(wnแปล)Shimotsuki-san wa mobu ga suki 82

ในเรื่องราวของผม แมรี่ซังเรียกผมว่าเป็น’ตัวประกอบ’

ความคิดนั้นมันถูกอยู่แล้ว ถึงจะมาถูกพูดเอาป่านนี้ผมก็ไม่ได้คิดอะไร

“ตัวประกอบหรอ……อืม ผมก็คิดแบบนั้นนะ”

“…..ถ้าแสดงอารมณ์ได้ดีกว่านั้น จะเป็นเรื่องราวที่น่าสนใจแท้ๆ แต่เพราะไร้อารมณ์แบบนั้น นายน่ะเคยเป็นตัวประกอบมาจริงๆสิเน้อ?”

ตรงเผงไม่มีผิดเลย ผมไม่มีอะไรจะพูดก็เลยแค่ยักไหล่ไปแบบไม่ได้ปฏิเสธ

“เข้าใจแล้ว โคทาโร่เคยเป็นตัวประกอบจริงๆด้วย……แต่ว่า เพราะแบบนั้นก็เลยสนใจมากเลย นายที่เป็นแค่ตัวประกอบ ทำไมถึงเป็นคนที่ถูกเรียวมะเกลียดได้แบบนั้นล่ะ? งั้นสินะ เป็นเพราะชิโฮะหรอ?”

“ーอย่าพูดชื่อนั้นเชียวนะ”

พอจู่ๆได้ยินชื่อเธอ ก็ทำให้ผมไม่สบายใจ

“เธออยากจะทำอะไรกับผมก็ทำไป อยากจะดูหมิ่นขนาดไหนก็ได้ อยากจะให้เป็นของเล่นของแมรี่ซังก็ได้ แต่ว่า แค่ชิโฮะที่ห้าม ถ้าเกิดเธอทำอะไรให้ชิโฮะต้องมาเกี่ยวข้องด้วยล่ะก็……ผมจะทำอะไรบางอย่างที่ทำให้แมรี่ซังไม่สนุกให้ดูได้เลยนะ?”

ผมจ้องเธอ และขึ้นเสียงออกมา

แต่ว่า สำหรับแมรี่มันคงไม่ดูน่ากลัวอะไรหรอก เธอยังคงยิ้มหน้าตาไม่ทุกข์เหมือนเดิม

“อิย้~า อย่าโกรธสิ~ น่ากลัวจะเลยน้า…….แต่ว่า สบายใจเถอะ ไม่ได้คิดจะเป็นศัตรูกับนายด้วยสิ และบางที……ชิโฮะดูจะทำอะไรเพื่อฉันไม่ได้ด้วย สบายใจเถอะ ไม่ได้คิดจะยุ่งด้วยเลย ก็เพราะ มันน่าเบื่อนี่นา”

…..จุดที่เป็นปัญหาของแมรี่ซัง บางทีอาจไม่ใช่แค่ตรงที่เป็นพวกสุขนิยมอย่างเดียว

เธอทั้งสมบูรณ์แบบ กระหายความรู้ และก็ ข้อมูลพวกนั้น เธอเป็นคนที่สามารถนำมันมาใช้ได้เพื่อทำให้ตัวเองสนุก

เพราะงั้น เธอคงจะอยู่แล้วว่าชิโฮะเป็นแบบที่เธอต้องการไม่ได้ ถ้าเธอเข้ามาเกี่ยวข้อง เนื้อเรื่องจะบิดเบี้ยว ชิโฮะเคยเป็นนางเอก เพราะมีคาแรคเตอร์ที่ทรงพลังขนาดนั้น

“ฉันน่ะ ชอบคนที่จะเต้นอยู่บนฝ่ามือของฉัน ถ้าฉันสามารถเล่นกับหมากพวก ตัวประกอบสามัญชน พระเอกน่าโง่ที่ไม่คิดอะไรเลยเหมือนสัตว์แบบนั้นได้ล่ะก็ แค่นั้นก็พอแล้ว”

“นิสัยแย่จังนะ”

“รู้อยู่แล้วนะ? คิดว่าฉันเป็นตัวฉันมากี่ปีแล้ว? ผ่านมาตั้ง17ปีแล้วนะ ฉันรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้วนะ?”

แมรี่ซังดูจะรู้’ตัวเอง’อยู่

เธอพยายามทำให้ไม่มีความผิดพลาด โดยการเล่นแค่ถึงจุดที่เธอเอื้อมถึง

ตรงนั้นคือจุดที่เจ้าเล่ห์และทำให้รับมือยาก

“พระเอกกับตัวประกอบ…..คน2คนที่ปกติจะไม่มีความเกี่ยวข้องกัน กำลังร้าวฉานกันอยู่ น่าสนุกดีเน้อ อืมอืม มาใช้ตรงส่วนนี้กันเถอะ ร้าวฉานกับนี่แหละสนุกดีล่ะ ฉันอยากเห็นจังเลยน้า……ตัวประกอบ หัวเราะเยาะพระเอก”

“……แบบนั้นน่ะ สนุกหรอ?”

ไม่เข้าใจ

เรื่องราวที่มีแค่ตัวประกอบหัวเราะเยาะพระเอกอย่างเดียว สนุก?

ใครมันจะไปอยากดูเรื่องราวย้อนกลับ ที่ไม่ได้ส่งผลดีอะไรต่อผลงานแบบนั้น

แมรี่ ปาร์คเกอร์น่ะ บิดเบี้ยวจริงๆนั่นแหละ

เธอน่ะผิดปกติ

“อา ใช่แล้วล่ะ เรื่องราวน่ะนะมีหลายรูปแบบเลย เรื่องราวซินเดอเรลล่าคนชั้นต่ำที่ได้เลื่อนขั้นขึ้น บทกวีความยุติธรรมที่ความยุติธรรมจะชนะเหล่าร้าย เลิฟคอมเมดี้ฮาเร็มที่จะมีน่ารักรุมรักคนเดียว…….ยังมีอีกมากมายที่ไม่ได้อธิบาย นายคิดว่าฉันชอบแนวไหนมากที่สุดล่ะ?”

แมรี่ซังเล่าต่อ

“ฉันชอบเรื่องราวที่คนที่ได้รับความสุขสม จะตกต่ำลง…….ถูกคนที่ตัวเองดูถูกเยียบย่ำ ถ้าทั่วๆไป มันคงเป็นประเภทเอาคืนรึป่าวนะ? นิฮิฮิ…….หลังจากฉันดูแล้ว ฉันก็คิดแบบนี้ตลอดเลย ระหว่างจมดิ่งอยู่ในความรู้สึกที่สุขยอดพร้อมดื่มด่ำไปกับความรู้สึกที่ดูน่าหดหู่ใจ มันก็จะมีคำคำนี้1คำออกมาปิดเรื่องตลอดเลยล่ะ”

เธอยกริมฝีปากขึ้นเหมือนกับว่ากำลังตื่นเต้น ตาเป็นประกายเหมือนหญิงสาวที่กำลังมองเห็นความฝัน เขาพูดดอกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูหลงไหล

“ーสมน้ำหน้า น่ะนะ”

คำคำนั้น เป็นสัญญาณแห่งการเริ่มต้น

“เพราะอย่างงั้น ฉันก็อยากจะสร้างเรื่องราวแบบนั้น ถ้าเป็นโคทาโร่กับเรียวมะ ต้องสร้างเรื่องราวอันแสนวิเศษได้แน่ๆ……นิฮิฮิ อยากเห็นจังเลยน้า ตื่นเต้นจริงๆเลย”

เอาล่ะ ได้เวลาเริ่มแล้ว

เลิฟคอมเมดี้อันบิดเบี้ยวที่มีผมเป็นตัวร้าย และริวซากิเป็นพระเอก…….กำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง…….