกันอาณาจักรและคนที่เรารัก! คนที่กล้าโจมตีอาณาจักรของเราจะต้องเผชิญกับความตาย ไม่ว่าจะแข็งแรงแค่ไหนพวกเขาจะต้องถูกสังหาร คนที่กล้าทำร้ายครอบครัวของเราจะต้องตาย! “จี่เฟิงหลี่หอกขึ้นฟ้า
ทหาร 80,000 คนยกดาบของพวกเขาขึ้นและตะโกนขึ้นว่าบรรดาผู้ที่กล้าโจมตีอาณาจักรของข้าจะต้องเผชิญกับความตาย ไม่ว่าจะแข็งแรงแค่ไหนพวกเขาจะต้องถูกสังหาร คนที่กล้าทำร้ายครอบครัวข้าจะต้องตาย!
เจ้าหน้าที่และทหารยกอาวุธขึ้นสาบานให้สวรรค์เป็นพยานของพวกเขา
ฮวาจูอวี้อยู่ที่ด้านหน้าของกองทพ แต่นางก็ช่วยไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไปที่ทหาร สายตาของพวกเขาสะท้อนให้เห็นถึงความมุ่งมั่นอย่างแน่วแน่ของพวกเขา สายตาได้สัมผัสหัวใจของนางและทำให้เลือดของนางเดือดขึ้นทันที
นางเคยเป็นแม่ทัพมาก่อน ดังนั้นนางจึงรู้ว่าอารมณ์ความรู้สึกของทหารเป็นอย่างไรและผลกระทบที่มีต่อสนามรบเป็นอย่างไร
นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกชื่นชมกับรูปร่างที่นั่งอยู่บนหลังม้า
หลังจากคำสัตย์สาบานเสร็จสิ้นแล้วกองทัพก็ออกเดินทาง
ฮวาจูอวี้นำกองทัพฮู และพร้อมกับอีก 7 กองทัพ พวกเขาเริ่มออกเดินทาง แล้วทันใดนั้นเสียงกีบม้าก็ดังเข้ามาจากด้านข้างของนาง จี่เฟิงหลี่ได้ขี่ม้าและปิดกั้นทางของนางเอาไว้
“ท่านเสนา มีอะไรอื่นที่ท่านอยากจะกับชับหรือ?” หัวคิ้วของฮวาจูอวี้ ขมวดเมื่อเห็นเขาหยุดม้าของนาง
จี่เฟิงหลี่เอนมาข้างหน้าและลูบม้าของเขา เขากระซิบเพียงไม่กี่คำจากนั้นก็ลงจากหลังของมัน “ผู้บัญชาการเป่า ข้าจะให้เจ้ายืมม้าของข้า แต่เจ้าต้องจำไว้ว่าเจ้าจะต้องคืนนางโดยที่ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ มิฉะนั้นเจ้า&
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
