TQF:บทที่ 608 หยกแกะสลักนับหมื่นรูป (5)
“กล้าไม่เบานี่…”
ความพยาบาทปรากฏอยู่ในแววตาเฉิงเสี่ยวเสี่ยว มีคนตั้งตัวเป็นปรปักษ์ของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนของตัวเองจริงๆ คิดมาถึงตรงนี้นางก็ยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “ไป เราไปดูกันสักหน่อย”
ร่างของทั้ง 3 หายไปและมาปรากฏในขุนเขาที่ห่างมา 3 ลี้ ด้านหน้ามีผู้ฝึกฝนวิทยายุทธมากมายราว 40 กว่าคนล้อมทหารรับจ้างที่แปลงกายมาจากหมาป่าอสูรไว้ตรงกลาง
พลังลมปราณของผู้ฝึกฝนวิทยายุทธเหล่านี้รุนแรงมาก น่าจะอยู่ที่ระดับจักพรรดิ์อมตะหรือก้าวสู่เทพเทวา อันตรายมากจริงๆสำหรับหมาป่าอสูรที่วิทยายุทธอยู่ระดับจักพรรดิ์อมตะ
“ฆ่า”
ผู้เฒ่าชุดดำคนหนึ่งหรี่ตาลงและตะโกนขึ้น
“ฟิ้ว….”
ในขณะที่พูดอยู่ ร่างของผู้เฒ่าชุดดำก็เปลี่ยนเป็นแสงดำราวเสือร้าย ยกมีดวิเศษขึ้นสูงพร้อมกระโจนตัวขึ้น ฟาดฟันมีดของเขาไปที่ทหารรับจ้างคนนั้นอย่างดุร้าย
แสงจากปลายมีดสว่างไสวอย่างเย็นยะเยือก การฟาดฟันนี้มีพลังอย่างแกร่งกล้า อากาศยังสะเทือนจนส่งเสียงแหลมทิ่มแทงหูออกมา
“ฆ่าาาา”
คนอื่นๆก็ลงมือเช่นกัน ล้วนโจมตีไปยังทหารรับจ้างเผ่าอสูรคนนั้น
เมื่อเห็นฉากนี้หยูเฮงน้อยโมโหเป็นอย่างมาก แต่นางยังไม่ลงมือ มองดูทหารรับจ้างคนนั้นอย่างตั้งใจ
หลางยี่ชิงยิ้มออกมาเบาๆกับการถูกล้อมจากผู้คนเหล่านี้ เขาแสดงอิทธฤทธิ์พลิกโฉมออกมาอย่างสุดโต่งด้วยความเร็วสูง ร่างเขากระโจนออกจากวงล้อมและหายไปอย่างไร้ร่องรอย แทรกตัวเข้าไปในบรรยากาศรอบข้างปานทิวทัศน์หนึ่ง
“โบร๋วววว”
หลางยี่ชิงส่งเสียงหอนของหมาป่า มือ 2 ข้างแปลงเป็นเขี้ยวเล็บ เกิดประกายเลือดขึ้นอย่างหาร่องรอยไม่ได้ ราวกับสายฟ้าสีเลือดที่จู่ๆก็ปรากฏกลางอากาศ วินาทีต่อมาก็เสมือนเทวดาที่ลงมาจากสวรรค์ ใช้อุ้งเล็บของเขากันอาวุธวิเศษของอีกฝ่ายไว้ได้
“ตังๆๆ”
เสียงปะทะกันอย่างรุนแรงดังขึ้นกลางอากาศอย่างแปลกประหลาด ขณะเดียวกันก็มีฝนเลือดตกลงมา คนไม่น้อยบาดเจ็บด้วยอุ้งเล็บของเขา
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวพยักหน้าอย่างพอใจ ท่าทางกลุ่มทหารรับจ้างของเผ่าหมาป่ามีความสามารถใช้ได้ ยังคงใจเย็นได้ในสถานการณ์เช่นนี้ แล้วยังโจมตีอย่างมีหลักการ
ขณะต่อมาร่างของเขาก็ปรากฏต่อหน้าผู้เฒ่าชุดดำ อุ้งเล็บสีทองพุ่งออกมาปะทะเข้ากับมีดที่ผู้เฒ่าชุดดำฟาดฟันออกมาด้วยความโกรธเคืองอย่างรุนแรง
“ตังงง”
ประกายไฟปลิวว่อน พลังเซียนอันแรงกล้า 2 แรงพุ่งออกมาราวคลื่นทะเล กระฉ่อนไปทั่วทุกทิศ
“เจ้าเด็กนี่ไม่ธรรมดา ใครกัน ทำไมถึงฝึกฝนจนได้อุ้งเล็บที่แข็งแกร่งขนาดนี้มาได้” ผู้เฒ่าชุดดำตกตะลึงมากที่เห็นอีกฝ่ายป้องกันมีดของตัวเองได้
ที่สำคัญคืออุ้งเล็บของเขาสามารถป้องกันอาวุธวิเศษของเขาได้ที่ทำให้เขาตกใจ เรียกได้ว่าตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก อย่างไรซะเขาก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่อายุประมาณ 20 กว่าตรงหน้าจะแข็งแกร่งขนาดนี้
อีกฝ่ายเป็นแค่จักพรรดิ์อมตะนี่นา ส่วนตัวเองเป็นถึงก้าวสู่เทพเทวา ผู้เฒ่าชุดดำมองหลางยี่ชิงอย่างโกรธแค้น คำรามลั่น “เป็นไปไม่ได้ นี่มันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด ฆ๋ามัน ฆ่ามันเดี๋ยวนี้”
เหล่าผู้คนที่ได้รับคำสั่งพุ่งเข้าไปอีกครั้ง พลังเซียนปกคลุมไปทั่่วฟ้าดินจนปิดกั้นแถบนี้ไปหมด ต้องการให้หมาป่าอสูรตายอยู่ที่นี่ให้ได้
“บังอาจ…”
เสียงคำรามเย็นยะเยือกดังขึ้น หยูเฮงน้อยทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว นางมาอยู่เหนือหัวพวกเขาราวกับดาวตก ในมือนางมีพัดรูปร่างประหลาดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่จู่ๆก็ใหญ่ขึ้น พัดไปยังผู้คนเหล่านั้นอย่างรุนแรง
ตู้มมม
พลังเซียนอันท่วมท้นกวาดไปยังทุกคน เหล่าคนที่มารุมล้อมทำร้ายถูกทำให้บาดเจ็บโดยพลังเซียนนี้กันหมด แต่ละคนกระเด็นไปข้างหลังอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ กระแทกเข้ากับต้นไม้อย่างจังจนกระอักเลือดออกมา
“เจ้าเป็นใคร….” ผู้เฒ่าชุดดำก็เกือบจะสะเทือนจนกระอักเลือดออกมาเหมือนกันตกตะลึงกับเด็กสาวที่จู่ๆก็โผล่ออกมา
“เฮอะ…”
หยูเฮงน้อยฮึ่มเสียงเย็นด้วยความมุ่งร้าย ชี้พัดเล็กๆไปที่เขา “ตาแก่สารเลวที่ไม่ยอมตายสักที เจ้าอยู่จนเบื่อแล้วใช่มั้ย คนของข้ายังกล้ามาทำร้ายอีกเหรอ เดี๋ยวข้าจะสับเจ้าให้เละเป็นโจ๊กเลยดีมั้ย”
“เจ้า..” ผู้เฒ่าชุดดำโกรธจนหน้าเปลี่ยน ไม่มีใครกล้าดูหมิ่นสำนักมารของพวกเขา แต่ยัยเด็กตรงหน้านี่กลับโอหังได้ขนาดนี้ น่าโมโหเสียจริง
ขณะนี้หลางยี่ชิงก็ได้สติแล้ว เมื่อเห็นคนตรงหน้าก็มีสีหน้าดีใจ รีบคุกเข่าลงพลางกล่าวอย่างนอบน้อมที่สุด “ข้าน้อยหลางยี่ชิงคารวะผู้คุมหยูเฮง”
“ลุกขึ้น”
หยูเฮงน้อยคุยอย่างอัธยาศัยดีกับหมาป่าเขียวตรงหน้า นางถามยิ้มๆ “ยี่ชิง พวกเขาเป็นใครกัน ทำไมต้องมาฆ่าเจ้าด้วย”
“พวกเราถูกผู้เฒ่าหยิงส่งมาให้ตรวจทาง กำลังจะกลับชิงยาง แต่ถูกพวกเขาสกัดเอาไว้ ได้ข่าวว่าคนของสำนักมารอย่างพวกเขาจะคอยดักฆ่าสมาชิกของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนของพวกเราโดยเฉพาะ”
“เรื่องนี้จริงรึ” พอเฉิงเสี่ยวเสี่ยวได้ยินก็โกรธเคืองอย่างมาก ตาเป็นประกายเยือกเย็น นางปรากฏตัวออกมาพร้อมกับเสียงเย็นยะเยือกที่แฝงไว้ด้วยความพยาบาท สะเทือนไปทั่วทุกทิศ
การปรากฏตัวของนางทำให้หมาป่าสีเขียวดีใจยิ่งขึ้นไปอีก คุกเข่าคำนับอีกครั้ง “ข้าน้อยคารวะนายท่าน…”
“ยี่ชิงลุกขึ้น” เฉิงเสี่ยวเสี่ยวพยักหน้าเบาๆให้เขา สายตาเย็นยะเยือกมองไปยังหลายสิบคนตรงหน้าก่อนจะแสยะยิ้มออกมา “กล้ารังแกคนของพวกเรากลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนรึ ดักฆ่าพวกเรางั้นรึ ถ้าวันนี้ไม่บอกเหตุผลดีๆมาพวกเจ้าอย่าหวังว่าจะได้ออกจากที่นี่”
“จะฆ่าก็ฆ่า อย่างกับพวกเราจะกลัวพวกเจ้า พวกเจ้ากลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนมีแต่ตัวประหลาดที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนกัน สมควรตาย”
ผู้เฒ่าสีดำตะโกนขึ้นอย่างกับผดุงคุณธรรม แต่ความตกใจในแววตาเปิดเผยความกลัวในใจเขา เขาคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าจะเจอคนของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนที่นี่
“ดี ดีมาก”
เฉิงเสี่ยวเสี่ยวจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ ความสั่นไหวในจิตใจเขาเมื่อกี้ก็ทำให้นางรู้แล้วว่าเรื่องเป็นยังไงกันแน่
คนของสำนักมารลงมือกับกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนก็เพื่อไม่ให้กลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนปักหลักที่ชิงยางได้ ขณะเดียวกันก็อยากจะแย่งชิงทรัพยากรของตึกจงหยวน
ทำเรื่องเลวทรามต่ำช้าขนาดนี้แต่ยังกล้าทำหน้าเหมือนผู้มีคุณธรรม คนแบบนี้จะเก็บไว้ต่อเพื่ออะไร
ความต้องการฆ่าได้เกิดขึ้นแล้ว เฉิงเสี่ยวเสี่ยวไม่เสียเวลาคุยกับพวกเขาอีกต่อไป มุมปากเอียงขึ้นเบาๆเกิดเป็นเส้นโค้งอันน่าขนลุก รอยยิ้มที่เยือกเย็นอย่างถึงที่สุด
“ฟิ้วๆๆ”
มือคู่งามตวัดเบาๆก็มีแสงสีทองคืบคลายไปยังเหล่าลูกศิษย์สำนักมารรอบๆ
“อ๊ากก”
“โอ๊ยยย”
“เอื้อออ”
ลูกศิษย์ของสำนักมารเปล่งออกมาเพียงเสียงเดียวเท่านั้นก็เกิดรูเลือดบนคอพวกเขา ดวงโตเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ 2 มืออุดคอตัวเองไว้แน่น
“เพล้งๆๆๆๆ”
ร่างกำยำของเหล่าลูกศิษย์สำนักมารล้มลงไปอย่างแรงบนพื้นจนผงดินคละคลุ้งไปทั่ว
———————–
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
