บทส่งท้าย เล่ม 3
อาคารที่หนึ่งของโรงเรียนประถม
ขณะอาบแสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่าง ผมกำลังท้าวคางบนโต๊ะเรียน
“…มันจบลงแบบนี้ได้ยังไง”
ไม่ว่าผมจะคิดยังไงเกี่ยวกับมัน มันก็ไม่สมเหตุสมผลเลย
ลูกน้องของผม วอลเลซกำลังกอดขาผมแล้วร้องไห้
“เลียม เพิ่มค่าขนมให้ฉัน! ได้โปรดให้เงินฉันเพิ่มด้วย!”
เคิร์ทมองวอลเลซด้วยความประหลาดใจ
“อืม วอลเลซนี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ”
“คุณหุปปากไปเลย! ฉันคิดว่าฉันสามารถใช้เวลาช่วงวันหยุดอย่างหรูหราที่คฤหาสน์ของเลียมได้ แต่เซเรน่าอยู่ที่นั่น แล้วมันก็กลายเป็นนรก! ขอเงินเพิ่มให้ฉันได้เที่ยวเล่นซักหน่อยเถอะ!”
ไม่ใช่ความผิดของเซเรน่าที่เธอโกรธเขาตลอดเวลา แค่มองดูวอลเลซ ผมก็รู้ได้ว่าเขาแย่ขนาดไหน
ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงถูกเรียกว่าไม่ใช่ยาพิษหรือยา
เขาก็ไม่เชิงพวกน่ารำคาญ เขาเป็นเหมือนกระเป๋าเดินทางที่ไม่จำเป็นที่จะต้องพกติดตัว
เป็นการคำนวณที่ผิดพลาดของผม ที่แบกภาระที่ชื่อวอลเลซ แต่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดในตอนนี้คือ–
“ที่รัก วันนี้ไปกินข้าวที่ไหนดี? ไปโรงอาหารกันไหม?”
โรเซตต้า ซึ่งตอนแรกผมคิดว่าเป็นหญิงเหล็ก จริงๆแล้วเป็นพวกนางเอกคลั่งรัก
ผมรู้สึกผิดหวัง เมื่อเห็นแก้มของเธอที่แดงระเรื่อเมื่อเห็นผม
อย่างไรก็ตาม ผมเข้าใจดีว่าการทิ้งเธอในตอนนี้คงมีแต่ปัญหา
ถ้าเธอหักหลังผม ผมจะไม่แสดงความเมตตาต่อเธอ แต่กว่าจะถึงตอนนั้น…ผมต้องดูแลเธอไปก่อน
“วันนี้ผมอยากซื้อขนมปังจากร้านค้าโรงเรียน”
“ขนมปังเหรอ? ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉัน ฉันจะซื้อขนมปังที่ดีที่สุดให้คุณ”
ใครขอให้คุณซื้อขนมปัง
อย่างแรกเลย คนจะคิดยังไงถ้าผมให้ขุนนางสาวทำหน้าที่เป็นเบ๊ซื้ออาหารให้?
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยววอลเลซจะไปซื้อให้”
เมื่อผมพูดอย่างนั้น วอลเลซก็สบัดผมสีฟ้าที่เขาภาคภูมิใจ
“เหอะ ฉันทำไม่ได้หรอก คุณไม่รู้เหรอว่าผู้คนบ้าคลั่งแค่ไหนในช่วงอาหารกลางวัน? เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะได้ขนมปังที่ดีที่สุด”
การที่อดีตเจ้าชายประกาศอย่างมั่นใจว่าเขาไม่สามารถซื้อขนมปังได้นั้นช่างน่าสมเพชเหลือเกิน
เคิร์ทหันไปมองวอลเลซด้วยสายตาสมเพช
“คุณนี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ วอลเลซ”
“จะให้ฉันทำยังไง? คุณไม่คิดว่าเลียมเป็นคนแปลกๆ ที่สั่งให้อดีตสมาชิกราชวงศ์ทำหน้าที่เป็นคนซื้อขนมปังรึไง?”
ผมสั่งซ้ำเป็นรอบที่สอง
“วอลเลซ ซื้อขนมปังให้เราหน่อย”
“เลียม ตอนนี้ให้ฉันได้พักเถอะ การแย่งชิงเพื่อกินขนมปังในช่วงเวลาอาหารกลางวันนั้นโหดเหี้ยมเกินไปสำหรับฉัน”
เขานอนเหยียดแขนลงบนโต๊ะต่อหน้าผม
“อย่ามาโกหก ตอนที่ผมไปคนไม่เห็นพลุกพล่านเลย”
ทุกคนเข้าแถวซื้ออาหารอย่างเป็นระเบียบ
เป็นเครื่องเตือนใจอย่างแท้จริงว่าโรงเรียนนี้สร้างขึ้นสำหรับขุนนางชั้นสูงที่ได้รับการขัดเกลาและมีวัฒนธรรม
แต่เคิร์ทส่ายหัว
“นั่นเป็นเพราะคุณอยู่ที่นั่น เลียม”
เขาเริ่มพูดอะไรบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจ
เพราะวอลเลซงอแง โรเซตต้าแสดงสีหน้าลำบากใจ ผมเลยเลิกที่จะกินขนมปัง
“งั้นช่างมัน ไปกินข้าวที่โรงอาหารกันเถอะ”
“ถ้าเป็นโรงอาหาร ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉัน ฉันจะจัดที่นั่งที่ดีที่สุด!”
อย่างที่ผมพูดไว้ ทำไมเธอถึงอาสาทำธุระทั้งหมดเหล่านี้เหมือนเป็นสาวใช้?
เป็นเรื่องสนุกที่ได้ดูเธอทำทุกอย่าง แต่ผมไม่สนุกที่เห็นเธอทำมันอย่างมีความสุข
“เรื่องจัดที่นั่งให้คนอื่นทำก็ได้ อีกอย่างคุณไม่จำเป็นต้องประกาศมันเสียงดังขนาดนั้น”
“ช- ใช่แล้ว อย่างที่ที่รักว่า…”
เมื่อมองไปที่โรเซตต้าที่กำลังซึม เหมือนว่าผมทำอะไรไม่ดีกับเธอ
วอลเลซทักผมขึ้นมา
“เลียม ฉันอยากกินของหวานด้วย”
“คุณดื่มน้ำเปล่าแทนไปก่อนแล้วกัน”
มันให้บรรยากาศชีวิตในรั้วโรงเรียนที่ผมเคยฝันไว้
◇ ◇ ◇
ณ เมืองหลวงของจักรวรรดิ
ที่นั่น นายกรัฐมนตรีกำลังเรียกรวมกลุ่มเจ้าหน้าที่
ในนั้นมีกลุ่มคนที่ได้รับมอบหมายให้เฝ้าระวังบ้านคลอเดียมานับพันปี
มีหลายคนที่ได้ดูแลครอบครัวคลอเดียมาหลายชั่วอายุคน และทุกคนดูไม่พอใจ
รัฐมนตรียิ้มกว้าง
“ขอบคุณ สำหรับความภักดีที่คุณได้ทำมาจนถึงตอนนี้ เราจะเตรียมงานใหม่ให้คุณทันที เพราะงานปัจจุบันของคุณได้ถูกยกเลิกแล้ว”
แต่ดูเหมือนพวกเขาจะไม่พอใจกับสิ่งนั้น
“รัฐมนตรี! ฉันจะไม่เปลี่ยนงานใดๆ แค่คุณออกคำสั่งให้เราไปเฝ้าระวังบ้านเบนฟิลด์ก็พอ!”
“ใช่แล้ว! เราต้องรักษาคำสั่งของอดีตจักรพรรดิให้ดำเนินต่อไป!”
“ให้เราได้ดูแลเคาท์แบนฟิลด์!”
จู่ๆพวกเขาก็ถูกสั่งให้เลิกทำงานที่พวกเขาทำมาหลายปี และขอให้ทำงานใหม่ แน่นอนว่าพวกเขาคงจะลำบากใจ
รัฐมนตรีฯ เข้าใจความรู้สึกของคนเหล่านี้อย่างถ่องแท้ แต่ว่า…
“เฮ้อ…งั้นก็ช่วยไม่ได้ ฉันต้องให้พวกคุณทุกคนตายที่นี่”
“…นายกรัฐมนตรี?”
เอกสารที่นำเสนอบนโต๊ะต่อหน้าพวกเขาคือเอกสารที่อธิบายถึงจุดอ่อนต่าง ๆ ของขุนนางหลายต่อหลายคนที่พวกเขาได้ตรวจสอบ
หลังจากให้ข้อความแสดงความยินดีสำหรับการหมั้นของเลียม ไบรอันได้ส่งเอกสารทั้งหมดที่รวบรวมไว้ให้กับนายกรัฐมนตรี
เมื่อได้รับข้อมูลมาแล้ว เขาต้องใช้ข้อมูลเหล่านี้ให้เป็นประโยชน์
นี่เป็นโอกาสของนายกรัฐมนตรีที่จะกำจัดข้าราชการที่เขาไม่ต้องการ ทั้งหมดในคราวเดียว
“…ดูเหมือนว่าคุณจะเสนอหน้าไปในที่ที่คุณไม่ควรไป ฉันไม่คิดว่าคุณจะสำรวจแม้กระทั้งฉันด้วยซ้ำ”
เพราะแบบนั้น นายกรัฐมนตรีจึงเริ่มสอบสวนพวกเขากลับเพื่อตอบโต้
เมื่อตรวจสอบพวกเขา กลับกลายเป็นว่าพวกเขาเป็นกลุ่มที่ไร้ความสามารถที่เก่งแต่เรื่องการทรมานเท่านั้น
สำหรับนายกรัฐมนตรี เขาไม่ต้องการสุนัขที่กัดมือเจ้าของ
“น-นั่นมัน”
“ไม่จำเป็นต้องมีข้อแก้ตัว เมื่อพวกคุณตายกันจนหมด ฉันก็สามารถนอนหลับได้อย่างสบายใจ เพราะแบบนั้น ฉันจะทำให้พวกคุณทุกคนตายให้หมด เดี๋ยวนี้เลย”
ขณะที่เจ้าหน้าที่พร้อมที่จะต่อต้าน – เทีย ซึ่งอยู่ในโหมดเตรียมพร้อม ดึงอาวุธของเธอออกมา
มันคือเรเปีย – อาวุธที่เชี่ยวชาญในการโจมตีแบบเจาะทะลุ ซึ่งแทงเจ้าหน้าที่อย่างแม่นยำในจุดสำคัญของพวกเขาทั้งหมด
ขณะที่เจ้าหน้าที่ล้มลง นายกฯปรบมือให้เทีย
“ทักษะที่ยอดเยี่ยม คุณจะนำผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมมาสู่สถาบันการทหารอย่างไม่ต้องสงสัย”
เทียเช็ดเลือดที่เลอะใบดาบแล้วใส่กลับเข้าไปในฝัก มองลงไปยังเจ้าหน้าที่
“งานระดับนี้ไม่มีค่าให้พูดถึง ฉันอยากจะขอบคุณด้วยซ้ำ ที่ให้โอกาสฉันกำจัดเจ้าหน้าที่ที่เป็นศัตรูกับท่านเลียม”
คนเหล่านี้พยายามจัดการกับเลียม
ดังนั้นสำหรับเทียพวกเขาจึงเป็นศัตรูของเธอ
ขณะที่มองดูเธอ นายกรัฐมนตรีก็เอ่ยปากถาม
“คุณกำลังจะเข้าโรงเรียนการทหารเร็วๆนี้ใช่ไหม”
เทียตอบเบาๆ ว่า
“ใช่ค่ะ ฉันมีแผนจะเข้าในปีหน้า”
ขณะที่นายกรัฐมนตรีมองดูลูกน้องทำความสะอาดศพ เขาก็ถามต่อ
“แล้วแผนการในอนาคตของเคานต์คืออะไร”
ในขณะที่เขากำลังอยู่ในชั้นประถมศึกษาปีที่สี่ของเขา อีกไม่นานเขาก็จะเรียนจบ
เหลือเวลาน้อยกว่าสามปี เลียมต้องตัดสินใจว่าเขาจะไปมหาวิทยาลัยหรือสถาบันการทหาร
เขาจะเลือกอันไหน – นายกรัฐมนตรีสงสัย
เทียตอบกลับ
“ท่านเลียมได้ตัดสินใจที่จะให้ความสำคัญกับสถาบันการทหาร” *1
“ในกรณีนั้น ฉันสงสัยว่าการต่อสู้ที่กำลังจะเกิดขึ้นจะจบตอนไหน”
สงครามกับครอบครัวเบิร์กลีย์จะจบลงก่อนที่เลียมจะเรียนจบรึเปล่า?
นายกรัฐมนตรีกังวลเรื่องนี้
เทีย ตอบด้วยความเชื่อมั่นในเลียม
“ใครจะรู้? เราอาจกำจัดพวกมันเร็วกว่าที่คุณคิด”
◇ ◇ ◇
เทียออกจากห้องและกลับไปทำงาน พลันขมวดคิ้ว
เธอเดินอย่างรวดเร็วบทโถงทางเดินพร้อมกับบ่น
“ชื่อ’หมาบ้ามารี’ อะไรของมัน? ยัยโง่นั่นปล่อยให้ศัตรูของท่านเลียมมีชีวิตอยู่ เธอมันก็แค่หมาบ้านเชื่องๆที่ไม่รู้วิธีปกป้องเจ้านาย!”
เธอคิดถึงช่วงเวลาที่ได้เจอมารี
มันเป็นช่วงพิธีหมั้น
สำหรับความช่วยเหลือของเธอในการปรับจูนเอวิท เลียมได้แต่ตั้งให้มารีเป็นรองหัวหน้าอัศวิน ในขณะที่เทียได้รับมอบหมายให้เป็นหัวหน้า
-ทุกอย่างเรียบร้อยดีจนกระทั้ง…
เทียนึกถึงเรื่องราวในวันนั้น
◇ ◇ ◇
– ในวันพิธีหมั้น
หลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้น อัศวินก็ดื่มฉลองกันอย่างมีความสุข
เทียซึ่งกำลังนั่งอยู่ มารีก็เดินเข้ามาใกล้เธอ
“ คุณคือคริสเตียน่า?”
ด้วยคำพูดนั้น อากาศโดยรอบดูเหมือนจะถูกแช่แข็ง
ในห้องจัดเลี้ยงที่เงียบสงัด เทียยังคงดื่มเครื่องดื่มของเธอต่อไปขณะที่เธอหันไปมองมารี
“หมาขี้เรื้อนต้องการอะไรจากฉัน?”
มารีชักดาบของเธอขึ้นมาทันทีและกดดาบเข้าที่คอของเทีย
ในทางกลับกัน ดาบของเทียก็ถูกชี้ไปที่หน้าอกของมารี
รอยยิ้มน่าขนลุกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมารี
“มันจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ดังนั้นคุณควรสนุกกับสถานะของคุณในฐานะหัวหน้าอัศวิน เพราะตำแหน่งนั้นเป็นของฉัน”
พวกเธอถอนดาบออก
สายตาของเทียเย็นชา
“หัวหน้าอัศวิน? ฝันไปรึเปล่ายัยแก่ อายุของคุณเป็นไม้ใกล้ฝั่งแล้ว หรือจะเหมาะกว่าถ้าจะอธิบายคุณว่าเป็น ‘ฟอสซิลเก่าแก่’?”
เทียหัวเราะเยาะการกลายเป็นหินในอดีตของมารี
สำหรับการยั่วยุของเธอ มารีตอบกลับด้วยน้ำเสียงมืดมน
“ยัยสารเลว- แกไม่ต้องการหัวนั่นไว้บนบ่าแล้วสินะ”
ประกายไฟกำลังบินระหว่างทั้งสอง
อัศวินบางคนตัวสั่นด้วยความกลัว ขณะที่บางคนก็คิดว่าจะแย่งตำแหน่งของพวกเธอทั้งสองคนแย่างไร
ยิ่งมีอัศวินบางคนเป็นพวกมาใหม่ซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้องกับที่นี่
ตอนนี้มีอัศวินจำนวนมากถ้าเทียบกับตอนที่เลียมกลายเป็นหัวหน้าของบ้านเบนฟิลด์
บางคนมาเพราะต้องการรับใช้เลียม ขณะที่บางคนให้คำมั่นว่าจะจงรักภักดีและตอบแทนสำหรับความช่วยเหลือที่เขามอบให้
อัศวินจำนวนมากคาดหวังบ้านแบนฟิลด์ไว้สูง เพราะพลังที่เขาแสดงออกมาเมื่อเร็วๆนี้
หลายคนอยากจะฝากความหวังไว้กับดาวรุ่งพุ่งแรงเช่นเลียม
แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาว่าเลียมมียศเคานต์ จำนวนของอัศวินที่อยู่ตรงนี้ก็ยังน้อยเกินไป
ซึ่งแน่นอนว่าจะมีอีกหลายคนมาเข้าร่วมในอนาคต แต่การที่พวกเขาจะสามารถทำงานร่วมกันได้หรือไม่นั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
กองกำลังอัศวินของเลียมตอนนี้อยู่ในสภาพยุ่งเหยิง
เนื่องจากพวกเขาจงรักภัคดีต่อเลียมซึ่งอยู่จุดสูงสุดเท่านั้น
พวกเขาล้วนเป็นผู้มีความสามารถและไม่อยากอยู่ใต้อำนาจเหล่าอัศวินคนอื่น
เหมือนเทียและมารี ทั้งคู่ล้วนเป็นผู้มีศักยภาพ แต่ทั้งคู่ไม่เต็มใจที่จะร่วมมือกับอีกฝ่าย
“ยัยหมาขี้เรื้อน ท่านเลียมไม่ต้องการคนแบบแก ฉันจะจัดการแกให้หมอบเหมือนหมา”
เมื่อเทียพูดอย่างนั้นมารีก็ตอบโต้
“ยัยเนื้อสับอย่างแกไม่จำเป็นสำหรับความทะเยอทะยานของท่านเลียม ฉันจะพิสูจน์ให้ดู”
ระหว่างพวกเขา เป็นได้แค่เพียงศัตรูกันเท่านั้น
◇ ◇ ◇
อาคารเรียนหลังที่หนึ่งของโรงเรียนประถมศึกษา
“สิบสองอัศวินโต๊ะกลม – คุณไม่คิดว่ามันเจ๋งเหรอ?”
วอลเลซจู่ๆก็พูดเรื่องนี้ออกมา
เคิร์ทหันไปหาเขาด้วยสายตาเย็นชา
“นี่คุณกำลังเพ้ออะไรอีกแล้ว คราวนี้มันมาจากไหนล่ะวอลเลซ?”
“เฮ้ฟังก่อน มันเป็นตำแหน่งที่มอบให้กับอัศวินที่มีความสามารถพิเศษ ฉันอ่านเจอในหนังสือจากวังชั้นใน คุณว่าเจ๋งไหมล่ะ?”
“นั่นมันมาจากการ์ตูนไม่ใช่เรอะ?”
เห็นได้ชัดว่ากลุ่มอัศวินดังกล่าวมาจากซีรีส์การ์ตูน
อัศวินผู้มีความสามารถทั้งสิบสองคนที่มีพรสวรรค์และความแข็งแกร่ง
พระราชาพระราชทานยศเป็นอัศวิน ให้สิทธิพิเศษและสถานะแก่พวกเขา
เรากำลังพูดถึงเรื่องนี้หลังอาคารเรียน
“มันคงลำบากแย่ ถ้าจะหาคนตั้ง 12 คนที่เข้าเงื่อนไข”
เคิร์ทตอบความเห็นของผม
“เลียม อย่าไปจริงจังกับมันนักเลย ความคิดของวอลเลซส่วนใหญ่มาจากนิยาย แต่ถึงอย่างนั้น สำหรับคุณ อัศวิน12คนอาจจะง่ายมากก็ได้”
“หืม?”
“แค่ลองคิดดู มีอัศวินจำนวนนับไม่ถ้วนในดินแดนของคุณ คุณสามารถเลือกสิบสองคนจากที่นั่นได้”
“แต่เกณฑ์ที่จะเลือกล่ะ—”
“มันขึ้นอยู่กับคุณสมบัติของพวกเขา แต่ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าอัศวินของคุณจะทำตามเงื่อนไขได้”
“โอ้…ถ้าเป็นแบบนั้น ผมต้องจัด—”
“ไม่ อย่าพึ่งรีบ ปัญหามากมายจะเกิดขึ้นหากคุณเริ่มให้การดูแลกับพวกเขาเป็นพิเศษ ก่อนอื่นเลย อัศวินทั้งสิบสองคนที่วอลเลซพูดถึงนั้นทั้งหมดคือศัตรูกัน”
ผมมองไปที่วอลเลซ และเขาก็หันหน้าหนี
เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเรื่องจริง
อย่างไรก็ตาม ผมคิดทบทวนเรื่องนี้เล็กน้อย
สำหรับเส้นทางของผู้ปกครองที่ชั่วร้ายนี่เป็นก้าวสำคัญ
สำหรับคนจริงจังอย่างเคิร์ท เขาอาจจะมองว่าพวกมันไม่มีประโยชน์ มันเหมือนเป็นเพียงการรวมตัวของวายร้ายที่มีชื่อแปลกๆอะไรแบบนั้น
แต่สำหรับผม พวกเขาจะเป็นเหมือราชาสวรรค์ทั้งสี่สำหรับจอมมาร
มันน่าจะเอามาใช้เป็นระบบอัศวินได้เหมือนกัน
เมื่อเร็วๆนี้ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนไม่ได้เล่นบทเป็นผู้ปกครองที่ชั่วร้ายเลย
มันช่วยไม่ได้เพราะผมต้องอยุ่แต่ในโรงเรียนประถม
“อัศวินโต๊ะกลมทั้งสิบสองงั้นเหรอ?”
เมื่อผมพูดแบบนั้น วอลเลซก็ยกมือขึ้นขึ้นท้วง
“เลียม ฉันจะเป็นคนสร้างอัศวินโต๊ะกลม อย่ามาขโมยความคิดของฉันซี่!”
วอลเลซร้องเรียนผมไม่หยุด แต่ผมก็ไม่สนใจ
แม้แต่คนอย่างเขาก็คิดอะไรน่าสนใจขึ้นมาได้
ขณะที่ผมกำลังคิด เคิร์ทมองมาที่เราด้วยความประหลาดใจ
“เลียมติดเชื้อบ้าจากวอลเลซซะแล้ว”
วอลเลซหันไปหาเคิร์ท
“เฮ้… พูดอะไรหยาบคายแบบนั้น”
ขณะที่เราสามคนพูดคุยกันต่อ โรเซตตาก็เข้ามาใกล้พร้อมโบกมือของเธอ
“ที่รัก! คุณอยู่นี่เอง!”
เมื่อเห็นเธอวิ่งมาหาเราอย่างมีความสุข ผมก็คิดในใจ
รอยยิ้มที่สดใส
เส้นผมที่พลิ้วไหวม้วนเป็นเกลียว
หน้าอกดึ๋งๆ
บวกกับวิธีวิ่งที่น่ารัก… โรเซตต้าในตอนนี้ ไม่มีมุมไหนที่ทำให้คุณคิดว่าเธอเป็นหญิงเหล็ก
“…มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง?”
“ที่รัก เกิดอะไรขึ้น! มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า! ไม่สบายเหรอ! เรารีบไปห้องพยาบาล—”
“ไม่ มันไม่มีอะไร”
โรเซตต้าเป็นห่วงผมจากใจจริง
ถ้าทั้งหมดนี้เป็นอุบายและเธอแค่พยายามหลอกผม – ผมก็อาจจะยังสนุกไปกับเรื่องนี้ได้
อย่างไรก็ตาม มันดูไม่เป็นเช่นนั้นเลย
เด็กสาวผู้มีจิตวิญญาณแห่งเหล็กกล้าหายไปไหน?
“…มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง”
————
ไบรอัน (・ω・｀ ) “หากไม่นับสถานการณ์ของบ้านคลอเดีย ไบรอันคนนี้เชื่อว่าท่านเลียมพบผู้หญิงที่ดีที่สุดที่จะเป็นภรรยาของเขาได้”
ไบรอัน (*´ω｀*) “เป็นไปตามคาดของลอร์ดเลียม ไบรอันคนนี้ประทับใจเสมอไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตาม”
ไบรอัน (´；ω；｀)ノシ“และทุกคน อาจจะเหงาบ้างแต่เราคงต้องบอกลากันก่อน คนแปลเขารู้สึกเหนื่อยเกินไป”
Avolenn (・ω・｀ ) “เจ็บปวด… เจอแต่พวกสรรหาแต่คำหยาบ มันช่างเจ็บปวดจริงๆ”
————
สนับสนุนผู้แปลได้ที่นี่นะครับ
กสิกร 475-2-65694-8 นายเมือง บ.
ขอบคุณสำหรับโดเนทของทุกท่าน หลังจากนี้อาจจะลงไม่บ่อยเท่าเดิม เพราะผมมีนิยายเรื่องอื่นๆที่ต้องจัดการ ขอบคุณที่ติดตามกันมานะครับ หวังว่าจะติดตามกันต่อไป
Avolenn
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
