กระ….ที่หายไป
แรนดอล์ฟอ่านรายงานที่เขาได้รับแล้วตัวสั่น
สิ่งที่เขียนนั้นตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขารับรู้มาทั้งหมด
“นี่มันหมายความว่ายังไง!… ข้อมูลของพีตัคและบ้านเบนฟิลด์ถูกสลับที่กันงั้นเรอะ?”
นอกจากชื่อและใบหน้าของเลียมและปีเตอร์แล้ว ทุกอย่างที่เขียนในรายงานของพวกเขาถูกสลับกัน
มันเหลือเชื่อเกินไป
มันเป็นไปไม่ได้
ความผิดพลาดแบบนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร?
เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัว
“ฉันต้องแจ้งพวกโจรสลัดให้ให้ยกเลิกแผนการทันที”
เวลานี้การต่อสู้คงเริ่มขึ้นไปแล้ว
ถ้ามันสายเกินไป เขาจะต้องตัดสัมพันธ์กับพวกโจรสลัดทันที ในขณะที่ส่งกองเรือของบ้านราเซลไปช่วยเหลือ โดยหวังว่าจะไม่ถูกลากเข้าไปเกี่ยวข้อง
นั่นคือสิ่งที่เขาตัดสินใจ แต่หลังจากนั้นไม่นาน-
“ลอร์ดแรนดอล์ฟ!”
มีสายเรียกเข้าจากผู้ใต้บังคับบัญชาที่ตื่นตระหนกโดยบอกว่าพวกโจรสลัดได้รับความพ่ายแพ้อย่างรุนแรง
บ้านพีตัคก็สูญเสียกองเรือส่วนใหญ่ไปเช่นกัน และตอนนี้กำลังขอลี้ภัยที่อาณาเขตของเขา
“ไม่ได้สิ! ไล่พวกเขาออกไป!”
“ไม่ได้ครับ… บ้านพีตัคเชื่อมต่อกับเราผ่านการแต่งงาน เราไม่สามารถปฏิเสธพวกเขาได้เนื่องจากสัญญาพันธมิตรทางทหารของเรา”
พวกเขาได้ลงนามในสนธิสัญญาหลายฉบับพร้อมกันตั้งแต่ก่อนการสู้รบ แต่ดูเหมือนว่ามันจะส่งผลเสียต่อพวกเขาอย่างรวดเร็ว
แรนดอฟเริ่มกุมหัวของเขา
“นี่มันแย่แล้ว… นี่มันเป็นไปไม่ได้”
จนกระทั้งมีการติดต่ออีกครั้งจากลูกสาวของเขา แคทเทอรีน่า
“พ่อ!”
ตอนแรกเขากำลังคิดว่าเขาคงไม่มีเวลาจัดการเรื่องของเธอ แต่ขาของเขาเริ่มสั่นหลังจากได้ยินรายงานของลูกสาว
“ตอนนี้ฉันอยู่ในอาณาเขตของบ้านพีตัก แต่นี่มันผิดปกติเกินไป! มันต่างจากรายงานที่เรามีอย่างสิ้นเชิง สถานที่นี้ยังไม่ได้รับการพัฒนาอะไรเลยซักอย่าง! ยิ่งไปกว่านั้น พวกทวงหนี้ยังกดดันให้เราชำระหนี้ให้บ้านพีตักอีกด้วย ส่วนพ่อแม่ของปีเตอร์ก็หนีไปเมืองหลวงแล้ว เมื่อฉันพยายามโทรหาพวกเขาเพื่อถามพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาก็ให้คำตอบที่แย่มาก!”
‘หนี้ของเราก็ถือเป็นหนี้ของคุณ เพราะคุณเป็นส่วนหนึ่งของเราแล้วใช่ไหมล่ะ’
คำตอบของบ้านพีตัคนั้นไม่ใช่แค่แย่ แต่การบังคับให้บ้านไวเคานต์ดูแลหนี้ของบ้านระดับเคานต์นั้นโหดร้ายมาก
มันเป็นเรื่องยากสำหรับบ้านราเซลที่มีรายได้ไม่มากนัก
“เอ่อ…แล้วก็-”
“ยังมีอะไรอีก?!”
ตอนนี้แรนดอล์ฟไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว
“ปีเตอร์…ติดโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์”
หลังจากได้ยินเรื่องนั้น แรนดอล์ฟก็หน้ามืดล้มลงไป
◇ ◇ ◇
เป็นเวลาสามเดือนแล้ว ที่ผมเดินทางออกจากบ้านราเซล และในที่สุดผมก็กลับถึงบ้าน
สามเดือนนั้นถูกใช้ไปกับการล่าโจรสลัดในอาณาเขตของบารอนเอ็กซ์เนอร์
อาณาเขตของบารอนนั้นน่าทึ่งมาก
คุณบอกได้เลยว่ามันเป็นดินแดนที่พวกเขารีดไถคนจนถึงหยดสุดท้าย
แต่มันไม่ได้เลวร้ายเท่ากับดินแดนเบนฟิลด์ก่อนที่ผมจะเข้ามาปกครอง ดินแดนของบารอนให้ความรู้สึกว่าถูกปกครองโดยคนที่เป็นลอร์ดที่ชั่วร้ายจริงๆ
ขณะที่ผมอยู่ในความดูแลของพวกเขา ผมก็ไปเที่ยวเล่นกับเคิร์ทในขณะที่กองยานของผมออกล่าพวกโจรสลัดอย่างแข็งขัน
ได้ยินว่าบารอนเอ็กซ์เนอร์มีลูกสาวคนหนึ่ง และเขาบอกให้ผมดูแลเธอเมื่อโตขึ้น
แต่เธอยังไม่โตพอ จึงต้องใช้เวลาอีกสักระยะกว่าที่เธอจะมาที่บ้านของผมเพื่อฝึกอบรมได้
—นั่นคือทั้งหมดที่เกิดขึ้น
“ยินดีที่ได้พบท่าน ลอร์ดเลียม”
หญิงชราหลังตรงเข้ามาทักทายผม
“คุณเป็นหัวหน้าสาวคนใหม่สินะ”
ทันทีที่ผมกลับถึงดินแดน เธอออกมาต้อนรับผมตามมารยาท
เมื่อเธอช่วยผมเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอไม่รู้สึกอึดอัดเลย
ได้ยินมาว่าเธอเป็นคนที่จะรับผิดชอบการสอนมารยาทและการฝึกอบรม เธอดูเป็นคนจริงจัง…แบบจริงจังน่ะ
“คุณต้องการอะไรจากผมหรือเปล่า?”
“ฉันอยากจะถามคุณสักสองสามอย่างเกี่ยวกับสถานที่ที่คุณไปฝึกอบรมมา จากมุมมองของท่านเลียม บ้านของไวเคานต์ราเซลเป็นยังไงบ้าง?”
คงไม่ดีถ้าไม่พูดความจริงกับหัวหน้าสาวใช้ที่จะมาดูแลผม
“พวกเขาไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ผมว่าพวกเขาเป็นสถานที่ที่ดีในการเรียนรู้ล่ะนะ”
จริงจังและยุติธรรม– พวกเขาเป็นบ้านที่ตรงข้ามกับผมโดยสิ้นเชิง
มีสิ่งที่ดีมากมายเกี่ยวกับพวกเขา แต่พวกเขาเป็นบ้านที่ผมไม่ค่อยชอบเมื่อมองภาพรวม
ไม่สิ…มันไม่ตรงจริตของผมเลย
เราเข้ากันไม่ได้อย่างสมบูรณ์
ลองเปรียบเทียบกับพวกเขากับ บ้านบารอนเอ็กซ์เนอร์ดูสิ?
เขาเป็นลอร์ดชั่วร้ายในอุดมคติ
บ้านที่เขาเป็นผู้นำเป็นบ้านที่ผมอยากจะสานสัมพันธ์ด้วยอย่างแน่นอน
“…มันยากใช่มั้ย”
หัวหน้าสาวใช้มีสีหน้าประหลาดใจ
“ช่างเถอะ เราจะไม่คบค้าสมาคมกับพวกเขาอีกแล้ว ปล่อยไปแบบนั้นแหละ”
“ไม่คิดจะแก้แค้นเหรอ?”
…แก้แค้น? โอ้เป็นการโต้ตอบที่ไม่ดูแลผมอย่างดีงั้นเหรอ?
ผมไม่ชอบก็จริง แต่ถ้าไม่มีคนจริงจังเหมือนพวกเขาอยู่บ้าง จักรวรรดิก็คงจะล่มสลาย
“อย่างที่ผมพูด ผมจะไม่ยุ่งกับพวกเขาตั้งแต่นี้เป็นต้นไป”
ดูเหมือนเธอจะพึมพำอะไรบางอย่าง แต่ผมก็ไม่ได้ยิน
◇ ◇ ◇
หัวหน้าคนใช้ติดต่อนายกรัฐมนตรีหลังจากที่เธอกลับมาที่ห้องของเธอ
ในจักรวรรดิที่เทคโนโลยีต่อต้านวัยก้าวหน้าไปมาก เป็นเรื่องยากที่จะเห็นทั้งหัวหน้าสาวใช้และนายกรัฐมนตรี สองคนที่เลือกจะดูแก่
“นานแล้วนะท่านนายกรัฐมนตรี”
“ฉันรอคอยรายงานของคุณ…ในสายตาคุณเด็กเบนฟิลด์เป็นคนแบบไหนงั้นรึ?”
หัวหน้าสาวใช้ซึ่งเดิมทำงานให้กับพระราชวังของจักรวรรดิมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับนายกรัฐมนตรีค่อนข้างมาก
เป็นความสัมพันธ์ที่เกิดจากการรู้จักกันตั้งแต่ยังเด็ก
“เขาเป็นตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบของขุนนางจักรวรรดิเลยล่ะ”
“อย่างนั้นเหรอ”
จากมุมมองของรัฐมนตรี เขาเป็นเด็กดีที่พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อรักษาดินแดนที่มีหนี้สินท่วมหัว
หัวหน้าสาวใช้มีความคิดเห็นแบบเดียวกัน แต่เธอไม่ได้พูดออกมา
“เขามีบุคลิกที่ค่อนข้างดีเกี่ยวกับตัวเขา มันเหมือนกับว่า ฉันกำลังมองคุณตอนยังเป็นเด็ก”
มันดูเหมือนตอนที่เธอเห็นรัฐมนตรีหนุ่มที่กำลังก้าวหน้าอย่างรวดเร็วในวัง
เมื่อเธอพูดอย่างนั้น รัฐมนตรีก็เริ่มยิ้ม
“เข้าใจแล้ว เขาค่อนข้าง…โชคดี?”
บางครั้งก็มีคนเกิดมาพร้อมกับโชคที่เหลือเชื่อ
พวกเขามีตัวตนอยู่ราวกับว่าพวกเขาได้รับการคัดเลือกจากบางสิ่งบางอย่าง เมื่อจำนวนประชากรเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน มันเป็นเรื่องธรรมดาที่คนเหล่านี้หลายคนจะปรากฏตัวในยุคเดียวกัน
“มันไม่ใช่แค่โชค เขาค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่สำหรับวัยของเขา บางทีบ้านของไวเคานต์ราเซลอาจมีครูที่ดีอยู่ด้วย เพราะมันดูเหมือนไม่จำเป็นต้องฝึกซ้ำอีก”
“อืม… มีข่าวลือแย่ๆ มากมายเกี่ยวกับบ้านหลังนั้นเมื่อเร็วๆนี้ คุณได้ยินเกี่ยวเรื่องที่เคานต์ถูกโจมตีใกล้อาณาเขตของพวกเขาใช่ไหม?”
“พวกเขาต้องจัดการกับกองยานของโจรสลัดและกองยานของบ้านพีตัคที่อ้างว่าเป็นโจรสลัดไปพร้อมๆกัน”
“เป็นเด็กหนุ่มที่กล้าหาญ”
เขารู้ว่าบ้านพีตัคเป็นแบบไหน เขาจึงเข้าใจได้ไม่ยากว่าเป็นไปได้ที่บ้านพีตัคจะร่วมมือกับกองยานโจรสลัดจริงๆ
“คุณจะทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้?”
“ขุนนางโง่ๆที่ไม่รู้จักความโหดร้ายของความเป็นจริงต้องได้รับการลงโทษ สำหรับเรื่องนี้ จักรวรรดิจะเริ่มสอบสวนสถานการณ์อย่างละเอียดถี่ถ้วน”
มีการตัดสินไปแล้วว่าการจู่โจมของโจรสลัดและสิ่งที่น่าสงสัยอื่นๆ เกี่ยวกับสถานการณ์นี้จะถูกสอบสวนอย่างจริงจัง
“แต่ว่าไวเคานต์ไม่โง่ไปหน่อยเหรอ? เขาคิดอะไรอยู่เมื่อเขาเลือกที่จะสนับสนุนบ้านพีตัคมากกว่าบ้านเบนฟิลด์?”
การแต่งงานระหว่างบ้านราเซลและพีตัค
รัฐมนตรีทำได้เพียงเอียงคออย่างสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาก็เป็นทางเลือกที่ผิดที่จะร่วมเป็นพันธมิตรด้วย
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแต่เขาก็ต้องตรวจสอบเรื่องนี้ด้วย
รัฐมนตรีบอกกับหัวหน้าสาวใช้
“คอยดูเขาอยู่ซักพักแล้วกัน เขาอาจจะกลายเป็นหนึ่งในเสาหลักที่จะสนับสนุนอาณาจักรในอนาคต”
“โอ้? ดูคุณคาดหวังไว้สูงสำหรับเขา”
“เพราะมีคนโง่อยู่ทุกที่นั่นล่ะ…นั่นสินะ เมื่อเร็วๆนี้ ฉันได้ยินเรื่องราวที่น่าสนใจ ทำไมคุณไม่ส่งต่อให้เจ้านายคนปัจจุบันของคุณล่ะ”
เมื่อการติดต่อจบลง หัวหน้าสาวใช้จึงตัดสินใจส่งข้อมูลที่เธอได้ยินจากนายกรัฐมนตรีให้เลียม
◇ ◇ ◇
“ท่านเลียม! ไบรอันอยู่ที่นี่กังวลมากจนนอนไม่หลับในตอนกลางคืนเลยนะครับ!”
“เฮ้ คุณแก่แล้ว เพราะงั้นคุณต้องนอนหลับให้เพียงพอ”
เมื่อผมกลับมาที่คฤหาสน์ ไบรอันเริ่มร้องไห้ตามปกติ
ผมหันไปหาอามากิ
“เขาโกหก…เวลานอนของเขาลดลงก็จริง แต่ก็ไม่ถึงกับขัดขวางสุขภาพของเขา”
—ผู้ชายคนนี้ เขาเป็นห่วงผมจริงๆใช่ไหม?
ไบรอันถามผม
“เอ่อ… ท่านเลียม ฉันได้ยินมาว่าคุณได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างที่บ้านไวเคานต์ คุณได้อะไรจากการฝึกมาบ้างละครับ?”
ก็มีบ้างแต่มีไม่มากนักหรอก
“ผมก็แค่…มีเพื่อนแล้ว”
“โอ้! ท่านเลียมได้เพื่อนแล้ว! ไบรอันคนนี้ดีใจมาก! คุณได้เชิญพวกเขามารึเปล่า?”
ทำไมเขาถึงมีความสุขมากที่ผมมีเพื่อน?
แค่เพื่อนไม่กี่คน…เดี๋ยวก่อนนะ
ตอนนี้มาคิดดูแล้ว…ผมไม่มีเพื่อนเลยนี่หว่า
ผมเชื่อว่าจอมวายร้ายไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนมาตลอด
แต่… ผมเข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่า…พวกคนร้ายมักจะสร้างกลุ่มไม่ใช่เหรอ?
จอมวายร้ายมักมีพรรคพวกคอยติดตามอยู่เสมอ ขณะที่ผมกำลังคิดเรื่องนั้น
“นายท่าน เกี่ยวกับนโยบายในอนาคตของเรา-”
เนื่องจากถูกอามากิถาม ผมจึงตัดสินใจว่าตอนนี้เป็นเวลาที่จะประกาศการเปลี่ยนแปลงที่ผมคิดไว้มาระยะหนึ่งแล้ว
“ก่อนหน้านั้น ผมต้องการสร้างย่านบันเทิง”
อามากิถอนหายใจ “อย่างนั้นหรือ”
ทั้งที่ผมกระตือรือร้นแท้ๆ แต่เธอกลับไม่ค่อยมีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรนัก
“การสร้างสถานที่เพื่อบรรเทาความเครียดเป็นสิ่งสำคัญ แต่โรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์และโรคติดต่ออื่นๆมันไม่ดี พวกมันอันตรายเกินไป มาเตรียมสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัยสำหรับการเที่ยวเล่นอย่างทั่วถึงกันเถอะ เราจะใช้เงินในกระเป๋าของผมเป็นงบประมาณครั้งนี้”
ปีนี้จัดสรรงบประมาณกันเสร็จไปแล้วก็เลยต้องใช้เงินส่วนตัว
-มันจะพอรึเปล่านะ… เมื่อเร็วๆนี้ ความรู้สึกตระหนักถึงเรื่องเงินของผมเริ่มจะเพี้ยนๆไป
“รับทราบค่ะ แต่ก่อนหน้านั้น ดิฉันขอถามได้ไหมว่าทำไมคุณถึงซื้อยานประจัญบานเพิ่ม? แล้วทำไมถึงเป็นยานประจัญบานระดับป้อมปราการ? มันเป็นอะไรที่เราจ่ายได้งั้นรึคะ?”
ผมเบือนหน้าหนีจากอามากิ
“คุณรู้เกี่ยวกับแผนการทหารของเราในปัจจุบันใช่ไหม?”
เมื่อผมเงียบอามากิก็รุกไล่คำถามต่อ
“เราไม่สามารถเตรียมลูกเรือได้ในตอนนี้ เราจะต้องฝึกพวกเขาตั้งแต่เริ่มต้น คุณเข้าใจหรือไม่ว่าค่าบำรุงรักษาจะเท่าไหร่?”
“กะ…ก็เพราะว่าผมต้องการมัน”
ผมไม่สามารถพูดได้ว่าผมซื้อมันเพราะตื่นเต้นกับชุดชั้นในแบบกีฬาของไนอัส
“คุณต้องระวังในอนาคต ด้วยเหตุนี้ เราจึงได้รับการร้องขอให้ซื้อยานรบที่มีระดับเท่ากันจากโรงงานอาวุธอื่นๆ แม่แต่กองทัพจักรวรรดิก็ติดต่อกับเราด้วยความหวังว่าเราจะซื้อพวกรุ่นเก่าจากพวกเขา”
โรงงานอาวุธกดดันให้เราซื้อผลิตภัณฑ์ของพวกเขา
ขณะที่กองทัพติดต่อมาโดยหวังว่าจะจะขายทรัพย์สินที่พวกเขาไม่ได้ใช้
‘เพราะคุณสามารถซื้อชั้นป้อมปราการได้ คุณมีเงินนี่นา…’- ดูเหมือนพวกเขากำลังเข้าหาเราด้วยเหตุผลแบบนั้น
แต่ถ้าเราปฏิเสธทั้งคู่ ปัญหาต่างๆ อาจตามมาในอนาคต
“ถ้าเป็นกรณีนี้ เรามาซื้อของกันสักสองสามชิ้นแล้วแจกจ่ายออกไป ให้บารอนเอกซ์เนอร์บ้างเป็นไง”
“การแจกของฟรีมันไม่มีประโยชน์หรอกนะคะ”
ในตอนที่อามากิกำลังดุผมไบรอันก็ขว้างสายชูชีพช่วยชีวิตมาให้
“โอ้ ถ้าอย่างนั้น ทำไมเราไม่ปล่อยเช่าพวกมันให้ลอร์ดที่อยู่ใกล้เคียงแทนล่ะ? มันจะช่วยเสริมความแข็งแกร่งของพวกเขาในการป้องกันตัวเอง แล้วภาระในปัจจุบันที่เรามีก็จะลดลงด้วย”
ในปัจจุบัน บ้านเบนฟิลด์เป็นบ้านที่ดูแลความปลอดภัยในพื้นที่รอบๆนี้อยู่แล้ว
นั่นเป็นแผนที่ดี
เรายังสามารถได้รับค่าเช่าในขณะที่เราไม่ต้องจ่ายค่าบำรุงรักษาด้วยตัวเอง
“เอาล่ะ เรามาติดต่อกับกองทัพกันเถอะ รุ่นเก่าที่เราซื้อจากพวกเขาจะให้เช่าแก่ขุนนางที่อยู่ใกล้เคียง ในขณะที่รุ่นใหม่เราจะเก็บไว้ใช้งานเอง ปัญหาเคลียร์!”
อามากิขมวดคิ้ว
“นั่นไม่ได้แก้ปัญหาเรื่องเกี่ยวกับยานระดับป้อมปราการ…”
ระหว่างที่เราคุยกัน หัวหน้าสาวใช้ก็เดินเข้ามา
“ท่านเลียม ดิฉันมีรายงาน”
◇ ◇ ◇
—ความเป็นลูกผู้ชายที่หว่างขาของปีเตอร์ระเบิดขึ้น
ผมเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งหลังจากได้ยินข่าว
หัวหน้าสาวใช้แจ้งว่าบ้านพีตัคกำลังวุ่นวาย
อย่างไรก็ตาม เรื่องราวของปีเตอร์น่าสนใจกว่าหัวข้ออื่นๆของรายงานซะอีก
เขาเที่ยวเล่นมากเกินไปและได้โรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์
“คุณไม่ควรหัวเราะ มันไม่สุภาพ”
ผมกำลังเพลิดเพลินกับหมอนตักของอามากิในห้องนอนของผม ผมหัวเราะหนักจนหายใจแทบไม่ออก
หลังจากไอได้สักพัก ผมก็สูดหายใจเข้าลึกๆ และสงบสติอารมณ์ลง
“อ่า~เรื่องมันฮาจริงๆ”
“นายท่าน… สิ่งที่หัวหน้าสาวใช้พยายามจะสื่อคือ-”
“บ้านของพวกเขาวุ่นวาย ผมรู้แต่ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากหัวเราะเยาะ”
ในบ้านพีตัค ปีเตอร์ ทายาทคนเดียวของพวกเขา ไม่สามารถสร้างผู้สืบทอดได้
ด้วยเหตุผลบ้าๆบอๆ ที่บ้านจึงกำลังวุ่นวายว่าใครจะเป็นหัวหน้าคนต่อไป
แม้ว่าเขาจะเป็นพวกมีคุณธรรม แต่บ้านของเขาก็พังทลายและตอนนี้ก็วุ่นวาย—อย่างที่ผมคิด ความมีคุณธรรมก็ไม่ได้ช่วยอะไรนิ
“ผมแน่ใจว่าเขาได้รับมันจากแคทเทอรีน่า มันไม่มีประโยชน์อย่างแท้จริงที่จะเป็นคนดี ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจต่อปีเตอร์ที่ถูกบังคับให้ต้องอยู่กับผู้หญิงที่เลวร้ายแบบนั้น”
“การได้รับมันจากคู่หมั้นของเขานั้นเป็นไปได้อย่างแน่นอน แต่ยังไม่มีการยืนยันใด ๆ ว่าพวกเขาเคยมีความสัมพันธ์ทางร่างกาย”
อามากิกล่าวต่อ “ถึงกระนั้น มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับแคทเทอรีน่า ที่จะแต่งงานต่อจากนี้ไป”
เธอคงจะรู้สึกเหมือนตกนรกถ้าเธออยู่กับปีเตอร์ และเธอก็จะตกนรกอีกขุมถ้าเธอทิ้งเขาไป
เพราะตอนนี้จะมีข่าวลือว่าเธอเป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์
“ ดูเหมือนว่าหอการค้าเฮนฟรีย์จะปล่อยเงินกู้จำนวนมากให้กับบ้านพีตัค เห็นได้ชัดว่าพวกเขาสุญเสียครั้งใหญ่”
“… โง่แค่ไหน”
พวกเขาเข้าใกล้บ้านพีตัคด้วยเจตนาที่จะหลอกลวงพวกเขาใช่ไหม?
อ่า…ผมคงลำบากใจถ้าพวกเขาล้มละลาย ดังนั้นผมต้องช่วยพวกเขาละนะ
พวกเขาคือเอจิโกยะคนสำคัญของผม
ขณะเพลิดเพลินกับหมอนตัก ผมมองขึ้นไปบนภูเขาสองลูกของอามากิ
“โอ้ นายท่านจี้นั่นคืออะไรงั้นรึ?”
“นี้? มันเป็นสิ่งที่ผมหยิบขึ้นมาระหว่างการขุด”
ไบรอันซึ่งเดิมเป็นนักผจญภัยก็พูดขึ้น “ดูเหมือนว่า มันคล้ายกับสิ่งประดิษฐ์ลึกลับที่ว่ากันว่าปกป้องผู้สวมใส่จากพิษต่างๆ ในสมัยโบราณ”
ดูเหมือนว่ามันเป็นสร้อยคอที่ให้ภูมิคุ้มกันต่อพิษ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นของจริงรึเปล่า
“อามากิคุณต้องการมันไหม?”
“นายท่านต่างหากที่ควรใช้มัน แม้ว่ามันอาจจะเป็นของปลอม แต่ก็ควรเก็บไว้เป็นเครื่องเตือนใจว่าคุณอยู่ในตำแหน่งที่เสี่ยงต่อการถูกวางยาพิษได้”
เธอบอกให้ผมระวังตัว
“ทุกวันนี้ พิษสามารถหาได้ง่ายผ่านการตรวจสอบนะ”
“แต่คุณก็ไม่ควรประมาทอยู่ดี”
เนื่องจากตรวจสอบได้ง่าย จึงเป็นเรื่องยากที่เหล่าขุนนางจะโดนวางยาพิษในช่วงหลังๆ นี้
แต่ถ้าเก็บไว้เป็นเครื่องราง ผมก็จะใช้มัน
เพราะมันทำจากทองคำที่ผมชอบ
—————————————
ไบรอัน (*´ω｀) “แม้ว่าเราจะไม่ทำอะไรเลย ศัตรูของเราจะทำลายตัวเอง ทั้งหมดนี้เป็นเพราะความดีของท่านเลียมแน่ๆ”
——–
ช่วงนี้เบลอๆหน่อยนะครับ ตกหล่นตรงไหนขออภัยมา ณ ที่นี้
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
