TQF:บทที่ 621 กอดคอร้องไห้ (4)
ส่ายหน้านิดหน่อย เฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ก้าวต่อไป
จู่ๆหยูเฮงน้อยก็หันกลับไปจ้องคนตระกูลฟางที่ยืนอยู่ไม่ไกลอย่างเหี้ยมโหด ก่อนจะเฮอะเสียงเย็น
คนตระกูลฟางก้มหน้าลงหมด พวกเขารู้แล้วว่าการกลับมามีอำนาจของบ้านใหญ่เป็นเรื่องที่ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงได้
ส่วนตาแก่ตระกูลฟางแต่ละคนได้แต่ส่ายหน้ายิ้มขมขื่น พวกเขาเสียใจตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ แต่กับย่าหลานฟางซูหยุนแล้ว ก็ได้แต่เอาอกเอาใจเพื่อได้รับการให้อภัยจากพวกนาง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการวางมาดเป็นผู้อาวุโสกว่าเลย
หลังจากที่พวกเฉิงเสี่ยวเสี่ยวเข้าไปแล้ว ฝูงเจ้านกของนางก็อุดประตูไว้ ไม่มีใครเข้าไปข้างในได้
“ท่านแม่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง ท่านแม่ อย่าทำให้ลูกตกใจสิ ท่านแม่….”
ได้ยินเสียงร้องเรียกรักใคร่ของท่านย่าแล้ว เฉิงเสี่ยวเสี่ยวมีสีหน้าช่วยไม่ได้พลางจูงมือหยูเฮงน้อยเข้าไป คนอื่นๆเมื่อเห็นพวกนางก็ไม่กล้าขวาง กลับมองพวกนางด้วยความอยากรู้อยากเห็น
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่รู้จักคนพวกนี้ เมื่อเข้าไปในห้องแล้วก็เห็นคนเป็นฝูงล้อมอยู่ข้างเตียง ท่านย่าร้องเรียกอย่างไม่สบายใจ น้ำตาก็ไหลลงมาเรื่อยๆ
“ฮูหยินฟาง ฮูหยินทวดไม่เป็นอะไร ข้าให้นางตื่นมาก็ได้แล้ว”
หยูเฮงน้อยทนไม่ไหวกับบรรยากาศแบบนี้จึงเอ่ยปากขึ้น
ถึงตอนนี้ฟางซูหยุนถึงนึกหลานสาวและหยูเฮงน้อยออก รีบลุกขึ้น “เสี่ยวเสี่ยว หยูเฮงน้อย พวกเจ้าดูซิว่าท่านแม่ข้าเป็นอะไร”
“หยุนเอ๋อ พวกนางเป็น…”
ที่จริงฟางเต๋อหยวนอยากจะถามตั้งนานแล้ว แต่เห็นลูกสาวร้อนใจกับภรรยาตัวเองจึงได้แต่ทนไว้ สายตาทอดไปยังเด็กสาวที่หน้าตาเหมือนลูกสาวตัวเองเปี๊ยบ
เขารู้ว่าเด็กสาวตรงหน้าก็เป็นคนรุ่นหลังของตัวเอง แต่ไม่รู้ว่าด้วยฐานะและตำแหน่งไหน
“ท่านพ่อ ลูกลืมแนะนำ” ฟางซูหยุนมองหลานสาวด้วยสายตารู้สึกผิด เดินมาจูงหลานสาวไว้ “ท่านพ่อ ลูกแต่งงานแล้ว มีลูก 1 คนชื่อว่าไป๋หยวน ส่วนนี่เสี่ยวเสี่ยวลูกสาวของไป๋หยวน ซึ่งก็คือหลานสาวของข้า กลับมาครั้งนี้ข้าพาแค่หลานสาวกลับมาด้วย ลูกข้าไป๋หยวนและหลานชายหลานสาวคนอื่นไม่ได้กลับมาด้วย ท่านพ่อโปรดอภัย”
“สวัสดีเจ้าค่ะท่านทวด ข้าชื่อเสี่ยวเสี่ยว เป็นเหลนแท้ๆของท่าน” เสี่ยวเสี่ยวคารวะท่านทวดตรงหน้าพลางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ฟางเต๋อหยวนเพิ่งจะรู้ตอนนี้ว่าลูกสาวได้เป็นย่าคนแล้ว คนตรงหน้าก็คือเหลนแท้ๆของตัวเอง พยักหน้าด้วยความดีใจ “ดีๆ เด็กดี พวกเจ้ากลับมาก็ดีแล้ว กลับมาก็ดี”
“ท่านนี้คือ….” เขาถามขึ้นอีกครั้งเมื่อมองไปที่หยูเฮงน้อย
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวจูงหยูเฮงน้อยมาพลางอธิบาย “ท่านทวด นางชื่อว่าหยูเฮงน้อย เป็นน้องสาวที่โตมาด้วยกันกับข้า”
“ท่านทวด ท่านเรียกข้าหยูเฮงน้อยก็ได้ ท่านวางใจเถอะ ข้าใจกว้างมาก ท่านอยากได้อะไรข้าก็หามาให้ได้ทั้งนั้น”
หยูเฮงน้อยเผยรอยยิ้มหวาน แต่คำพูดที่เอ่ยออกมาช่างน่าตกใจ แต่สิ่งที่นางพูดก็เป็นความจริง ไม่มีอะไรที่นางหามาไม่ได้
“ดี แม่นางนี่น่ารักจริงๆ”
เห็นเด็กสาวที่น่ารักแบบนี้ฟางเต๋อหยวนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เห็นคำพูดนางเป็นคำพูดเด็กที่ไม่ทันคิด ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ
หยูเฮงน้อยเข้าใจความคิดของเขา และก็ไม่ได้อธิบาย กลับละสายตาไปตรงข้างเตียง “ข้าจะให้ฮูหยินทวดตื่นขึ้นมา”
พูดจบก็มีแสงสีเขียวออกจากมือเล็กๆของหยูเฮงน้อยเข้าสู่ระหว่างคิ้วของมู่หรงมู่เยวี่ย
“หยุน หยุนเอ๋อ…”
คนที่เพิ่งฟื้นมารีบร้องเรียกลูกสาวที่ตัวเองคิดถึงทุกคืนวัน ฟางซูหยุนพุ่งเข้าไปทันที “ท่านแม่ ลูกอยู่นี่ ลูกอยู่นี่”
“หยุนเอ๋อ หยุนเอ๋อของข้า ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน หยุนเอ๋อของข้า…”
“ท่านแม่ ลูกไม่ดีเอง ลูกอกตัญญู ท่านแม่ ลูกขอโทษ ลูกปล่อยให้ท่านแม่เป็นทุกข์ ท่านแม่….”
2 แม่ลูกร้องห่มร้องไห้ ฟางซูหยุนโผเข้าสู่อ้อมกอดของแม่กอดกันกลม
ผู้คนรอบข้างก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้อีกต่อไป ต่างพากันเช็ดน้ำตา เมื่อเห็นความคะนึงถึงหลายสิบปีของแม่ลูกตรงหน้ากลายเป็นน้ำตาที่ไหลออกมา
แม้แต่ฟางเต๋อหยวนก็เอียงหัวเช็ดน้ำตา ความรู้สึกเขาเหมือนกับภรรยา ตั้งแต่ที่ลูกสาวหายตัวไปก็ใช้ชีวิตอยู่กับความคิดถึง
ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ 2 แม่ลูกที่ร้องไห้อยู่ถึงสงบลง หลังจากนั้นคนในครอบครัวก็ทำความรู้จักกัน ไม่ว่าจะเป็นฟางซูหยุนหรือเฉิงเสี่ยวเสี่ยวก็มีญาติที่ไม่รู้จักอยู่มาก
หลังจากที่รู้จักกันแล้วเฉิงเสี่ยวเสี่ยวก็จดจำได้ ปู่ทวดชื่อว่าฟางเต๋อหยวน ย่าทวดชื่อว่ามู่หรงมู่เยวี่ย ปู่เล็กชื่อว่าฟางหมิงเห้อ ภรรยาของเขาชื่อว่าหลี่เจียฉี
ต่อมาก็เป็นลูกชายของปู่เล็ก ฟางเส้าจิ่งอายุน้อยกว่าท่านพ่อตัวเอง 1 ปี ภรรยาของเขาชื่อว่าเหลียงรุ่ยหวง ไม่ว่าจะเป็นย่าเล็กหรือน้าสาวก็หน้าตาดีๆทั้งนั้น แต่พวกนางมาจากตระกูลเล็กๆ ไม่ใช่คุณหนูจากตระกูลใหญ่
ต่อมาก็เป็นคนที่รุ่นเดียวกับเฉิงเสี่ยวเสี่ยว ลูกชายของน้าชายโตกว่านาง 2 ปี ชื่อว่าฟางซีเฉิง ถือว่าพี่ชายคนโต พี่ชายคนรองชื่อว่าฟางซีเสียน โตกว่านาง 1 ปี และยังมีพี่สาวอีกคนชื่อว่าฟางถงยวี่ โตกว่าเฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่กี่เดือนเท่านั้น แต่ยังต้องเรียกพี่อยู่
ส่วนน้าสาวอีกคนเป็นลูกสาวของปู่เล็ก ชื่อว่าฟางชิวหมิ่น บ้านสามีของนางค่อนข้างดี ท่านย่าทวดจัดการให้แต่งกับ 1 ใน 10 ตระกูลใหญ่ ตระกูลมู่หรง น้าชายชื่อว่ามู่หรงซีเจ๋อ แต่น้าสาวอยู่ที่บ้านมู่หรง เฉิงเสี่ยวเสี่ยวจึงยังไม่ได้เจอครอบครัวของนาง
ส่วนญาติในบ้านนั้นก็ได้เจอหมดแล้ว แน่นอนว่ายังมีอีก 1 คนซึ่งก็คือปู่เล็กที่เดินไม่ได้ยังไม่ได้เจอ
ฟางซูหยุนก็เป็นห่วงน้องชายตัวเอง หลับจากที่พบปะกับญาติๆแล้วก็รีบลากเฉิงเสี่ยวเสี่ยวและหยูเฮงน้อยไปพบน้องชายตัวเอง
เมื่อได้เจอกับน้องชายที่พักอยู่ห้องด้านหลัง 2 พี่น้องฟางซูหยุนก็กอดกันร้องไห้อีกครั้ง โดยเฉพาะฟางหมิงเห้อ เมื่อเห็นพี่สาวที่จู่ๆก็โผล่ออกมาก็ลืมว่าตัวเองพิการแล้ว ลุกพรวดขึ้นจนเกือบจะล้มออกมาจากเก้าอี้นอน โชคดีที่ฟางซูหยุนรับไว้ ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องบาดเจ็บ
————————
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
