[WN]boku ni kyomi wo nakushita motokano to osananajimi na kon kano ga naze ka shurabatteru 38

โอฮาชิ เคนโก

 

หลังจากที่ความชั่งใจของพี่สาวได้หลุดลอยไปผมก็ออกมาจากโรงเรียนซากุระโนะมิยะ

พอพ้นจากหน้าประตูโรงเรียนก็ส่งเมลล์ไปหาเทนชิ

 

[มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย หลังจากนี้มาเจอกันหน่อยได้รึเปล่า?]

 

ปฏิเสธการชวนกลับบ้านด้วยกันถึงสองครั้ง

คงทำให้เทนชิกำลังเหงาอยู่แน่ๆเลย

แถมยังต้องเผชิญหน้ากับความสัมพันธ์ระหว่างโคโมริอีก….

 

จะว่าทะนงตัวเองก็ได้ แต่คิดว่ายังไงเทนชิก็คงตอบกลับแน่ๆ

แต่สิ่งที่ผมรอนั้นถูกอ่านและเมินผ่านไป

อีกในหนึ่งก็คือข้อความถูกเห็นแล้วแต่ก็โดนเมิน

 

เฮ้ยๆๆๆ……ทำไมถึงไม่ตอบอะไรกลับมาเลยละเทนชิ!?

เหงื่อไคลไหลออกมาเต็มหน้าผาก

และหลังก็เปียกโชกตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

 

ความรูสึกเจ็บแปลบที่อกนี่มันอะไรกัน….หยุดความรู้สึกแย่ๆที่ล้นออกมาไม่ได้เลย

 

☆

 

โคโมริ โชตะ

 

 

หลังจากที่วิ่งตามคุณอิสุมิอย่างเต็มแรง ผมก็นั่งลงที่ม้านั่งในสวนสาธารณะเพื่อให้เธอสงบสติลง

ถึงจะนอกเรื่องไปแต่ว่าเธอไม่ได้หอบ[แฮ่กๆ]เลยสักนิด ขณะที่ผมใจแทบจะขาด

เหนื่อยยิ่งกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆซะอีก….ไม่คิดเลยว่าจะมีแรงเยอะขนาดนั้น

 

ทำเอาช็อคกับสเปคที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดินเลย

จะว่าไปตอนนี้ไม่ใช่เวลามานั่งหดหู่กับความไม่ได้เรื่องของตัวเองใช่มั้ยนิ?

หลังจากที่ยืนยันว่าคุณเทนชิหยุดร้องไห้แล้ว ผมก็ลุกขึ้น

 

ก่อนอื่นก็ต้องเอาพวกเครื่องดื่มมาให้ดื่มก่อนเพื่อทำให้สงบสติลง

ก็เลยเลือกซุปถั่วแดงจากเครื่องขายอัตโนมัติมาให้คุณอิสุมิที่เป็นคอของหวาน

แล้วพอยื่นให้เธอแบบไม่ได้มีพิธีรีตองอะไร

 

“ห่ะ?”

 

ก็ทำท่าเหมือนแบบบ้ารึเปล่าไอ้หมอนี่เลยอะ

 

อ เอาล่ะ ปฏิกิริยาเหมือนกับที่คาดเอาไว้เลย

แต่ว่าแปลกจังเฮะ เป็นเสียงกับสายตาทิ่มแทงกว่าที่คิดซะอีก

อย่างที่คิดในสถานการณ์แบบนี้คงไม่อยากได้ซุปถั่วแดงสินะ? ถึงจะคิดว่าอยากได้อะไรหวานๆ เพราะปกติกินมักกินพาร์เฟต์ใหญ่พิเศษสองถ้วยอยู่เสมอเลย…

 

“คุณโชตะไม่เป็นที่นิยมในหมู่สาวๆหรอกค่ะ”

 

“ชี้ชัดเลย!? ชี้ชัดเลยเหรอ!? ปกติมันต้องเป็นคำถามแบบ[ไม่เป็นที่นิยมในหมู่สาวสินะคะ?]ไม่ใช่เหรอ!?”

 

ใครมันจะไปคิดว่าแค่เลือกซุปถั่วแดงมา…ก็โดนความจริงที่แสนโหดร้ายมาฟาดหน้าแบบนี้

 

“แต่ที่ว่าไม่เป็นที่นิยมมันก็จริงใช่มั้ยละคะ?”

 

“ปั๊ดโถ่เว้ย! มันก็จริงนั่นแหละที่ผมไม่เป็นที่นิยม!”

 

เพราะแบบนั้นไงมันถึงเป็นการลงความเห็นที่โหดร้ายน่ะ! แม้แต่ผมเองก็ควรจะมีสิทธิ์ฝันบ้างนะ!

 

“….ให้ตายสิ เอาแต่รั้นในจุดแปลกๆมันไม่ดีหรอกนะคะ?”

 

“แล้วทำไมต้องว่าผมด้วยละ! ที่ไม่สุภาพแถมหยาบคายมันฝั่งคุณอิสุมิไม่ใช่เหรอ!”

 

“ศักดิ์ศรีอะไรนั่นมันไร้สาระจะตายค่ะ! เพราะแบบนั้นคุณโชตะก็ควรจะรีบๆทิ้งศักดิ์ศรีที่มีในฐานะมนุษย์ได้แล้วนะคะ”

 

“ไม่ทิ้งหรอกนะ! จะไม่มีวันทิ้งไปเด็ดขาด! ถ้าเกิดทิ้งศักดิ์ศรีในฐานะมนุษย์ไปมันก็ถือว่าจบสิ้นแล้วไม่ใช่รึไง!”

 

“คิดว่าการที่ได้กินของเหลืออย่างมีความสุขมันดีออกจะตายนะคะ”

 

“ดีก็แย่แล้ว!”

 

“เอ๊ะ นี่อารมณ์เสียอยู่เหรอคะ?”

 

“ไม่ได้อารมณ์เสียเล๊ย ถ้าจะทำให้ผมอารมณ์เสียได้มันต้องเป็นเรื่องใหญ่ๆ—-เดี๋ยวนะ ก็ไอ้ที่ทำไปเมื่อกี้นั่นไง!”

 

แน่นอนว่าผมพยายามตอบโต้กลับด้วยพลังทั้งหมด

คุณอิสุมิซ่อนหน้าของตัวเองและหัวเราะออกมา[ฮุฮุ..]

แม้ว่าถ้ามองดูจากภายนอกอาจจะดูแปลกๆ แต่ก็ดีแล้วล่ะที่ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับคุณอิสุมิเป็นเหมือนคู่หูนักตลก

 

ต้องขอบคุณนะที่ทำให้แม้แต่คนเงียบๆแบบผม เบนความเศร้าของเธอออกไปได้

อีกอย่างคือผมมั่นใจว่าความปากร้ายของคุณอิสุมินั้นไม่ใช่ใจจริงๆของเธอ

คิดว่าบางทีคงจะหยอกเล่นเพื่อแกล้งผมนั่นแหละ

 

ไม่สิ ทำไมไม่มีอะไรตอบกลับมาตอนที่ตัวประกอบบอกว่าเข้าใจหัวอกของผู้หญิงละ?

แต่ว่าแบบนั้นจะว่ายังไงดี…

จะว่าต่อให้โดนพิษก็ไม่ได้รู้สึกเกลียด

 

หรือเป็นการปรุงรสที่เหมาะกับผม(เรา)ดีละ…

เอาเถอะ ถึงจะหาคำมาพูดไม่ได้ก็เถอะ แต่ว่าก็มีอยู่ไม่ใช่รึไงน่ะ การแสดงออกที่เข้ากันน่ะ

ก็คิดว่าเป็นความรู้สึกแบบนั้นน่ะเองแหละนะ ถึงจะรู้สึกว่านั่นมันหลงตัวเองไม่ใช่รึไงฟะ แล้วก็แบบนี่ตัวเองกำลังพูดอะไรยู่เนี่ยก็เถอะ

 

“แล้วไงต่อ?”

 

“แล้วไงต่อเหรอ!? ไม่สิ ไม่มีอะไรสักอย่างเลยนั่นแหละ!?”

 

“โพล่งออกมาเองก็ใช่ไม่ได้ อย่างที่คิดคุณโชตะเนี่ยไม่เป็นที่นิยมหรอกค่ะ”

 

“อึก…! แทงใจดำชะมัด!”

 

ก็นะ มันก็แบบนั้นนั่นแหละ จากสถานการณ์นี้แล้ว ผู้ชายที่ให้ซุปถั่วแดงคงไม่มีทางเป็นที่นิยมได้งั้นสินะ

ทั้งน้ำตาแล้วยังคออีกคงจะกระหาย ยังไงน้ำก็คง—

 

“อ๊ะ อร่อยจัง”

 

“ไม่ดิ นี่ดื่มอยู่หรอกเราะ!”

 

แบบว่าเป็นการตอบโต้ที่เป็นธรรมชาติสุดๆไปเลยแฮะ!

แล้วก็สมแล้วล่ะที่ผมกล้าเลือกซุปถั่วแดงมา?

คิดว่าแผลที่อยู่ในใจของคุณเทนชิคุงจะกว้างมากๆแน่ๆ เพราะแฟนหนุ่มยอมรับว่าคบซ้อนแบบซึ่งๆหน้า

 

เพราะงั้นการที่จะไม่พอใจหรือบ่นมันก็เป็นเรื่องปกติ ถึงจะหวังให้การที่ได้บ่นผมจะทำให้ไขว้เขวได้สักนิดหนึ่งก็ยังดีก็เถอะนะ

 

“การที่คิดตื่นๆอย่างให้ของหวานกับสาวน้อยอกหักน่ะมันใช้ไม่ได้หรอกนะคะ”

 

“ไม่มีอะไรจะพูดเลยครับ….”

 

“ถ้าจะตลกแค่หน้าก็พอแล้วค่ะ”

 

“แรงไปมั้ยอะ!?”

 

ไม่สิ อีกมุมหนึ่งก็ถือว่าประสบความสำเร็จ!

 

“อ้าว? แต่ว่าเอามือปิดไว้แบบนี้นี่พอจะได้อยู่นะคะคุณโชตะ”

 

พอพูดคุณอิสุมิก็เอามือมาปิดหน้าผม—

 

“อ้าว? แบบนี้ก็ปิดได้แต่ปากกับจมุกสิ..? ต้องใช้สองมือนะถึงจะปิดได้ทั้งหน้า….”

 

“ความจริงมันโหดร้ายจังเลยนะคะ”

 

“ที่มันโหดร้ายน่ะปากคุณอิสุมิต่างหาก!”

 

“….เฮ้อ”

 

โอ๊ะ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ซะแล้วสิ

อย่ อย่างที่คิดที่ตอบไปเมื่อกี้นี้ไม่ดีงั้นสินะเนี่ย

ไม่ว่าจะพูดยังไงก็เหมือนผมชักจูงให้คุณอิสุมิไปถูกทำร้ายจิตใจ….

 

เหมือนว่าคุณอิสุมิจะสังเกตเห็นถึงความกังวลของผม

 

“เอ่อ…ขอบคุณนะคะ ที่ตามหนูมา แล้วก็ที่อุตส่าห์เลือกซุปถั่วแดงมาเนี่ยแต้มสูงมากๆเลยล่ะค่ะ”

 

“ข ขอบใจนะ”

 

โดนจับได้แล้วสินะเนี่ย

 

“แล้วก็ แบบว่า….ไอ้เจ้าเมื่อกี้นี้คิดยังไงบ้างคะ?”

 

คิดยังไงบ้างคะเนี่ยนะ!?

เป็นคำถามที่เกินมือผมที่ไม่เคยถูกปรึกษาเรื่องความรักเลยสักครั้งเลยนะ!

แล้วจะตอบยังไงดีเนี่ย!?

======จบตอน======

จริงๆแล้วพระเอกมันเป็นพวกเสือผู้หญิงแบบไม่รู้ตัวสินะ 
___________________

ติดตามผลงานอื่นๆและสนับสนุนผู้แปลได้ที่

ดอกไม้ไฟ | Facebook

Favorite