TQF:บทที่ 654 อัดคนอีกครั้ง (4)
คลอดลูก?
บอกให้กงซุนเห้าตั้งให้กำเนิดทารก?
แล้วนางจะแต่วกวีสักร้อยบทกวีเพื่อแสดงความยินดี?
“พรืด….”
“ฮ่าๆๆ…”
“บอกให้เขาคลอดลูก พรืดดด ฮ่าๆๆๆ…”
เมื่อทุกคนได้สติกลับมาก็หัวเราะแทบบ้า พวกผู้ชายหัวเราะเสียงดัง ส่วนพวกผู้หญิงปิดปากแอบหัวเราะ เดิมทีต้องการทำให้เฉิงเสี่ยวเสี่ยวอับอาย แต่กลับถูกนางทำให้รู้สึกอับอายซะเอง กงซุนเห้าตั้งโมโหแทบบ้า หน้าเปลี่ยนสีพลางชี้ไปที่เฉิงเสี่ยวเสี่ยว อ้าปากตั้งนานแต่ก็พูดอะไรไม่ออก
คุณชายจางเจียแอบสบถด่าว่าคนไม่มีประโยชน์ก่อนจะจ้องเขม็งไปที่เฉิงเสี่ยวเสี่ยวพลางเอ่ยปาก “หน้าตาก็ดีถ้าเป็นแค่พวกโง่เง่าก็น่าเสียดายแย่ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็คงจะรู้สึกเสียใจไม่น้อย”
เจ้านี่ก็เป็นอีกคนที่หาเรื่อง แต่ทุกคนต่างรู้ว่าเมื่อกี้คุณชายจางพยายามหาเรื่องคุยสาวสวยแต่ล้มเหลว กลายเป็นว่าหน้าแตก ตอนนี้ก็คงเหยียบย่ำซ้ำเติม
หยูเฮงน้อยโมโหมาก นางโยนจานในมือทิ้งและกำลังจะลงมือ แต่เฉิงเสี่ยวเสี่ยวเอื้อมมือไปจับนางไว้พลางกล่าวอย่างไม่คิดมาก “เสียใจก็เสียใจไปเถอะ ในชีวิตนี้ต้องมีเรื่องน่าเสียใจเกิดขึ้นมากมายอยู่แล้ว ข้าหวังว่าตอนคุณชายจางแต่งงานภรรยาของท่านจะไม่มีเรื่องน่าเสียใจนะ ถ้ามีอะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นในคืนเข้าหอละก็คงเป็นโศกนาฏกรรมแย่”
การเยาะเย้ยโดยนัยทำให้บางคนไม่เข้าใจในตอนแรก แต่เหล่าผู้ชมในฐานะผู้ชายย่อมมีประสบการณ์ชีวิตที่หลากหลายและครบถ้วน จึงเข้าใจความหมายแอบแฝงของเฉิงเสี่ยวเสี่ยวในไมช้า
“ฮ่าๆๆๆ…..”
เหล่าพระโอรสและคุณชายทั้งหลายพากันหัวเราะอย่างไม่รักษามาดอีกต่อไป บางคนหัวเราะจนต้องทุบโต๊ะ ส่วนหญิงสาวที่ไร้เดียงสาก็รู้สึกงุนงง ไม่รู้ว่าทุกคนหัวเราะอะไรกัน
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวผ่านความร้ายกาจของสาวติดเรทในศตวรรษที่ 21 มาเชียวนะ มีอะไรที่นางไม่รู้บ้าง จึีงล้อเลียนอีกฝ่ายท่ามกลางสายตาของทุกคนโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
คุณชายจางก็งงไปพักใหญ่กว่าจะรู้ว่าเฉิงเสี่ยวเสี่ยวพูดหมายความว่าอย่างไร บัดนี้เขาที่ทั้งอายทั้งโกรธแค้นนางเข้ากระดูก จึงก่นด่าขึ้น “เฉิงเสี่ยวเสี่ยวไอผู้หญิงไร้ยางอาย หน้าด้านที่สุด ผู้หญิงอย่างเจ้าน่ะ…”
“เพียะ…”
ทุกคนรู้สึกว่าภาพตรงหน้าสั่นไหวไปนิดนึง ก่อนที่คุณชายจางถูกตบกระเด็นไปในฝ่ามือเดียว เขายังไม่ทันจะหล่นลงพื้นก็มีอีกร่างที่เร็วกว่าพุ่งไปหา คนที่ลงมือก็คือหยูเฮงน้อย สาวใช้ของเฉิงเสี่ยวเสี่ยว
ท่ามกลางสายตาของทุกคน มีร่าง 1 ร่างทะลุอากาศออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด พริบตาเดียวนางก็พุ่งไปอยู่ข้างคุณชายจางราวกับดาวตก ยกขาขึ้นและกระทืบลงไปที่หน้าอกอีกฝ่ายอย่างแรง
คุณชายจางร้องครวญครางกลางอากาศ พร้อมกับเลือดที่กระอักออกมา ยิ่งดูเหมือนขยะที่ถูกโยนทิ้งไปยังทะเลสาบไกลๆตรงนั้น
“……”
มีคลื่นสาดกระเซ็นในทะเลสาบ คุณชายจางลงไปดำน้ำเล่นซะแล้ว
แววตาของหยูเฮงน้อยที่ยังลอยอยู่ในอากาศมองยังคนที่ดิ้นรนอยู่ในน้ำด้วยสายตาเย็นชาและเหี้ยมโหด พูดด้วยความเยือกเย็น “คิดว่าพวกเรารังแกง่ายมากใช่มั้ย ตระกูลจางเหรอ ไม่ได้เป็นอะไรสำหรับข้าทั้งนั้นแหละ ถ้ามาทำให้ข้าโมโหจะถล่มให้หมดเลย เฮอะ”
เสียงนางไม่ดัง แต่ทุกคนที่นี่ก็ได้ยินกันหมด
ทุกคนต่างได้รับข้อมูล 1 อย่าง แม่นางตรงหน้า 2 คนนี้อย่าแหยมเด็ดขาด แม้แต่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ดูเหมือนไม่มีวิทยายุทธเลยสักนิดยังแข็งแกร่งได้มากขนาดนี้
ในฐานะเจ้าภาพ หวงฝู่เส้าจวินรีบเดินเข้ามาที่ตรงหน้าพวกนางด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความขอโทษ พลางประสานมือขึ้น “เกิดเหตุการณ์แบบนี้ในตำหนักของข้านับเป็นการเสียมารยาทและการบกพร่องในการดูแลของข้าจริงๆ หวังว่าแม่นางทั้ง 2 จะไม่ถือโทษ”
“เอาหน่าหนอนหนังสือ มันไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า”
หยูเฮงน้อยเรียกฉายาของอีกฝ่ายด้วยท่าทางไม่คิดมาก จนเฉิงเสี่ยวเสี่ยวต้องส่ายหัว บอกกับหวงฝู่เส้าจวินอย่างช่วยไม่ได้ “เรื่องที่เกิดขึ้นทุกคนก็เห็นกันหมด หลักการของเราคือเขาไม่มายุ่งกับเรา เราก็ไม่ไปยุ่งกับเขา พระโอรสไม่จำเป็นต้องคิดมาก เป็นพวกเรา 2 พี่น้องที่สร้างความเดือดร้อนให้ท่าน หวังว่าพระโอรสจะไม่ถือโทษ”
“แม่นางเฉิงใจกว้าง ข้าคนนี้ก็เป็นพยานให้แม่นางทั้ง 2 ด้วย คุณชายจางเป็นผู้เสียมารยาทก่อนและพูดจาถากถางอีก เขาต้องลงเอยแบบนี้ก็เพราะการกระทำของตัวเองทั้งนั้น ไม่สามารถโทษคนอื่นได้” หวงฝู่เส้าจวินมีสีหน้าที่ผ่อนคลายลงและเอ่ยเสียงนุ่มนวล
หวงฝู่หยีมู่ที่ยืนอยู่อีกฝั่งก็กล่าวขึ้น “แม่นางเฉิง ข้าคนนี้ก็เป็นพยานให้พวกเจ้าด้วยเหมือนกัน ไอคนแซ่จางนั่นทุเรศเกินไป รังแกแม้กระทั่งผู้หญิง คนเช่นเขานี่น่าอับอายเสียจริง”
“ขอบคุณ” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวพยักหน้าให้เขา
หยูเฮงน้อยเผยรอยยิ้มและพูดกับ 2 คนตรงหน้า “หนอนหนังสือ คนตัวโต พวกเจ้าก็ไม่เลวนี่”
หนอนหนังสือ? คนตัวโต?
พระโอรสทั้ง 2 ท่านมีฉายาหมดแล้ว ทุกคนรู้สึกตลกแต่ก็ไม่กล้าหัวเราะ อดกลั้นไว้ให้ถึงที่สุด
ส่วนพระธิดาทั้ง 2 ท่านสอดส่องสายตาอยู่กับ 5 คนตรงหน้า นัยน์ตาเป็นประกายแปลกๆ ดูไม่ออกว่ายิ้มรึเปล่า
คุณชายจางที่ถูกถีบลงทะเลสาบได้รับการช่วยเหลือออกไปแล้ว คุณชายกงซุนก็ถูกรังเกียจจากคนรอบข้าง เขารู้ว่าวันนี้ไม่ควรไปหาเรื่อง 2 พี่น้องนั่น จึงจากไปอย่างหมดท่าตอนที่ทุกคนไม่ได้สนใจ
แม้ว่าจะมีคน 2 คนที่หายไปจากงานเลี้ยงน้ำชา แต่งานก็ยังคงคึกครื้นกันอยู่ ราวกับว่าจะมีหรือไม่มี 2 คนนั้นก็ไม่ได้เกิดความแตกต่างเท่าไหร่ ส่วนสำหรับหยูเฮงน้อย การไม่ต้องเห็นคนที่น่ารำคาญก็ยิ่งทำให้นางมีความสุข
หลังจากนั้น แม้ว่าเฉิงเสี่ยวเสี่ยวจะไม่ได้จากไปในทันที แต่ก็ไม่ได้มีส่วนร่วมในการแต่งกวีกับผู้คนในงาน สุดท้ายนางรู้สึกเบื่อแล้วจริงๆจึงเตรียมบอกลาและกลับ
ทุกคนที่ยังแต่งกวีกันอยู่เมื่อได้ยินว่านางกำลังจะกลับก็หยุดทุกอย่างลง หวงฝู่เส้าจวินไม่ได้ฝืนรั้งให้นางอยู่ที่นี่ต่อ ยังคงท่าทีสง่าและสุภาพเอาไว้พร้อมบอกพวกนางมีเวลาเที่ยวเล่นที่ตำหนักองค์ชาย 3 ได้ทุกเมื่อ
“หนอนหนังสือ เจ้าวางใจเถอะ ขนมที่บ้านเจ้าอร่อยใช้ได้ ถ้าข้ากับคุณหนูมีเวลาต้องมากินขนมที่บ้านเจ้าอย่างแน่นอน”
———————-
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
