Transmigration with QQ Farm สาวน้อยปลูกผัก 623

TQF:บทที่ 623 กอดคอร้องไห้ (6)

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวหลุดขำออกมากับท่าทางจริงจังของนาง ยื่นมือไปขยี้หัวนางเบาๆ “ท่านปู่เล็กพูดเล่นกับเจ้า เจ้าก็แค่เด็กผู้หญิงคนนึงเท่านั้น มีตรงไหนที่พิเศษกัน”

“คุณหนู….” หยูเฮงน้อยบู้ปากพลางร้องอย่างไม่พอใจ นางรู้ว่าพูดเรื่องที่ตัวเองเป็นภูติไม่ได้ อย่างไรซะนี่ก็เป็นความลับ จะบอกคนอื่นไม่ได้

“เอาล่ะ เลิกเล่นได้แล้ว”

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวปลอบนางพลางเอียงตามองคนตรงหน้า “ท่านปู่เล็ก เสี่ยวเสี่ยวจะทำให้ท่านหลับไปก่อน รอจนท่านตื่นก็น่าจะใกล้เดินได้แล้ว”

“ได้ เสี่ยวเสี่ยว เจ้าลงมือเลย” ฟางหมิงเห้อมองเด็กสาว 2 คนตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม นึกไปถึงตอนเด็กๆที่ตัวเองวิ่งเล่นกับพี่สาว อารมณ์ดีขึ้นมาเยอะ

หยูเฮงน้อยตวัดแขน ใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของฟางหมิงเห้อหลับใหลไปทันที

“คุณหนู เราเริ่มกันเถอะ ท่านไปผสมยา ข้าช่วยให้ขาของท่านปู่เล็กสมาน”

หยูเฮงน้อยเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากท่าทางซุกซนแปรเปลี่ยนเป็นหมอตัวเล็กๆที่จริงจังละเข้มงวด

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวพยักหน้า เห็นว่านางเสกใบไม้ออกมา 2 ใบสีสันเขียวขจีที่กลายเป็นมีดเล่มคมในมือหยูเฮงน้อย ตัดชุดช่วงเข่าของฟางหมิงเห้อให้ขาด จนขาทั้งคู่โผล่ออกมา

ใบไม้กรีดกล้ามเนื้อออกจากกันเบาๆ และหยิบเอาเศษกระดูกที่ติดอยู่ในเนื้อออกมา โชคดีที่ฟางหมิงเห้อสลบไปแล้ว ไม่อย่างนั้นความเจ็บปวดระดับผ่าเนื้อกรีดกระดูกแบบนี้คงยากจะรับไหว

หยูเฮงน้อยเริ่มง่วนอยู่กับการลงมือ เฉิงเสี่ยวเสี่ยวกลับไปในมิติ เตรียมยาเม็ดยาผงยาน้ำต่างๆที่ต้องใช้เอาไว้

2 คนในบ้านยุ่งวุ่นวาย คนข้างนอกรออยู่ในห้องรับแขก ทุกคนต่างเป็นห่วงอยู่ในใจ แต่ไม่มีใครเอ่ยคำใดๆ ทั้งห้องรับแขกเงียบฉี่

คนทั้งครอบครัวรอในห้องรับแขก สวนด้านนอกก็มีคนเป็นกองรออยู่เช่นเดียวกัน พวกเขารออยู่ตั้งนานก็ยังไม่เห็นใครออกมา ตาแก่ทั้งหลายเริ่มอดรนทนไม่ไหว ส่งเสียงผ่านจิตให้กับพ่อบ้านอาเสียงที่เฝ้าอยู่ในสวน

เมื่อได้รับเสียงผ่านจิตจากเหล่าผู้อาวุโส อาเสียงไม่กล้าไม่แจ้ง เขาได้แต่เข้ามาบอกนายท่านของตัวเองว่าเหล่าผู้อาวุโสด้านนอกต้องการพบเขา

“ไม่พบ พบอะไรล่ะพวกเราไม่ว่าง” ในใจของฟางซูหยุนยังคงโกรธเคืองอยู่มาก ปฏิเสธทันที

ฟางเต๋อหยวนกลับขมวดคิ้ว มองลูกสาวที่มีสีหน้าโมโหกับสีหน้าแค้นใจของเด็กๆในบ้านก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ “หยุนเอ๋อ พวกเราเป็นคนของตระกูลฟาง นี่เป็นเรื่องที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ ไม่ว่าเหล่าผู้อาวุโสจะเป็นอย่างไร พวกเราก็จะเมินแบบนี้ไม่ได้ คนอื่นรู้เข้าจะหัวเราะเยาะเอา”

“พวกเขายังไม่กลัวคนอื่นหัวเราะเลย พวกเราจะกลัวไปทำไม” ฟางซูหยุนยังคงมีสีหน้าเคร่งขรึม

มู่หรงมู่เยวี่ยมองสามีตัวเอง และมองลูกสาวกับเด็กคนอื่นๆในบ้าน พูดขึ้นอย่างทำอะไรไม่ได้ “หยุนเอ๋อ พวกเราจะทำให้พ่อเจ้าลำบากใจไม่ได้ ให้พวกผู้อาวุโสเข้ามาเถอะ”

“……” ฟางซูหยุนเม้มปากไม่พูดอะไรอีก

ไม่ว่าอย่างไรนางก็ยังเป็นเด็กในบ้าน เรื่องในบ้านต้องให้ท่านพ่อท่านแม่เป็นผู้ตัดสิน ต่อให้นางเป็นย่าคนแล้ว แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าพ่อแม่ก็ยังเป็นเด็กอยู่

ฟางเต๋อหยวนส่งสายตาให้อาเสียง ให้เขาไปเชิญคนเข้ามา

อาเสียงที่เข้าใจรีบออกไปทันที ผ่านไปไม่นานเขาก็รีบกลับมาพลางทูนด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ “นายท่าน เหล่าสัตว์อมตะของคุณหนูเล็กเฝ้าอยู่ที่สวนด้านนอก ไม่ยอมให้เหล่าผู้อาวุโสเข้ามา ข้าน้อยก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี”

“พรืดดด”

พี่น้องาฟงซีเฉิงหลุดขำ นึกไปถึงเหล่าผู้อาวุโสที่วางมาดสูงส่งอยู่เสมอกลับทำอะไรไม่ได้เมื่ออยู่ต่อหน้าสัตว์อมตะ แค่คิดก็ตลกแล้ว

——————–