TQF:บทที่ 635 นักต่อราคาชั้นยอด (3)
“ผู้เฒ่าหยิง เจ้าต้องดูดีๆนะ พยายามลดจำนวนของที่จำหน่าย ถ้าหากยังขายในปริมาณมากๆอยู่แบบนี้ต้องเป็นปัญหาใหญ่แน่ เข้าใจมั้ย”
“คุณหนู ข้าก็รู้ แต่ทำอะไรไม่ได้ เหล่าอิทธิพลใหญ่มาชุมนุมกันที่นี่มากเกินไป ถึงของที่เราขายจะไม่น้อย แต่ก็เหมือนแก้วที่เติมไม่เต็มอยู่ดี ถ้าไม่ใช่คนของโถงวิหารสวรรค์และสมาคมทหารรับจ้างมาช่วยดูแล เกิดจลาจลไปตั้งนานแล้ว”
“เจ้ารอจัดการไปก็แล้วกัน ต้องการทรัพยากรเท่าไหร่เดี๋ยวข้าเอาให้ เจ้าก็รู้นะว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร ข้าไม่สะดวกยื่นมือเข้ามา”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวย่อมเข้าใจว่าปัญหาบางอย่างที่เราเห็นแค่ภายนอกมีความแตกต่างกับเนื้อแท้ของปัญหาอยู่ ในเมื่อตึกจงหยวนที่ชิงยางมอบให้ผู้เฒ่าหยิงดูแล ก็มอบอำนาจให้เขาไปทั้งหมดนั่นแหละ
“จริงสิ อิทธิพลใหญ่ที่ชิงยางเป็นยังไงบ้าง ได้ข่าวว่ามีจำนวนไม่น้อยเลยที่เพ่งเล็งตึกจงหยวนของเราอยู่”
“ใช่แล้วคุณหนู ถึงแม้ตึกจงหยวนของเราในเมืองอื่นๆก็โดนเพ่งเล็งเหมือนกัน แต่วิธีการไม่โจ่งแจ้งและแข็งกร้าว แต่คนที่นี่น่ะแข็งกร้าวมาก โดยเฉพาะองค์ชายทั้งหลายจากราชวงศ์ พวกเขาล้วนเคยสมาคมกับข้า ที่พูดก็ไม่ต่างกัน มีทรัพยากรก็ให้สนับสนุนพวกเขา แต่ข้าไม่ได้ตอบตกลง”
น้ำเสียงของผู้เฒ่าหยิงค่อนข้างกังวล อย่างไรซะนี่ก็เป็นคนของราชวงศ์ หากประจันหน้ากันจริงๆ ถึงจะไม่ต้องกลัว แต่ชื่อเสียงอีกฝ่ายเป็นที่ยอมรับ หากพวกเขาร้องเรียกก็ต้องมีสำนักมากมายคอยสนับสนุนแน่นอน
อีกอย่าง เดิมทีก็มีสำนักที่เพ่งเล็งตึกจงหยวนอยู่ไม่น้อย ถ้าคนพวกนี้ร่วมมือกันก็ต้องล้มตายบาดเจ็บกันอีกมาก ไม่คุ้มเสียเลย
“เจ้ายังไม่ต้องสนใจพวกเขา รอดูไปก่อน ถ้ามาคาดคั้นหนักๆเข้าเจ้าก็ทำตามคำขอของพวกองค์ชายซะ ให้ไปคนละนิดละปล่อยให้พวกเขาสู้กันเอง ตอนนี้ก็ปล่อยให้พวกเขากินกันไปก่อน สักวันข้าจะเอาคืนจากพวกเขาทั้งต้นทั้งดอก”
“ได้ขอรับคุณหนู ข้าเข้าใจแล้ว”
“ผู้เฒ่าหยิง จับตาดูข่าวสารของชิงยางด้วย โดยเฉพาะข่าวเกี่ยวกับตระกูลฟางต้องใส่ใจเป็นพิเศษ ช่วงนี้น่าจะคึกคักกันอยู่
“คุณหนู ให้พวกเราลงมือมั้ย” น้ำเสียงผู้เฒ่าหยิงมีความยินดี
“ไม่ต้อง ส่งข่าวให้ข้า เดี๋ยวข้าไปจัดการเอง จริงสิ เจ้ามีเผ่าอสูรที่นี่แค่ 2000 กว่าคนเอง พอใช้มั้ย”
ความจริงแล้วบริวาร 2000 กว่าคนในเมืองเดียวถือว่ามหาศาล แต่ชิงยางน่ะใหญ่เกินไปจริงๆ 2000 กว่าคนก็แค่จิ๊บจ้อยเท่านั้น ไม่พอใช้เลย กลุ่มทหารรับจ้างระดับ 4 ที่นี่ยังมีตั้งหลายพันคน
“น้อยไปจริงๆขอรับคุณหนู ช่วงนี้ข้าค้นพบว่าคนของกลุ่มทหารรับจ้างเอ้าชังชอบหาข้ออ้างมาตรวจสอบจำนวนคนกลุ่มทหารรับจ้างของเรา เหมือนมีแผนอะไรบางอย่าง”
“พวกเขาจะมีแผนอะไร ก็มีแต่เรื่องที่อยากจะยึดกลุ่มทหารรับจ้างของเรานั่นแหละ”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “ตอนนี้ยังไม่ต้องไปสนใจพวกเขา เดี๋ยวข้าจะปล่อยเผ่าอสูรออกมาอีก 3000 ตนให้เจ้า เจ้าก็ต้องระวังตัวด้วย บอกสมาชิกเผ่าอสูรว่าพยายามอย่าสร้างปัญหา เดี๋ยวพวกปีศาจเฒ่าจะรู้ถึงตัวตนจริงๆของพวกมันเข้าแล้วจะยุ่ง”
“ขอรับคุณหนู”
“เจ้ารอแปปนึง ข้าจะหาโอกาสไปเรียกพวกเขาที่สวนด้านหลัง”
“ขอรับ”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวที่เลือกดูทรัพยากรอยู่ตลอดคุยอยู่กับผู้เฒ่าหยิงที่ยืนอยู่หลังตู้เก็บเงินอยู่จนถึงเมื่อกี้ ทั้ง 2 มีพันธะสัญญาต่อกัน จึงไม่จำเป็นต้องใช้พลังเซียนในการสื่อสารผ่านกระแสจิต สนทนาด้วยจิตเทพได้เลย ดังนั้นไม่มีใครล่วงรู้ถึงบทสนทนาของพวกเขาได้
ในสายตาคนนอกก็เห็นเพียงเฉิงเสี่ยวเสี่ยวกำลังเลือกดูของ ไม่มีใครคลางแคลงใจ แต่ในตอนนี้นางหยุดลง สอดส่องสายตามองหาหยูเฮงน้อย เจ้าตัวเล็กนั่นกำลังเล่นสนุกกับดาบสั้นเล่มหนึ่งที่ตัวเองทำขึ้นมา
ดวงตาเฉิงเสี่ยวเสี่ยวมีแววยิ้มเมื่อเห็นฉากนี้ ไม่ปิดบังความเอ็นดูแม้แต่น้อย ส่งเสียงผ่านกระแสจิตให้นาง “เดี๋ยวเราเตรียมไปที่สวนด้านหลัง เจ้าหาโอกาสเรียกเผ่าอสูรออกมาให้ผู้เฒ่าหยิงอีก 3000 ตน เผ่าอสูรของเขามีน้อยเกินไป ทำอะไรไม่สะดวก”
“หืม น้อยเกินไปเหรอ แล้ว 3000 จะพอเหรอ ให้สัก 30000 ไม่ดีกว่าเหรอ อย่างไรซะพวกเราก็มีเผ่าอสูรเยอะอยู่แล้ว และพวกมันต่างก็อยากจะออกมา”
“30000 เยอะสะดุดตาเกินไป มากสุด 8000 มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว”
“ตามที่ท่านบอก”
หยูเฮงน้อยตอบเสร็จก็โยนดาบสั้นในมือให้ฟางถงยวี่ “พี่สาว ข้าปวดท้อง ต้องหาที่ไปก่อน ดาบนี้ข้ายกให้ท่าน เดี๋ยวข้ากลับมา”
“แม่นาง เจ้า…”
เผ่าอสูรคนหนึ่งที่ได้รับคำสั่งเดินเข้ามาหาหยูเฮงน้อย แกล้งทำเป็นถามอย่างตกใจ
หยูเฮงน้อยแกล้งทำหน้าผีใส่นาง “แม่นางคนสวย ท้องไส้ข้าปั่นป่วน เจ้าพาข้าไปปลดทุกข์หน่อย” พูดจบก็ลากนางไปที่สวนด้านหลัง
“ยัยนี่นี่นะ ไปทำยังไงน่ะ”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวแกล้งบ่นก่อนจะหันไปคุยกับพี่น้องตระกูลฟาง “พี่ชาย พี่สาว พวกท่านรอพวกเราที่นี่นะ”
“ได้” พี่น้องตระกูลฟางพยักหน้า
ฟางถงยวี่กลับไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ “น้องสาว ให้ข้าไปด้วยมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก หยูเฮงน้อยไปปลดทุกข์ มีข้าคอยเฝ้านางก็พอแล้ว นางจะได้ไม่ฉวยโอกาสก่อเรื่องวุ่นวาย ท่านรอพวกเราที่นี่ก็พอ” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวปลอบนางด้วยรอยยิ้ม
“ก็ได้ พวกเจ้ารีบออกมานะ”
“ได้เลย”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวมาถึงสวนด้านหลังอย่างรวดเร็ว และก็เห็นเจ้าตัวเล็กที่นั่งกินนู่นกินนี่อยู่ ไม่มีท่าทีปวดท้องเลยสักนิด
นางกำลังแซวผู้เฒ่าหยิงที่หาโอกาสกลับเข้ามาอย่างอารมณ์ดี “พัฒนาขึ้นนี่ แยกกันแค่ 2 เดือนเอง เจ้าก็เป็นบรรลุราชันย์จักพรรดิ์แล้ว สู้เขาล่ะ”
———————————
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
